'Zomaar' een voorbeeld

Hoe suggestief ogenschijnlijk onschuldige voorbeelden kunnen zijn, waarbij de aanval verscholen ligt in het gefingeerde begrip dat wordt getoond, werd duidelijk tijdens het Rondetafelgesprek over de Transitie van de jeugdzorg naar de gemeenten, dat gehouden werd op 5 september 2013. Er werd gesproken over de zorg die ouders hebben om hun kind te verliezen wanneer ze met jeugdbeschermers te maken krijgen, wat tot gevolg kan hebben dat zij weigeren aan een hulpverleningstraject/AMK-onderzoek mee te werken. In het voorbeeld dat door één van de sprekers gegeven werd, ging het over een gezin waarvan de ouders een verstandelijke beperking hebben, die niet met het AMK wilden meewerken omdat dat ‘kinderdieven’ zijn.  

                                                     “Swieber niet stelen!”
 

Nu is de luisteraar geneigd om zijn aandacht in de eerste plaatst te richten op het woord ‘kinderdieven’ omdat dit woord een sterke emotionele lading heeft en op een wat gechargeerde manier weergeeft wat de voornaamste kritiek is op jeugdzorg, van ouders die door jeugdbescherming gedupeerd zijn. Maar wat ik veel interessanter vond, was de toevoeging bij de ouders dat zij een verstandelijke beperking hebben, waardoor de associatie ontstaat, dat de angst voor kinderdieven vooral begrepen moet worden in verband met mensen die minder begaafd zijn, dus mensen met een wat kinderlijk bewustzijn.  

 

Sluwe bewoordingen

En dit is nu de sluwheid en slinksheid van jeugdbeschermers, die een heel reële angst die leeft onder een groot deel van de bevolking, dat wegens het opzettelijk niet doen aan waarheidsvinding door jeugdbeschermers, het risico bestaat dat je als ouders je kind verliest op grond van onwaarheden en speculaties, wordt weggezet als een spookbeeld dat alleen voor zwakzinnige mensen een (denkbeeldig) probleem is. Maar niets is minder waar. Er zijn op deze blog Jeugdzorg Dark horse een flink aantal mensen voorbij gekomen waarvan onomstotelijk vast staat dat ze een normaal tot hoog ontwikkelingsniveau hebben (op te maken uit de schrijfstijl, beroep, opleiding, etc) die in heldere bewoordingen hebben aangetoond dat ook zij grote problemen hebben ervaren met jeugdbeschermers op het gebied van correcte handelswijze, duidelijke communicatie, waarheidsvinding, redelijkheid en menselijkheid. Ook deze personen zijn (tijdelijk) hun kind kwijt geraakt of hebben gevochten om dit niet te laten gebeuren.  

Deze blog zal blijven strijden tegen het vooroordeel dat alle gezinnen onder jeugdzorg tot de sociaal zwakkeren behoren (dat is zeker vanuit de ingang AMK-meldingen lang niet altijd het geval) en dat mensen die wel tot de groep behoren die regelmatig hulp en ondersteuning nodig heeft, evengoed het recht hebben om gevrijwaard te blijven van leugens in rapportages, intimidatie en speculatie. En dat zij goed voorgelicht dienen te worden, in het vrijwillige stadium van de hulpverlening, waar de valkuil ligt van doorschakeling naar het gedwongen kader en hoe gemakkelijk dat kan gaan.

 

Het Jeugdzorgstigma

 

Het grootste probleem waar gedupeerde ouders al decennia lang tegen strijden, is het jeugdzorgstempel zelf, omdat de besmetting met jeugdzorg, ze ongeloofwaardig maakt in de ogen van hen die voor de wetten verantwoordelijk zijn, waarbinnen de jeugdzorg ten uitvoer wordt gebracht. Iedere vorm van kritiek op het systeem is tijdenlang afgedaan als een signaal van minder begaafdheid (men zou er niet mee kunnen leven dat een overheidsinstantie ze wijst op hun pedagogische tekorten), waardoor de inhoud van de kritiek snel naar de achtergrond verdween. 

Zo staat het nog altijd in de aanwijzingen voor AMK-medewerkers: ’Het is moeilijk voor ouders om te horen te krijgen dat ze het niet goed doen’…Wat er niet bij staat, is dat het nog moeilijker is voor ouders om te horen dat ze dingen ‘doen’ die ze nooit gedaan hebben, of wanneer dingen in een heel andere context worden gebracht waardoor de betekenis compleet verandert (meer naar het gevaar toe gebracht wordt). De verplichting voor jeugdbeschermers om aan waarheidsvinding te doen laat nog even op zich wachten en tot die tijd is iedere vorm van protest van ouders een signaal dat er iets niet goed gaat met de ouders. Er is immers de mogelijkheid van een klachtencommissie.

 

Maar dat ouders dondersgoed weten dat zulke trajecten maanden in beslag nemen en bovendien geen enkele garantie bieden om eerherstel te krijgen (of hun kinderen terug) omdat alleen gekeken wordt of de procedure juist is gevolgd, terwijl de inhoud van de beweringen geen ‘welles/nietes-verhaal’ mag worden, lijkt weinig begrip te krijgen. Boos worden of emotioneel aangegrepen zijn, is begrijpelijk, maar wel zwak. En ook wat egoïstisch, want jeugdbeschermers doen immers alles in het belang van het kind. Dus een beetje begrip graag, ouders! 

Sven Snijer