De
overheid is als een klein maar te groot gegroeid kind, dat
verantwoordelijkheden heeft gekregen die ze niet aan kan. De angst om dingen
fout te doen is zo groot, dat er juist door die angst veel fouten worden
gemaakt die niet nodig waren geweest, als er vanuit functioneel standpunt iets
langer over was nagedacht.
Gelukkig zijn er nog genoeg verstandige mensen in ons land die voorkomen dat de overheid ons teveel schade doet, maar het is vaak op het randje. Wanneer protesten van burgers, vooral via de media geuit (want naar kiezers luisteren doen ze alleen als het echt moet) blijven aanzwellen, komt de overheid uiteindelijk jammerend door zijn logge knieën gezakt voor de burger zitten, met de vraag hoe ze het dan willen?
Sociale dictatuur
Is
de vraag naar meer eigen netwerk niet gewoon een pijnstiller, omdat de ziekte
die valse beschuldiging heet tot op heden niet uit te roeien is? En is de coördinerende
functie van de jeugdbeschermers bij het begeleiden van de Eigen Kracht niet het
onvermogen om het als organisatie zelf goed te doen? Waarom zijn in al die tijd
die verstreken is, de jeugdzorgwerkers niet beter opgeleid en waarom lijkt het
opeens een ‘briljante uitvinding’ als Adri van Montfoort en Peter Kouwenberg
met hun Kind Veilig Thuis het hebben over het samen met – en niet alleen over de cliënten praten. Is er ergens
een komeet ingeslagen, dat er nu een andere straling hun hersens is
binnengedrongen? Het lijkt mij zo normaal dat je als hulpverlener (en ja, ook als jeugdbeschermer) praat met mensen en niet alleen over deze
mishandelende ‘diersoort’.
Het wiel opnieuw uitvinden
Sven Snijer
Gelukkig zijn er nog genoeg verstandige mensen in ons land die voorkomen dat de overheid ons teveel schade doet, maar het is vaak op het randje. Wanneer protesten van burgers, vooral via de media geuit (want naar kiezers luisteren doen ze alleen als het echt moet) blijven aanzwellen, komt de overheid uiteindelijk jammerend door zijn logge knieën gezakt voor de burger zitten, met de vraag hoe ze het dan willen?
‘Meer
inspraak’ roepen de burgers dan. ‘We willen dat er eens een keer naar ons
geluisterd wordt’. Per abuis verstaat de overheid dit als een roep om minder
professionals en meer gebruikmaking van de eigen capaciteiten van burgers. Een terugtrekkende
beweging vanuit het belastinggeld verslindende (jeugd)zorgmonster en een
inschuiven van de blije, verenigde burgers die heel goed zelf weten wat ze
willen. Ik kan alleen onder zeer strikte voorwaarden mijn steun betuigen aan
een Eigen Krachtbenadering, die sterk afhankelijk is van de vraag of er in een
gezin werkelijk iets ernstigs aan de hand is en wie dat gaat vaststellen en volgens
welke methode. Want daar begint alles mee. Het grote bedrog van het zich toe-eigenen
van de Eigen Kracht door jeugdbeschermers en lokale overheden, die als wolven
in schaapskleren, deze functie goedkoper willen overnemen, is de nooit
betwijfelde aanname dat de problemen waarover gesproken wordt, ook echt bestaan
en werkelijk ‘bedreigend’ zijn.
Ik
heb daar vaak (uit eigen ervaring en dossiers van anderen) mijn twijfels bij en
zolang de toestroom naar het eigen netwerk blijft geschieden met de deskundigheid
zoals we die al jaren zien, zal de Eigen Kracht niets anders
zijn dan een sociale dictatuur door een kostenbesparende overheid, die liever
niet wil weten wat er echt aan de hand is. Gewoon blij zijn met zijn allen en
de onderliggende hulpvraag weg-bemoeien.
Het
komt mij voor dat de burger zich naar de overheid een beetje onduidelijk heeft
uitgedrukt en ook dat de burger zich te snel tevreden laat stellen met een
troostprijs, wanneer de overheid zich enigszins schappelijk en begripvol
opstelt. Wat de burger nodig heeft is niet zozeer minder professionals, maar
meer daadwerkelijke professionaliteit bij hen die dit woord in verband met hun
eigen functioneren in de mond nemen. Want lekker met z’n allen aanklooien,
omdat we zo sociaal betrokken zijn (maar in werkelijkheid omdat we erger willen
voorkomen in het doorgeslagen meldings-hysterische klimaat) wil natuurlijk niet
zeggen dat het met deskundigheid gebeurt.
Tijdens
een bijeenkomst van GGZ medewerkers (uitzending Gideon Levy) werd gesteld dat
de gemeenten die het hele sociale netwerk van burgers in de gaten gaan houden,
net doen alsof ze het wiel hebben uitgevonden. Alsof de specialist het sociale
netwerk er niet bij zou betrekken en niet zou begrijpen dat een kind met
problemen op één gebied ook problemen kan ervaren op andere levensgebieden.
Maar moet dit dan worden gerealiseerd zonder deskundige hulp en diagnose die
inzichtelijk maakt waar een kind (pervasief) last van heeft? Jammer dat ook
politici, net als zoveel overbezorgde ouders trappen in de mythe dat het zo
makkelijk is om er ‘een pilletje in te gooien’. Alsof medicatie niet afhankelijk
is van de juiste dosering (te weinig werkt niet, teveel kan ernstige bijwerkingen
geven) en de hele sociale structuur die een kind evengoed nodig heeft opeens
overbodig zou maken. Ze weten volstrekt niet waar ze over praten.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/09/heeft-uw-kind-straks-nog-recht-op.html
En
die ‘schuldvraag’, over waarom er toch zoveel diagnoses worden afgegeven, zou
ik ook wel eens met de overheid willen bespreken. In Den Haag kwamen ze op het lumineuze
idee om iedereen een PGB te verstrekken en mensen zelf hun zorg te laten
inkopen (de Paarse pret) en toen begon de run op het verkrijgen van een
labeltje. En daarmee hebben die koekenbakkers een situatie gecreëerd dat de
kinderen die werkelijk iets mankeren (gesteld dat er veel onterechte diagnoses
zouden zijn afgegeven vanwege geld – want dat suggereert de overheid! ) nu
opeens verdacht worden aangekeken, of eigenlijk de ouders van die kinderen,
want die kiezen voor de ‘dure’ oplossing uit gemakzuchtige overwegingen (luie
opvoeders).
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/07/het-syndroom-van-werkgelegenheid.html
Mag ik zo vrij zijn om te vermelden dat de medicatie die wij voor onze dochter gebruiken niet wordt vergoed ( €86 per maand) en bovendien onze pedagogische bekwaamheden niet overbodig maakt?
Verdachtmaking
Mag ik zo vrij zijn om te vermelden dat de medicatie die wij voor onze dochter gebruiken niet wordt vergoed ( €86 per maand) en bovendien onze pedagogische bekwaamheden niet overbodig maakt?
Verdachtmaking
Om
het overschot aan diagnoses terug te dringen worden er van alle kanten
verdachtmakingen verzonnen, om te proberen in de kindeigen problematiek iets
anders te zien; zoals kindermishandeling. Dat is namelijk goedkoper dan de duur
geachte specialistische hulp, waarvan verondersteld wordt dat alle ouders met
zo’n kind het nodig hebben en er ook gebruik van maken en waarbij nooit de
vergelijking wordt gemaakt met een niet-diagnostisch ondeskundig traject op
jeugdzorgniveau, dat vele malen duurder is.
Mensen afschepen met een buurt-hulpverleningsdans,
onder de gezellige leiding van Bureau Jeugdzorg/OKA-team, is nu de oplossing. Tegensputteren
kun je als ouder niet, want die vriendelijke rakkers die niets van jouw kind
begrijpen kunnen altijd nog doorschakelen naar gedwongen hulp, dus de
kinderrechter. Zorgen uiten over een kind is nog altijd voldoende om je in die
mate te besmetten, dat ook de meeste rechters het risico niet durven te nemen,
dat morgen ‘hun’ Savanna in de krant staat.
Jeugdzorg, beter kunnen we het niet maken, wel verstikkender.
Jeugdzorg, beter kunnen we het niet maken, wel verstikkender.
Een waarheid als een koe Sven! Je ziet het heel scherp, en met jou ongetwijfeld nog vele anderen. Blijft de vraag; Wat gaan we veranderen en hoe?
BeantwoordenVerwijderenWant iedereen kan zijn of haar mening geven, als niemand iets doet, verandert er ook niets!