Het komt door de ouders!
Dat doet het altijd goed vooral als jezelf in het nauw gedrongen wordt als professie. Nadat we de zorgmelding kregen van een derdelijns instelling op het gebied van autisme had mijn dochter nog steeds hulp nodig.
En raadsonderzoekers geven natuurlijk geen hulp. De rest gaat met de handen op de rug staan kijken, hoe het jou als ouder niet gaat lukken. Dus op naar een andere instelling. Echter, dan gaat er een vreemd fenomeen werken. De nieuwe psychiater onderzocht niet onze hulpvraag, maar onderzocht of onze dochter misbruikt was(?) Gelukkig kwam ze tot de conclusie dat onze dochter niet misbruikt was. Daarna stonden we weer buiten. Nog steeds geen hulp.
Omdat het allemaal veel te lang duurde en onze hulpvraag niet beantwoord werd
probeerde ik een second opinion te regelen dan wel een ander onderzoek. Helaas
gaf de andere instelling aan dat ook zij van mening waren dat AUTISME KOMT VAN VERWAARLOZING DOOR DE
OUDERS!
Je zou toch denken dat deze bollebozen hun literatuur bijhouden. Helaas zijn steeds meer 'hulpverleners' geïndoctrineerd met het kindermishandelingsvirus of voelen zich uit financiële overwegingen (Opvoedpoli/Anne Punter/meldplicht) gedwongen ouders als mishandelaars te zien. Wiens brood men eet.
Gepensioneerde professor Boer die gretig nog eens uitlegt dat het komt door het PGB en dat ouders dat aan elkaar doorgeven dat je daarvoor moet gaan. Toevallig werden wij door zijn eigen medewerkers gewezen op de TOG en het PGB. Was ik die andere ouders maar eerder tegengekomen! Maar uit angst voor een stigma vind je die andere ouders echt niet zo maar.
Omdat de leerling-gebonden financiering al een drama bleek te zijn, de basisschool weigerde elke medewerking, bovendien kregen wij er de kinderbescherming overheen, is het mij nooit meer gelukt om met twee kinderen met autisme, in aanmerking te komen voor deze broodnodige ondersteuning. Ik weet nog niet welke beschermengelen wij hebben gehad want als ik er op terugkijk was het een onmogelijke opgave.
De 1e lijnszorg hebben wij ook gehad, buren en familie en vrienden al bevraagd, niets hielp. We hadden en hebben de jeugd-GGZ gewoon keihard nodig gehad en nog steeds nodig.
Niet andere ouders hebben ons die zorgmelding bezorgd, dat was de instelling van Frits Boer zelf. Dedain tegenover ouders is daar endemisch. Zozeer zelfs dat een eigen medewerkster daarover een artikel heeft geschreven.
http://tinyurl.com/elsedehaan
"Daarnaast vind ik dat kinderen en hun ouders soms veel te gauw in de steek worden gelaten. Dan hoor ik: ‘Wij kunnen niets met dit kind, het moet maar ergens anders naar toe.’ Zeker op ons niveau van de kinderpsychiatrie kunnen we niet snel zeggen dat een kind te moeilijk voor ons is. Onze opdracht is juist net zo lang te zoeken tot we een goede oplossing hebben gevonden."
Ze formuleert het heel eufemistisch "het (kind) moet maar ergens anders naartoe". Dat betekent dat een kind over de schutting naar justitie gegooid wordt. En ja, dat hebben wij ook mogen ervaren dankzij deze instelling.
Iemand als Frits Boer geeft dan ook niet thuis want hij is van mening dat de schuld bij de ouders ligt. Ik heb het weleens gezegd tegen zo'n hulpverlener: houdt u uw literatuur wel bij? Daarop volgde een schaterende lach, maar inmiddels zijn wij er als gezin achter gekomen. Ondanks moderne inzichten huist ook onder hulpverleners in de psychiatrie, zelfs de hoogst opgeleiden, een dedain over ouders en kinderen zolang die hysterische Kindermishandelingsmachine hen daarin faciliteert en toe dwingt ben je als gezin NERGENS VEILIG, ook niet in de kinderpsychiatrie. Die hebben blijkbaar ook zo hun afspraken met de overheid om hun targets aan in te leveren kinderen te halen.
Dat doet het altijd goed vooral als jezelf in het nauw gedrongen wordt als professie. Nadat we de zorgmelding kregen van een derdelijns instelling op het gebied van autisme had mijn dochter nog steeds hulp nodig.
En raadsonderzoekers geven natuurlijk geen hulp. De rest gaat met de handen op de rug staan kijken, hoe het jou als ouder niet gaat lukken. Dus op naar een andere instelling. Echter, dan gaat er een vreemd fenomeen werken. De nieuwe psychiater onderzocht niet onze hulpvraag, maar onderzocht of onze dochter misbruikt was(?) Gelukkig kwam ze tot de conclusie dat onze dochter niet misbruikt was. Daarna stonden we weer buiten. Nog steeds geen hulp.
Kindermishandeling
hysterie
Je zou toch denken dat deze bollebozen hun literatuur bijhouden. Helaas zijn steeds meer 'hulpverleners' geïndoctrineerd met het kindermishandelingsvirus of voelen zich uit financiële overwegingen (Opvoedpoli/Anne Punter/meldplicht) gedwongen ouders als mishandelaars te zien. Wiens brood men eet.
Gepensioneerde professor Boer die gretig nog eens uitlegt dat het komt door het PGB en dat ouders dat aan elkaar doorgeven dat je daarvoor moet gaan. Toevallig werden wij door zijn eigen medewerkers gewezen op de TOG en het PGB. Was ik die andere ouders maar eerder tegengekomen! Maar uit angst voor een stigma vind je die andere ouders echt niet zo maar.
De
Raad voor de Kinderbescherming
Omdat de leerling-gebonden financiering al een drama bleek te zijn, de basisschool weigerde elke medewerking, bovendien kregen wij er de kinderbescherming overheen, is het mij nooit meer gelukt om met twee kinderen met autisme, in aanmerking te komen voor deze broodnodige ondersteuning. Ik weet nog niet welke beschermengelen wij hebben gehad want als ik er op terugkijk was het een onmogelijke opgave.
De 1e lijnszorg hebben wij ook gehad, buren en familie en vrienden al bevraagd, niets hielp. We hadden en hebben de jeugd-GGZ gewoon keihard nodig gehad en nog steeds nodig.
Niet andere ouders hebben ons die zorgmelding bezorgd, dat was de instelling van Frits Boer zelf. Dedain tegenover ouders is daar endemisch. Zozeer zelfs dat een eigen medewerkster daarover een artikel heeft geschreven.
"Daarnaast vind ik dat kinderen en hun ouders soms veel te gauw in de steek worden gelaten. Dan hoor ik: ‘Wij kunnen niets met dit kind, het moet maar ergens anders naar toe.’ Zeker op ons niveau van de kinderpsychiatrie kunnen we niet snel zeggen dat een kind te moeilijk voor ons is. Onze opdracht is juist net zo lang te zoeken tot we een goede oplossing hebben gevonden."
Ze formuleert het heel eufemistisch "het (kind) moet maar ergens anders naartoe". Dat betekent dat een kind over de schutting naar justitie gegooid wordt. En ja, dat hebben wij ook mogen ervaren dankzij deze instelling.
Hysterie
– Nergens veilig!
Iemand als Frits Boer geeft dan ook niet thuis want hij is van mening dat de schuld bij de ouders ligt. Ik heb het weleens gezegd tegen zo'n hulpverlener: houdt u uw literatuur wel bij? Daarop volgde een schaterende lach, maar inmiddels zijn wij er als gezin achter gekomen. Ondanks moderne inzichten huist ook onder hulpverleners in de psychiatrie, zelfs de hoogst opgeleiden, een dedain over ouders en kinderen zolang die hysterische Kindermishandelingsmachine hen daarin faciliteert en toe dwingt ben je als gezin NERGENS VEILIG, ook niet in de kinderpsychiatrie. Die hebben blijkbaar ook zo hun afspraken met de overheid om hun targets aan in te leveren kinderen te halen.
Minimaal zoveel kinderen per jaar dienen gemeld, anders is er
sprake van onderrapportage en voldoe je niet aan de meldingsprocedures. Alsof
je verplicht een aantal boetes uit moet schrijven! Kinderen opofferen om
betaald te mogen blijven als professie.
Anoniem
Autisme als aanleiding voor een zorgmelding.
BeantwoordenVerwijderenEen waarschuwing aan ouders is op zijn plaats tegen de huidige kinderpsychiatrie.
Autisme is niet meer biologisch, nog erfelijk. Het is een vorm van emotionele verwaarlozing. Teveel prikkels of te weinig, het ligt aan de ouders. Die 'schuld' eruit filteren, daar gaat het om. Voor 'schuld' is namelijk nog financiering, niet meer voor 'hulp'.
Het is al weer een aantal jaren geleden dat het me ineens opviel dat de pagina over Asperger op Wikipedia ontdaan was van de opmerkingen over Bruno Bettelheim en de koelkastmoeder.
Het is weer comme il faut geworden onder deskundigen om de ouders de schuld te geven. Daarvoor zijn 2 gronden.
In Roemenie zijn er in kindertehuizen kinderen ontdekt die door extreme jarenlange verwaarlozing autistisch gedrag lieten zien. Nadat ze een normale omgeving kregen verdwenen de symptomen.
Nu zijn er hulpverleners die willen beweren dat ook in Nederland kinderen autistisch gedrag laten zien door extreme verwaarlozing. Zelfs als de kinderen een goede kinderopvang hebben bezocht en niet in een kast opgesloten bleken te zijn. De remedie is verplaatsing naar een pleeggezin (UHP) en dan zou het wel snel ophouden. De realiteit is echter dat de nieuwe pleegouders met de handen in het haar zelf gaan klagen over jeugdzorg die hen niet helpt aan deskundige psychiatrische hulp en dan worden kinderen al snel van gezin naar gezin naar internaat gesleept terwijl de hulp de handen in onschuld wast want kinderen waren toch mishandeld door de ouders?
De andere aanleiding is het simpele feit dat sommige moeders inderdaad wat 'koud' want neutraal en concreet aandoen. Dat komt enerzijds omdat ze mogelijk zelf een autismespectrumstoornis hebben -het is namelijk nogal erfelijk- en de andere reden is dat dit communicatiegedrag juist functioneel kan zijn. Kinderen met autisme zijn gebaat bij concrete korte uitleg en hebben niets aan jou emoties.
Dat speelde allemaal door mij heen toen ik de deskundige van de instelling haar wenkbrauwen zag fronsen toen ze mij met mijn zoon met Asperger zag communiceren. Dat bleek de opmaat tot een zorgmelding.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Syndroom_van_Asperger
http://nl.wikipedia.org/wiki/Bruno_Bettelheim
http://nl.wikipedia.org/wiki/Koelkastmoeder-theorie
Nu vraag ik me af:
BeantwoordenVerwijderenNu met DSM V autisme niet meer bestaat, gaan nu al die ˊautistisch uithuisgeplaatste kinderenˊ terug naar huis???
Nee joh. Dat pseudoautisme was toch mishandeling door de ouders? Natuurlijk gaan die niet terug naar huis. Die gaan naar de galemiezen in de jeugdzorg!
BeantwoordenVerwijderenDus ondanks DSM V waardoor iedereen, ook elke ouder, ziek is, zo breed is DSM V, heeft jeugdzorg een neiuwe smoes om alle kinderen uithuis te plaatsen...
BeantwoordenVerwijderen.
Echter, een vraag: waarom lijden pleegouders nooit aan de beschuldigde ongediagnosticeerde ziektes waaraan al die ouders zouden lijden???
Waarom lijden kinderen opeens niet aan psychische ziektes waarvoor ze wel uithuis zijn geplaatst???
,
Is pleegzorg dan werkelijk toch een explosief-werkende therapie zonder dat er een deskundige begeleiding bij kwam, waarover het ontbreken daarvan pleegouders klagen??!