De verstikkende liefde van de overheid

Teveel van iemand houden… Zodat je jezelf verliest in het willen koesteren en beschermen van degene om wie je geeft, omdat je er niet op durft te vertrouwen dat die ander genoeg eigen kracht en vindingrijkheid heeft, om zich in het leven zelf een weg te banen langs mogelijke gevaren en hindernissen. Het overkomt niet alleen personen, maar ook instanties en regeringen.

Nederland is een goed voorbeeld van een land waar de overheid steeds meer het karakter krijgt van een verstikkende moeder, die juist door haar overmatige bemoeizucht, het kind de mogelijkheden ontneemt om de eigen talenten te ontplooien. Het is een vorm van liefde die dom en onzelfstandig maakt. Een vorm van genegenheid die er bij jeugdzorgbemoeienis toe kan leiden dat ouders hun kind verliezen, omdat de ontwikkeling van het kind wordt bedreigd.

Toevlucht tot Europa

Maar wie moet die bemoeizieke overheid, die haar burgers infantiliseert dan onder curatele stellen? Er worden op dit moment steeds meer initiatieven ontplooit richting het Europese Hof en de Europese Commissie. Ook door mensen die nooit zoveel heil zagen in het continentale ideaal van over-enthousiaste politici van het kaliber Gerrit Zalm, die er niets dan voordelen in zagen (voor de crisis in 2008). ‘Europa’ wordt een steeds aantrekkelijker idee, als het gaat om het aan banden leggen van de verstikkende liefde van de Nederlandse overheid.

Door het stelselmatig negeren van klachten van door jeugdzorg en Rvdk-gedupeerde ouders, door de Ministeries van VWS en V&J, lijkt er weinig anders  over te blijven dan een verbinding aan te gaan met onze Europese broeders en zusters. Bij de Europese Commissie konden ze zich oprecht verbazen over de Nederlandse situatie in jeugdzorgzaken en hun irritatie over het nalaten van de Nederlandse overheid om op tijd informatie te verstrekken aan Brussel, loog er ook niet om (Culemborg-affaire).
 

Een overheid die haar burgers infantiliseert en debiliseert.

Wie in Nederland met diverse vormen van hulpverlening te maken heeft gehad, vooral die vormen die op collectieve leest geschoeid zijn (zoals jeugdzorg) kan er in veel gevallen van getuigen dat hij/zij niet voor vol wordt aangezien. Het uitgangspunt lijkt steevast de incapabele ouder te zijn – niet de capabele ouder in een tijdelijke crisis of overgangssituatie. Nee, in principe kunt u het niet zelf en het is daarom niet aan te raden teveel over uw eigen ideeën te spreken, maar liever te luisteren naar wat men u wil aansmeren.

Vanuit Engeland kwam een half jaar terug het idee, dat eigenlijk ieder kind ‘recht heeft op zorg’ vanaf de geboorte. Of er nu iets aan de hand is, of niet. Ook het NJi had hier in Engeland onderzoek naar gedaan en twee van hun medewerkers waren er positief over. Zonder enige hulpvraag jeugdzorg naast je wieg. In Amsterdam wachten ze dit soort zaken niet af, maar lopen ze er graag op vooruit. Ze komen met jeugdzorg twee weken na de geboorte van uw kind bij u langs (Mishandeling!,Mishandeling!) en ze vinden het niet nodig de burgers te vragen wat dezen er zelf van vinden. Evenmin als zij het nodig vinden om na te gaan of de burgers in Amsterdam zitten te wachten op jeugdzorg in de school (verkleed als O&K-adviseur), die vanaf het kennismakingsgesprek met de ouders, kan beginnen aan iets wat gezien mag worden als een jaren lang doorlopend informantenonderzoek. Hapklaar voor de RvdK. (‘Natuurlijk gaan wij vertrouwelijk met uw gegevens om. Wij zullen ze straks allemaal aan de Raad toevertrouwen’)

Gevaarlijke obsessie

Hoe de schaduwaspecten van zowel projectie (‘u bent een gevaar voor het kind’) als introjectie (‘u bent ons project’) samen hun vernietigende werk kunnen doen in de totalitaire zorg om het kind, is veel ouders duidelijk die al langer in het web van jeugdzorg vertoeven. Maar nu krijgt iedereen ermee te maken. Niet alleen die ongelukkigen die toevallig bij het AMK zijn aangemeld door de ex. of door de buren, of  die naïeve mensen die zichzelf hadden aangemeld bij jeugdzorg voor vrijwillige hulp. In het gesloten systeem dat ze langzaam om de ouders heen creëren is er geen ontsnappen meer mogelijk aan de zorg.., de liefde.., de goede bedoelingen.., de bescherming.., de hulp…Alleen is er nog een klein probleempje. Degene die wordt liefgehad, begrijpt deze liefde nog niet helemaal. Stelt zich er nog niet voor open…Kan zoveel goedheid en zuiverheid nog niet aannemen…

En daarom zullen de pogingen van de overheid om haar liefde en zorg voor de burgers tot hen door te laten dringen, in kwantiteit en intensiteit toenemen, want het is wel een beetje ondankbaar van die burgers, dat ze de genegenheid zomaar afwijzen! Zien de burgers niet hoeveel de overheid van ze houdt? Geloven ze soms niet in liefde? Bah, wat een wantrouwen, wat een cynisme! De overheid zal ons dwingen haar liefde te accepteren, want wij weten zelf niet wat goed voor ons is.

De overheid wil er zó graag voor ons zijn, en zó vaak bij ons in de buurt zijn en álles samen met ons doen…dat het tijd wordt voor het aanvragen van een straatverbod, want dat doe je als je gestalkt wordt.  

Sven Snijer