http://plazilla.com/misbruik-binnen-de-jeugdzorg
Vanaf juli 2010 is er een commissie Samson opgericht. De naam verwijst naar de voorzitter; Rieke Samson. Deze onderzoekscommissie is voortgekomen uit de eerder ontstane commissie Deetman. Seksueel misbruik, is de rode draad die deze commissies verbind. Deetman voor slachtoffers van de kerk, Samson voor slachtoffers die in instellingen zaten, daar geplaats door onze overheid. Beide onderzoeken gaan terug tot 1945. Dit artikel is een persoonlijke zoektocht naar misbruik binnen de jeugdzorg, met name uit het verleden.
NOS, NCRV, Zembla, Eén Vandaag. Allemaal journalisten die op zoek zijn naar de verhalen van misbruik. Het gaat dan om misbruik van minderjarigen. Ik ben zelf slachtoffer geworden in 1978 toen ik in een instelling zat. Vandaar mijn bijzondere interesse. Eindeloos surf ik het internet af, op zoek naar lotgenoten en informatie. Een moeizame reis, waarin ik steeds meer bedolven word onder steeds grotere, gruwelijkere verhalen. Daarom ga ik dat hier niet nog eens overdoen. Ik hou het klein, mijn kleine geschiedenis.
Zoekend weet de NOS mij te vinden op het internet en hoor ik via hen over het bestaan van de commissie Samson, ik meld mij daar, doe in anderhalve minuut mijn verhaal op het acht uur journaal. Bekijk de vragenlijst van de commissie en stel vast dat die niet erg geschikt is voor slachtoffers en meld puntsgewijs mijn bevindingen, waar, tot mijn verbazing, daadwerkelijk iets mee gebeurd. Er werd bijvoorbeeld helemaal niet bedankt voor je medewerking of iets van dien strekking. Nu wel.
Het zijn kleine dingen in de ogen van mensen die niet te maken hebben gehad met de bureaucratie van een slachtoffer van misbruik, maar voor mij zijn het juist de kleine dingen die mij het vertrouwen terug geven. Als kind misbruikt worden in een instelling van de kinderbescherming (tegenwoordig Jeugdzorg) houdt in dat je nergens terecht kunt. Je hebt geen mogelijkheden of rechten in Nederland. Dat schaadt het vertrouwen. Nadat je allang volwassen bent, blijven daar nog steeds dingen van hangen.
Onder de zestien geen rechtsgeldige aangifte
Zo vind ik het onbegrijpelijk dat je onder de 16 jaar geen rechtsgeldige aangifte kunt doen. Ze nemen eventueel de aangifte op, maar als er vervolgens een handtekening onder moet, ben je minderjarig en zodoende niet bevoegd te ondertekenen. Een gegeven waar maar weinig gewone mensen van op de hoogte zijn en bij stilstaan, als het om misbruik van kinderen gaat. Als je dan ook nog beseft dat misbruik meestal plaatsvind in bekende kring, is het niet vreemd dat er veel slachtoffers nooit tot aangifte komen. Wat bijvoorbeeld als je vader de dader is? Hij zou dan moeten tekenen, of je moeder. Ik heb in de instelling kinderen gekend die aangifte hebben proberen te doen via een tante. Deze kinderen werden als gezinsontwrichtend gezien en uit huis geplaats. Voor een dergelijk kind is dat de omgekeerde wereld. Voor gewone mensen hopelijk ook!
Terug naar de NOS, waar ik mijn volledige medewerking heb gegeven en ook zeer tevreden ben met het eindresultaat. Vervolgens beland je min of meer in de kaartenbak van Hilversum en komen er meerdere verzoeken van programmamakers binnen. Sommige willen alleen informatie, andere willen jouw persoonlijke verhaal. De ene gedraagt zich keurig, de ander niet. Elke keer opnieuw maak ik daarin een keuze, maar bij de commissie Samson heb je die keuze niet. Je meldt je, of niet. Je wilt eventueel verder gehoord worden, of niet.
Als slachtoffer ben je blij dat er eindelijk eens naar je verhaal wordt geluisterd, want wij zijn lang voor gek versleten, niet gelooft of van het kastje naar de muur gestuurd. Je doet het voor jezelf, maar je wilt ook dat dat misbruik ophoudt. Dat er niet maar nieuwe en nieuwe kinderen wederom met misbruik en ongeloof te maken krijgen. Je wilt dat er goede opvang komt en zo kan ik doorgaan. Daarom werk je mee, daarom slik je de onzorgvuldigheid en gebrek aan kennis. Dat is mij het meeste opgevallen. De mensen bij de commissie hebben weinig tot geen expertise op dit gebied. Hoe om te gaan met slachtoffers, die na zoveel jaren dit melden?
Niet elke dag...
Op hun eigen website staat meermaals te lezen dat de slachtoffers zo hebben geleden en vele het nooit helemaal te boven zijn gekomen. Dan lees je uitgebreide psychologische dooddoeners. Maar een simpel verzoek om mij te mailen, zodat ik niet ineens door telefoon van hun word overvallen, met dat akelig verleden, is blijkbaar te lastig. Ik vind het zelf heel begrijpelijk dat ik niet elke dag met dat verleden wil bezig zijn. Als ik bijvoorbeeld jarig ben, of gezellig bezoek heb. Journalisten houden zich hier wel aan en begrijpen het ook. Een commissie die ook als doel heeft deze slachtoffers te horen, houdt vast aan hoe zij willen dat het gaat.
Dan zijn wij terug in de geschiedenis. Het ging altijd zoals zij (kinderbescherming, politie, instelling) willen dat het gaat. Het is een ernstige zaak, veel groter dan menigeen zou kunnen denken. Gewone mensen laten meekijken, leek mij een goede manier om het te delen en hopelijk krijg ik ook reacties. Ik zal dit in mijn volgende artikelen blijven doen.
Dank voor het lezen.
Mirat
Vanaf juli 2010 is er een commissie Samson opgericht. De naam verwijst naar de voorzitter; Rieke Samson. Deze onderzoekscommissie is voortgekomen uit de eerder ontstane commissie Deetman. Seksueel misbruik, is de rode draad die deze commissies verbind. Deetman voor slachtoffers van de kerk, Samson voor slachtoffers die in instellingen zaten, daar geplaats door onze overheid. Beide onderzoeken gaan terug tot 1945. Dit artikel is een persoonlijke zoektocht naar misbruik binnen de jeugdzorg, met name uit het verleden.
NOS, NCRV, Zembla, Eén Vandaag. Allemaal journalisten die op zoek zijn naar de verhalen van misbruik. Het gaat dan om misbruik van minderjarigen. Ik ben zelf slachtoffer geworden in 1978 toen ik in een instelling zat. Vandaar mijn bijzondere interesse. Eindeloos surf ik het internet af, op zoek naar lotgenoten en informatie. Een moeizame reis, waarin ik steeds meer bedolven word onder steeds grotere, gruwelijkere verhalen. Daarom ga ik dat hier niet nog eens overdoen. Ik hou het klein, mijn kleine geschiedenis.
Zoekend weet de NOS mij te vinden op het internet en hoor ik via hen over het bestaan van de commissie Samson, ik meld mij daar, doe in anderhalve minuut mijn verhaal op het acht uur journaal. Bekijk de vragenlijst van de commissie en stel vast dat die niet erg geschikt is voor slachtoffers en meld puntsgewijs mijn bevindingen, waar, tot mijn verbazing, daadwerkelijk iets mee gebeurd. Er werd bijvoorbeeld helemaal niet bedankt voor je medewerking of iets van dien strekking. Nu wel.
Het zijn kleine dingen in de ogen van mensen die niet te maken hebben gehad met de bureaucratie van een slachtoffer van misbruik, maar voor mij zijn het juist de kleine dingen die mij het vertrouwen terug geven. Als kind misbruikt worden in een instelling van de kinderbescherming (tegenwoordig Jeugdzorg) houdt in dat je nergens terecht kunt. Je hebt geen mogelijkheden of rechten in Nederland. Dat schaadt het vertrouwen. Nadat je allang volwassen bent, blijven daar nog steeds dingen van hangen.
Onder de zestien geen rechtsgeldige aangifte
Zo vind ik het onbegrijpelijk dat je onder de 16 jaar geen rechtsgeldige aangifte kunt doen. Ze nemen eventueel de aangifte op, maar als er vervolgens een handtekening onder moet, ben je minderjarig en zodoende niet bevoegd te ondertekenen. Een gegeven waar maar weinig gewone mensen van op de hoogte zijn en bij stilstaan, als het om misbruik van kinderen gaat. Als je dan ook nog beseft dat misbruik meestal plaatsvind in bekende kring, is het niet vreemd dat er veel slachtoffers nooit tot aangifte komen. Wat bijvoorbeeld als je vader de dader is? Hij zou dan moeten tekenen, of je moeder. Ik heb in de instelling kinderen gekend die aangifte hebben proberen te doen via een tante. Deze kinderen werden als gezinsontwrichtend gezien en uit huis geplaats. Voor een dergelijk kind is dat de omgekeerde wereld. Voor gewone mensen hopelijk ook!
Terug naar de NOS, waar ik mijn volledige medewerking heb gegeven en ook zeer tevreden ben met het eindresultaat. Vervolgens beland je min of meer in de kaartenbak van Hilversum en komen er meerdere verzoeken van programmamakers binnen. Sommige willen alleen informatie, andere willen jouw persoonlijke verhaal. De ene gedraagt zich keurig, de ander niet. Elke keer opnieuw maak ik daarin een keuze, maar bij de commissie Samson heb je die keuze niet. Je meldt je, of niet. Je wilt eventueel verder gehoord worden, of niet.
Als slachtoffer ben je blij dat er eindelijk eens naar je verhaal wordt geluisterd, want wij zijn lang voor gek versleten, niet gelooft of van het kastje naar de muur gestuurd. Je doet het voor jezelf, maar je wilt ook dat dat misbruik ophoudt. Dat er niet maar nieuwe en nieuwe kinderen wederom met misbruik en ongeloof te maken krijgen. Je wilt dat er goede opvang komt en zo kan ik doorgaan. Daarom werk je mee, daarom slik je de onzorgvuldigheid en gebrek aan kennis. Dat is mij het meeste opgevallen. De mensen bij de commissie hebben weinig tot geen expertise op dit gebied. Hoe om te gaan met slachtoffers, die na zoveel jaren dit melden?
Niet elke dag...
Op hun eigen website staat meermaals te lezen dat de slachtoffers zo hebben geleden en vele het nooit helemaal te boven zijn gekomen. Dan lees je uitgebreide psychologische dooddoeners. Maar een simpel verzoek om mij te mailen, zodat ik niet ineens door telefoon van hun word overvallen, met dat akelig verleden, is blijkbaar te lastig. Ik vind het zelf heel begrijpelijk dat ik niet elke dag met dat verleden wil bezig zijn. Als ik bijvoorbeeld jarig ben, of gezellig bezoek heb. Journalisten houden zich hier wel aan en begrijpen het ook. Een commissie die ook als doel heeft deze slachtoffers te horen, houdt vast aan hoe zij willen dat het gaat.
Dan zijn wij terug in de geschiedenis. Het ging altijd zoals zij (kinderbescherming, politie, instelling) willen dat het gaat. Het is een ernstige zaak, veel groter dan menigeen zou kunnen denken. Gewone mensen laten meekijken, leek mij een goede manier om het te delen en hopelijk krijg ik ook reacties. Ik zal dit in mijn volgende artikelen blijven doen.
Dank voor het lezen.
Mirat
Terug
naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Keurig verhaal. Realistisch en duidelijk afkomstig van een ervaringsdeskundige. Vooral met 'De rechten van het kind' slaat hij de spijker op zijn kop. Een kind heeft geen rechten, althans niet in Nederland. Echter, gewone mensen laten meekijken gaat niet lukken.
BeantwoordenVerwijderenGewone mensen lezen dit soort berichten niet. Waarom zouden ze ook?
Dat het leven van een ander een rotzooi is: Jammer, maar zij hebben hun zaakjes in orde. Pas als het hen zelf overkomt, zijn ze het volledig met je eens. Drie jaar geleden was ik ook nog een gewoon mens. Inmiddels is het leven van mijn hele gezin verwoest. Jawel, door de Nederlandse Overheid.
Hoe hij zich voelt, zegt hij niet. Is ook niet nodig, dat begrijp ik zo
ook wel. Aan de schrijver van het artikel: STERKTE. Aan alle andere slachtoffers van de Nederlandse Overheid: Volhouden, dit belachelijke systeem zal aan zijn eigen succes ten onder gaan. Aan Sven: Mijn bewondering voor je werk, stijgt met de dag.
Mooi geschreven. Ik herken er veel in.
BeantwoordenVerwijderenIk was daarom zo verbaasd dat ik, als slachtoffer uitgenodigd werdt om, via een scherm, live het resultaat te mogen horen van het onderzoek.
Ik twijfel nog, of ik er juist aan doe om er naar toe te gaan.
groet,
Merel van groningen