http://www.jeugdkennis.nl/jgk/Columns-Jeugdkennis/De-overheid-als-opvoeder
Ik
ga binnenkort een bezoek brengen aan Tom.
Wie zegt u? Tom van Yperen
natuurlijk, van het Nederlands Jeugd Instituut. U weet wel, van de risicotaxaties.
Ik maak me zorgen om zijn kinderen en voel mij geroepen om hem daarom een
bezoekje te brengen. Het is mij niet bekend of hij ook kinderen heeft, of hoe
oud ze zijn, maar toch zit het mij niet lekker. Ik heb een a-priori zorgelijk
gevoel over de veilige ontwikkeling van zijn eventuele koters, in deze zo
onzekere tijden. Is Tom wel goed toegerust voor de ouderlijke taak? Besteedt
hij niet onevenredig veel tijd aan zijn werk, zodat de pedagogische taken er
soms bij inschieten? Hebben Tom en zijn vrouw wel eens onenigheid? En verheft
hij dan zijn stem waar de kinderen bij zijn?
Ik
voel hier een taak voor mij. En waarom? Omdat Tom’s kinderen ook mijn kinderen
zijn. Kinderen zijn de verantwoordelijkheid van de overheid en de overheid dat
zijn u en ik, zegt Tom (Civil Society). En ik wil dus nu mijn
verantwoordelijkheid nemen en met Tom in gesprek gaan over hoe het er bij hem
thuis aan toe gaat en of hij misschien ergens ondersteuning bij nodig heeft.
Maar eerst leg ik natuurlijk een paar bezoekjes af bij de buren van Tom. Hun mening
is ook belangrijk. Ik zal ze niet vragen wat ze van het gezin vinden, nee, ik
help ze vast een beetje op weg. Ik zal ze vragen of ze zich ook wel eens zorgen
maken over het gezin en of ze wel eens rare dingen hebben gezien, bij het langs
lopen, tijdens het uitlaten van de hond. Ik weet wel dat Tom er uitziet als een
heel respectabel burger, maar je weet het maar nooit. Als de buren bange
vermoedens hebben, kunnen ze dat gerust aan mij toevertrouwen.
Daarna
ga ik naar Tom. Ik kondig mijn bezoek van tevoren aan, zodat hij nog even snel
kan stofzuigen, dat lijkt me wel zo redelijk. Hij mag het gesprek dat we gaan
hebben niet opnemen, want dat is in mijn werkwijze heel ‘ongebruikelijk’. Ik
zal hem vertellen wat de buren over zijn gezin hebben gezegd en dan mag hij
daar op reageren. Hopelijk wordt hij niet te bozig, want dat moet ik als een verontrustend signaal noteren. Ik zal
vragen hoe het met het seksleven van Tom gaat en of hij wel eens avontuurtjes heeft
buiten de deur? Dat zou de relatie kunnen verstoren met zijn vrouw en dat zou
de kinderen kunnen schaden.
Ik
ben helaas niet BIG-geregistreerd en ik val niet onder een tuchtrecht, en in de
rechtszaal sta ik evenmin onder ede.
Maar daar heeft Tom vast wel begrip voor. Het gaat tenslotte om het belang van zijn kinderen, waar wij met zijn allen
verantwoordelijk voor zijn. Als er wel
eens ruzie voorkomt in het gezin, zal ik voorstellen om zijn kinderen tijdelijk
uit huis te plaatsen, tot hun achttiende jaar, zodat ze een beetje tot rust
kunnen komen. En natuurlijk denken we daarbij ook aan Tom en zijn vrouw. Die
krijgen rouwverwerking aangeboden, want hè, ik ben niet helemaal onmenselijk.
Sven Snijer
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html
En precies, zo werkt het
BeantwoordenVerwijderenHeel goed Sven je doet goed en belangrijk werk ga zo door.
BeantwoordenVerwijderenOnovertroffen Sven! Mijn complimenten. Met zo'n stijlfiguur wordt weer een hoop duidelijk. Inderdaad, wat u niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Maar goed, de moraliteit is nou eenmaal losgelaten in de jacht op mishandelde kindertjes en mishandelende ouders.
BeantwoordenVerwijderenIk vraag me wel eens af of dit soort mensen die schijnbaar kritiekloos meewerken aan deze immorele zaken daar zelf niet van wakker liggen wat de gevolgen zijn van hun handelen? Is het mogelijk dat ze zo in die tunnel zitten dat ze ook nog geloven dat ze echt goed bezig zijn?
Als ik naar die risicotaxatielijsten kijk dan is een signaal altijd voor meerdere uitleg vatbaar en komt geen mens er mee weg, je kunt van alles negatief uitleggen EN dat gebeurt dan ook. Wat denkt iemand dan wel? Denkt iemand nou echt dat de wereld daar veiliger mee wordt voor kinderen? Of is het gewoon cynisch.
Je krijgt een salaris dus je klopt die werkzaamheden nog wat op om ook in de toekomst een salaris, liefst nog een beetje erbij, te krijgen? Wat drijft mensen? Zou iemand nou echt blind zijn voor de kritiek van betrokkenen? Je kunt het bijna niet geloven.
Het is een harde waarheid en werkelijkheid dat we dankzij de kindermishandelingshysterie en de maatregelen die dat voortbrengt nooit veilig zijn bij de hulpverlening met onze kinderen. Nooit meer? Het is een veiligheidsrisico geworden om om hulp te vragen. Je hulpvraag an sich kan genoeg zijn om je een proces als kindermishandelaar aan te smeren. Per slot gaat de overheid er over als er zorgen zijn?
Terwijl aan de andere kant de echt mishandelde kindertjes niet gevonden laat staan geholpen worden. De overheid is hier de kindermishandelaar en de oudermishandelaar geworden. En dat wordt gewoon doodgezwegen in de gremia.
Beste beschermer,
BeantwoordenVerwijderenIk vindt dat een bijzonder goed plan. Sterker nog, ik denk dat wij dit allen zouden moeten doen bij gezinnen waarvan wij menen dat zij geen inzicht hebben in hun eigen problematiek en deze als zodanig dus ook ontkennen.
Dat is zorgelijk, zeker wanneer er kinderen in het gezin verblijven. Het kan maar niet vroeg genoeg gezien worden dat moeder een borderlinestoornis heeft en dat vader aggressief gedrag kan vertonen.
Want immers als LIJKT dat dit MOGELIJK speelt, moeten we toch echt ingrijpen, in het belang van het gezin, want dat is wat de maatschappij, en dat zijn WIJ, verwacht van haar burgers.
Een extra oplettend oog zodat er niemand tussen wal en schip in hoeft te vallen. We willen toch niet dat er zaken escaleren en we onze ogen en oren hiervoor gesloten zouden houden?!
Een excellent plan dus en ik ben er zeker van dat jij de taak die je op je genomen hebt, zorgvuldig en als een professional zult behandelen.
Chapeau voor jou en je nobele gedrag, wie volgt?
CV
Sven, werk jij soms bij BJZ dan wel AMK?
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt verdacht veel op de werkwijze van deze organisatie...
Ga vooral ook effe bij het Koninklijk huis op bezoek, als de ouders van 3 prinsesjes weer eens, zonder kinderen, een week in het buitenland aan de andere kant van de wereld zitten.
Ik vraag me af hoe het daar zit met de 'continuïteit van de verzorging' en de affectieve band, hechting etc. met de echte ouders...
(Dit ook in het licht van art. 1 grondwet....('iedereen wordt gelijk behandeld')
Succes met je 'onderzoek',
Nico Mul
http://www.nji.nl/eCache/DEF/1/17/085.html
BeantwoordenVerwijderenHet NJI vraagt haar lezers op de website te reageren op het volgende.
"Jeugdhulp via huisarts?
De huisarts krijgt de bevoegdheid naar alle vormen van jeugdhulp te verwijzen in het nieuwe stelsel voor de zorg voor jeugd. Is het een goed idee de huisarts die sleutelpositie te geven"
Ik wist eerlijk niet dat er ook zo iets heel nuttigs in die nieuwe wet op de jeugdzorg staat. Dat wordt hier al heel lang gezegd: gewoon deskundige hulp regelen via de huisarts!
Het Nederlands Jeugdinstituut informeert en doceert nog 4 andere Europese landen hoe zij de jeugdzorg moeten handhaven in hun land. Zo ziet en leest men dat de Zweden, Noren en Britten de verachte kuren in praktijk brengen dat uit Nederlandse bodem komt. Als de een in het diepe springt dan volgt de rest ook?
BeantwoordenVerwijderenArtikel: De overheid als opvoeder
BeantwoordenVerwijderen3 december 2012
Tom van Yperen
Laatst kreeg ik in een debat in een gemeente een stelling voorgelegd: ‘De overheid moet zich niet met opvoeding bemoeien’. Mooie stelling, want bij mij drongen enkele fundamentele vragen zich op.
De eerste vraag die bij me opkwam was: wie of wat is die overheid waarop de stelling doelt? Volgens mij gaat het niet om een of andere abstracte organisatie. Die overheid, dat zijn wij. Althans, die overheid is een vertegenwoordiging van ons: een gemeenteraad en een college van wethouders, een Tweede en Eerste Kamer en een regering. Organen die via een democratisch stelsel tot stand komen en ondersteund worden door ambtenaren.
De stelling zou dus net zo goed kunnen luiden: ‘Wij moeten ons niet met de opvoeding door anderen bemoeien’. Dat maakt de stelling plotseling een stuk persoonlijker. Tja, wat vind ik daar eigenlijk van?
Dat brengt mij op de tweede vraag: moeten wij ons niet met de opvoeding van anderen bemoeien, of kunnen wij niet anders? Ik denk het laatste. Wij hebben ons als Nederlanders immers aangesloten bij het VN-kinderrechtenverdrag. Dat bepaalt, kort gezegd, dat ouders de eerstverantwoordelijken zijn voor de opvoeding, maar dat de overheid – u en ik dus – de taak heeft die ouders daarin te ondersteunen. Daarom hebben we gemeentelijk beleid voor de inrichting van speelveldjes, een onderwijsstelsel dat kinderen en jongeren kennis bijbrengt, een basisaanbod van jeugdgezondheidszorg met vaccinaties en screening op gezondheidsrisico’s, en vormen van jeugdzorg voor gezinnen waar het mis is gelopen.
Daar komt bij dat we de overheid de taak hebben gegeven kinderen en jongeren te beschermen als hun ontwikkeling ernstig bedreigd is en ouders geen hulp accepteren. Wij kunnen dan de rechter vragen de ouders te dwingen om met hulp aan de slag te gaan. In het uiterste geval kan een kind een ander thuis krijgen. Die jeugdbescherming kunt u zien als iets wat ver van uw bed staat, maar het komt dichtbij als het in uw eigen omgeving speelt. Wat doet u als uw 8-jarige buurjongen tot ’s avonds laat buiten zwerft, thuis geslagen wordt en duidelijk slecht verzorgd wordt? Kijkt u de andere kant op in de verwachting dat ‘de overheid’ ingrijpt, of trekt u aan de bel? Niet voor niets luidt een bekend credo: jeugdbescherming, een taak van ons allemaal.
En dan nog iets. De overheid beschermt ook de samenleving. Jongeren die voor galg en rad opgroeien en uw en mijn leven zuur maken door vandalisme, geweld of diefstal moeten in de kraag gegrepen worden.
En dan? We weten uit allerlei onderzoek dat drie zaken belangrijk zijn bij criminaliteitspreventie: een stabiele woonplek, deelname aan school of arbeid, en het hebben van betekenisvolle relaties. Gekscherend worden dat ook wel de drie W’s genoemd: Wonen, Werken en Wijven. Bij jeugdige boefjes kan dat niet bereikt worden zonder het gezin, de school en de samenleving erbij te betrekken: biedt ze een thuis, scholing, stages en werk en help ze betekenisvolle relaties in stand te houden.
‘Ja maar je moet crimineeltjes niet belonen met voorkeursbehandelingen!’, is vaak de standaardreactie. Klopt. Daarom moeten we ons – alleen al vanuit het belang van bescherming van de samenleving – richten op de kwaliteit van het opgroeien en opvoeden van alle kinderen en jongeren.
Boeiend is dat er tegenwoordig veel aandacht is voor de ontwikkeling van de civil society, de burgergemeenschap die via informele netwerken andere burgers – en dus ook ouders en hun kinderen – ondersteunt. Verhoudt dat zich dan wel met overheidsbemoeienis in de opvoeding?
Jazeker. Zoals ik al zei: de overheid, dat zijn wij zelf. Alleen moet de civil society de trend keren dat we onze eigen verantwoordelijkheden afschuiven op overheidsinstanties. Het gaat erom dat wij ons ook persoonlijk aangesproken voelen op onze verantwoordelijkheid om ouders te ondersteunen, kinderen en jongeren te beschermen en bij te dragen aan een veilige samenleving.
Dus moet de overheid zich bemoeien met de opvoeding? Ja; ze moet wel. Namens u en met u.