vrijdag 5 oktober 2012

Problemen aanpraten waar ze niet zijn

 
 
 
 


http://www.antibjz.nl/page/articles.html/_/jeugdzorg-algemeen/problemen-aanpraten-waar-ze-niet-zijn-r994

Het was ook u wellicht ontgaan, maar we zitten midden in de Week van de Opvoeding. Wie zo'n concept bedenkt en waarom, ik had geen idee. Misschien bood bestudering van de website uitkomst.

En jawel. Achter het initiatief blijkt een waslijst aan organisaties schuil te gaan: van de Centra voor Jeugd en Gezin, via de Brancheorganisatie Kinderopvang tot het Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting, en nog zo een paar. De week is bovendien 'mede mogelijk gemaakt' door het Nationaal Fonds Kinderhulp en het ministerie van volksgezondheid, welzijn en sport. Kennelijk vinden al deze instanties dat Nederlandse ouders wel wat steun kunnen gebruiken.

Ambassadrice van het project is trouwens Anky van Grunsven - de vrouw die u en ik kennen van haar hoedanigheid als paardenliefhebster. Zij draagt, schrijft ze op de website, het initiatief 'een warm hart' toe. Ze vindt het namelijk belangrijk 'om stil te staan bij hoe je kinderen opvoedt'.

In het hele land, leer ik verder, zijn er 1442 activiteiten waaraan ouders dezer dagen kunnen deelnemen. 1442! Zo is er te Wassenaar een 'koffieochtend' met als doel: 'het gevoel van erkenning en het krijgen van tips van andere ouders'. Uiteraard zijn er ook 'opvoedcoaches' aanwezig voor het beantwoorden van prangende vragen.

In Groningen is er een workshop voor opvoeders die 'waarde(n)vol willen communiceren met kinderen'. Ook in Hengelo kun je leren communiceren, maar dan met je baby, 'als praten nog niet lukt'. En Gouda op zijn beurt biedt een workshop waarin je 'handvatten' ontvangt 'om met de boosheid van uw kind of puber om te gaan'.

Wie de activiteiten bestudeert, kan eigenlijk maar één conclusie trekken: opvoeden is héél erg zwaar. Wat ooit volstrekt vanzelfsprekend was - je hebt kinderen op de wereld gezet, je brengt ze naar eer en geweten groot - gaat nu door voor zo ingewikkeld dat er een speciale Week aan moet worden gewijd.

Maar waarom eigenlijk? Keer op keer laat internationaal onderzoek immers zien dat Nederlandse kinderen tot de gezondste en de gelukkigste ter aarde behoren. Heel beroerd zullen wij ouders het dus grosso modo niet doen. Of we massaal tobben over onze pedagogische vaardigheden is al evenzeer de vraag.

Zo blijken de Centra voor Jeugd en Gezin, paradepaardjes van het toenmalige kabinet-Balkenende, allerminst in een diepe behoefte te voorzien. De Algemene Rekenkamer constateerde in juni al dat de torenhoge ambities niet zijn waargemaakt. En vorige week werd dat nog eens bevestigd in NRC Handelsblad. Daaruit bleek dat ouders bijvoorbeeld amper gebruikmaken van de zogeheten 'inlooppunten' waar je pedagogische raad kunt bekomen. In Amsterdam wandelen er wekelijks vijf tot tien bezoekers binnen, in Rotterdam per vestiging gemiddeld zes, in Deventer kwamen er - in een heel jaar - 24 opdagen.

Een deskundige begreep desgevraagd wel waarom de inlooppunten geen succes zijn. De meeste ouders die advies wensen, pakken een boek of kijken op internet. Lieden die hun kinderen werkelijk slecht behandelen, zoeken volgens haar 'juist geen hulp' en mijden dus de centra.

Echte problemen niet kunnen verhelpen. En problemen aanpraten waar ze niet zijn. Als het niet zo treurig was, zou je erom glimlachen.

Bron: Trouw

2 opmerkingen:

  1. Ach,week van de opvoeding, zogenaamde opvoedpoli's,steun-en adviespunten,of zgn vrijwillige workshops/cursussen .. Uiteindelijk enkel bedoeld om de identiteit en gegevens van ouders (en kinderen), die oprecht de kwaliteit van de opvoeding, dus het leven van hun kinderen zouden willen verbeteren,ter beschikking te hebben.

    Alles gaat om informatie. Nu wil je advies of hulp, maar later keert dezelfde info/vraag om hulp of advies zich tegen je...Voordat je het weet, wil je God op je knieën om vergiffenis smeken..

    Om maar niet te spreken van de bedoelingen van de overheid om de schijn te wekken dat Nederland zo veel om kinderen geeft en dat ouders 'ongestraft' hulp kunnen zoeken.
    Fact is hoe voorkomen we het 100 jarig- bestaan van kinderdieven die onder toezicht vd staat/ middels de staat kunnen opereren?
    In dit land heb je niet eens het recht om zelf op te voeden, probeer daar maar eens wat aan te doen.

    Wie moet hier nou echt opgevoed worden?!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wie moet er hier nu opgevoed worden....?
    Tja, eigenlijk moeten de jeugdzorgwerkers nog gewetens-werking aangeleerd worden. En echte zelf-reflexie, retrospecie van hun beslissingen vanuit het kind en diens ontwikkelingspsychologie. Uithuisplaatsen is schadelijk op zichzelf.
    De ouders beschuldigen om een OTS-mandaat te verkrijgen straalt ook negatief af op een ontvankelijk kind.

    Er zijn echter ook multiprobleem-gezinnen, die zich allergisch opstellen tegenover moderne pedagogische inzichten waarmee men kinderen minder belast of beschadigt.
    Een opvoedcursus (Thomas Gordon bijv.) is erg leuk en interessant, en een certificaat van het volgen is voor een rechter bewijs tot degelijker rechts-onderzoek! Wees dus preventief. Er wordt gelachen.

    Jeugdzorgwerkers dienen te leren dat het belang van het ontwikkelende kind, ook op termijn, echt belangrijker is dan bezettingsgraden en aanwijzingen vanuit een team dat de cliënt niet ziende onderzoekt.
    Een kind voelt zich in zijn bekende omgeving het veiligst, en in een vreemde pleegomgeving wordt z'n psyche en ontwikkeling geremd, vele (>5) jaren. Een gedwongen maatregel is dus schadelijk, wsch. meer schadelijk dan een zgn. 'bedreiginkje' voor 't kind.

    De gezinsvoogd moet leren afwegen, en dan zien dat de bedreiger beter kan vertrekken uit de omgeving van 't kind.
    Dat is gezonder, en dat zou de jeugdzorgwerker in z'n gewetens-strijd toch bovenal willen??? ???

    BeantwoordenVerwijderen