Natuurlijk zijn er 'echte probleem gezinnen', maar ook
normale gezinnen komen in aanraking met jeugdzorg en wat er dan gebeurt?
Nadat mijn ex .de kinderen en mij plots op straat
heeft gezet, gaan er zo’n drie jaar van ellende voorbij. Ellende
veroorzaakt door mijn ex. en instanties: het AMK en dus Jeugdzorg.
Wij zijn een normaal één ouder gezin en we hebben
het prima voor elkaar: kinderen zijn gezond, goed gevoed, gekleed, verzorgd en
opgevoed. Veel kinderen spelen graag bij ons thuis en ook de ouders van die
kinderen zijn zeer te spreken over mij en de kinderen.
Oftewel, geen probleem behalve dan dat mijn ex.
moeilijk blijft doen; valse beschuldigingen uit van kindermishandeling
(onderzocht en ongegrond verklaard) stalking, valse aangiftes bij de politie,
verhalen rondstrooien op straat, enz.
Omgangsregeling
Omdat het toch de vader van de kinderen is en hij
lichamelijk geen gevaar oplevert, blijf ik me inzetten voor omgang tussen de
kinderen en hun vader. Hier zijn in verband met de geestelijke gezondheid van
de kinderen wel voorwaarden aan verbonden (niet dat er iets mis is met de
kinderen, maar door de verhalen van hun vader raken ze dusdanig overstuur dat
er een psycholoog en hulpverlening nodig is.)
Na onderzoek van de Raad voor de Kinderbescherming
wordt er een OTS opgelegd aan de kinderen en er komt een gezinsvoogd die
zorg moet dragen voor de omgang tussen de kinderen en hun vader. Helaas gaat
deze gezinsvoogd buiten haar boekje en baseert haar gesprekken op de rapporten
van het AMK, met daarin de valse meldingen over kindermishandeling.
Wat de omgang betreft: al sinds 2010 probeer ik met
hulp van een advocaat en hulpverlening een plaats te krijgen in een
omgangscentrum, maar dit mislukt keer op keer, omdat daarvoor een indicatie
nodig is van jeugdzorg.
Jeugdzorg komt met een indicatie gebaseerd op het AMK
dossier (weer de valse beschuldiging van kindermishandeling) en weigert deze
indicatie aan te passen.
Nu dus OTS voor de kinderen en door de rechter doorverwezen
naar het omgangscentrum.
De gezinsvoogd moet die omgang gaan organiseren en
begeleiden, prima!
Maar dan:
Eerste huisbezoek van de gezinsvoogd aan de kinderen.
De kinderen zijn nerveus en bang, immers een
gezinsvoogd is iemand die 'voor straf' bij je thuis komt (bron: jeugdjournaal).
De gezinsvoogd komt een half uur later dan afgesproken (oké ze belde op het
laatste moment dat ze later kwam, maar toen zaten wij hier al klaar) De
kinderen zitten samen in een hoekje van de bank. De gezinsvoogd stapt de kamer
binnen, gaat breeduit staan en roept: 'Zo wie zijn jullie?' De oudste noemt
bedeest hun namen. 'Komen jullie mij niet even een hand geven?' blaft de
gezinsvoogd. De kinderen duiken verder weg in hun hoekje.
Ik heb ter voorbereiding de thee klaar staan aan de
tafel. De gezinsvoogd negeert dat en gaat in een gemakkelijke stoel
onderuitgezakt zitten, en wendt voor erg geïnteresseerd te zijn (niet
dus).
Omdat ik zo goed mogelijk wil meewerken, probeer ik de
kinderen wat los te krijgen door hun wat eigengemaakte dingen te laten zien.
Inleving in de kinderen is er niet en zelfs na hints weet de gezinsvoogd niet
wat het geknutselde moet voorstellen?
De oudste komt wat los, maar schiet door de zenuwen
door. Ze doet zo haar best maar is daardoor wat drukker…De gezinsvoogd blaft
haar toe dat ze een druktemaker is en dat ze nu stil moet zijn, omdat ze
de jongste ook wil horen. Daardoor slaan de zenuwen nog meer toe. De oudste is
gefrustreerd door een voorval met haar vader. Ze vertelt wat er mis is gegaan
en wat daarvan de gevolgen zijn. De gezinsvoogd reageert daarop door moeder
iets te verwijten. Het is compleet uit de lucht gegrepen en onbegrijpelijk voor
moeder en kinderen.
Patat
Ook een vraag over het eten valt vreemd. Moeder begint
in de keuken alvast met het koken, ondertussen vraagt de gezinsvoogd aan de
kinderen wat ze gaan eten. Dat weten ze nog niet en dan vraagt de
gezinsvoogd wat er de vorige dag gegeten is. Patat is het antwoord…
Op verontwaardigde toon vraagt de gezinsvoogd waarom
er op woensdag patat gegeten is? Was daar een speciale reden voor? Stel je
voor, zo maar patat eten…Moeder legt nog uit dat het de sportdag is van de
kinderen en dat vanwege het late tijdstip makkelijk gegeten is.
Dit brengt de gezinsvoogd op het onderwerp sport: of
de kinderen naast deze sport nog wel een andere sport beoefenen? Nee,
natuurlijk niet. Buiten het feit dat de tijd en het geld daarvoor ontbreken,
zijn er miljoenen kinderen die niet eens één sport beoefenen!
De kinderen willen dat de gezinsvoogd hen aardig gaat
vinden en maken op dat moment leuke knutselwerkjes voor haar. Ze neemt ze aan,
maar na het vertrek van de gezinsvoogd blijken die 'vergeten' op de tafel te
liggen.
Dit is in het kort een verslag van de eerste
ontmoeting tussen de gezinsvoogd en de kinderen. Met vele vragen en
teleurstellingen blijven de kinderen achter…Het zaad van vertwijfeling en
verwijdering is gezaaid: immers de gezinsvoogd vond patat eten raar, mam?
Zullen we maar geen patat meer eten? Als dat niet mag van de gezinsvoogd? Dit
uit de mond van kinderen die liever tomaten eten dan snoep! Mam? Dat met papa?
Is dat jouw schuld? Waarom was de gezinsvoogd boos op jou? Papa had dat toch
gedaan? Mam? Als ik nou ook nog op die sport wil, dan kan dat toch? De
gezinsvoogd vond toch dat ik meer dan één sport kon doen? Deze vragen
moeten beantwoord worden, want het zijn geen domme kinderen. Zij
denken zelf na over die dingen!
Na deze ontmoeting vraag ik me af wat dit heeft bijgedragen
aan haar opdracht: het op gang brengen van de omgang tussen de kinderen en hun
vader? Ja, één ding is me duidelijk: de afstand tussen de kinderen en hun
vader moet verkleind worden door de gezinsvoogd. Maar in plaats van te kijken
waarom die afstand er is, is het voor de gezinsvoogd handiger om de band tussen
moeder en kinderen te verkleinen, zodat zij grip op de kinderen kan krijgen.
Brief van de huisarts voor de kinderrechter
Begin september heb ik een afspraak met mijn huisarts.
Ik zit daar bijna een half uur om de situatie te bespreken. De gezinsvoogd
heeft geen contact met hem opgenomen, wat wel had gemoeten ergens tussen april
en nu. Zeker sinds maandag. Toen heeft de ouderbegeleidster van het
omgangscentrum de gezinsvoogd vertelt dat zij voor de mondelinge behandeling
contact moet hebben met de huisarts, zodat zijn mening / verhaal mee kan naar
de rechter.
De gezinsvoogd heeft dus geen contact opgenomen met de
huisarts en dat is nalatigheid.
Ik herinner de huisarts tijdens het gesprek aan de
vorige zitting. Hij is toen niet betrokken bij het onderzoek van de Raad voor
de Kinderbescherming en uiteindelijk heeft hij toen een brief aan mij
meegegeven voor de rechter, waarin stond dat hij het vreemd vond niet gehoord
te zijn. We overleggen de situatie en lopen de dossiers van de kinderen na. Hij
geeft aan dat daar alleen een paar normale kinderziektes in staan, een
ongelukje op een springkussen en de hulp van de huisarts tijdens een heftige
reactie van oudste dochter naar aanleiding van omgang in het omgangscentrum. Hij
zal dit op papier zetten in een brief, die ik dan kan doorsturen naar de
rechter. Afgesproken word dat ik deze brief kan ophalen op vrijdagochtend.
Vertrouwen hebben in Jeugdzorg
Vrijdagochtend breng ik de kinderen naar school en
fiets door naar de huisarts om de brief af te halen. De assistente kan de brief
niet vinden, maar ziet in de computer dat de brief wel is geschreven. Ik ga
boodschappen doen, zodat zij tijd heeft om de brief te zoeken. Weer
teruggekeerd bij de assistente, blijkt dat de brief nog uitgeprint moet worden.
Er ontstaat een probleem met de printer (wel afgedrukt maar blijft steken? Ze
kan de brief niet uit de printer halen) Ik neem plaats in de wachtkamer tot het
probleem met de printer verholpen is.
De assistente roept mij naar haar kamer. De brief ligt
klaar, maar ik krijg hem niet. De huisarts heeft geprobeerd contact te krijgen
met de gezinsvoogd wat niet gelukt is. De gezinsvoogd zou vandaag contact
opnemen of de huisarts zou het nog een keer proberen. Ik leg uit dat de
gezinsvoogd niet werkt op vrijdag en dat ik de brief op tijd aan mijn advocaat
wil doorsturen, zodat de brief doorgestuurd kan worden naar de rechtbank. Als
we er maandag pas mee komen, bestaat de kans dat de brief niet meegenomen wordt
tijdens de mondelinge behandeling. Zonder brief kan ik vertrekken. Ik kan later
terug komen voor de brief.
Wat later zit ik in de wachtkamer. De assistente meldt
dat de dokter zo bij me komt. Bij de huisarts in de spreekkamer (de brief ligt
voor mijn neus) blijkt dat de huisarts heeft gesproken met jeugdzorg Hij kan
geen naam noemen, maar het was de dienstdoende persoon (vervanger van de
gezinsvoogd die vandaag vrij heeft). Deze meneer heeft aangegeven dat het
juridisch niet in orde is dat de huisarts de brief aan mij meegeeft! De
huisarts geeft aan dat hij toestemming wil van ..., en ik leg mijn telefoon op
tafel, zodat de huisarts op dat moment toestemming kan vragen.
Blijft alleen mijn woord over...
Dan moet het ineens schriftelijke toestemming zijn. Er
volgt een heel gesprek waarin de huisarts aangeeft dat hij er van overtuigd is
dat Jeugdzorg een goede instelling is en mijn verhaal over de handelswijze van
jeugdzorg niet kan kloppen. Ik moet vertrouwen hebben in jeugdzorg. Ik ben boos
en emotioneel. Ik vertel de huisarts dat internet vol staat met verhalen over
hoe 'goed' Jeugdzorg is.
Volgens de huisarts zijn dat verhalen van mensen die
problemen hebben met jeugdzorg door eigen toedoen. Ik vertel hem over de
dreiging van uithuisplaatsing. Volgens hem komt dat maar heel weinig voor.
Nogmaals vertelt hij mij dat ik vertrouwen moet hebben in Jeugdzorg
Het is een heel verhaal geworden, in plaats van het
simpel opsturen van de brief van de huisarts. Ik vraag me af hoe ik het ooit
voor elkaar moet krijgen, om positieve dingen over mij bij de kinderrechter op
tafel te krijgen. In het verslag van het omgangscentrum zijn de positieve
dingen over mij weg gelaten. De brief van de huisarts mag dus niet. Blijft alleen
mijn woord over...
Casus bekend bij Dark horse
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Tja, zo gaat dat dus. Huisarts geïntimideerd door de hulpverlening. Ineens ben je niet meer blij met je huisarts. Maar zo zwart wit is het gelukkig niet. In zo'n traject doen de mensen om je heen dingen die jou heel veel pijn doen maar soms ook, voor jou onverwacht, dingen die je steunen. Het is heel dubbel. In elk geval zou ik je willen aanraden om verder alle gesprekken met dit hele circus, inclusief de huisarts, alleen nog aan te gaan met een vertrouwd iemand bij je, het liefst een man, die wordt vaak beter serieus genomen. Heb je geen broer, vader of man van een zus of zoiets? En houdt het verder zakelijk. Deze mensen zijn je vrienden niet. Ik leef met je mee, het is een emotionele draaikolk.
BeantwoordenVerwijderenLaat weten dat je alle gesprekken opneemt. Hulpverleners zijn verplicht dat toe te staan. Willen ze dat niet dan gaat het gesprek niet door. Laat ze dan maar eerst aantonen waar geschreven staat dat je het gesprek niet mag opnemen. Laat altijd iemand aanwezig zijn bij de gesprekken bij voorkeur iemand die geen familie is.
BeantwoordenVerwijderenAch mevrouw. Wat een verhaal. Wie gelooft dat nou? Welnu ik en met mij al die andere slachtoffers van dit belachelijke systeem. Uit het verhaal maak ik op, dat u nog wel vertrouwen heeft in de rechter.Helaas, ook de rechter heeft- net als de huisarts- al een mening over u. U bent een ouder, dus VERDACHTE. U moet vechten tegen alles en iedereen. Dat maakt u kansloos. Met of zonder advocaat. Maar, volhouden is de boodschap. Het leger kanslozen groeit met de dag. Sterkte.
BeantwoordenVerwijderenIk zou graag eens met die huisarts van gedachten willen wisselen.... Sinds wanneer mag een huisarts niet neutrale informatie verschaffen?
BeantwoordenVerwijderenEen huisarts is juist een zelfs in de wet staande informatiebron!
(Weet die huisarts totaal niet hoe het er écht aan toegaat in Jz-land?
Drs. N.J.M.Mul, arts (en ouder-ondersteuner in Jz+Kb zaken!)
Voor schrijvenden belangrijk (Met minder fouten, die ik toch ook maak) te weten:
BeantwoordenVerwijderenhttp://www.spatiegebruik.nl/regels.html .
Zo kan het ook: LJN:BX2189
BeantwoordenVerwijderenNet zolang dwarsliggen tot jeugdzorg het opgeeft!
Ik denk inderdaad, dat het beter is om meer huisartsen over Jeugdzorg te informeren.Hopelijk zal hen dat aan het nadenken brengen. Een programma maken zou ook geweldig zijn. Een reality-programma. Een cameradie meedraait.
BeantwoordenVerwijderenDat de camera ziet wat de kinderen vinden, wat willen de kinderen? Het zijn toch geen poppen? Hoe reageert een gezinsvoogd bijvoorbeeld, hoe reageert hij of zij op de kinderen, worden ze er onrustig van, of vrolijk en voelen ze zich vertrouwd? Heeft deze gezinsvoogd een autoritaire houding? Laten we het allemaal in beeld brengen. Is dit dan wel zo goed voor een gezin?
Je gaat scheiden van iemand, die gedrag vertoonde waar je niet vrolijk van werd, en dan krijg je van de Staat. Je krijgt iemand je huis ingeduwd, met een al gevormde mening. En het werkt gewoon niet.Iemand die out off the blue ,dus nergens vanaf weet.
Iemand die niet door een maaiveld van rapporten is gegaan. Het is allemaal heel onnatuurlijk.Dat voelen kinderen ook aan.
Een goede bemiddeling haalt namelijk het positieve naar voren. Schrijf dat op, het haalt mensen omhoog in plaatst van omlaag. Omdat ze weten dat ze er moeten blijven zijn voor hun kinderen! In zaken van vechtscheidingen,moeten er geen stapels met rapporten komen,maar juist
bemiddeling en mediation.
Zou 100% ons verhaal kunnen zijn !!
BeantwoordenVerwijderende raad van de kinderbescherming en bjz en de rechter en school en nù ook de huisartsen lijken allemaal samen te spannen tegen gezinnen die onterecht slachtoffers zijn geworden van vals meldingen worden gevolgd en ge manupuleerd door al boven genoemde zgn,hulp/zorgverleeners bha bha bha en nog eens bha
BeantwoordenVerwijderen