Ouders onder toezicht stellen??? (Deel 2)

http://zembla.vara.nl/Nieuws-detail.2624.0.html?tx_ttnews%5Btt_news%5D=61116&tx_ttnews%5BbackPid%5D=1974&cHash=cc9829c814873b842fa317cfab2fdb22

(Bij de uitzending van Zembla 12 - 4 - 2012)

Deze uitzending van Zembla over verslaafde en psychiatrische ouders, geeft een indringend beeld van een probleemgebied dat meer aandacht verdient. Toch is hier ook een waarschuwing op zijn plaats, voor wat betreft het bredere kader waarin dit probleem een plaats heeft: gedwongen ‘hulpverlening’.
De voormalig kinderrechter Quick Schuyt, maakt in deze reportage een opmerking die te denken zou moeten geven, niet alleen over de psychische toestand van ouders en de gevolgen daarvan voor hun kinderen, maar tevens over de effectiviteit van de hulpverlening. Ze vertelt dat zij als kinderrechter vaak ouders zag, waarvan de kinderen onder toezicht gesteld moesten worden, die vroeger zelf als kind ook al uit huis geplaatst werden. Dit lijkt de theorie te bevestigen dat de werkwijze van Jeugdzorg, haar eigen werkgelegenheid schept. Als BJZ goed zou functioneren in de opvang en begeleiding van uithuisgeplaatste kinderen, waarom zijn deze kinderen als zij later volwassen zijn, dan óók niet in staat om hun eigen kinderen op te voeden?

Ten dele kan de psychische problematiek verklaard worden vanuit de jonge leeftijd waarop veel van deze kinderen getraumatiseerd worden, maar de overige schade wordt niet zelden veroorzaakt door het gesol met kinderen door Bureau Jeugdzorg zelf. Niet deskundig diagnosticeren, het rondslepen langs pleeggezinnen en voogdijinstellingen, slecht -en steeds onderbroken- onderwijs, een continue wisseling van begeleiders en inderdáád, de echt ‘verknipte’ ouders steeds weer opnieuw een kans geven.
Dat maakt het ook zo wrang, wanneer ouders die slechts lichte hulp en ondersteuning nodig hebben, de repressieve rekening gepresenteerd krijgen van een onbuigzame houding van BJZ, die ergens anders, bij de begeleiding van psychiatrische of verslaafde ouders heeft gefaald, omdat zij daar een roze bril op had. Moeten de ouders met een gewone hulpvraag (opvoedondersteuning) waar ze nota bene vrijwillig om vragen bij BJZ, steeds gestraft worden door de wraakgevoelens of angsten van gefrustreerde BJZ-medewerkers? Als ze in de ernstige gevallen zelf ‘de teugels’ te los hebben gelaten, moet het in gezinnen met normale ouders dan maar te strak!? Het mag duidelijk zijn met dit soort gedrag een compensatie zoeken voor situaties waar ze niet goed raad mee weten…

Iemand van een ouderbelangengroep zei eens:”Het zijn vooral de normale en meer ontwikkelde ouders die BJZ in haar macht krijgt met dreigementen van uithuisplaatsing, want deze ouders géven om hun kinderen. De echt asociale of psychisch labiele ouders lijken zich er niet druk om te maken. Die hebben hun hele leven al hulpverleners hun deur in-en-uit lopen.”

Verplichte anticonceptie

De discussie bij Zembla over de vraag of zeer onmachtige ouders gedwongen mogen worden tot anti-conceptie, om te voorkomen dat ze nog meer kinderen op de wereld zetten die ze (onbedoeld) zwaar beschadigen, is op zich een heel zinnige. Ik heb ook geen enkel bezwaar bij het beschermen van kinderen tegen ouders, die niet in staat zijn voor zichzelf te zorgen, laat staan voor een kind. Waar ik voor wil waarschuwen is dat er een discussie verborgen ligt in een diepere laag, die helaas wordt afgedaan als een misplaatste angst van burgers, omdat professionals wel zouden weten waar ze mee bezig zijn.
Deze angst werd aangekaart door de directeur S. Czyzewski, van Bouma GGZ: “Mensen zijn bang dat we op een hellend vlak terecht komen…Er is angst om te onderscheiden tussen verschillende soorten mensen…. Mensen denken, dat mag mij nooit overkomen.” Er wordt in de uitzending verteld dat het over een kleine groep mensen gaat, die echt heel psychiatrisch of ernstig verslaafd zijn. En zelfs dan willen ze bij het ‘topje van de ijsberg’ ingrijpen met gedwongen anti-conceptie. (Van Vollenhoven) Dat lijkt geruststellend en het is zeker begrijpelijk vanuit het leed van hun toekomstig mishandelde en verwaarloosde kinderen. Waarom zouden we niet ingrijpender maatregelen nemen bij een kleine groep, als we daarmee zoveel kinderleed kunnen voorkomen?

Vermoedens van de hulpverlener

Helemaal mee eens! Alleen gaat mijn zorg niet over deze kleine groep, maar over een veel grotere groep mensen in het grijze gebied. Meneer Czyzewski noemt het een ‘beladen onderwerp’ en de angst die mensen hebben voor dit soort maatregelen vindt hij ‘onzin’. Hij gelooft niet dat we als maatschappij op een hellend vlak zullen terecht komen. Maar heeft hij daar gelijk in? De kern van de discussie is natuurlijk, hoe je bepaalt of iemand zijn (toekomstige) kind gaat beschadigen, zonder dat het ooit eerder is voorgekomen, terwijl er wel ‘vermoedens’ van zijn. Het zijn altijd weer die vermoedens van hulpverleners waar ik zo de rillingen van krijg… Voor mij gaat de verborgen discussie over de macht van jeugdzorg en het mogelijk misbruik door kinderbeschermers van de ‘psychiatrische optie.’

Wéér een wapen dat ze kunnen inzetten tegen ouders waar ze even korte metten mee willen maken (Mondige ouders met een andere visie dan BJZ). Laten de professionals die dit soort voorstellen doen over verplichte anticonceptie mijn angst alsjeblieft wegnemen door aan te geven, waarom het géén hellend vlak zal zijn. Welk toetsingskader hebben ze voor ogen? Ouders die te maken hebben (gehad) met Bureau Jeugdzorg, weten dat het slecht gesteld is met het toetsingskader voor de OTS of UHP-aanvraag bij de kinderrechter. (*Zie: ‘Ondeugdelijkheid toetsingskader AMK / BJZ / RvdK’ onderaan dit artikel)
Als ouders dat als voorbeeld nemen voor hoe het ‘psychiatrisch verklaren’ van ouders straks in zijn werk zal gaan, dan geeft dat weinig hoop. Het begint vanzelfsprekend met de overduidelijke heroïnehoer die al drie kinderen op de wereld ‘geschopt’ heeft zonder er naar om te kijken. Maar waar eindigt het? Ik stel deze vraag met daarbij in gedachte de gewoonte die BJZ en de RvdK erop na houden om het recht op ‘second opinion’ voor ouders te ‘verbieden’en geen deskundige onderzoeken ‘van buitenaf’ toe te laten. Zij bepalen graag zelf hoe het met de psychische gezondheid van ouders gesteld is. En dat is in een rechtstaat (?) bijzonder verontrustend.

De directeur van Bouma GGZ spreekt uiteraard vanuit zijn medische kennis en heeft vanuit de dagelijkse praktijk een oprechte zorg voor kinderen, maar wat weet hij van de juridische spelletjes van BJZ? Nu worden mensen die ‘ziek’ zijn teveel behandeld als normale mensen met de zelfde rechten als iedereen, wat tot gevolg heeft dat er kinderen mishandeld worden of zelfs vermoord. Straks komen we misschien in een situatie terecht waarbij normale mensen ‘ziek’ worden verklaard en het recht op kinderen ontnomen, wat ook niet echt een teken is van vooruitgang en beschaving. Laat de voorstanders van dit soort maatregelen maar eens met duidelijke garanties komen, die laten zien dat het echt tot een klein groepje ernstige probleemgevallen beperkt zal blijven.

Sven Snijer

[Hieronder volgt een brief van een moeder die iets laat zien van de werkwijze van kinderbeschermers en hoeveel ‘verstand’ ze hebben van de geestelijke gesteldheid van ouders]

Beste Sven

Ik ben me doodgeschrokken bij het lezen van de reacties op het forum van Zembla. Want als het aan sommige mensen ligt (ook hulpverleners) is het maar het beste dat de moeder verplicht anticonceptie gaat gebruiken, al vanaf het moment dat een kind onder toezicht gesteld wordt.

Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat mijn kinderen werden weggehaald door Bureau Jeugdzorg, met leugens over opnames in psychiatrische instellingen en diagnoses die niet bestonden. Jeugdzorg heeft zich geen moment afgevraagd of de verhalen die ze van mijn ex hadden wel klopten.
Ze gingen klakkeloos naar de rechtbank, zonder dat ik de tijd had om het tegendeel te bewijzen. Precies één dag zat er tussen het ontvangen van het verzoek van BJZ (met de redenen waar het om ging) tot de rechtbank.Bij mijn kinderen, zo werd letterlijk door de rechter gezegd, wilden ze er toch zeker van zijn dat ze een Savannadrama zouden voorkomen. Dit alles, omdat op dat moment niet duidelijk was dat ik nooit was opgenomen (huisarts had vrij) en dat de psyiatrische diagnose door niemand anders dan door BJZ en mijn ex gesteld was. De Raad moest maar onderzoek doen.

Wat ik op dat moment net wist, was dat ik zwanger was van mijn huidige partner. Het onderzoek van de Raad heeft meer dan een half jaar op zich laten wachten. De destijds benoemde gezinsvoogd kwam er met 12 weken achter dat ik zwanger was (was een tweeling dus ik werd erg dik) En ja, het gesprek staat nog altijd op de computer. De gezinsvoogd zei daar keihard dat ik beter abortus kon plegen, want de tweeling kreeg ze ook wel weg!

Besef wel dat Jeugdzorg in die twaalf weken, nog steeds niet de moeite had genomen om bij mijn huisarts te informeren of ik nu wel echt opgenomen ben geweest. De toestemming daarvoor heb ik direct bij de rechtbank verleend. Nee, ik moest van BJZ mijn medische dossier overhandigen en daar maar weg halen wat niet voor hen van toepassing was. Daarop heb ik ze een leeg A-4tje overhandigd. Aangezien ik vond dat mijn dagelijkse kwaaltjes (iets anders stond er niet in het dossier) niet voor BJZ van toepassing waren.

Al met al deed de raad na een half jaar onderzoek. De conclusie kwam al snel. De kinderen hadden prima bij mij kunnen opgroeien en waren niet beter of slechter af bij mij of bij vader, waar ze naar toe waren geplaatst. Aangezien ze het zo prima deden, blijven ze wel bij vader wonen, omdat verplaatsen alleen maar onrust met zich mee brengt.

Ondertussen tijdens de start van het onderzoek werd ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Eén kind van de tweeling, zou binnen afzienbare tijd overlijden. Het kindje groeide zeer slecht en kreeg onvoldoende zuurstof. Aangezien ik zwanger was van een tweeling moest ik dus opgenomen worden, omdat ze op die manier de conditie van het andere kindje konden volgen. Ook werd mij geadviseerd om na te denken over de begrafenis / crematie ed. Aangezien het kindje dat zou overlijden pas na zoveel weken geboren zou worden.

Dat was een klap in ons gezicht, maar goed het zij zo. De maatschappelijke werkster van het ziekenhuis kwam ondertussen twee dagen na opname binnen wandelen (de begrafenis onderneemster was die ochtend geweest). En weet je wat ze vroeg??? NIET “hoe gaat het met je? Kan ik wat voor jullie doen?” Ze vroeg:”Mogen de kindjes nadat ze zijn geboren wel naar huis? Heeft de RvdK al een onderzoek gedaan, omdat de oudste kinderen uit huis zijn geplaatst?” Ik heb deze dame het letterlijke antwoord gegeven: “Goh, het kindje gaat dood, waar heb je het over?? En ik heb haar verzocht mijn kamer te verlaten.

Er kwam toen wel snel een onderzoek op gang, zowel naar de oudste, als naar de kinderen waarvan ik zwanger was. En uit beide onderzoeken bleek dat er niets aan de hand was, behalve dat ik rondom de zwangerschap (vreemd als de helft van de tweeling komt te overlijden) en rondom de OTS (vreemd hé, als je kinderen door leugens van notabene je ex, náár je ex worden geplaatst!) veel stress had!

De maatschappelijke werkster heb ik nooit meer gezien. Toen ik overgeplaatst werd naar een academisch ziekenhuis, omdat het kindje zou gaan overlijden, overtrad zij alle medische regels. We kregen geen hulp van de maatschappelijk werkster, aangezien de RvdK eerst maar een uitspraak moest doen.
Dit terwijl alle aankomende ouders in het desbetreffende ziekenhuis dit wel krijgen, omdat het om zeer risicovolle zwangerschappen gaat met gaat met kans op overlijden en zware handicaps door zeer vroege geboortes. En hoewel het voor ons ouders zeer zwaar was, is ons deze zorg onthouden. En dit terwijl achteraf geconcludeerd is dat er niets aan de hand was.Was de regel die ze nu willen stellen er toen geweest, (en sommigen willen nog veel verder gaan) dan had ik mijn meiden niet gekregen. Een prachtige tweeling die over een kleine maand, drie jaar wordt.

Ik kan me heel goed voorstellen dat ze regels rondom verplichting van anticonceptie willen invoeren. Maar als die regel er zou komen als er slechts een ondertoezichtstelling is, dan sla je de plank goed mis. Zeker als je met een instantie als BJZ te maken hebt, die niet aan onderzoek doet, maar je zo wel psychiatrisch verklaard.

Groetjes,
 R.

Toevoeging aan dit artikel:

* De ondeugdelijkheid van het Toetsingskader van AMK / BJZ / RvdK

-Het instemmen met een gevolg-hebbend besluit door een beroepsgeregistreerde gedragswetenschapper (Uitvoeringsbesluit bij Wjz art.1) zonder de cliënt te hebben onderzocht is een overtreding.

-Een HBO–opgeleide is niet in staat tot het juist interpreteren van diagnostische signalen (als ze die al zou kunnen zien zonder diagnostische tests). Het ‘schetsen van een diagnostisch beeld’ is een vervalsing van de wetenschappelijke criteria. Het is hetzelfde als wanneer de tandartsassistente {zelfs een nog minder opgeleide!} uw kies trekt en later de tandarts nog even zijn handtekening eronder zet. Die HBO-opgeleide heeft de bevoegdheid niet eens om aan diagnostiek te werken, is daartoe niet universitair opgeleid of beroeps geregistreerd in het BIG-register, en het ‘onderzoek’ is daar meer een meningen-inventarisatie gebaseerd op aannames en roddel. Het gaat bij BJZ niet om diagnostiek. Het zou moeten leiden tot een doorverwijzing, wat zelden gebeurd.

-Een meningeninventarisatie door het AMK naar aanleiding van een melding, kan niet gelden als een degelijk onderzoek.

-Het elkaar napraten binnen de Jeugdzorg in de diverse fases, kan niet gelden als “voldoende toetsingskader”. Ook de praktijkleider of de teamleider van AMK/ BJZ hebben het kind niet gezien.

-De Raad heeft een protocol om geen onderzoek van BJZ over te doen. De intentie van BJZ overnemen kan niet gelden als degelijk onderzoek. Wanneer er reeds een OTS was, dan legt BJZ een uithuisplaatsingsverzoek aan de rechter  niet eens voor aan de Raad.

-De uitspraak, die de kinderrechter doet, kan niet beschouwd worden betrouwbaar onderdeel van het kwaliteitscontrole-mechanisme, omdat het een juridisch oordeel is. De kinderrechter heeft geen diagnostische specialiteit. De zitting is tevens achter gesloten deuren zodat er geen toezicht is op een degelijke afweging van bijvoorbeeld IVRK artikel 24, voor het (diagnostisch) belang van het kind.

-Kinderrechters gaan vaak uit van de ‘professionaliteit’ van Jeugdzorg. Er is weinig tijd voor – of interesse in – het bepalen van de betrouwbaarheid van documenten die door BJZ worden aangeleverd. Een uitspraak van de kinderrechter wordt bovendien niet altijd opgevolgd door een gezinsvoogd, als deze vindt dat de uitspraak ‘niet in het belang van het kind is’. Het wordt de ouders niet verteld dat ze bezwaar kunnen maken, hoe en waarover.

            Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse

C http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html