'Keurig' in het gareel lopen.

Hoe komt het dat steeds meer kinderen een labeltje opgeplakt krijgen, gespecialiseerde zorg nodig lijken te hebben en niet makkelijk meekomen in deze maatschappij en dat er om deze kinderen te behandelen snel naar de medicijnen gegrepen wordt?

Ligt dit wel aan de kinderen, of hoe zou dit komen?

In deze maatschappij wordt van kinderen veel verwacht. Ze moeten van alles en ze worden continu getest of ze wel in de statistieken passen. Omdat de meeste kinderen niet gemiddeld zijn, want het gemiddelde kind bestaat niet, is er altijd direct weer reden tot zorg. Is je kind te dik, te dun, praat hij niet, duimt hij te lang, is hij te druk, te stil, kan hij met zijn vierde nog niet fietsen zonder zijwieltjes, praat hij niet op zijn 2^e verjaardag…overal zien we beren en moet er verder onderzoek gepleegd worden. Soms is er echt iets aan de hand, maar vaak ook helemaal niet.

Zijn ouders zo overbezorgd? Misschien, maar ze worden ook erg bezorgd gemaakt. Want zodra je geen traphekje hebt, kinderen lang uit een tuitbekertje laat drinken, of ze zonder helm laat fietsen, wordt je direct bezorgd aangesproken alsof je een halsmisdaad begaan hebt richting je kind.

Kinderen worden continu in de gaten gehouden en als ze zonder mobiel niet te traceren zijn is men direct in paniek.

Ook op school wordt zoveel mogelijk gereguleerd en gecontroleerd. Er zijn handelingsplannen, die veel tijd kosten, voor individuele kinderen, en tegenwoordig ook groepshandelingsplannen. Of daar echt wat goeds uitkomt weet ik niet, maar alles moet bijgehouden worden. Ook de absentie moet strak bijgehouden worden. In leerlingvolgsystemen moet alles opgeslagen worden en dat kan een kind lang achtervolgen. Er wordt meer geld uitgegeven aan tests dan aan goede lesmethoden, en de inspectie ziet op deze ongezonde benadering toe.

In dit gareel, wat erg vrij lijkt, omdat er veel luxe is, maar erg beklemmend is, voelen kinderen zich helemaal niet erkend en gezien. Ze moeten aan de eisen voldoen en continu braaf meelopen. Kinderen gaan dan gedrag vertonen wat niet fijn is, Ze trekken zich terug, of gaan juist druk gedrag vertonen. Ze gaan pesten, ontwikkelen faalangst, perfectionisme (=ook faalangst), allergieën, spijbelen, maken veel ruzie. En noch ouders, noch leerkrachten, noch hulpverleners snappen waar dit gedrag vandaan komt. Want in deze maatschappij wordt aan de buitenkant veel gedaan, maar de binnenkant van de mens wordt verwaarloosd. Daar hebben wij van oudsher al niet mee om weten te gaan. Wij zijn ons er zelf nauwelijks van bewust.

Ons wordt voorgehouden, dat, als we maar keurig in het gareel lopen, dat we het dan goed doen, en dan is er niets aan de hand. Ook wijzelf weten nauwelijks hoe we met onszelf om moeten gaan en dat kunnen we onze kinderen dan ook niet goed meegeven.

Dus als kinderen gedrag vertonen wat niet in het plaatje past, komt de leerkracht, de schoolarts, consultatiebureau, huisarts, jeugdzorg, enz. al gauw op het idee om eens medicijnen te gaan proberen en eens te kijken hoe het kind hierop reageert. Men heeft namelijk een erg benauwde blik, die niet ziet hoe het gedrag samenhangt met de maatschappij, school en gezin.

Er zijn medicijnen om drukte te reduceren, (Ritalin, Concerta) om woede te onderdrukken (Risperdal is een middel tegen schizofrenie, wat zwaar gestoorde patiënten krijgen die in inrichtingen zitten) en ongetwijfeld heel veel andere medicijnen die heel gemakkelijk aan jonge kinderen worden gegeven. Terwijl de effecten op lange termijn niet duidelijk zijn, maar weleens veel schadelijker zouden kunnen zijn dan we nu weten. Men weet het namelijk niet! Maar de vermeende korte-termijn winst is belangrijker. Als er een probleem ervaren wordt, moet er een instant-oplossing komen. Zo zijn we dat in het Westen tenslotte gewend.

Maar gedrag duidt op iets anders. Gedrag kun je zien als een signaal. Kinderen houden ons met hun gedrag een spiegel voor. Maar vaak durven we niet in de spiegel te kijken, omdat we bang zijn onszelf te zien. Er rust een taboe op. Het ligt toch niet aan ons, wij doen toch alles goed? Het moet toch echt aan het kind liggen. En het is ook niet makkelijk om het gedrag te zien als een reactie of een spiegel, want dat hebben we nooit geleerd. Want in deze maatschappij wordt enorm veel aandacht besteed aan de cognitieve ontwikkeling, maar niet aan eigenlijk veel belangrijkere zaken. Zoals: Jezelf leren kennen, met angst en boosheid om leren gaan, mededogen ontwikkelen, met de dood om leren gaan, kortom levenskunst.

Maar steeds meer kinderen voelen zich in deze op cognitieve prestaties gerichte maatschappij niet op hun gemak. En haken af. En ze hebben gelijk. Want als je je kunt ontwikkelen tot een sterk en vrij mens, met zelfvertrouwen en veel liefde voor de wereld, dan komt die cognitieve ontwikkeling vanzelf. Want kinderen zijn namelijk ook heel leergierig, alleen ook dat zien we niet meer, omdat we de leergierigheid de nek omdraaien in onze op gehoorzaamheid gebaseerde schoolsystemen.

Het onderwijssysteem, de medicalisering, jeugdzorg die gezinnen ontwricht, het heeft allemaal met elkaar te maken.

Zolang we kinderen in een strak gareel persen, dit gareel steeds strakker maken en iedere stap onder controle willen houden, zullen steeds meer kinderen laten zien, dat ze hier niet gelukkig mee zijn. En omdat wij dit niet snappen zullen we steeds meer kinderen dwingen medicijnen te slikken.

Een briljant filmpje van 12 minuten bij een lezing van Sir Ken Robinson, een Engelse professor emeritus en hoogleraar onderwijs, heeft mij hiervoor de ogen geopend:

Changing Education Paradigms: http://www.youtube.com/watch?v=zDZFcDGpL4U

Marjolein (leerkracht)

                     

                          Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html