Wat doen gedragswetenschappers van BJZ eigenlijk?

Vanuit de alternatiefstelling van art.35 UvB-WoJz, wat betekent dat jeugdbeschermers niet verplicht zijn om een kind door een universitair geschoold persoon te laten onderzoeken, rees bij mij de vraag wat de gedragswetenschappers bij Jeugdzorg eigenlijk de hele dag uitvoeren, aangezien ze hun normale werk klaarblijkelijk niet hoeven te doen. Doen ze echt niets anders dan achterover leunen, wachtend op de ‘overbrenging van de diagnostische signalen’ van de HBO-geschoolde jeugdwerkers, die de handtekening van de gedragswetenschapper gebruiken om hun speculaties een 'officieel' karakter te geven?

Teamvergadering

Ik stelde die vraag aan een ervaren ouderondersteuner in Jeugdzorgzaken, die het beeld in mijn hoofd nog verergerde, door mij te vertellen dat hij eens op een BJZ-teamvergadering aanwezig was geweest, samen met een moeder wiens belangen hij behartigde. Er waren bij de vergadering maar liefst tien mensen aanwezig, waaronder drie gedragswetenschappers van Jeugdzorg. Daarnaast waren er Pleegzorg, pleegouders, teamleider, etc.

Je zou verwachten dat er een beslissing van groot gewicht zou worden genomen, met zo’n ruime bezetting aan ‘vergaderaars’, maar niets was minder waar! Door dit gezelschap moest er uitgebreid gesproken worden over een uitbreiding van de bezoekregeling met twee uurtjes per week (!) en over de vraag wie de kosten van de zwemles van het kind zou gaan betalen…

Omdat ik Jeugdzorg alleen negatief wil portretteren aan de hand van haar feitelijke werkwijze en geen overhaaste conclusies wil trekken bij één extreem voorbeeld van ‘doe-het-zelf-werkverschaffing’, wilde ik weten of gedragswetenschappers daarnaast nog andere werkzaamheden hebben bij BJZ. Doen ze ook nog af en toe onderzoek? ‘Nee’, was het antwoord, ‘want dat zijn ze alleen verplicht bij gesloten plaatsingen. Dan moeten ze het kind minimaal tien minuten zien, maar dat gebeurt niet meer zoveel’.

En zo heb je te maken met twee problemen. In de eerste plaats wordt er veel geld weggegooid door ‘vergaderspecialisten’, die aan nietigheden-van-nietigheden hun hele middag spenderen en in de tweede plaats, wat nog veel zorgwekkender is; de professionaliteit van Jeugdzorg is een wassen neus. Een vervalsing. Een laagje chroom om een ‘pakketje schroot’.

Doorgeschoten preventiezucht

Ik werd deze morgen gebeld door een moeder die opnieuw een AMK-melding heeft gekregen. Een normale, ontwikkelde, intelligente ouder, die op een liefdevolle en verantwoordelijke manier met haar kinderen omgaat (Ik kan in een anderhalf uur durend gesprek beoordelen wat het ontwikkelingsniveau en de psychische gezondheid van mensen is. Dat doe ik aan de hand van de voorbeelden die ze geven over de stompzinnigheid van de instanties met wie ze te maken hebben en de analyses daarvan, gecombineerd met de heldere, logische en kritische vragen waar ze medewerkers van die instanties mee confronteren (en dat is ondanks het onrecht in de situatie soms erg vermakelijk! Wat kun je als intelligente, geschoffeerde ouder soms anders doen, dan de domoor zich dom laten voelen?).

In dit gesprek werd voor mij opnieuw bevestigd, dat we in dit land volkomen zijn doorgeschoten in ‘preventie’ en ‘repressie’, waarbij het belang van de jeugdigen eenzijdig beoordeeld wordt, vanuit de ‘bedreiging’ die ouders kunnen vormen, zonder daarbij rekening te houden met het gevaar dat kinderbeschermers zelf vormen voor het kind, door op een al te gemakkelijke (of beter machtswellustige) manier de ouders van het kind te veroordelen en het kind tegen alle redelijkheid in, het recht te ontzeggen om door de eigen ouders te worden opgevoed. Er zal nog enig werk verzet moeten worden, voordat  bestuurders gaan begrijpen dat het een even grote bedreiging voor de veilige ontwikkeling van het kind is, als het onnodig uit zijn gezinssituatie wordt losgerukt, als wanneer dat te laat gebeurd! Dat geldt al voor ‘gewone’ kinderen, maar de gevolgen voor  kinderen met een ‘pervasieve ontwikkelingsstoornis’, die voor hun functioneren extra afhankelijk zijn van hun ouders en die vaak zeer aan hen gehecht zijn, kunnen helemáál niet worden overzien.

Mijn dochtertje

Kan iemand van dat kinderbeschermingsvolk, zich ook maar enigszins voorstellen hoe het zou zijn geweest, voor mijn dochtertje van (toen) zes jaar, met een volkomen geritualiseerd leven door haar ASS, die voor haar dagelijkse functioneren volledig vertrouwt op haar vader en moeder - waar zij nog geen dag van haar leven van gescheiden is geweest - als de jeugdbeschermers haar waren komen ‘redden’? (Met volkomen minachting van het verhaal dat zij zelf vertelde over de herkomst van haar seksuele trauma) Als zij uit haar vertrouwde omgeving zou zijn weggenomen en weken of maandenlang het contact met haar beschermers/opvoeders had moeten missen, omdat de vooringenomen ‘onderzoekers’ van het AMK hun oordeel over de ouders al klaar hadden? Zouden mensen (van sociaal werkersniveau) die geen greintje verstand hebben van een autisme spectrumstoornis, weten hoeveel schade ze zouden doen, aan zo’n kwetsbaar wezentje?

Ze willen het niet weten en hoeven het niet te weten, omdat het Ministerie van Paranoïa niet meer van hen verlangt, dan met een kokervisie ouders zoveel mogelijk verdacht te maken en daarbij de kinderen een veronderstelde veiligheid te geven, in een uithuisgeplaatste situatie, die ze in de praktijk geestelijk naar de vernieling kan helpen. Het lukraak beschuldigen van ouders (zelfs dreigende OTS kan geweldige spanning geven in het gezin) is een regelrechte aanslag op het welzijn van het kind. Ik kan me geen groter misdaad voorstellen tegen de kinderen van liefhebbende ouders, dan dat zij met drogredenen en tunnelvisie van hun ouders gescheiden worden. Een serieus bedreigd kind niet te hulp schieten, is misschien een grote tekortkoming van het systeem, maar het kapot maken van een gelukkig gezin door amateurisme, arrogantie en een gebrek aan verantwoordingsplicht, is in mijn ogen nog veel kwalijker!

Gedwongen maatregelen kunnen alleen gelegitimeerd worden, met een zeer zorgvuldig onderzoek naar de feitelijke leefsituatie van het kind. Momentopnames die enorm worden uitvergroot en van een dramatisch etiket voorzien, zoals bij de moeder die ik sprak, zijn op geen enkele wijze dienstbaar aan de veilige ontwikkeling van het kind. Ze zijn het bewijs van de kleinzieligheid van de hulpverlener, die met zijn suggestieve betweterigheid en verdachtmakingen, het kind het slachtoffer laat worden van een systeem van amateurs, omdat de eigenlijke professionals rustig wachten op de ‘diagnostische signalen’, terwijl ze zichzelf nog een kopje koffie inschenken…

Sven Snijer

              Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse

C http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html