http://www.welzijn-21e-eeuw.nl/profiles/blogs/jeugdzorg-het-paard-van-troje-verschijnt-voor-de-stadspoort
Het stond in de krant: een multiprobleemgezin kost gemiddeld zo’n 100.000 euro per jaar aan zorgverstrekking. En door niet efficiënt te werken, verspillen we op jaarbasis zo’n 2,5 miljard euro, een kwart van het totale budget.
Is het vreemd dat bij de burger jeugdzorg bijvoorbeeld gelijk staat aan incompetentie, bureaucratie en verspilling.
Maar ook voor insiders binnen de zorgsector en de politiek is duidelijk dat met de overheveling van de Jeugdzorg van provincie naar gemeenten het paard van Troje voor de stadsmuren verschijnt.
Hoeveel voorbeelden heb ik al niet gehoord van de administratieve manipulatie om aan te tonen dat de streefcijfers voor het omlaag brengen van wachtlijsten gehaald werden of de wanverhouding management- veldwerker werd aangepakt.
Hoe vaak heb ik niet meegemaakt dat tijdens netwerktrainingen dossiers onvindbaar bleken, of dat er te pas en onpas met de rode vlag van de Wet bescherming persoonsgegevens werd gezwaaid, om te verhullen dat men niet in staat was aan geven hoe het met de hulpverlening aan een potentieel criminele jongere was gesteld.
Wat speelt binnen de welzijnsector is binnen de zorgsector nog hardnekkiger en dominanter aanwezig. De stroperige laag van management en bestuur, die primair gaat voor eigen lijfsbehoud.
Het is als blogger frustrerend om over deze sector te schrijven, omdat je het gevoel hebt alleen maar open deuren in te trappen.
Neem nu de werkconferentie die ik onlangs met twee collega’s organiseerde om de vertaalslag te maken van de WMO/AWBZ naar drie wijken in Amersfoort. Buurtbewoners waren leading in het aangeven wat hun prioriteiten en noden waren voor de wijken. En op basis daarvan werd in gezamenlijkheid met alle zorg en welzijnsinstellingen ingevuld hoe daar de komende jaren aan te werken. Alle directies van betrokken instellingen, maar ook de coörporaties en de gemeente waren aanwezig. Op één na.
Bureau Jeugdzorg moest nog onderzoeken wie de meest geëigende vertegenwoordiger moest zijn voor de bijeenkomst.
En als ik tijdens een inventarisatie van hanggroepen in het noorden van het land jongeren spreek over wat ze doen als ze in de shit raken is de standaardreactie: ”Problemen los je zelf op.
Lukt dat niet, dan ga je naar vrienden.
Maar je bent een absolute loser als je terecht komt bij Jeugdzorg, want als je daarin terecht komt, kom je er niet meer uit en wordt het van kwaad tot erger”.
Tenslotte heb ik van nabij gezien hoe een Provinciaal bestuur greep probeert te krijgen op de jeugdhulpverlening, met een gedeputeerde die verzuchtte dat hij van het ene naar het andere rookgordijn werd geleid, en een hoofd beleidsambtenaar die geen flauw idee had hoe de hulpverlening er feitelijk uitzag.
Een vergelijk dringt zich op met een andere economische sector: de bankwereld. Ook daar is het een illusie te denken dat managers die exclusief denken als ‘dikke ikken’ zomaar overschakelen naar maatschappelijke verantwoordelijkheid en klantgerichtheid.
Vandaar dat de enige remedie voor de transitie van Jeugdzorg naar gemeentezorg het ontmantelen van de instellingen is.
Gemeenten zouden moeten weigeren om het paard van Troje binnen te halen, tenzij aan stringente voorwaarden is voldaan.
Per wijk wordt er een zorg/welzijnscenario beschreven in de vorm van een strategische agenda met wijkteams die interdisciplinair over de grenzen van instellingen werken. Zo mogelijk vanuit een alliantie met betrokken bewoners. In die teams is er plaats voor veldwerkers van de Jeugdzorg. In een klap is daarmee de topzware overhead van instellingen teruggebracht tot aanvaardbare proporties, terwijl de kwaliteit van de uitvoering met sprongen omhoog gaat. Mijn voorspelling is dat het er niet van zal komen.
Om de eenvoudige reden dat de netwerkrelaties en politieke verstrengeling van de macht in de bovenwereld sterker zijn, dan de wens om tot inhoudelijke innovatie te komen.
Daar zal de factor burgerbetrokkenheid ook weinig aan kunnen veranderen, omdat we hier hebben te maken met een vrijwel gesloten maatschappelijk segment, dat goed getraind is in belangenbehartiging en overleving.
Die 2,5 miljard aan verspilling op jaarbasis blijft voorlopig een gegeven. En als die al wordt aangepakt, zal deze per definitie eerst leiden tot het ontslag van veldwerkers. Hoe dat gaat kan anno 2012 worden afgelezen aan de wijze waarop de welzijnssector omgaat met de opgelegde bezuinigingen.
Voor mij geen open deuren meer.
Daan Vosskuhler
Het stond in de krant: een multiprobleemgezin kost gemiddeld zo’n 100.000 euro per jaar aan zorgverstrekking. En door niet efficiënt te werken, verspillen we op jaarbasis zo’n 2,5 miljard euro, een kwart van het totale budget.
Is het vreemd dat bij de burger jeugdzorg bijvoorbeeld gelijk staat aan incompetentie, bureaucratie en verspilling.
Maar ook voor insiders binnen de zorgsector en de politiek is duidelijk dat met de overheveling van de Jeugdzorg van provincie naar gemeenten het paard van Troje voor de stadsmuren verschijnt.
Hoeveel voorbeelden heb ik al niet gehoord van de administratieve manipulatie om aan te tonen dat de streefcijfers voor het omlaag brengen van wachtlijsten gehaald werden of de wanverhouding management- veldwerker werd aangepakt.
Hoe vaak heb ik niet meegemaakt dat tijdens netwerktrainingen dossiers onvindbaar bleken, of dat er te pas en onpas met de rode vlag van de Wet bescherming persoonsgegevens werd gezwaaid, om te verhullen dat men niet in staat was aan geven hoe het met de hulpverlening aan een potentieel criminele jongere was gesteld.
Wat speelt binnen de welzijnsector is binnen de zorgsector nog hardnekkiger en dominanter aanwezig. De stroperige laag van management en bestuur, die primair gaat voor eigen lijfsbehoud.
Het is als blogger frustrerend om over deze sector te schrijven, omdat je het gevoel hebt alleen maar open deuren in te trappen.
Neem nu de werkconferentie die ik onlangs met twee collega’s organiseerde om de vertaalslag te maken van de WMO/AWBZ naar drie wijken in Amersfoort. Buurtbewoners waren leading in het aangeven wat hun prioriteiten en noden waren voor de wijken. En op basis daarvan werd in gezamenlijkheid met alle zorg en welzijnsinstellingen ingevuld hoe daar de komende jaren aan te werken. Alle directies van betrokken instellingen, maar ook de coörporaties en de gemeente waren aanwezig. Op één na.
Bureau Jeugdzorg moest nog onderzoeken wie de meest geëigende vertegenwoordiger moest zijn voor de bijeenkomst.
En als ik tijdens een inventarisatie van hanggroepen in het noorden van het land jongeren spreek over wat ze doen als ze in de shit raken is de standaardreactie: ”Problemen los je zelf op.
Lukt dat niet, dan ga je naar vrienden.
Maar je bent een absolute loser als je terecht komt bij Jeugdzorg, want als je daarin terecht komt, kom je er niet meer uit en wordt het van kwaad tot erger”.
Tenslotte heb ik van nabij gezien hoe een Provinciaal bestuur greep probeert te krijgen op de jeugdhulpverlening, met een gedeputeerde die verzuchtte dat hij van het ene naar het andere rookgordijn werd geleid, en een hoofd beleidsambtenaar die geen flauw idee had hoe de hulpverlening er feitelijk uitzag.
Een vergelijk dringt zich op met een andere economische sector: de bankwereld. Ook daar is het een illusie te denken dat managers die exclusief denken als ‘dikke ikken’ zomaar overschakelen naar maatschappelijke verantwoordelijkheid en klantgerichtheid.
Vandaar dat de enige remedie voor de transitie van Jeugdzorg naar gemeentezorg het ontmantelen van de instellingen is.
Gemeenten zouden moeten weigeren om het paard van Troje binnen te halen, tenzij aan stringente voorwaarden is voldaan.
Per wijk wordt er een zorg/welzijnscenario beschreven in de vorm van een strategische agenda met wijkteams die interdisciplinair over de grenzen van instellingen werken. Zo mogelijk vanuit een alliantie met betrokken bewoners. In die teams is er plaats voor veldwerkers van de Jeugdzorg. In een klap is daarmee de topzware overhead van instellingen teruggebracht tot aanvaardbare proporties, terwijl de kwaliteit van de uitvoering met sprongen omhoog gaat. Mijn voorspelling is dat het er niet van zal komen.
Om de eenvoudige reden dat de netwerkrelaties en politieke verstrengeling van de macht in de bovenwereld sterker zijn, dan de wens om tot inhoudelijke innovatie te komen.
Daar zal de factor burgerbetrokkenheid ook weinig aan kunnen veranderen, omdat we hier hebben te maken met een vrijwel gesloten maatschappelijk segment, dat goed getraind is in belangenbehartiging en overleving.
Die 2,5 miljard aan verspilling op jaarbasis blijft voorlopig een gegeven. En als die al wordt aangepakt, zal deze per definitie eerst leiden tot het ontslag van veldwerkers. Hoe dat gaat kan anno 2012 worden afgelezen aan de wijze waarop de welzijnssector omgaat met de opgelegde bezuinigingen.
Voor mij geen open deuren meer.
Daan Vosskuhler
Terug
naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Die veldwerkers zijn ook een belangrijk deel van het probleem.
BeantwoordenVerwijderenZie de visie van Jo Hermanns m.b.t. diagnoses elders op deze site.
En de rechter weet niets en trapt er dus achter elkaar in.