Wat
zou je doen als je de keuze kreeg tussen je kind weggeplaatst te zien worden
naar de andere kant van Nederland, of je kind ondergebracht bij iemand uit je
eigen netwerk, zoals een familielid of een buurvrouw? Het is begrijpelijk dat
veel ouders zonder problemen meegaan in de Eigen Kracht benadering en zich
laten in-masseren met de nieuwe burger-emancipatie, die belooft dat je zelf de
regie behoudt, wanneer er hulp nodig is. Een zachte hand die dwingt is toch
prettiger dan een harde hand. Maar realiseren mensen zich dat Eigen Kracht ook
betekent dat je sociale leven een kijkdoos wordt?
Het wordt allemaal mooi gebracht door de dames en heren politici en jeugdzorgbestuurders. Het geld is op en nu zinnen ze op een positieve manier om invloed te behouden, banen te garanderen en evengoed een soort vooruitgang te brengen, onder het motto dat de nijpende financiën geen probleem zijn, maar een ‘kans’.
Het wordt allemaal mooi gebracht door de dames en heren politici en jeugdzorgbestuurders. Het geld is op en nu zinnen ze op een positieve manier om invloed te behouden, banen te garanderen en evengoed een soort vooruitgang te brengen, onder het motto dat de nijpende financiën geen probleem zijn, maar een ‘kans’.
We
zien het overal in de maatschappij, waar in toenemende mate het krimpen van het
budget en de onmacht van de overheid om het sociale stelsel overeind te houden,
wordt gecamoufleerd met de nieuwe sociale verbondenheid. Eigen Kracht, eigen
inbreng, eigen netwerk, eigen bijdrage (ziektekosten) en vrijwillig verplicht zorgtaken
overnemen in het verzorgingstehuis (ont-mantelzorg). Als de burger het niet in toenemende mate
zelf gaat doen, kan het huidige systeem niet overeind gehouden worden. De
sociale zekerheid verdwijnt en om nu te voorkomen dat je als overheid moet zeggen
dat de burger het zelf mag uitzoeken en dat straks alleen de bemiddelde mensen
nog een leuk en verzorgd leven hebben, is de valse emancipatie bedacht die ons
zo lekker bij elkaar gaat brengen.
Burger,
u mag het zelf gaan doen, samen met de mensen die zo belangrijk voor u zijn,
familie, vrienden en buurtbewoners. Fijn hoor, net als vroeger. Want toen
mensen in de oorlog niet te vreten hadden, raakten ze enorm op elkaar betrokken.
En dat is waar we nu weer naar terugglijden. We zullen wel sociaal moeten zijn
voor elkaar, want de overheid kan het niet meer bolwerken. Er zijn wat
verkeerde keuzes gemaakt, er is wat verkeerd gespeculeerd met spaarcentjes, ze
zijn wat te laat wakker geworden toen reuzen als India, Brazilië en China
begonnen te groeien op de wereldmarkt. Europa heeft zich een beetje vastgelopen
in het bureaucratische, over-gesubsidieerde systeem, het ideaal dat nog
gestoeld is op ideeën van voor de Koude Oorlog. Het gaat niet zoals de politici
gedacht hadden, toen de huizenprijzen vóór de crisis geleidelijk bleven
stijgen, schijnbaar tot in de hemel. En toen barstte de zeepbel en vielen bijna
de systeembanken om. Een ‘nieuwe werkelijkheid’ zeggen nu de economen.
Alles
wat zeker was en wat gegarandeerd kon worden, is nu ineens ‘flexibel’, wat
betekent dat je nergens aanspraak meer op kunt maken, al is je vroeger van
alles beloofd. We zullen van elkaar moeten gaan houden, want de overheid doet
dat niet meer. De overheid zorgt nu voor de regie in het bijeen brengen van
burgers om de taken voor elkaar te volbrengen, waar ze zelf het geld niet meer
voor heeft. Hoera, wij mogen het nu bepalen (betalen).
Jeugdzorg
In
de Jeugdzorg gaat al decennia lang veel geld om en niemand weet precies waarom
het allemaal zo duur moet. Eindeloze hulpverleningstrajecten, met soms meer dan
twintig hulpverleners op één gezin, waren in het verleden geen uitzonderlijk
verschijnsel. Waar iets te halen valt, verdringen de hulpverleners zich om hun
goede bedoelingen te tonen, want de één bedoelt het nog beter dan de ander.
Effectiviteit speelde nooit een rol, want als het nog niet goed ging in een
gezin, was er gewoon meer geld nodig. En dat gaf de overheid, want je kunt
immers niet de ‘meest kwetsbare groep’ in de samenleving in de kou laten staan?
En nu is het een onbetaalbare rotzooi geworden, dat hele jeugdzorg. En ten
langen leste worden ook nog eens de tekenen zichtbaar van een systeem,
dat het lang niet altijd goed voor heeft met ouders en kinderen, maar
krampachtig strijdt voor de eigen belangen en reputatie.
Wat
te doen met een systeem, dat moreel en professioneel door de mand valt? Wat aan
te vangen met een sector die niet gebouwd is op inzicht en deskundigheid, maar
op pretentie, speculatie en goede bedoelingen? Een onbetaalbaar log apparaat,
waar als je er met een hulpvraag naar binnen wandelt, met een schuldvraag
naar buiten komt. Een systeem dat ouders en kinderen stigmatiseert,
traumatiseert en in de volksmond bekend is komen te staan als het gilde van kinderrovers. Gedreven
door geldtekort en meegaand met de nieuwe politieke mode, is er dan de Eigen
Kracht-benadering. En gekoppeld hieraan de ‘preventie’, nog zo’n toverwoord.
Door Eigen Kracht en Preventie aan elkaar te koppelen, denkt de overheid twee
vliegen in één klap te slaan. Je kunt de burgers nog meer controleren en je nog
sneller bemoeien met hun levenswijze (signaleren van kindermishandeling of ‘pedagogische
verwaarlozing’ = heel ruim begrip) terwijl je de indruk wekt dat je de burger
serieus begint te nemen middels eigen netwerk.
In
dit systeem kan een ondertoezichtstelling worden voorkomen, heet het. Maar je
zou ook de hele benadering zelf kunnen zien als een ondertoezichtstelling. Werd
in het verleden alleen je kind onder toezicht gesteld, nu wordt je hele sociale
leven onder toezicht gesteld door de overheid via de sociale wijkteams. Niet
alleen wordt er nu gekeken of Jantje of Mohammed wel ‘genoeg’ vriendjes hebben,
maar ook de vraag of papa en mama wel genoeg vriendjes hebben komt nu in beeld.
En iedereen mag zijn ‘zorgen’ daarover uiten. Heerlijk, ik zal me nooit meer
alleen voelen. Want onbewust beantwoordt deze benadering natuurlijk aan de
narcistische behoefte die onder veel burgers leeft, in de grote anonieme samenleving
waar ze zich niet meer dan een nummer voelen, om ten koste van alles ‘in beeld’
te komen. Eindelijk draait alles om mij! Weliswaar vanuit een sociale
diskwalificatie en omdat de professionals geen antwoorden meer hebben en de
politici geen geld meer, maar toch…
Ik
heb een droom
Ik
heb een droom….Dat op een dag mensen geen kreupele overheid meer nodig hebben
om bij elkaar te komen. Dat mensen zich niet door hulpverleners meer kunnen
laten dwingen zich psychisch/sociaal te laten verkrachten, omdat dezen zich
niet op het probleem kunnen richten en daarom het hele gezin denken te moeten verdacht
maken. Ik droom van een samenleving waarin mensen als eerste deskundig worden
geholpen (hoogwaardig onderzoek ‘aan de poort’) voordat een heel circus van
goede bedoelingen en valse zelfbeschikking wordt opgetuigd.
Ik
droom van een samenleving waarin jeugdbeschermers het niet langer vreemd vinden
om feiten te controleren indien deze beschikbaar zijn en niet blijven
vasthouden aan hun valse gelijk, omdat ze vrezen anders hun
geloofwaardigheid te verliezen. Ik droom van een samenleving waarin kinderen met een
aangeboren psychische aandoening worden gezien als kinderen die anders zijn,
met het recht om anders te zijn en niet als jeugdige worden afgekeurd en
ongeschikt verklaard om in het gareel te lopen, waarbij de ‘schuld’ gezocht
moet worden bij de ouders en hun netwerk. Ik droom van een samenleving waarin
de overheid zich niet hoeft te bemoeien met mijn ‘vriendjes en vriendinnetjes’
en waarin mijn seksleven niet in verband wordt gebracht met wat andere kinderen
mijn kind hebben aangedaan op school. Ik droom van een samenleving waarin we
ophouden als laffe angsthazen de eigen reputatie voorop te stellen, met
schadebeperking als hoogste streven, tegenover een hartstochtelijk streven naar
waarheid, zowel in materiële feitelijkheid als in de waarachtigheid waarop we als
mensen in het leven staan.
Ik
droom van een samenleving waarin niet een ander mij hoeft te vertellen wat mijn
eigen kracht is. Een samenleving waarin naastenliefde en sociale controle niet
met elkaar verward worden, waar de huisarts weer zoals vroeger de tijd voor je
heeft en een diepgaande interesse voor een medemens weer de plaats inneemt van
verplicht melden. Een samenleving waar je ziek mag zijn, als je echt ziek bent.
Een samenleving waarin je foto’s maakt van je gezin voor de herinnering en niet
als verzekering tegen de sociale Gestapo. Ik droom van een samenleving waarin
ik niet de oppascentrale of de voorschool moet zien als de eerste bedreigingen
voor mijn kind. Ik droom van een samenleving, waar mensen vragen durven te
stellen en echt kunnen luisteren naar het antwoord, voordat ze daar hun eigen
interpretaties op loslaten volgens de uitgezette richtlijnen die leiden naar de
onvermijdelijke conclusie van mishandeling en bedreigde ontwikkeling.
Dat
is mijn droom voor Nederland. Maar ik geloof er niet in. Te lang al zitten we
op dit onzalige spoor en het einde van de waanzin is nog lang niet in zicht. Nog
dagelijks worden er ouders in de klem gezet van de hulpverlening, waarbij ze
bovenop de zware zorgtaak voor een kind dat extra aandacht, geduld en liefde
nodig heeft, ook nog eens de worsteling mogen aangaan met mensen die de
situatie niet begrijpen en niet hun best doen om het te kunnen begrijpen. Die
zo gewend zijn dat ze zich juridisch kunnen laten gelden dat ze het niet nodig
vinden dieper op zaken in te gaan. Zich niet realiserend dat ze niet alleen de
ouders traumatiseren, maar ook het kind het risico laten lopen zijn veilig
thuis te verliezen. Die situatie zijn we nog lang niet voorbij. En als we
zonder waarheidsvinding het eigen netwerk van mensen gaan mobiliseren, bestaat
de kans dat er een heel sociaal circus in het leven wordt geroepen, waarbij de
eigen regie over dat leven per definitie verdwijnt, zonder dat specialistische
hulp zelfs maar is overwogen, vanuit het valse geloof dat dit te kostbaar is.
Ik
persoonlijk beschouw het als kindermishandeling als kindeigen problematiek niet
wordt erkend en er onnodig een individueel probleem wordt uitgedeeld aan de
hele goegemeente onder de noemer dat papa en mama ‘het niet alleen kunnen’. Dat
is een behoorlijk stigma als echte hulp niet op gang komt en er met de
probleemparticipatie door het hele netwerk, behalve dat er geen privéleven meer
overblijft, ook een prima gelegenheid wordt geschapen om de rest van het gezin verdacht te maken, in deze sociale
kijkdoos-constructie.
Sven
Snijer
Wilt u tijdig, dus voor een BJZ-inmenging, de echte EigenKrachtConferentie overwegen, kijk dan op:
BeantwoordenVerwijderenhttp://www.eigen-kracht.nl/nl .
Deze vorm van 'Eigen kracht' is beter en objectiever dan de vermeende eigen-kracht via jeugdzorg, dat een valse afspiegeling is van het oorspronkelijk bedoelen.
Wanneer u Eigen kracht wenst te doen als er al een gezinsvoogd is, zorg dan dat deze gezinsvoogd geen inbreng of valse informatie geeft, en geen valse oplossingen brengt of oplegt!
Dat gebeurt helaas wel onder OTS (en UHP).
Liever Eigen Kracht in je eigen netwerk
BeantwoordenVerwijderenDan is de communicatie nog te overzien en de band tussen ouders en pleegouders beter.
En de relatie maakt het hierdoor wel beter duidelijk wat ouders in de jeugdzorg echt meemaken!
J.j.m.van strien