Jessica en Justus tegen de Kinderbescherming

http://www.misdaadjournalist.nl/2012/09/jessica-justus-tegen-de-kinderbescherming/

Zondag 8 september 2012

Ik wil graag mijn verhaal doen, omdat ik totaal machteloos sta. Ik zal eerst kort vertellen wie ik ben.
Mijn naam is Jessica. Ik ben jong moeder geworden, op mijn zeventiende. Ik heb een gezond jongetje op de wereld gezet, genaamd Justus.
Inmiddels ben ik tweeentwintig, mijn zoontje is vierenhalf jaar.
Door een ruzie met mijn ouders, ben ik uit huis gehaald door het AMK en de  politie en heb ik een half jaar op Kompaan en De Bocht in Goirle gewoond.

Zelf wilde ik toen geen contact met mijn familie en ik zat er daarom onder geheimhouding.
Wat daar gebeurd is, is gewoon onvoorstelbaar. Ze wilden dat ik eerst aan mijn eigen problemen ging werken en dat ik en mijn zoontje Justus tijdelijk uit elkaar gingen. Na veel onmacht en vele bezoeken van Bureau Jeugdzorg daar, hebben zij  besloten om mij en mijn zoontje uit elkaar te halen en mijn kind vrijwillig in een pleeggezin te plaatsen. Toen begon alle ellende.

Bureau Jeugdzorg, Astrid D., verzocht de Raad voor de Kinderbescherming een onderzoek in te stellen naar mij. In de tussentijd had ik een rechtszaak tegen mijn ouders, omdat ze mijn zoontje wilden zien. Het verzoek werd ingetrokken door mijn ouders, omdat de rechter en de raadsonderzoeker in de rechtszaak wilden dat het een verzoeningsrechtszaak werd.
Dit is het dus ook geworden en zo hebben ik, en mijn ouders, mijn zussen en broer het bijgelegd.
Ik ben weer thuis gaan wonen bij mijn ouders. Het gaat enorm goed.

In overleg met mijn advocaat  heb ik Justus in het pleeggezin opgehaald, omdat het op vrijwillige basis was. Ik werd meteen overspoeld met telefoontjes van Pleegzorg, Crisisdienst Bureau Jeugdzorg.
De spoedeisende zorg schatte op dat moment in, dat het geen acute nood was om Justus weg te halen.
De dag erna contact gehad met De Raad voor de Kinderbescherming, die ons toezegde Justus bij ons te laten, en hulp in te schakelen per direct aan huis.

Dit gebeurde niet. Twee dagen erna nam ik dus zelf contact op met Bureau Jeugdzorg, hoe en wat nu verder en of er al meer bekend was. Ik zou teruggebeld worden. Dat werd niet gedaan door Bureau Jeugdzorg, maar door de Raad voor de Kinderbescherming.

Ze wilden ons zien, omdat ik Justus op de dagbehandeling ziek gemeld had op vrijdag, omdat hij de nacht ervoor had overgegeven en dus ziek was. Ze wilden Justus zien, om te kijken hoe hij er uit zag. Ik moest wel naar het politie bureau komen, wat ik al erg vreemd vond.

Eerst heb ik contact gehad met mijn advocaat, en mijn advocaat weer met Emma, van de Raad voor de Kinderbescherming. Zij heeft mijn advocaat toegezegd dat het alleen was om Justus te zien, en verder niets. Ze had een machtiging tot uithuisplaatsing en VOTS  (voorlopige onder toezicht stelling) liggen, maar zou dit niet gebruiken werd toegezegd.

Wij gingen er vanuit dat dit ook zo was, en gingen naar het politiebureau in Rijen. (De advocaat had een kamer geregeld bij hem op het kantoor, maar dit wilde de Raad voor de Kinderbescherming niet).
Daar aangekomen wisten de agenten al meteen wie we waren en moesten we wachten.
Toen we de kamer binnen mochten, werd er meteen gezegd dat Justus met een agent mee mocht, en hoorde we meteen dat hij weggehaald zou worden. We hebben gezegd dat dit niet zo was afgesproken met de advocaat. De mevrouw van de Kinderbescherming zei dat de advocaat alles door elkaar haalde. En zou liegen.

We waren totaal machteloos, mijn moeder was er bij, mijn beste vriendin ook. De Raad voor de kinderbescherming wist dat Justus een trauma had vanwege de politie, en dan evengoed zo handelen!
Ik mocht nog afscheid nemen van Justus, het enige wat hij roepen kon was “Mamma, ik wil bij jou blijven,  Mamma ik wil niet weg bij jou,  Mamma ik kom niet meer terug bij jou!”

Dat verscheurt je moederhart en de mevrouw van de Raad stond er wat lacherig bij. En de meneer van de Raad ook. Ik kan niet begrijpen dat dit kan in Nederland. Ja, ik weet dat ik hulp nodig heb, daar ben ik mee bezig. Maar dat wordt gewoon keihard ontkend door de Raad voor de Kinderbescherming.

Er worden zoveel leugens verteld door de Raad. In de rechtszaak werd er gezegd dat ze meerdere gesprekken hebben gehad met mij en mijn ouders. Dat is niet zo. Er is één keer een gesprek geweest van 10 minuten.

Er werd gezegd dat er een afspraak zou staan op 10-10-2012 met mijn ouders, maar vandaag in een brief stond er dat het niet noodzakelijk is mijn ouders te horen en onderzoek naar mijn ouders in te stellen. Er wordt gezegd dat ik onder druk naar mijn ouders toe ben gehaald door mijn ouders. Ook dit is niet zo. Dit hebben we zwart op wit.

Ik weet dat ik aan de slag moet met mijn problemen, en ik ben tot alles bereid, maar er zijn overal wachtlijsten. Ik wil dat mijn zoontje terug komt, terug naar mijn ouders, dat zij er voor zorgen dat ik zo lang als het nodig is  aan mezelf werk. Maar de Raad voor de Kinderbescherming acht het niet wenselijk dat hij hierheen komt, omdat ik en mijn familie het zonder hulpverlening hebben bijgelegd, en ze niet weten of de situatie veranderd is.

Mijn ouders, hebben bijna vier jaar lang voor mijn zoontje gezorgd, omdat ik eerst in een rolstoel zat wegens bekkeninstabiliteit. Toen ik daarna aan het werk ging pasten zij op. Nu wordt er gezegd dat het niet wenselijk is. Wat is dat nou?

Wat kan je hier tegen doen? Ik wil hulp om dit te winnen, wie kan me helpen? Ik wil mijn verhaal doen, wil weten wie dit nog meer mee maakt.. Mensen die me kunnen steunen misschien, die me tips kunnen geven? Ik ben een jonge moeder, en ik strijd en vecht voor mijn kind. Ik wil dat laten zien. Ik heb alles over voor mijn kind.

Mijn kind zie ik één keer in de week maar anderhalf uur lang. Dat is toch onrecht? Wat doen ze iemand aan?

Ze maken mij en mijn zoontje kapot met wat ze nu doen en gedaan hebben. Maar volgens de Raad voor de Kinderbescherming is het MIJN schuld dat hij alle veranderingen meemaakt, maar zij zijn het die hem weghalen bij ZIJN moeder, waar hij hoort. Zij zijn degenen die dit veroorzaakt hebben.

WAAROM in godsnaam? WAAROM doen ze iemand zo’n verdriet?
Mijn zoontje heeft al geen vader meer, omdat hij niet meer leeft, moet hij nu ook zijn moeder kwijt raken? Dit kan niet en dit mag niet.

Alles wat hem lief is wordt hem ontnomen, alles. Ik mag hem twee keer in de week bellen. Dat jochie vraagt elke keer: “Mamma, ik wil naar je toe,  mamma ik kom niet terug bij jou hè?”

Wat doen ze dat mannetje aan. Hij heeft een trauma. Ik hoop dat hij daar ooit vanaf komt.
Dat jongetje die is straks bang om alles kwijt te raken, of erger: dat is hij al. Hoe jong hij ook is.
Alsjeblieft, help mij...

Help mij dit verhaal naar buiten te brengen, en hopelijk dat iemand mij kan steunen, tips kan geven. om mij de hulp kunnen geven die ik zo hard nodig heb. Hopelijk is er iemand met een goed hart die mij wil helpen.

Iemand die mij wil helpen tegen het onrecht, dat mijn zoontje niet bij mij is. Ik kan nog een heleboel schrijven, maar ik wil het vertellen, vertellen aan de buitenwereld. Ze mogen mijn verdriet zien, hoeveel pijn dit mij doet. En hoeveel pijn dit mijn familie doet.

Jessica

                         Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html