Ik heb al jaren zaken met betrekking tot Jeugdzorg in mijn bedrijf als Jurist en nu wil ik daar een verhaal over schrijven.
Vele jaren ben ik al met jeugdzorg doorgekomen en het geheel gaat me steeds beter af. Ik zorg van te voren dat ik letterlijk tot in de puntjes alle regels weet. Van mijn kant houd ik me er ook aan en ik zorg dat Jeugdzorg geen grote vinger in mijn pap krijgt. Wat ik wettelijk verplicht ben, volg ik keurig. Regelmatig confronteer ik hen met de wet en weiger antwoorden te geven die ik niet hoef te geven. Inmiddels ben ik niet meer zo angstig voor de jeugdzorg. Maar ik treed nog steeds niet in de openbaarheid. En ergens schaam ik me daarvoor.
Angst, dat is wat ik lees in vele verhalen van mensen, die net als ik ooit onbedorven en onbevooroordeeld bij Bureau Jeugdzorg aanklopten. Regelmatig met als eindresultaat dat hun kinderen niet meer thuis wonen, onder toezicht geplaatst zijn of in een justitiële inrichting verblijven.
Niet omdat er iets aan die ouders mankeert, noch omdat er iets aan de opvoedingssituatie mis is. Soms is er zelfs niets mis met het kind.
Maar de jeugdzorgverlener heeft eigen normen en waarden. Sommigen houden er absoluut niet van dat er kritiek is op hun rapportages. Fouten maken doen ze niet en mochten ze daar toch op betrapt worden, dan maken ze je het leven knap zuur. Hun rapportages gaan een eigen leven leiden (of zou ik moeten zeggen: lijden) en waar je het recht zet, komt altijd wel weer een kopie van die foute rapportages in een volgend dossier boven water.
Het is vechten tegen de bierkaai voor ouders die uiteindelijk vastlopen in het gevecht tegen bureau jeugdzorg, want echt maatregelen nemen of wettelijk aanpakken is er nauwelijks bij. Al win je de rechtszaak, dan nog is hun woord wet.
Inmiddels is er een waarschuwingscircuit op gang gekomen. Velen die eerst vrijwillig naar de Jeugdzorg stapten, waarschuwen anderen om dit vooral niet meer te doen. De verhalen spreken voor zich. Ik bewonder de moed, vasthoudendheid en de liefde voor hun kinderen die mensen zelfs naar het buitenland doet vluchten om hun kinderen niet in handen van jeugdzorg te laten vallen.
Perfect zullen die ouders niet zijn, maar ze weten wel wat belangrijk is voor hun kinderen: liefde en een stabiele thuissituatie. Niet rond hoppen in pleeggezinnen, opvanghuizen en inrichtingen waar de kinderen sowieso zwaar beschadigd uit komen, terwijl wat hulp bij de opvoeding, of wat extra zorg voor het kind, het enige was wat die ouders wilden.
Hopend zo mensen te behoeden voor het kwaad en als steun voor iedereen die zijn verhaal ook kwijt wil. Het is niet makkelijk, maar denk aan jezelf en aan anderen en laat je niet van de kaart brengen.
Jurist
Vele jaren ben ik al met jeugdzorg doorgekomen en het geheel gaat me steeds beter af. Ik zorg van te voren dat ik letterlijk tot in de puntjes alle regels weet. Van mijn kant houd ik me er ook aan en ik zorg dat Jeugdzorg geen grote vinger in mijn pap krijgt. Wat ik wettelijk verplicht ben, volg ik keurig. Regelmatig confronteer ik hen met de wet en weiger antwoorden te geven die ik niet hoef te geven. Inmiddels ben ik niet meer zo angstig voor de jeugdzorg. Maar ik treed nog steeds niet in de openbaarheid. En ergens schaam ik me daarvoor.
Angst, dat is wat ik lees in vele verhalen van mensen, die net als ik ooit onbedorven en onbevooroordeeld bij Bureau Jeugdzorg aanklopten. Regelmatig met als eindresultaat dat hun kinderen niet meer thuis wonen, onder toezicht geplaatst zijn of in een justitiële inrichting verblijven.
Niet omdat er iets aan die ouders mankeert, noch omdat er iets aan de opvoedingssituatie mis is. Soms is er zelfs niets mis met het kind.
Maar de jeugdzorgverlener heeft eigen normen en waarden. Sommigen houden er absoluut niet van dat er kritiek is op hun rapportages. Fouten maken doen ze niet en mochten ze daar toch op betrapt worden, dan maken ze je het leven knap zuur. Hun rapportages gaan een eigen leven leiden (of zou ik moeten zeggen: lijden) en waar je het recht zet, komt altijd wel weer een kopie van die foute rapportages in een volgend dossier boven water.
Het is vechten tegen de bierkaai voor ouders die uiteindelijk vastlopen in het gevecht tegen bureau jeugdzorg, want echt maatregelen nemen of wettelijk aanpakken is er nauwelijks bij. Al win je de rechtszaak, dan nog is hun woord wet.
Inmiddels is er een waarschuwingscircuit op gang gekomen. Velen die eerst vrijwillig naar de Jeugdzorg stapten, waarschuwen anderen om dit vooral niet meer te doen. De verhalen spreken voor zich. Ik bewonder de moed, vasthoudendheid en de liefde voor hun kinderen die mensen zelfs naar het buitenland doet vluchten om hun kinderen niet in handen van jeugdzorg te laten vallen.
Perfect zullen die ouders niet zijn, maar ze weten wel wat belangrijk is voor hun kinderen: liefde en een stabiele thuissituatie. Niet rond hoppen in pleeggezinnen, opvanghuizen en inrichtingen waar de kinderen sowieso zwaar beschadigd uit komen, terwijl wat hulp bij de opvoeding, of wat extra zorg voor het kind, het enige was wat die ouders wilden.
Hopend zo mensen te behoeden voor het kwaad en als steun voor iedereen die zijn verhaal ook kwijt wil. Het is niet makkelijk, maar denk aan jezelf en aan anderen en laat je niet van de kaart brengen.
Jurist
Terug
naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Ik kan wel zo'n advokaat gebruiken.
BeantwoordenVerwijderenRobert Slis,Rotterdam
Slachtoffer Bureau jeugdzorg Rotterdam
Is inderdaad een advocaat die iedereen wel zou kunnen gebruiken.
VerwijderenZoals duizenden andere ouders evenzo....
BeantwoordenVerwijderenDe insinuaties van BJZ vallen onder het begrip 'institutionele kindermishandeling'.
BeantwoordenVerwijderenAlleen is dit begrip nog niet ingedaald bij de rechterlijke macht.
Het O.M. mag frauduleuze of de rechter vals bespelende gezinsvoogden vervolgen.
Het gebeurt nog niet.
Juristen zijn bang voor de "protocollen" van BJZ, die eigenlijk niets zeggen. De juristen zijn te bang omdat ze zich niet laten voorlichten door jeugdpsychiaters.
Hier wil ik zeker nog wat aan toevoegen; Een grote machthebber is de DSM. Iedereen die daarmee werkt werkt ten gunste van BJZ, beslissingen in rechtbanken (scheidingen, voogdijschap etc.), om criminelen een tbs op te leggen, dan ben je niet echt een crimineel maar een 'mens met een stoornis die psychische hulp moet krijgen, ook voor schoolkeuze ...DSM onderzoeken die plaats maken tijdens CITO-toetsen / observaties (mag enkel een Neuroloog doen)...BJZ gaat zich dan bemoeien met zaken waar ze geen bal verstand van hebben. School en Leerplicht/ambtenaren doen heel hard hun best om achter BJZ te scharen. Ouders met gezag worden finaal genegeerd. Uit ervaring gesproken. En het kind? Geeft iemand daar nou nog om?
BeantwoordenVerwijderenIs het niet een goed idee om te stoppen met het maken van kinderen? Ik gun deze massa producerende fabriek geen enkel waardig bestaan en zeker niet één kind in hun klauwen. Scholen zijn ook niet onafhankelijk meer, helaas zitten ze overal als vieze kakkerlakken.