Zeg NEE tegen de Ouder-Kindadviseur!!!

Er is een onzichtbare grens tussen hulpverlening en het juridische kader.

Die grens wordt overschreden op basis van de mening/indruk die de hulpverlener heeft van de ouder en deze is hoogst subjectief! Er is geen onafhankelijke partij om te bepalen of de ouder terecht een andere visie heeft dan de hulpverlener, of dat de ouder een ‘hulpweigeraar’ is. 

Discriminatie 

Het oordeel hierover ligt bij de niet-universitair geschoolde O&K adviseur. Want die heeft al de bevoegdheid om te bepalen of de ouder met een kind naar de specialist mag of niet. En daarmee wordt de vraag of er sprake is van kindeigen problematiek (ASS,ADHD,ODD, psychiatrische problematiek, etc) een kwestie van speculatie. Daarmee wordt IVRK24 met de voeten getreden, want een kind heeft recht op de hoogst mogelijke mate van gezondheidszorg. Er is in het jeugdzorgsysteem en het O&K systeem sprake van discriminatie van kinderen ten opzichte van volwassenen. 

Een volwassene kan via zijn huisarts rechtstreeks naar de psychiater als hij dat wenst, maar bij kinderen moet er toestemming worden verkregen van een persoon die lager opgeleid is dan een huisarts en die de medische aspecten in het beeld van het kind niet kan herkennen.  

Worden wij straks geholpen of beschuldigd?

Verder kan ouders niet genoeg worden voorgehouden dat elke vorm van hulpverlening die direct of indirect met jeugdzorg te maken heeft voor een belangrijk deel gemotiveerd wordt door de speurtocht naar kindermishandeling, dan wel naar onbekwame ouders. Jeugdzorg en wat daar verband mee houdt is een systeem dat primair draait om de schuldvraag en niet het goed integraal functioneren van het gezin. 

Het gemak waarmee decennia lang kinderen uit huis zijn geplaatst, staat in schril contrast met de nieuwe methode die ze in in de Provincie Zeeland gebruiken (Wrap around Care, professor Jo Hermanns) waarbij door betere hulp voor het gezin thuis, 50% of meer kinderen gewoon thuis kunnen blijven wonen. Dit geeft duidelijk aan dat de kindgecentreerde visie van jeugdzorg jarenlang heeft gewerkt als een automatisch negatieve houding richting ouders.  

De vraag bij jeugdzorg en dus ook bij de O&K-adviseur is altijd: “worden wij straks geholpen, of beschuldigd?” 

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/02/inspraak-voor-afgekeurde-ouders.html

 

Het gegeven dat binnen jeugdzorg er niet wordt gewerkt met concrete feiten, maar met bewering van derden, waarbij context van uitlatingen vaak wordt weggelaten, maakt dat de houding van jeugdzorg ten opzichte van een gezin volstrekt onvoorspelbaar is. In de ene situatie treft men een kind aan dat concreet in de veilige ontwikkeling wordt bedreigd, maar waar ouders keer op keer een herkansing krijgen, en in een ander gezin waar niets noemenswaardigs aan de hand is, worden enkel zaken uit hun verband gerukt en opgeblazen vanuit een doorgeslagen mishandelingspreventiezucht, zodat het kind binnen de kortste tijd aan de ouders en het familiesysteem wordt onttrokken. Het schrijnende hierbij is dat in de jarenlange juridische strijd die hier in de regel op volgt, het ook achteraf vaak weinig verschil maakt als de onschuld van ouders alsnog wordt aangetoond.  

De besmettelijkheid van jeugdzorg maakt dat indien men het jeugdzorgstempel eenmaal heeft, de verdenking aan de ouders blijft kleven en ook dat ze een gemakkelijke prooi zijn bij toekomstige zorgmeldingen. Hulp van jeugdzorg kan gezien worden als een sociaal strafblad.  

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/03/de-zwevende-feiten-van-jan-dirk.html

 

De ervaring van veel ouders 

Het is de ervaring van veel ouders, ook van hen die ten onrechte hun kind verloren op basis van leugens, insinuaties, het achterhouden van ontlastende dossiers van jeugdzorg bij rechtszittingen, dat wanneer eenmaal de verdenking op een gezin rust geen enkel instantie of Kamerlid zo’n ouder nog serieus durft te nemen. Hulp van jeugdzorg fungeert als een brandmerk. De vraag is niet "Wat kunnen we voor het kind betekenen en het omringende gezin?", maar 'Waarin schieten ouders tekort?' “Hoeveel gevaar loopt het kind en moeten wij het veilig stellen?” 

Bij een normale hulpverlener is de leidende vraag “Wat heeft het kind nodig, wat hebben de ouders nodig en hoe kunnen we dit ondersteunen?” Het is een vraag naar welzijn, gericht op het gewenste harmonieuze functioneren van het gezin. Jeugdzorg is geconcentreerd op de risicovraag. De verbinding met het juridische kader is niet alleen de consequentie van een moeizaam verlopen hulptraject, waarbij als uiterste maatregel Onder Toezicht Stelling of Uithuisplaatsing  wordt aangevraagd bij de kinderrechter, maar er wordt vaak in vroeg stadium al mee gedreigd.  

Chantagemiddel 

Het juridisch kader geldt als chantagemiddel, wat met de zeer politiek correcte term ‘drang’ wordt omschreven. Deze ‘drang’ echter geeft de O&K- adviseurs buitensporige bevoegdheden, die net als in jeugdzorg niet op gelijk niveau zijn met hun bekwaamheden. Kort gezegd: teveel macht voor ondeskundige mensen, die vaak vanuit ‘goede bedoelingen’ voor het kind hele gezinnen in de vernieling helpen. 

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/03/sven-snijer-de-man-achter-de-anti.html

 

Onbegrijpelijk 

Het is onbegrijpelijk dat de gemeente Amsterdam als standaardontwerp voor het O&K plan deze ‘drang’ heeft ingebouwd en kennelijk niets heeft geleerd van het feit dat heel veel ouders goed, effectief en snel zijn geholpen door bijvoorbeeld de Opvoedpoli, waar geen sprake is van juridische dwang. Anders dan bij jeugdzorg zijn ouders daar ook tevreden over de bejegening, naast een beter resultaat.  

De drangbevoegdheid van de O&K-adviseur ondermijnt de mogelijkheid tot een vertrouwensband tussen ouder en hulpverlener, want zodra ouders in de gaten beginnen te krijgen dat het een verkapte vorm van jeugdzorg is, zullen zij zorg gaan mijden.

Ranada van Kralingen