Als ouders met hun kind naar de kinderpsychiater gaan, dan is dat
noodgedwongen. Ze hebben zorgen omdat hun kind het niet redt op school. Zorgen
omdat het geen vriendjes heeft. Zorgen omdat het zich thuis niet kan handhaven.
Met hun handen in het haar, zo komen ze bij ons. Noodgedwongen. Dat dit
toenemend gebeurt, willen we geen van allen.
Daarom innoveert de kinderpsychiatrie volop. Meerderen onder u zijn daar
tijdens bezoeken aan onze sector getuige van geweest. Dat doen we om de
mankementen weg te werken, zoals de versnippering waardoor kinderen tussen wal
en schip vallen.
De jeugdwet zal dat niet verhelpen.
Van een versnippering tussen sectoren gaan we naar een versnippering over
408 gemeenten en 41 regio’s, die straks vrij zijn om hun eigen beleid te maken.
Met nieuwe schotten,
tussen somatische zorg en GGZ, tussen zorg voor kinderen en volwassenen. Daarbij
is het financiële risico voor de gemeenten groot, want of er in uw gemeente
volgend jaar een Frits zal zijn (of vijf, of tien), kun je niet weten. Daarom
steun ik de petitie ‘Zorg om de jeugd-GGZ’ volop, intussen
samen met bijna 35.000 anderen. Onder hen veel ouders.
Eén van hen is Kitty Kilian. Zij was moeder van Frits, een jongen die – zo schrijft ze in haar blog
– niet meer kon leven met zijn eenzaamheid, zijn depressie en schizofrenie.
Hoewel hij zelfmoord pleegde, zijn de ouders van Frits er duidelijk in. Zonder
hulp vanuit de GGZ hadden zijn en hun levens er nog beroerder uitgezien. En
waren de kosten voor de maatschappij nog groter geweest.
Frits was ziek, daar kan geen twijfel over bestaan. Net zo ziek als een
kind met diabetes of kanker. Met de Jeugdwet vervalt voor nieuwe patiënten als
Frits ondermeer de Wet op de Geneeskundige Behandelovereenkomst, maar ook
andere wetten die de positie van patiënten en ouders regelen. Voortaan valt
zijn ziekte onder het sociale domein, tot hij 18 jaar zou zijn geworden. Dat is
discriminerend en stigmatiserend.
Toen Frits 4 jaar oud was, begon zijn ziekte met een ADHD-beeld, voor
sommigen hét symbool van ‘overbodige’ medicalisering. De ouders konden gelukkig
snel zelf hulp inschakelen.
Met de Jeugdwet kan dat straks niet meer, dan zal de gemeente bepalen welke
hulp er nodig is, ook na verwijzing door de huisarts. Echter nadat een
wijkteam, regisseur, gezinscoach nagegaan heeft of voldoende eigen kracht
ingezet is. Deze Jeugdwet ontneemt ouders regie en werpt een barrière op naar
gepaste hulp. Als dit er inderdaad toe leidt dat patiënten als Frits geen
toegang tot medicatie zullen hebben, zoals ik een tijd terug las in de
Volkskrant, staat dat garant voor enorm leed en gigantische onkosten.
In Nederland zijn veel Frits-en. Psychose komt voor bij 1/200 jongeren, en
dat is maar één van de vele psychiatrische ziekten waar kinderen en gezinnen
door gekweld kunnen worden.
Om deze redenen is er geen enkel, maar dan ook geen enkel, Westers land dat
de kinderpsychiatrie gedecentraliseerd heeft. Ook Denemarken niet.
Omwille van alle patiënten als Frits en al hun ouders wil ik jullie
verzoeken deze jeugdwet op essentiële punten te wijzigen. De jeugd GGZ sector
heeft een haalbaar alternatief, dat staat vermeld in de jullie toegestuurde
position paper, onder meer gesteund door het LPggz, de landelijke
patiëntenkoepel.
Dank voor uw aandacht.
Deze tekst is ook verschenen op Artsennet.
Dat is juist gezien: voor jeugdigen is er onder de a.s. jeugdwet geen vrijheid van keuze in diagnostiek; geen recht op WGBO (BW7:446 e.v.). Jeugdigen hebben al moeite om te erkennen dat er wat 'is', en naar de hulp te gaan.
BeantwoordenVerwijderenDat wordt erger. Zeker met dwang. Of als de opgeroeienden zien dat het een onzinhulpverlener is van laag niveau. Dat heeft gevolgen.
De als sociaal werksters opgeleide jeugdzorgwerkers (gezinsregisseurs, generalisten, wijkteamleden, O&K-adviseurs e.d.) kunnen NIET beoordelen of het enkel een pedagogisch probleem is waar 'de ouders de schuld van moeten krijgen' en het kind uithuisgeplaatst alsof dat het kind niet schaadt, of dat het psychisch, psycho-pathogeen, psycho-somatisch of een gevolg van bv. een streptococcen-infectie (pathogeen) is.
De jeugdzorg heeft zelf door haar praktijk aangetoond dat ze makkelijker de schuld zoeken bij een 'bedreiging' (het cliché in BW1:254 lid 1) dan dat ze de wil toonde om op de vraag vanuit het gezin door te verwijzen naar een diagnost, een passend specialist.
Het komt ouders voor (en hun ingeroepen deskundigen) dat de jeugdzorg een allergie vertoont tegen diagnostisch deskundigen. (Zouden ze dan zelf door de mand vallen?).
Het is niet te verwachten (waar JN zegt dat gebouwen van de j-GGZ leeg komen te staan [als een erkenning dat jeugdzorg straks niet zal doorverwijzen naar de GGZ]) dat jeugdzorg happig zal zijn door te verwijzen naar meer deskundigen. Onder het mom van "medicalisering tegengaan".
Eerder zal jeugdzorg lokaal doorverwijzen naar BJZ-bovenlokaal.
En deze heeft de macht tot beschuldigen, OTS aanvragen, uithuisplaatsen, met oog op hun andere taak de (gezins)voogdij, en Ontzetten uit de ouderlijke macht reeds na 1 à 2 jaar, terwijl het belang van het kind is zijn roots te (blijven) kennen (85%). Deze gezinsvoogdij medicaliseert met Ritalin om pleegkinderen zoet te houden.
Het is daarom te hopen dat de zorg-inkopende gemeenteambtenaren zo slim zijn om niet als aapjes te gaan napraten wat JN hen dicteerde, doch de diagnosten ook voor de jeugd declarabel te maken, opdat dezen ook zorg-verzekerd blijven, de vrijheid behouden de eigen deskundige in te roepen, en dus zorg onder de WGBO zonder te laag-opgeleide drempel te moeten 'overwinnen'.
Jeugdzorgwerkers kunnen niet 'professionaliseren' tot een medisch-academisch niveau. Jeugdzorgwerkers zijn niet beëdigd, en kennen een te vage beroepscode om voor ouders aan af te meten of dezen verantwoording moeten afleggen op hun polariserend handelen (OTS/UHP gaan vaak met vage beschuldigingen en insinuaties gepaard).
Het is te hopen dat de gemeenten dit inzien.
Dat scheelt hen in gevolg-kosten van jeugdzorg die zeer hoog oplopen met een uithuisplaatsing.