dinsdag 11 september 2012

Om de hete brij heen draaien


Eerlijk duurt het langst

(Column van E.Gerritsen op Binnenlands Bestuur bewerkt door LB en JDH)

 
11 sep 2012

Eerlijk duurt het langst. Naar aanleiding van alle berichtgeving rondom de verkiezingen moest ik de afgelopen weken regelmatig aan dit spreekwoord denken. Spreekwoorden zijn niet voor niets spreekwoorden geworden. Altijd zit er een kern van waarheid in.

Toch zie je Jeugdzorg het hele jaar door, maar vooral tijdens verkiezingen steeds weer worstelen met de waarheid over hun werkzaamheden, uitsluitend economisch omgaan met hun meningen en beloften doen, die overduidelijk niet waargemaakt kunnen worden. Bang als ze zijn voor hun eigen portemonnee, bang om het vertrouwen van de politiek, de rechters en maatschappelijke instanties te verliezen, bang om ontmaskerd te worden. 

Dus blijft Jeugdzorg om de hete brij heen draaien. Maar is dat wel zo verstandig? Trappen ouders en politici daar in? Laten we eens gaan kijken naar onze jeugdzorg. Daar is het niet eerlijk rechttoe rechtaan constateren van een gevoelig onderwerp als (het vermoeden van) kindermishandeling een centraal thema van alle tijden. Veel van de zelfbenoemde 'professionals' gaan ervan uit, dat het niet eerlijk bespreken van kindermishandeling met ouders, leidt tot het einde van de behandelrelatie. De angst van de gezinsvoogden voor het beëindigen van de behandelrelatie, is één van de belangrijkste redenen om zoveel mogelijk kindermishandeling te melden.

Hoe meer cliënten, hoe liever. En uit onderzoek van veel dossiers, gemaakt door gezinsvoogden, blijkt dat in 75% van de meldingen de behandelrelatie niet werd verbroken, maar gewoon niet werd gestart, en dit gaat vrijwel altijd gepaard met een verhoging van de weerstand van gezinsvoogden tegen de ouders die zich tegen het 'vermoeden' van kindermishandeling bleven verzetten.

Ook concludeerden ze dat wanneer de behandelaar in staat zou worden gesteld  om met de ouders in gesprek te blijven over hun weerstand tegen de melding, dit de behandelrelatie niet positief beïnvloedt. Het is dus ook een (bij BJZ overigens niet aanwezige) professionele vaardigheid om een vermoeden op een zodanige manier te brengen, dat het vertrouwen in stand blijft en de werkelijke waarheid aan het licht komt. Ik bedoel te zeggen:  “Het ontbreekt hen ten ene male aan empathie en deskundigheid”. 

Open en eerlijke communicatie met de ouders en het kind blijkt bij hen van nul en generlei waarde te zijn. Dat is eigenlijk niet zo gek als je er ook gewoon met gezond verstand over nadenkt. De meeste mishandelde ouders weten ook echt zelf wel dat er wat goed mis is, met het gedrag van de gezinsvoogd.

Dat onbesproken laten is niet bepaald vertrouwenwekkend. Het doet ook afbreuk aan de geloofwaardigheid van de gezinsvoogd, die dus niet erg effectief zal zijn in het bereiken van oplossingen en het boven tafel brengen van de echte waarheid. Door uit te gaan van de slechte intenties van ouders (iedereen wil zijn kinderen mishandelen) en het onacceptabele gedrag (de kindermishandeling) en uitsluitend werken vanuit 'vermoedens', neem je ouders niet serieus en toon je – hoe gek dat ook wellicht klinkt ten opzichte van ouders die hun kinderen niet mishandelen,  geen respect.

Deze houding en handelswijze zijn vele malen misdadiger dan 'om de hete brij heen draaien', bij vermoeden van kindermishandeling. Ga bij uzelf maar eens na wat het met uw vertrouwen doet, als een zogenaamd oprecht goede vriend of een zogenaamd integere leidinggevende die pretendeert begaan te zijn met uw functioneren en uw gezin, u confronteert met harde leugens. 

Terug naar de vraag wat politici kunnen leren van deze werkwijze binnen de jeugdzorg. Zou het ook wat betreft de relatie kiezer/gekozene niet zo zijn dat eerlijk het langst duurt? Dat het van respect zou getuigen wanneer de politicus er van uit gaat dat de ouders niet gek zijn en echt wel weten en kunnen aantonen dat er foute beslissingen en  leugenachtige uitspraken worden gedaan door de gezinsvoogd en dat alle  door jeugdzorg gecreëerde problemen, simpeler en sneller kunnen worden opgelost?

Dat dit ouders zou helpen tegen de waanzinnige boodschap die jeugdzorg uitdraagt, met haar onbegrip, desinteresse en ondeskundigheid ten aanzien van 'kwetsbare persoonlijke omstandigheden'? Zou dat uiteindelijk niet leiden tot een veel groter vertrouwensvotum? Ik denk het wel. Ongetwijfeld zullen populistische jeugdzorgavonturiers ook in de toekomst dan nog wel proberen hun politieke graantje meepikken, maar die zullen veel eerder en vaker worden ontmaskerd als de verkopers van luchtkastelen. 

Zowel de politiek als Jeugdzorg zijn domeinen binnen onze maatschappij die wel een “boost” in het publieke vertrouwen kunnen gebruiken. Vertrouwen dat de afgelopen decennia behoorlijk op de proef is gesteld door ouder-en-kindmishandeling en het ontbreken van ethiek binnen jeugdzorg, die blijft draaien wat betreft de echte waarheid omtrent hun functioneren. Om maar niet te spreken van de disfunctionele patronen die zijn ontstaan daar waar ouders en jeugdzorg samenkomen.

Gewoon een kwestie van eerlijk zijn jeugdzorg, want eerlijk duurt daadwerkelijk het langst!

 LB



                Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse


 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten