donderdag 12 september 2013

Een pleegkind om de crisis door te komen

In Nederland zijn we erg gefascineerd door het welzijn van kinderen. Al heel lang bestaat er een traditie in ons land waarin personen of groepen mensen menen de beste opvoedmethode gevonden te hebben en het beste te begrijpen wat kinderen nodig hebben.

Die mensen willen vaak bij voorkeur hun eigen school stichten om te laten zien hoe het beter kan. Maar er zijn nog veel meer organisaties, verenigingen en beroepen waar het kind centraal staat, of althans waar het centraal lijkt te staan. Eén daarvan is jeugdzorg, een organisatie die beweert ‘altijd te handelen in het belang van het kind’. Maar dat doen Nederlanders toch allemaal?  

Kinderrechtenmonitor 

Gisteren kwam de Kinderrechtenmonitor 2013 uit, aan de hand waarvan Kinderombudsman Marc Dullaert zijn zorgen uitte over het opgroeien van kinderen in Nederland. Hoewel het met de meeste kinderen goed gaat, is er een trend dat steeds meer kinderen in armoede opgroeien, als gevolg van de crisis. Kinderen zouden daar op meerdere manieren door geraakt worden. Zo kan de crisis voor spanningen binnen het gezin zorgen, wat tot meer kindermishandeling kan leiden, maar de crisis heeft ook gevolgen voor onderwijs en zorg. Marc Dullaert: 'Een op de negen kinderen leeft in armoe en goed onderwijs op maat voor kinderen die extra zorg nodig hebben, wordt maar geen vanzelfsprekendheid.'

In verband met zorg noemde de kinderombudsman de wachtlijsten, waardoor veel jongeren niet op tijd de zorg krijgen die ze nodig hebben en het gegeven dat veel kinderen ‘nog slachtoffer zijn van mishandeling’. Bij dat laatste tekende hij aan dat er beter naar kinderen geluisterd moet worden, bijvoorbeeld in de rechtspraak en de (gesloten) jeugdzorg.  

Nu wil ik niet meteen de goede bedoelingen van een kinderrechtenmonitor achteloos terzijde schuiven, want ieder signaal over kinderen in de knel is er één, maar het bezwaart mij dat het altijd weer gebeurt onder de vlag van het geïsoleerde kindbelang. Net als bij Bureau Jeugdzorg krijg je bij dit soort berichten het gevoel dat niet het gezin centraal staat -het hele gezin dat door de crisis getroffen wordt en waar het kinderwelzijn een onderdeel van is- maar dat het gezin de broedmachine is die speciaal in het leven is geroepen om gelukkige kinderen te produceren. Ik stel me zo voor dat de crisis niet alleen zorgt voor kinderleed, maar ook voor relatiestress, gezondheidsproblemen, burenruzies, drank en drugsverslaving, suïcidale neigingen, etc. En ja, daar maken kinderen een deel van uit, want dat is logisch in een samenleving waar we kinderen laten opgroeien in gezinnen! 

Een tik op de vingers 

Je zou kunnen stellen, beter een kinderombudsman die jeugdzorg en de kinderrechter een tikje op de vingers geeft dan helemaal geen kinderombudsman, maar enig cynisme moet me toch van het hart. Wat moet ik met een uitspraak als ‘beter naar kinderen luisteren’? Is het niet curieus, dat juist in een land waar welhaast iedereen beweert in het belang van kinderen te handelen het nog nodig is om te vragen om meer naar het kind te luisteren? Ik kan daar geen andere conclusie uit trekken dan dat het belang van het kind voor het overgrote deel door volwassenen wordt opgeëist, door te spreken uit naam van het kind, vanuit de belangen van de volwassenen.  

Waarom moet er eigenlijk een apart kinderrecht bestaan, als er al gewoon mensenrechten zijn? Zijn kinderen geen mensen of zijn het een soort bovennatuurlijke wezens die we heel anders moeten beschouwen. En wie mag er als hun spreekbuis dienen, want eenieder die dat doet is zelf immers geen kind meer. Kinderen schuiven niet aan bij de vergadertafel, want kinderen begrijpen niets van budgeten. Hoe specialer we het kind maken, hoe gewoner, of hoe minderwaardiger het gezin wordt dat eromheen bestaat.  

En wat is de consequentie van een redenering dat kinderen bedreigd worden door een economische crisis. Dat jeugdzorg ingeschakeld moet worden om de economie uit het slop te halen? De financiële crisis die begon in 2008 is een wereldwijd probleem dat niet snel zal worden opgelost. Dat die crisis onder andere effect zal hebben op het welzijn van kinderen lijkt me onvermijdelijk, maar je kunt niet met een extra opvoedingscursus het inkomen van de ouders verdubbelen. En over inkomsten gesproken…

Kind als drugsdealer 

Ik zou het in plaats van zorgen te uiten over zo’n algemeen probleem als de crisis die ons allemaal treft, het liever hebben over een veel specifieker probleem in Nederland, de groeiende tweedeling tussen arm en rijk, of de groeiende kloof tussen de middenklasse en de onderlaag.

En in verband hiermee over een vreemdsoortig verschijnsel dat aan het groeien is rond jeugdzorg en pleegzorg; rijk worden aan gezinshuizen. 

In de Spits van 14 augustus 2013 was te lezen veel kinderen in Amsterdam zich gedwongen voelen tot het dealen van harddrugs, omdat hun ouders niet meer kunnen rondkomen. Het zou gaan om kinderen in de leeftijd van 14, 15 jaar. Volgens de stichting Maatschappelijk Ondersteuning en Integratie zijn er bij de Voedselbank 30% meer mensen aangemeld, zelfs met aangepaste eisen. Volgens de MOI zou er meer moeten gebeuren om de jeugdwerkeloosheid aan te pakken en het spijbelen van jongeren tegen te gaan. Het gaat hier dus over jeugdigen die uit loyaliteit naar hun ouders het criminele pad op gaan, om het gezin een beetje te helpen.  


Nu is het zo dat kinderen die op deze manier dreigen te ontsporen, vaak in beeld komen van Bureau Jeugdzorg. Ze worden niet fysiek mishandeld, maar de ontoereikende ouderlijke zorg wordt gerekend tot het spectrum van ‘pedagogische verwaarlozing’. Een heel ruim begrip waar ieder denkbaar element dat in de opvoeding (schijnbaar) te wensen overlaat wordt beschouwd als een verlengstuk van kindermishandeling. Veel van de signalen van pedagogische verwaarlozing, treden vooral op bij gezinnen waar er minder geld te besteden is. Kinderen kunnen door gebrekkige financiën bijvoorbeeld niet naar een sportclub, of krijgen geen mooie nieuwe kleding, kunnen niet iedere dag douchen, of krijgen geen ontbijt voordat ze naar school gaan.  

Dat is allemaal heel treurig, maar de vraag is in hoeverre je in veel van die situaties kan spreken van schuld en niet eerder de vraag moet stellen naar de omstandigheden als voornaamste veroorzaker van de ontwikkelingsbedreiging van het kind. Want hoeveel makkelijker is het niet om goed te zijn voor je kinderen en overal bij betrokken te zijn, als je weinig zorgen hebt over je bestaanszekerheid. En hoe makkelijk is het voor een jeugdbeschermingsorganisatie om een alleenstaande moeder met weinig geld, maar veel hart voor haar kind, tegen de muur te zetten en te vertellen wat ze allemaal niet goed doet? En wat voor een soort handel in kinderen ontstaat er als we dit soort van kinderleed teveel benaderen vanuit jeugdbescherming en niet zoals zou moeten, vanuit een politiek/economische oplossing.  

Gezinshuizen 

Als in een achterstandswijk in Amsterdam Achmed uit zijn ouderlijk huis wordt weggehaald, omdat hij zoveel tekort komt en hij wordt overgeplaatst naar een gezinshuis waarvan de beheerders € 36.000 krijgen voor het kind (per jaar!) om hem alles te geven wat zijn moeder niet kon en waar ze vast een leuk bedrag aan overhouden. En hoe moet het met de andere kinderen, de broertjes en zusjes van Achmed? Die worden toch ook vroeger of later bedreigd door de pedagogische verwaarlozing, want hun moeder schiet er zelf niets mee op als haar kind ergens anders woont. Zullen die broertje en zusjes ook één voor één voor € 36.000 per jaar ‘gered’ worden?  

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/12/valse-concurrentie.html

Ik vraag me af wat de moeder van Achmed zelf had kunnen doen met dit bedrag op jaarbasis voor ieder van haar kinderen. Naar alle waarschijnlijkheid hadden de kinderen dan allemaal nieuwe kleding, zaten ze allemaal op twee sporten, gingen ze met ontbijt naar school en drie keer per jaar op vakantie. Ook moeders aanwezigheid bij ouderavonden en deelname aan de taalcursus zou veel vanzelfsprekender zijn en natuurlijk zou Achmed niet meer dealen, want moeder zou lachend naar de Tripple-P cursus gaan.  

Nu levert niet ieder kind meteen € 36000 op, want in een gewoon pleeggezin is de opbrengst per kind € 516,- t/m 634,- per maand, wat per drie maanden toch al gauw een bedrag is dat het twee of drievoudige is van kinderbijslag. Je krijgt dan per jaar voor een pleegkind € 3.000 tot € 4.500 meer voor een pleegkind dan voor je eigen kind. Maar de Gezinshuizen zijn in opkomst, want daar wordt stevig voor gelobbyd. Dat betekent dat de regering zich de komende tijd blauw mag gaan betalen aan kinderen die voor een extreem hoog bedrag elders geplaatst gaan worden, losgerukt van hun eigen familie, terwijl ze voor een fractie van dat bedrag sociaal ondersteund hadden kunnen worden in hun thuissituatie.  



 

Sven Snijer

5 opmerkingen:

  1. En belastingvrij. Ik heb 3 kinderen hier in huis en zit er al aan te denken om die de deur uit te doen en in plaats daarvan 3 pleegie's te nemen, dat is beter voor de economie. Ik kan mijn huis dan ook gezinshuis noemen mmmmmhhhhhh, wat houdt me tegen?

    Terwijl mijn kinderen dan ook een toegevoegde waarde krijgen voor de mensen die ze in huis nemen.

    Als ouder wil je tenslotte het beste voor je kinderen.

    Yvonne

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Als je drie pleegkinderen hebt, krijg je daar nog een bonus boven op.

    Voorts: Het wordt niet meegeteld als inkomen voor huursubsidie en zorgtoeslag, dus je hebt een goed belegde boterham.

    En de ouders van die kinderen, kaalgeplukt door juridische processen die ze in hun ijdele hoop voeren om hun kind(eren)terug te krijgen? Die mogen ook nog iedere maand € 104,-- per kind betalen aan het Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen. (LBIO) De kindertoeslag is hen al meteen afgepakt bij de UHP.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Als nu eens elk gezin in Nederland zijn kinderen doorschuift naar een ander gezin, dan is straks ieder gezin een pleeggezin. Zijn ook meteen alle gezinnen uit de geldzorgen en krijgt de kinderombudsman ook zijn zin en elk kind krijgt waar het recht op heeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Creëren we tenminste ook nog werk voor de GGZ die anders met leegstand van gebouwen en hoge wachtgeldregelingen te maken krijgt. We bouwen aan een generatie met hechtingsstoornissen en fantastische bodem voor psychopathologie. Regeren is tenslotte vooruitzien.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Klinkt als wijze mensen die er veel 'verstand van hebben'.

    Een pleegmoeder van drie. Ja, wij krijgen ook de extra bonus!

    BeantwoordenVerwijderen