zaterdag 12 januari 2013

'Keurig' in het gareel lopen.

Hoe komt het dat steeds meer kinderen een labeltje opgeplakt krijgen, gespecialiseerde zorg nodig lijken te hebben en niet makkelijk meekomen in deze maatschappij en dat er om deze kinderen te behandelen snel naar de medicijnen gegrepen wordt?

Ligt dit wel aan de kinderen, of hoe zou dit komen?

In deze maatschappij wordt van kinderen veel verwacht. Ze moeten van alles en ze worden continu getest of ze wel in de statistieken passen. Omdat de meeste kinderen niet gemiddeld zijn, want het gemiddelde kind bestaat niet, is er altijd direct weer reden tot zorg. Is je kind te dik, te dun, praat hij niet, duimt hij te lang, is hij te druk, te stil, kan hij met zijn vierde nog niet fietsen zonder zijwieltjes, praat hij niet op zijn 2e verjaardag…overal zien we beren en moet er verder onderzoek gepleegd worden. Soms is er echt iets aan de hand, maar vaak ook helemaal niet.
Zijn ouders zo overbezorgd? Misschien, maar ze worden ook erg bezorgd gemaakt. Want zodra je geen traphekje hebt, kinderen lang uit een tuitbekertje laat drinken, of ze zonder helm laat fietsen, wordt je direct bezorgd aangesproken alsof je een halsmisdaad begaan hebt richting je kind.
Kinderen worden continu in de gaten gehouden en als ze zonder mobiel niet te traceren zijn is men direct in paniek.
Ook op school wordt zoveel mogelijk gereguleerd en gecontroleerd. Er zijn handelingsplannen, die veel tijd kosten, voor individuele kinderen, en tegenwoordig ook groepshandelingsplannen. Of daar echt wat goeds uitkomt weet ik niet, maar alles moet bijgehouden worden. Ook de absentie moet strak bijgehouden worden. In leerlingvolgsystemen moet alles opgeslagen worden en dat kan een kind lang achtervolgen. Er wordt meer geld uitgegeven aan tests dan aan goede lesmethoden, en de inspectie ziet op deze ongezonde benadering toe.
In dit gareel, wat erg vrij lijkt, omdat er veel luxe is, maar erg beklemmend is, voelen kinderen zich helemaal niet erkend en gezien. Ze moeten aan de eisen voldoen en continu braaf meelopen. Kinderen gaan dan gedrag vertonen wat niet fijn is, Ze trekken zich terug, of gaan juist druk gedrag vertonen. Ze gaan pesten, ontwikkelen faalangst, perfectionisme (=ook faalangst), allergieën, spijbelen, maken veel ruzie. En noch ouders, noch leerkrachten, noch hulpverleners snappen waar dit gedrag vandaan komt. Want in deze maatschappij wordt aan de buitenkant veel gedaan, maar de binnenkant van de mens wordt verwaarloosd. Daar hebben wij van oudsher al niet mee om weten te gaan. Wij zijn ons er zelf nauwelijks van bewust.
Ons wordt voorgehouden, dat, als we maar keurig in het gareel lopen, dat we het dan goed doen, en dan is er niets aan de hand. Ook wijzelf weten nauwelijks hoe we met onszelf om moeten gaan en dat kunnen we onze kinderen dan ook niet goed meegeven.
Dus als kinderen gedrag vertonen wat niet in het plaatje past, komt de leerkracht, de schoolarts, consultatiebureau, huisarts, jeugdzorg, enz. al gauw op het idee om eens medicijnen te gaan proberen en eens te kijken hoe het kind hierop reageert. Men heeft namelijk een erg benauwde blik, die niet ziet hoe het gedrag samenhangt met de maatschappij, school en gezin.

Er zijn medicijnen om drukte te reduceren, (Ritalin, Concerta) om woede te onderdrukken (Risperdal is een middel tegen schizofrenie, wat zwaar gestoorde patiënten krijgen die in inrichtingen zitten) en ongetwijfeld heel veel andere medicijnen die heel gemakkelijk aan jonge kinderen worden gegeven. Terwijl de effecten op lange termijn niet duidelijk zijn, maar weleens veel schadelijker zouden kunnen zijn dan we nu weten. Men weet het namelijk niet! Maar de vermeende korte-termijn winst is belangrijker. Als er een probleem ervaren wordt, moet er een instant-oplossing komen. Zo zijn we dat in het Westen tenslotte gewend.

Maar gedrag duidt op iets anders. Gedrag kun je zien als een signaal. Kinderen houden ons met hun gedrag een spiegel voor. Maar vaak durven we niet in de spiegel te kijken, omdat we bang zijn onszelf te zien. Er rust een taboe op. Het ligt toch niet aan ons, wij doen toch alles goed? Het moet toch echt aan het kind liggen. En het is ook niet makkelijk om het gedrag te zien als een reactie of een spiegel, want dat hebben we nooit geleerd. Want in deze maatschappij wordt enorm veel aandacht besteed aan de cognitieve ontwikkeling, maar niet aan eigenlijk veel belangrijkere zaken. Zoals: Jezelf leren kennen, met angst en boosheid om leren gaan, mededogen ontwikkelen, met de dood om leren gaan, kortom levenskunst.


Maar steeds meer kinderen voelen zich in deze op cognitieve prestaties gerichte maatschappij niet op hun gemak. En haken af. En ze hebben gelijk. Want als je je kunt ontwikkelen tot een sterk en vrij mens, met zelfvertrouwen en veel liefde voor de wereld, dan komt die cognitieve ontwikkeling vanzelf. Want kinderen zijn namelijk ook heel leergierig, alleen ook dat zien we niet meer, omdat we de leergierigheid de nek omdraaien in onze op gehoorzaamheid gebaseerde schoolsystemen.
Het onderwijssysteem, de medicalisering, jeugdzorg die gezinnen ontwricht, het heeft allemaal met elkaar te maken.
Zolang we kinderen in een strak gareel persen, dit gareel steeds strakker maken en iedere stap onder controle willen houden, zullen steeds meer kinderen laten zien, dat ze hier niet gelukkig mee zijn. En omdat wij dit niet snappen zullen we steeds meer kinderen dwingen medicijnen te slikken.
Een briljant filmpje van 12 minuten bij een lezing van Sir Ken Robinson, een Engelse professor emeritus en hoogleraar onderwijs, heeft mij hiervoor de ogen geopend:
Changing Education Paradigms: http://www.youtube.com/watch?v=zDZFcDGpL4U
Marjolein (leerkracht)
                     
                          Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html

6 opmerkingen:

  1. Lieve Marjolein,

    Ik ken je niet maar ik herken je wel!!

    Ik ben inmiddels gepensioneerd. Jarenlang heb ik als onderwijskracht geworsteld met de vraag, zien we nog wel het kind??!! Of is het systeem het belangrijkste?
    Het kostbaarste wat we hebben wordt verkwanseld, is een “object” geworden waar mee gehandeld en geëxperimenteerd wordt. Is ondergeschikt geworden aan belangen die niet in het belang van het kind zijn.
    “Het kind moet centraal staan” was en is de slogan!!
    “Onze kinderen vormen de toekomstige maatschappij”.
    Ik hou mijn hart vast!
    Ik heb van jongs af aan geleerd en ervaren dat een kind zich goed ontwikkelt , sociaal en cognitief, wanneer het kind zich veilig voelt. Mag zijn wie het is. Fouten mag maken en mag afwijken van de ander, zonder zich afgewezen te voelen. Leert dat een ander ook fouten mag maken en mag afwijken zonder de ander af te wijzen!.
    In rust en eigen tempo mag en kan leren. Daardoor leert het zijn zelfvertrouwen te ontwikkelen en leert het kind ook vertrouwen te geven.
    Elk kind , elk mens is uniek. Aan ons de taak zijn eigenheid en zijn specifieke kwaliteiten te helpen ontwikkelen zonder in het velletje van “eenheidsworst” geperst te worden!
    In veiligheid, met respect voor zichzelf en de ander.
    Ik WIL hierin BLIJVEN geloven!!

    Een ouderwetse oma en ex-leerkracht.

    Dank je wel!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het lijkt tegenwoordig wel bijzonder als je kind geen labeltje heeft. Ik ben wars van labeltjes en aan mijn dochter plakt tot op heden geen labeltje, hoewel zij zeker geen gemiddeld kind is. Verre van dat. Kinderen worden tegenwoordig echter opgehangen aan statistieken en zodra een kind ver afwijkt van het gemiddelde is er een probleem. Veel ouders gaan hier helaas in mee, terwijl elk kind juist gewaardeerd zou moeten worden om zijn uniciteit. Zelf denk ik dat de toename van het aantal labeltjes een gevolg is van het hoog aantal afgestudeerde psychologen, (ortho)pedagogen en pedagogische hulpverleners, die op deze wijze hun eigen vraag creëren. De labeltjes zijn er dan ook niet in de eerste plaats om de kinderen verder te helpen, maar om de hulpverleningsindustrie van brandstof te voorzien. Met 95% van de kinderen is gewoon niets mis en zij zouden zich dan ook verre moeten houden van de "hulpverlening".

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Een label is vaak ook een weg tot de vereiste lijfsstraffen die men op de REC scholen mag uitvoeren. Ouders moeten daar een handtekening voor plaatsen. Er zijn clusters waar kinderen met echte stoornissen zitten zoals syndroom van Down > heel duidelijk zichtbaar en op te sporen tijdens zwangerschap. Lijfstraffen zijn voornamelijk; kind beetpakken in politiegreep, wegslepen en opsluiten ... zo, moeten er nog meer kinderen naar het REC gaan? U slaat uw kind niet, u mishandeld uit kind niet, maar vergis je niet in die REC scholen met al die labeltjes. Daarbij krijgt elk kind een LGB(leerling gebonden budget) dit gaat niet altijd naar de extra hulp die het (hoog)begaafde kind zou moeten krijgen. Trek het maar na. Kinderen slapen daar meer dan dat ze wat leren. SOVA trainingen zijn belangrijker dan goed lesgeven, vaak hebben de leerkrachten zelf kinderen met die zogenaamde stoornissen. Tja, alle kinderen zijn zwart en moeten allemaal gelabeld worden met een REC onderwijs en daar heb je standaard stickers voor, iemand vond dat ooit uit ...ziet iemand hun werkelijke kleur? ... klinkt krankzinning, maar zo zit het ook met labeltjes en de bedenker ervan.

      Verwijderen
  3. Zonder label kregen mijn kinderen geen rust en begrip, eenvoudige pedagogische aanpassingen, voor hun ASS op de basisschool. En was ik die stomme overbezorgde pedagogisch onmachtige moeder. De overheid wil alle kinderen samen naar school maar de scholen willen die sores niet. Je kunt geen individuele aandacht, rust en ruimte geven als je de kennis, het geld en de middelen niet hebt maar ook niet de wil om een kind te accepteren.
    Ik heb de blaren van mijn tong gepraat op de basisschool maar dat leidde maar zelden tot een verbetering van de schoolsituatie waarin mijn slimme kinderen het niet vol konden houden en niet begrepen werden, buitengesloten en gepest.
    G zij dank zitten beiden nu op het speciaal onderwijs, zo lang het nog kan. En ze leren volop op hun eigen niveau. Het komt goed en hun schoolcarriere is gered. Zonder het speciaal onderwijs waren ze als dommekrachten met een goed verstand verdwaald in de samenleving. Nu kunnen ze later een nuttige bijdrage leveren aan de kenniseconomie. Hoop ik. Want ook daar valt het niet mee om zaken die vaak een eenvoudige aanpassing vragen voor elkaar te krijgen.
    De mogelijkheden om met weinig opleiding een baan te vinden die past zijn ook nog eens een stuk moeilijker geworden en er zijn weinig banen meer waar een mens alleen kan werken of in een rustige omgeving, zoals vroeger boeren en zeelui. En ja, kinderbescherming en bjz zijn vaak de laatsten die de situatie voor zo'n kind er beter op maken. En ja, er worden veel mensen hoog opgeleid in die sector maar toch wil de deskundigheid maar niet toenemen om een gezin en een kind gewoon nuttig te helpen. Maar dat komt weer door die mishandelingshysterie. Alles wordt uit de kast gehaald om de deskundigheid van dit soort mensen te vertalen naar het justitieel kader. Ik kan me voorstellen dat je dit soort zorgprofessionals verwijt dat ze hun eigen vraag creeeren. Als je er een paar in dit circuit hebt meegemaakt. Ik heb echter ook hele verstandige en deskundige mensen meegemaakt die mij goed geholpen hebben anders met opvoeding om te gaan zodat mijn kinderen zich beter gingen ontwikkelen en ook de houding op de speciale school, met meer begrip, echt weten, zorgt dat het goed komt met mijn kinderen. Maar van mij mogen al die ZAT teams, AMK's, BJZ's, CJG's en hoe ze ook mogen weten weg. Die hebben er alleen maar voor gezorgd dat het een jarenlang gevecht is geweest voor mij als moeder om te zorgen dat mijn kinderen uit dat diepe dal konden komen waar ze suicidaal en angstig van werden, zonder dat je dat aan de buitenkant kon zien. Dat zit nou eenmaal van binnen bij de meeste mensen, maar vaak bij kinderen met een ASS extreem.
    Dus ja, ik ben voor deskundigheid en tegen al die kletsclubjes over kindermishandeling. Beledigend voor ouders en kinderen die clubjes en ze dragen niet bij aan een veiliger klimaat voor kinderen.
    Al helemaal niet op de scholen. Het is alleen een factor x extra tegen de ouders en dus tegen het kind. De eigen belangen, geld, werkgelegenheid voorkomen dat je bij de echte deskundigen komt. Of als je die wel gevonden hebt, dan moet je dat nog laten landen in het schoolsysteem die tegenwoordig zaken doen met die kindermishandelingsmaffia in de school.
    En ja, een van mijn kinderen krijgt angstmedicatie. Kwestie van aanleg en jarenlange angst in de klas en de omgeving. Daar komt ze nooit meer vanaf. Niemand die accepteert dat een kind angstig kan zijn en dan veiligheid, uitleg en geruststelling nodig heeft. Beetje flink zijn. Bovendien kun je het niet aan de buitenkant zien en ook al zegt kind het, als de houding niet overeen komt met het gezegde is het vreemd en de schuld van moeders.
    Maar ja, dat is autisme, onbegrijpelijk. Ik geloof er niets van dat scholen gaan leren om daar mee om te gaan. Al helemaal niet omdat ze inmiddels omringd worden door de kindermishandelingsmaffia. Heb je een vraag dan mag je signs of safety gaan doen of krijg je een melding. Waardeloos. Ik zou me dood schamen als ik daar aan mee zou werken.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik probeer al meer dan 6 jaar indruk te maken met de beelden van Sir Ken Robinson, stuur zijn lezingen naar allerlei mensen (scholen, onderwijskrachten, politiek, directeuren van bedrijven, advocaten etc.), maar geen enkel resultaat; wat de regering zegt dat gebeurd en niet anders. Diegene die wel verandering willen worden keihard tegengewerkt. Een professor is in NL niet veel meer waard dan onze kinderen en hun ouders.
    Temeer omdat mijn zoon jarenlange tegenwerking heeft gehad op scholen vanwege zijn h.begaafdheid/gaves en daardoor veel gepest werd door kinderen en schoolpersoneel, ben ik me gaan verdiepen in allerlei lezingen van mensen zoals K. Robinson. Helaas denken mensen eerder aan inkomsten i.p.v. de handen en hersens met gevoel te laten wapperen. Gemeentes >wethouders en Leerplicht willen niet meewerken, maar doen mee met de scholen en BJZ om leerlingen dwars te zitten (stoornissen aanpraten dat kan leiden tot OTS en UHP, ik heb daar bewijs van) en ouders als sukkels te behandelen.

    Directrice van een school uitgejouwd door maffiamoeders die niet wilden dat hun kinderen onderwijs kregen gericht op hun talenten.
    Sir Ken Robinson: Do schools kill creativity? http://www.youtube.com/watch?v=iG9CE55wbtY Hier legt hij het heel mooi uit.

    Het stukje over paradigms is uitstekend om het te vertonen aan iedereen die met de DSM en jeugdzorg werkt, die zijn er namelijk teveel. Blijf het verspreiden!

    Sharmila

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi Marjolijn(leerkracht)

    Wat een prima doordachte en analyse heb je hierboven weer gegeven...petje af..ook de beide opmerkingen mogen er zijn ..
    Al met al wordt hier de kern van de zaak aangeroerd...onze kinderen, die door ouders en maatschappij begeleid worden om hun maatschappij te scheppen, die zij zelf willen...of zijn de kinderen de grondstof om het door ons gekozen systeem voort te zetten en zo nodig te vervolmaken en om dat te bereiken nu fungeren als 'brandstof' voor de 'hulpverleningsindustrie', zoals bovenstaand zo typerend wordt opgemerkt.

    opa

    BeantwoordenVerwijderen