maandag 18 maart 2013

Politiek in rep en roer om Yunus

 

 
Wat veel ouders die onder het jeugdzorgregime leven de laatste dagen opvalt, is dat de politici die al jaren lang volhouden dat ze zich niet kunnen bezig houden met individuele gevallen, van misstanden waar hun aandacht op wordt gevestigd,  nu opeens over elkaar heen vallen om hun steun te betuigen aan de ‘dappere pleegouders’ van Yunus, die toch zoveel bewondering en respect verdienen.  

Vreemd, nu kan het dus wel? Terwijl jeugdzorg-ouders en advocaten al decennia lang een dichte deur vinden bij de Kamerleden, als zij van hen vragen zich uit te spreken over casussen waar het onrecht en het machtsmisbruik van BJz of de Raad vanaf druipen, weet men in het geval van Yunus, waarbij een buitenlandse mogendheid met de kritische vinger naar dit pedagogenlandje wijst, niet genoeg woorden te vinden om  kenbaar te maken dat deze pleegouders er niet alleen voor staan.
 
Zij hebben hun steun en hun zegen. Wat precies de gang van zaken is geweest in de ‘zorgvuldige handelswijze’ van jeugdzorg in deze casus, moet u de dames en heren politici maar niet vragen. “Jeugdzorg heeft gezegd”, is de onderbouwing van hun media-optreden. Oh, heeft jeugdzorg het gezegd? Nou, dat is dan een hele geruststelling! Is er ergens in het geheugen van de politici nog iets blijven hangen van de duizenden casussen van leugens en vuil spel van BJz, die ze in de loop der jaren zijn toegezonden? Zo te horen niet. 
 
Krokodillentranen

Wat een ellende toch voor die arme Yunus die nu moet onderduiken, waardoor hij niet naar school kan. Dat er 16.000 kinderen in Nederland met de één of ander beperking, geen onderwijs krijgen, maar gewoon thuis zitten, omdat er geen scholen bereid zijn hun passend onderwijs te geven, laten we maar even buiten beschouwing. Het grote aantal uithuisgeplaatste kinderen dat in instellingen onderwijs krijgt van belabberde kwaliteit, is even geen issue. Nu is het tijd om krokodillentranen te vergieten om Yunus.  

En vooral, om de hele discussie te versmallen tot de kwestie van het lesbisch zijn van de pleegouders, wat de aandacht mooi wegleidt van de handelswijze van Jeugdzorg in het algemeen. De zaak Yunus wordt niet gebruikt om lering uit te trekken over het volkomen willekeurige uithuisplaatsingsbeleid van Jeugdzorg, waarbij het merendeel der UHP’s volstrekt onnodig is (en wat een kunstmatig tekort aan pleeggezinnen creëert), nee, ze weten het wederom in de media uit te buiten door een pleidooi te houden voor meer allochtone pleeggezinnen.  
 
Het falen van Jeugdzorg

Het doet weer  denken aan het zoveelste dodelijke ongeval onder toezicht van Jeugdzorg, waarbij de vraag naar de reden voor het falen van Jeugdzorg, langzaam verschuift naar het ‘moeilijke en belangrijke werk’ van de ‘dappere gezinsvoogden’ die aan de ‘frontlinie’ van de maatschappij staan. En standaard eindigt de discussie dan natuurlijk met de vraag om meer geld. Want met meer geld probeert men in dit land altijd een inefficiënte werkwijze, in combinatie met een verrotte mentaliteit te veranderen. 
Even terugkomend op de individuele casus en de bereidwilligheid van politici om hun nek uit te steken. Ik heb de Staatssecretaris van Justitie een hele duidelijke, correcte en mooie brief gestuurd, over een schrijnende casus betreffende een zorgboerderij onder toezicht van de WSJ. Mijn oorspronkelijke email werd niet beantwoord, noch ontving ik daarvan een ontvangstbevestiging. Dezelfde brief heb ik drie weken later (26 februari 2013) aangetekend verstuurd en nu enkele weken later, wacht ik nog steeds op een ontvangstbevestiging. Mijn inschatting is dat de Staatssecretaris de maximale antwoordtermijn van zes weken zal benutten, voordat hij mij zal berichten en naar de inhoud daarvan kunnen we op basis van eerdere brandbrieven naar het Ministerie wel raden.

De woorden van Teeven

De woorden van Teeven tijdens de vergadering van de (thans opgeheven) werkgroep jeugdzorg van de Tweede Kamer galmen nog na in mijn hoofd. ‘Wij bestuurders hebben grote terughoudendheid bij het afdalen naar het niveau van de individuele casus”. Maar waarom dan niet wanneer het een pleeggezin betreft? Zijn die dan zoveel heiliger dan biologische ouders? Is de jeugdzorgouder dan per definitie een zwakzinnige, die pedagogisch onbekwaam en onwillig is, waar een gedistingeerd persoon als een minister of Staatssecretaris zich nooit zijn vingers aan mag branden? De Turkse premier denkt daar heel anders over… 

Wat ik de Kamerleden niet kan verwijten, is dat zij enige voorzichtigheid betrachten bij eventuele bemoeienis met een jeugdzorgcasus (meer voorzichtigheid dan bij de zaak Yunus), maar dat zij in het geheel niet willen weten van de werkelijke misstanden zijn en dat zij niet bereid zijn hun energie te geven aan zaken waarbij het goed ontwikkelde ouders betreft, die keiharde bewijzen hebben van het onrecht dat hen is aangedaan, dat is onvergefelijk. Is het voor de politiek echt zo moeilijk voorstelbaar dat er grove fouten worden gemaakt bij ondertoezichtstellingen en uithuisplaatsingen, als waarheidsvinding geen vereiste is bij informanten onderzoek en de zittingsvertegenwoordigers in de rechtbank niet onder ede staan?
 
De kinderrechter heeft geen eigen expertise
 
Ze weten toch dat de kinderrechter geen eigen expertise meer heeft en zich doorgaans als een mak lammetje laat leiden door de uitspraken van de gezinsvoogd, of de Raadsmedewerker die zich het merendeel van de beschuldigingen aan de ouders heeft laten voorkauwen door het AMK (waardoor er van een controlerende functie nauwelijks nog sprake is)? Waarom is het zo moeilijk om bij dit systeem twijfels te hebben omtrent de resultaten, alsof daar net als bij alle andere maatschappelijke gebieden niet hetzelfde  principe zou gelden van oorzaak en gevolg. Er gelden voor jeugdzorgzaken toch geen andere natuurwetten? Bij een gebrek aan controle van buitenaf, zal er bij een grote organisatie onvermijdelijk sprake zijn van machtsmisbruik. Helaas, de goede bedoelingen zullen niet volstaan en wie zich daarachter verschuilt is niet slechts een naïef mens, maar een lafaard die geen verantwoordelijkheid durft te nemen.  
 
Sven Snijer  



6 opmerkingen:

  1. Beeldvorming

    Aan het woord is Vera Bergkamp in Nieuwsuur:

    ‘En als we kijken naar ‘het belang van het kind’? We hebben in het 8 uur journaal kunnen zien dat BJZ heel erg tevreden is. Het gaat heel erg goed met het gezin. Het kind is ook al 8 jaar bij deze ouders, het wordt liefdevol ontvangen. Ik begrijp ook, dat deze ouders ook bezig zijn Turkse les te nemen, ze gaan ook op vakantie naar Turkije, dus er wordt wel degelijk rekening gehouden met de Turkse identiteit. Uiteindelijk is het belangrijk dat een kind opgroeit in een veilige omgeving. Laten we ook niet vergeten, het kind is wel uit huis geplaatst, dus er is een probleem met de biologische ouders, dat is natuurlijk heel erg ernstig! Maar het is wel fantastisch, dat er twee ouders zijn die zeggen ‘wij nemen die liefdevolle opvoeding op ons’.

    I.p.v. een lans te breken voor de rechten van de echte ouders, sabelt Vera Bergkamp de ouders van Yunus met één zinnetje hard neer:
    ‘Het kind is uit huis geplaatst, dus is er een probleem met de biologische ouders!’
    De biologische ouders worden hier door BJZ en Vera Bergkamp weggezet als zouden zij niet tot liefdevolle opvoeding van hun eigen kind in staat zijn. Het beeld is gevormd door BJZ, het wordt verder uitgedragen door Vera Bergkamp.

    Hoe moeilijk het is, je te bevrijden van gecreëerde beelden, daarover zou ik Vera Bergkamp eigenlijk niets hoeven te vertellen. Zij is voorzitster geweest van het COC.
    Ook ik ben binnen de plaatselijke afdeling van het COC jaren actief geweest om de samenleving te ontdoen van de enge, ridicule en karaktermoordende beelden die mensen van homoseksuelen hadden en soms nog hebben. Het was de tijd van Anita Briant. De narigheid die ik hierbij ondervond in mijn toenmalige werkkring zal ik u hier besparen. Het beeld van ‘ons homo’s’ is inmiddels bijgesteld, de situatie is verbeterd.

    Binnen mijn familie, van heel dichtbij, mag ik nu meemaken hoe ‘zorgvuldig’ BJZ omgaat met ‘het belang van het kind’ en de belangen van het gezin. Vijf jaar lang mag ik al getuige zijn hoe ‘zorgvuldig’ jeugdzorgwerkers een gezin in beeld brengen, hoe ‘zorgvuldig’ en ‘professioneel’ zij de werkelijkheid vervormen en aan de rechter presenteren. In veel gevallen krijgt BJZ gelijk. Als je je er niet tegen verzet zijn hun beelden kennelijk juist, wanneer je er wel tegen protesteert bevestig je hun beelden zoals daar zijn: probleemveroorzakende ouder, verwaarlozende ouder, niet meewerkende ouder, psychisch labiele ouder, overbezorgde ouder, agressieve ouder, enz. enz.

    Homo’s zochten indertijd de publiciteit, om uit de problemen te komen, ze werden zichtbaar.
    Toen hoorde ik in mijn omgeving de reactie: ‘Hoe kan dat nou? Eerst waren ze er niet en nu schieten die homo’s opeens als paddenstoelen uit de grond!’ Homo’s accepteerden de beelden niet meer, die jarenlang van hen gecreëerd werden en die veel mensen als waarheid accepteerden.

    Ook nu is er weer een groep in de Nederlandse samenleving die het ‘zorgvuldig’ gecreëerde beeld dat jeugdzorg over hen maakt niet meer accepteert. Ouders, kinderen, vrienden en kennissen van hen en advocaten zoeken de publiciteit, zoeken ook gehoor bij politici. Helaas, tot nu toe geven veel van hen geen gehoor en laten ‘onze’ politici hun oren hangen naar hetgeen de vakbekwame, liefdevolle jeugdzorgwerkers ‘in het belang van het kind’ hen aan informatie opdissen.

    Nogmaals reacties van Vera Bergkamp in Nieuwsuur:
    ‘Het kind is uit huis geplaatst, dus is er een probleem met de biologische ouders!’
    ‘Het is nu ineens een rel, terwijl het kind al 8 jaar floreert bij zijn pleegouders.’
    Voor mij lijken haar reacties erg veel op:
    ‘Hoe kan dat nou? Eerst waren ze er niet en nu schieten ze ineens als paddenstoelen uit de grond!’


    Y.B

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Met de kritiek die o.a. hier op BJZ wordt uitgeoefend, met name het ontbreken van het vereiste van degelijke waarheidsvinding en de daaruit voortvloeiende willekeur, doorgezet in rapporten en informatieverschaffing aan de kinderrechter, ben ik het in het algemeen eens. Dat moet inderdaad allemaal anders.

    Maar daaruit kunnen geen gevolgtrekkingen worden getrokken voor het individuele geval van Yunus. Zo lijkt het mij duidelijk dat het niet in het belang van deze negenjarige jongen is, om, geboren en getogen in Nederland en vanaf zijn vijfde maand gedurende acht jaar kennelijk naar behoren opgevoed en verzorgd door pleegouders, plotseling uit zijn huidige gezinsverband te worden getrokken en misschien dan vervolgens zelfs overgeplaatst naar een ander land met een geheel andere cultuur, Turkije. En dat voor deze individuele zaak zo veel aandacht is ontstaan is veroorzaakt door de enorme ophef die in Turkije hierover is gemaakt en de daaruit voortvloeiende internationale repercussies. Dat is dus niet, zeker in eerste instantie, aan Nederlandse politici te wijten.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ze waren 'gemakshalve' vergeten om het contact met de eigen moeder behoorlijk te onderhouden en stimuleren.

      Dat is toch alleen maar hinderlijk?

      En daarom mogen ze ermee door gaan?

      Verwijderen
  3. @Olav Meijer,
    Ik ben niet Turks en ik ben door een godswonder mijn autistische kinderen niet kwijtgeraakt maar ik kan je vertellen dat ik net als deze Turks-Nederlandse ouders tot de laatste snik zou vechten om mijn kinderen terug te krijgen, al waren ze honderd jaar in een ander gezin. Het is gewoon niet te verdragen dat je je kinderen kunt kwijtraken door roddels en geruchten. En dat dat ook nog eens gewoon staande praktijk is, je bent niet eens een incident.
    Alleen als je als ouder weerbaar bent heb je misschien nog een kans. Deze ouders zijn bij voorbaat kansloos.
    Alles in de naam om kindermishandeling te voorkomen. Het afpakken van een kind en het weghouden bij de eigen ouders en niet te vergeten de eigen familie en vrienden zou een noodgeval moeten zijn, maar het is inmiddels een zweer in de samenleving. Wat moet Yunus nu als hij groot is? Zijn eigen ouders, familie en cultuur maar vergeten? Er van een afstandje naar kijken? Beseffen dat hij voor altijd een buitenstaander is in een gemeenschap die hem rechtens toekomt? Daar gaat het over bij de kritiek van de Turkse overheid. Kinderen die op grond van bedenkelijke non-argumenten hun ouders en culturele identiteit kwijtraken. Waar hebben we dat toch meer gezien? De maori's, de indianen. Nu doet de Nederlandse overheid of ze goed bezit is maar doet in feite hetzelfde, maar daar zijn ze gewoon blind voor. En met hen een stelletje publieke roeptoeters die het zelf zo fijn voor elkaar hebben en geen last hebben van het onrecht door de Nederlandse staat.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Als je Teeven op die foto ziet zitten zou je haast denken dat hij zich al zit af te vragen hoe hij zich IN VREDESNAAM ongeschonden uit deze ellende zal kunnen redden.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Reageren op individuele gevallen kan natuurlijk wel (ineens) als je internationaal totaal in je hemd staat zoals nu.

    Au, au, wat pijnlijk allemaal.

    Blijkbaar is de meest effectieve route het informeren met FEITEN van ALLE LANDEN die nog een appeltje te schillen hebben met Nederland wegens het opgeheven vingertje dat 'we' zo graag laten zien.

    Het is tenslotte niet verboden om publieke informatie die niet algemeen bekend is aan personen of instanties te zenden.

    Als het opgeheven vingertje voortaan telkens wordt beantwoord met vragen over de evidente schending van wetten en verdragen IN NEDERLAND ZELF wordt het al snel ongemakkelijk om wantoestanden waardoor je zelf internationaal voor aap staat in stand te houden.

    En als de (internationale) carrièreperspectieven zo op de tocht komen te staan zal je eens zien hoe snel er ingegrepen kan worden!

    BeantwoordenVerwijderen