Telegraaf, 6 oktober 2012
door Hans Kuitert
Berend* is niet gek. Dat was hij nooit. Ook niet in de zomer van 1974. De toen zeventienjarige jongen werd wel als oud-vuil behandeld door overheidsinstanties. Buiten zijn medeweten om werd hij met een rechterlijke machtiging opgesloten in een krankzinnigengesticht. Berend laat de vordering tot plaatsing zien in het St.-Franciscushof in Raalte. ’Hij verkeert in een toestand van krankzinnigheid en verpleging is noodzakelijk’, staat er.
Jeanette Brouwer: "Ik zat steeds onder de medicatie en ze hadden me de diagnose zwak of matig begaafd meegegeven. Maar ik was gewoon een puber." (foto: Rene Bouwman)
Hij was als homo net uit de kast gekropen en prompt door zijn omgeving uitgespuugd. Kwetsbaar en ernstig vereenzaamd kwam hij in de tentakels van artsen die hem met die machtiging wel zouden ’genezen’. In het officiële dossier dat hij uiteindelijk in handen kreeg, wordt hij een gevaar voor zichzelf en de samenleving genoemd vanwege zijn ’seksuele problematiek’.
Het zijn dit soort juridische praktijken uit de tijd dat de machthebbers zich geen raad wisten met flowerpower en een lossere seksuele moraal, die mensen als Berend voor het leven hebben getekend.
Hij had adequate hulp moeten krijgen voor zijn vereenzaming, maar werd psychisch en ook fysiek vermorzeld. Opnieuw voelt hij zich in de steek gelaten. Hij meldde zich bij de commissie van Rieke Samson, die onderzoek doet naar seksueel misbruik in de niet-r.-k.jeugdzorg sinds 1945, en vooral als het gaat om gedwongen plaatsingen van kinderen. Bij de commissie valt hij van de rand: hij is niet seksueel misbruikt.
Feitelijk is het ook een onmogelijke opgave geweest voor de commissie-Samson, die de rol van de overheid bij seksueel misbruik in jeugdinstellingen en pleeggezinnen heeft onderzocht, nadat Wim Deetman dat al deed voor de r.k.-instellingen. Deetman onderzocht in zekere zin een overzichtelijk terrein, maar Samson moest alle vormen van jeugdzorg over de afgelopen 65 jaar onder de loep nemen en besloot keuzes te maken. Namelijk primair seksueel misbruik bij gedwongen plaatsingen van kinderen in instellingen en pleeggezinnen, alsmede de wijze waarop de overheid daarmee is omgesprongen. Aanstaande maandag presenteert zij het eindverslag van dat onderzoek.
Meldpunt
Daarmee is voor de slachtoffers de kous nog bij lange na niet af. Dankzij Samson en Deetman is er nu sinds afgelopen maandag een meldpunt ondergebracht bij Slachtofferhulp Nederland. Berend kan er dus niet terecht en hoopt nu op een door staatssecretaris Veldhuijzen van Zanten toegezegd wetenschappelijk onderzoek naar wantoestanden in psychiatrische instellingen.
Een onderzoek naar de rol van de rechterlijke macht in de afgelopen zestig jaar ten aanzien van besluiten over het leven van jonge mensen zou ook niet misstaan, stelt Berend. Hij is niet de enige die met een magistrale pennenstreek gedwongen werd opgenomen in een psychiatrische kliniek, terwijl dat helemaal niet nodig was. Ook de politie speelde er een grote rol in. Wie wegliep, zoals Berend een aantal keren, werd per kerende post weer aan de poort van de instelling afgeleverd. Zonder vragen.
De nu 57-jarige Berend: „Ik zat onder de medicatie als enige minderjarige tussen drugsverslaafden, alcoholisten, psychopaten. Als je wegliep, werd je door de politie meteen teruggebracht en als straf in een isoleercel gestopt, in je onderbroek onder een dekentje, vastgebonden aan polsen en enkels. Bij een van die keren zei een behandelaar dat ik elektroshocks zou krijgen om me van mijn homofilie af te helpen. Gelukkig is dat niet doorgegaan.”
Na een lange aarzeling meldde hij zich bij de commissieSamson als een van de achthonderd mensen met dergelijke traumatische ervaringen in de ’jeugdzorg’. „Er was in mijn geval sprake van seksuele vernedering, psychische en fysieke vernedering. Met die machtiging konden ze alles met je doen. Controle is er nooit geweest.”
Moed
Zijn leven lang heeft Berend gezwegen. Na het instellen van de commissie-Samson vatte hij de moed op voor een tweede keer in zijn leven uit de kast te komen. Hij vraagt zich nu in gemoede af of dat wel verstandig was. Hij lijkt weer aan het kortste einde te trekken.
Dat geldt ook voor Jeannette Brouwer, die in dezelfde tijd in St.-Franciscushof zat, tweeënhalf jaar lang, Berend anderhalf jaar. „Ik had schroom om me te melden, maar heb het uiteindelijk gedaan omdat het belangrijk is zoveel mogelijk getuigenissen te hebben.”
„Als zestienjarige ben ik met een vriendje in 1972 weggelopen van huis. Ja, ik was wel wat ontspoord. Na een paar maanden ben ik terechtgekomen bij het GGZ in Almelo. Vandaar werd ik voor twee weken naar Raalte gestuurd, maar dat werden tweeënhalf jaar in St.-Franciscushof. Ik zat steeds onder de medicatie en ze hadden me de diagnose zwak of matig begaafd meegegeven. Maar ik was gewoon een puber.”
Onmondig
Patiënten waren toen nog onmondig. „Een witte jas had altijd gelijk”, zegt ook Berend. Ondanks vragen van haar ouders bleef Jeannette in de instelling opgesloten. Een dwars pubermeisje tussen ernstig psychiatrische patiënten. „Nu zou dit niet meer kunnen gebeuren."
Van de verwarde, puberende Jeannette werd misbruik gemaakt door een arbeidstherapeut. Deze getrouwde man had bedacht dat hij voor het meisje een huiselijke sfeer moest creëren. Het werd seksueel misbruik bij hem thuis en in de instelling. Toen zij uiteindelijk in 2007 een klacht tegen hem indiende bij de instelling Zwolse Poort, waartoe St.Franciscushof nu behoort, kreeg zij nul op rekest. Dat was ook het geval bij het Schadefonds Geweldsmisdrijven.
„Er bleken later veel meer mensen met vragen over het gedrag van de man, maar daar is weinig mee gedaan. Het was doofpot, al die tijd. Je moet aannemelijk maken dat je bent misbruikt, maar net als bij de afhandeling bij de r.-k.kerk zou men ruimhartiger moeten zijn met de bewijslast.”
Jeannette valt ook tussen wal en schip. Ze is weliswaar misbruikt, maar niet opgenomen met een rechterlijke machtiging, zoals Berend. Het is voor slachtoffers Kafka in de Nederlandse rechtsstaat.
Jeannette is verbijsterd dat de slachtoffers van dit hele rammelende systeem van jeugdzorg uit het verleden, het na het uitbrengen van het rapport van Samson moeten doen met een meldpunt voor seksueel misbruik, ondergebracht bij Slachtofferhulp Nederland. „Het wordt nu afgedaan met het centrale nummer van Slachtofferhulp, maar het gaat om de slachtoffers, die worden er te weinig bij betrokken. Ze zorgen dat je met de juiste instantie in aanraking komt. Daar gaat het niet om. Erkenning, hulp, dat is wat we nodig hebben”, zegt Jeannette.
„De overheid moet gewoon een goed loket hebben voor oude en nieuwe gevallen. Dat willen Samson en Deetman ook. Het moet verder gaan dan seksueel misbruik. Ook psychisch en fysiek geweld. Erkenning, genoegdoening, compensatie, hulp, dat is alleen helder voor mensen die vallen onder Deetman, niet voor wie onder Samson valt.
* Echte naam is bij de redactie bekend.
We dienen als decor voor de pers
Maandag bij de presentatie krijgen we een uurtje van mevrouw Samson. We dienen als decor voor de pers. Zijn we een onderzoeksgroep, of een groep die geholpen moet worden? Er is een mooi rapport over mensen die na een leven van schroom uit de kast zijn gekomen en nu weer in de kou staan.”
Redactie Dark horse: het is een schande dat de slachtoffers van Jeugdzorg en de Nederlandse Staat maar een uurtje spreektijd krijgen.
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
door Hans Kuitert
Berend* is niet gek. Dat was hij nooit. Ook niet in de zomer van 1974. De toen zeventienjarige jongen werd wel als oud-vuil behandeld door overheidsinstanties. Buiten zijn medeweten om werd hij met een rechterlijke machtiging opgesloten in een krankzinnigengesticht. Berend laat de vordering tot plaatsing zien in het St.-Franciscushof in Raalte. ’Hij verkeert in een toestand van krankzinnigheid en verpleging is noodzakelijk’, staat er.
Jeanette Brouwer: "Ik zat steeds onder de medicatie en ze hadden me de diagnose zwak of matig begaafd meegegeven. Maar ik was gewoon een puber." (foto: Rene Bouwman)
Hij was als homo net uit de kast gekropen en prompt door zijn omgeving uitgespuugd. Kwetsbaar en ernstig vereenzaamd kwam hij in de tentakels van artsen die hem met die machtiging wel zouden ’genezen’. In het officiële dossier dat hij uiteindelijk in handen kreeg, wordt hij een gevaar voor zichzelf en de samenleving genoemd vanwege zijn ’seksuele problematiek’.
Het zijn dit soort juridische praktijken uit de tijd dat de machthebbers zich geen raad wisten met flowerpower en een lossere seksuele moraal, die mensen als Berend voor het leven hebben getekend.
Hij had adequate hulp moeten krijgen voor zijn vereenzaming, maar werd psychisch en ook fysiek vermorzeld. Opnieuw voelt hij zich in de steek gelaten. Hij meldde zich bij de commissie van Rieke Samson, die onderzoek doet naar seksueel misbruik in de niet-r.-k.jeugdzorg sinds 1945, en vooral als het gaat om gedwongen plaatsingen van kinderen. Bij de commissie valt hij van de rand: hij is niet seksueel misbruikt.
Feitelijk is het ook een onmogelijke opgave geweest voor de commissie-Samson, die de rol van de overheid bij seksueel misbruik in jeugdinstellingen en pleeggezinnen heeft onderzocht, nadat Wim Deetman dat al deed voor de r.k.-instellingen. Deetman onderzocht in zekere zin een overzichtelijk terrein, maar Samson moest alle vormen van jeugdzorg over de afgelopen 65 jaar onder de loep nemen en besloot keuzes te maken. Namelijk primair seksueel misbruik bij gedwongen plaatsingen van kinderen in instellingen en pleeggezinnen, alsmede de wijze waarop de overheid daarmee is omgesprongen. Aanstaande maandag presenteert zij het eindverslag van dat onderzoek.
Meldpunt
Daarmee is voor de slachtoffers de kous nog bij lange na niet af. Dankzij Samson en Deetman is er nu sinds afgelopen maandag een meldpunt ondergebracht bij Slachtofferhulp Nederland. Berend kan er dus niet terecht en hoopt nu op een door staatssecretaris Veldhuijzen van Zanten toegezegd wetenschappelijk onderzoek naar wantoestanden in psychiatrische instellingen.
Een onderzoek naar de rol van de rechterlijke macht in de afgelopen zestig jaar ten aanzien van besluiten over het leven van jonge mensen zou ook niet misstaan, stelt Berend. Hij is niet de enige die met een magistrale pennenstreek gedwongen werd opgenomen in een psychiatrische kliniek, terwijl dat helemaal niet nodig was. Ook de politie speelde er een grote rol in. Wie wegliep, zoals Berend een aantal keren, werd per kerende post weer aan de poort van de instelling afgeleverd. Zonder vragen.
De nu 57-jarige Berend: „Ik zat onder de medicatie als enige minderjarige tussen drugsverslaafden, alcoholisten, psychopaten. Als je wegliep, werd je door de politie meteen teruggebracht en als straf in een isoleercel gestopt, in je onderbroek onder een dekentje, vastgebonden aan polsen en enkels. Bij een van die keren zei een behandelaar dat ik elektroshocks zou krijgen om me van mijn homofilie af te helpen. Gelukkig is dat niet doorgegaan.”
Na een lange aarzeling meldde hij zich bij de commissieSamson als een van de achthonderd mensen met dergelijke traumatische ervaringen in de ’jeugdzorg’. „Er was in mijn geval sprake van seksuele vernedering, psychische en fysieke vernedering. Met die machtiging konden ze alles met je doen. Controle is er nooit geweest.”
Moed
Zijn leven lang heeft Berend gezwegen. Na het instellen van de commissie-Samson vatte hij de moed op voor een tweede keer in zijn leven uit de kast te komen. Hij vraagt zich nu in gemoede af of dat wel verstandig was. Hij lijkt weer aan het kortste einde te trekken.
Dat geldt ook voor Jeannette Brouwer, die in dezelfde tijd in St.-Franciscushof zat, tweeënhalf jaar lang, Berend anderhalf jaar. „Ik had schroom om me te melden, maar heb het uiteindelijk gedaan omdat het belangrijk is zoveel mogelijk getuigenissen te hebben.”
„Als zestienjarige ben ik met een vriendje in 1972 weggelopen van huis. Ja, ik was wel wat ontspoord. Na een paar maanden ben ik terechtgekomen bij het GGZ in Almelo. Vandaar werd ik voor twee weken naar Raalte gestuurd, maar dat werden tweeënhalf jaar in St.-Franciscushof. Ik zat steeds onder de medicatie en ze hadden me de diagnose zwak of matig begaafd meegegeven. Maar ik was gewoon een puber.”
Onmondig
Patiënten waren toen nog onmondig. „Een witte jas had altijd gelijk”, zegt ook Berend. Ondanks vragen van haar ouders bleef Jeannette in de instelling opgesloten. Een dwars pubermeisje tussen ernstig psychiatrische patiënten. „Nu zou dit niet meer kunnen gebeuren."
Van de verwarde, puberende Jeannette werd misbruik gemaakt door een arbeidstherapeut. Deze getrouwde man had bedacht dat hij voor het meisje een huiselijke sfeer moest creëren. Het werd seksueel misbruik bij hem thuis en in de instelling. Toen zij uiteindelijk in 2007 een klacht tegen hem indiende bij de instelling Zwolse Poort, waartoe St.Franciscushof nu behoort, kreeg zij nul op rekest. Dat was ook het geval bij het Schadefonds Geweldsmisdrijven.
„Er bleken later veel meer mensen met vragen over het gedrag van de man, maar daar is weinig mee gedaan. Het was doofpot, al die tijd. Je moet aannemelijk maken dat je bent misbruikt, maar net als bij de afhandeling bij de r.-k.kerk zou men ruimhartiger moeten zijn met de bewijslast.”
Jeannette valt ook tussen wal en schip. Ze is weliswaar misbruikt, maar niet opgenomen met een rechterlijke machtiging, zoals Berend. Het is voor slachtoffers Kafka in de Nederlandse rechtsstaat.
Jeannette is verbijsterd dat de slachtoffers van dit hele rammelende systeem van jeugdzorg uit het verleden, het na het uitbrengen van het rapport van Samson moeten doen met een meldpunt voor seksueel misbruik, ondergebracht bij Slachtofferhulp Nederland. „Het wordt nu afgedaan met het centrale nummer van Slachtofferhulp, maar het gaat om de slachtoffers, die worden er te weinig bij betrokken. Ze zorgen dat je met de juiste instantie in aanraking komt. Daar gaat het niet om. Erkenning, hulp, dat is wat we nodig hebben”, zegt Jeannette.
„De overheid moet gewoon een goed loket hebben voor oude en nieuwe gevallen. Dat willen Samson en Deetman ook. Het moet verder gaan dan seksueel misbruik. Ook psychisch en fysiek geweld. Erkenning, genoegdoening, compensatie, hulp, dat is alleen helder voor mensen die vallen onder Deetman, niet voor wie onder Samson valt.
* Echte naam is bij de redactie bekend.
We dienen als decor voor de pers
Maandag bij de presentatie krijgen we een uurtje van mevrouw Samson. We dienen als decor voor de pers. Zijn we een onderzoeksgroep, of een groep die geholpen moet worden? Er is een mooi rapport over mensen die na een leven van schroom uit de kast zijn gekomen en nu weer in de kou staan.”
Redactie Dark horse: het is een schande dat de slachtoffers van Jeugdzorg en de Nederlandse Staat maar een uurtje spreektijd krijgen.
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Ik ben het helemaal met jullie eens. Er is veel meer erkenning nodig dan alleen maar naar een instantie verwezen worden. Het taboe moet er nu vanaf en het seksueel en fysieke misbruik moet voor eens en altijd afgelopen zijn. Slachtoffers hebben levenslang en dat begrip voor hen moet er komen. De overheid en de bevolking moet meer gaan beseffen wat voor een leven het kan aanrichten. Het is niet na een melding zomaar voorbij. Dan begint de strijd met jezelf pas.
BeantwoordenVerwijderenHelemaal mee eens voor alle slachtoffers, ook ouders die valselijk beschuldigd worden geestelijk de vernieling ingeholpen moet slachtofferhulp komen.
BeantwoordenVerwijderenOuders waarvan de kinderen snel bij een ex zijn geplaatst waarvan achter bleek dat het onnodig was, (velen in instanties zullen het nooit te horen kriigen) krijgen geen enkele hulp maar alleen maar gezeur en gezeik. Sorry bestaat bij BJZ niet alleen hun eigen hachie schoonpraten en elkaar dekken.
Ondanks dat de RvdK uitspreekt dat een UHP niet nodig was geweest, blijft BJZ roepen en beschuldigen omzichzelf goed te praten. BAH, ze zouden alle dossiers stuk voor stuk moeten gaan onderzoeken, zodat ouders eindelijk eens rust krijgen en er eerlijke dossiers ontstaan.
Ook voor de slachtoffers van het misbruik moet erkenning komen wel of geen wettelijke kaders! Alle dossiers van deze vreselijke instantie en ouders die dat willen moeten stuk voor stuk onder de loep worden genomen, willen jeugdzorgen ons ooit ontzorgen!
Plaats kinderen terug naar huis; daar is het veiliger. Ook voor hun ontwikkeling daar UHP gevaar oplevert voor de ontwikkeling.
BeantwoordenVerwijderenIk vraag me af waarom grootouders bestaan?
BeantwoordenVerwijderenIn een hoop landen worden kinderen zelfs door hun ouders (tijdelijk) ondergebracht bij de opa's en oma's als er problemen zijn in het gezin. Natuurlijk moeten de opoe's gezond zijn. Ze weten het echt beter hoor alleen de mentaliteit in Nederland is ten slechte verandert. BJZ - instellingen zijn overbodig. Liefde, begrip, respect en aandacht hebben onze kinderen nodig. Ouders idem.