Bij kinderbeschermingszaken wordt er met een omgekeerd model gewerkt ten opzichte van ons normale omgaan met schuld, boetedoening en re-integratie, zoals dat in het strafrecht geldt.
Van veel mensen die zich schuldig hebben gemaakt aan crimineel gedrag, vindt het merendeel van de bevolking dat ze, nadat ze hun straf hebben vol gemaakt, een nieuwe kans moeten krijgen om weer normaal te kunnen functioneren in de maatschappij.
Hoe anders gaat dit bij ouders die schuldig zijn bevonden aan kindermishandeling. Afgezien van het feit dat velen van hen daar in het geheel niet schuldig aan zijn, maar door een tactiek van roddel en achterklap, suggesties, insinuaties en interpretaties en verdraaiing van hun woorden daar wel schuldig aan worden bevonden, is vooral de afhandeling van deze ‘schuld’ opmerkelijk. Ouders in deze situatie krijgen namelijk levenslang.
Het ‘Omkeringsmodel’
Criminelen: Zij begaan misdaden, maar van hen wordt vaak gezegd dat ze psychische problemen hebben en dat ze daarbij moeten worden geholpen om terug te keren in de maatschappij.
Ouders: Zij hebben hulp nodig bij de opvoeding; advies en ondersteuning, maar zij worden behandeld als criminelen waarvan de kinderen moeten worden afgenomen en van hun ouders vervreemd.
Het criminaliseren van ouders kan straffeloos geschieden, omdat bij het kinderbeschermen de focus ligt bij het kind. Ouders worden wel beschouwd als een stelletje halve zolen, die zeer schadelijk zijn voor de veilige ontwikkeling van het kind, maar het is makkelijker voor de hulpverleners om ouders ‘zielig’ te verklaren, dan ze aan te klagen. Ten eerste omdat in een rechtbank voor strafrecht meteen duidelijk zou worden, dat er geen enkel bewijs is voor de mishandeling in vele zaken en ten tweede omdat het speculeren over de ‘psychische problemen’ van de ouders ook uitermate effectief is bij de civiele rechtbank. Gezinsvoogden en onderzoekers staan niet onder ede en de kinderrechter laat zich vaak van alles op de mouw spelden, omdat hij Jeugdzorg beschouwd als de professional.
De meeste ouders zouden liever voor een jaar of zeven de gevangenis in gaan, dan voor de rest van hun leven hun kind te verliezen. Zelfs al waren ze onschuldig!!!
Sven Snijer
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Dat van die 7 jaar is helemaal waar...zou ik ook echt doen...Ik zou het echter niet kunnen vergeven of vergeten,en het is erg logisch dat ik dan daar ook mijn nodige verhaal voor zou gaan halen door eerst nog even snel langs te gaan bij de persoon die verantwoordelijk is voor die ellende,of anders wel als ik weer 'vrij' ben,maar dan wel met mijn in detentie opgebouwde kring van 'criminele 'vrienden.
BeantwoordenVerwijderen