Brief Burgemeester Van der Laan zedenzaak Signis school Slotervaart

Veertien maanden na het bekend worden van het verhaal van seksueel misbruik van onze dochter door medeleerlingen op de Signisschool in Slotervaart, ontvingen wij op 1 maart 2012 van Burgemeester Van der Laan een brief. Hoewel de inhoud van de brief niet volledig recht doet aan wat ons als gezin is overkomen en niet in gaat op de merkwaardige rol die verschillende instanties in onze zaak hebben gespeeld, bevat de brief toch één concreet punt.

De mededeling dat de Burgemeester een verzoek zal doen aan het bestuur van de school, betreffende het inlichten van de ouders van alle leerlingen, over het feit dat het protocol ‘Wat te doen bij (vermoeden van) seksueel misbruik’ zal worden aangescherpt, goed zal worden gehandhaafd en dat de communicatie naar ouders over dit soort signalen zal worden verbeterd.

Waar de brief onduidelijk over is, is de vraag of er van de school verwacht wordt dat zij ook zal melden wat de aanleiding is, dat het protocol is aangescherpt. Het ligt immers voor de hand, nu de traumatherapie van onze dochter haar oorspronkelijke verhaal heeft bevestigd en wij als ouders geheel van kindermishandeling zijn vrijgesproken door de RvdK, dat de oorzaak van haar trauma gezocht moet worden in gebeurtenissen die hebben plaats gevonden op de school.

Het is daarbij vreemd om te moeten constateren dat alle verantwoordelijke instanties, terwijl er nu erkenning is voor de nare ervaringen van onze dochter, nog steeds geen interesse hebben in de herkomst van haar trauma. Noch bij de gemeentelijke overheid, noch bij de kinderbeschermingsorganisaties, noch bij de school, noch bij de zedenpolitie gaat er een lichtje op en stelt men zich hardop de vraag:”Wat is er aan de hand in het gezin van de twee zusjes die zo’n vreemd agressief seksueel gedrag hebben laten zien in de richting van een kwetsbaar meisje?” Deze vraag is des te meer gerechtvaardigd, als men bedenkt dat één van de voornaamste klachten van ons als ouders er in bestaat dat de onderzoeken van de genoemde zedenpolitie en orthopedagoog van de school, in het geheel niet degelijk of inhoudelijk waren en in het geval van de orthopedagoog zelfs niet objectief.

De AMK-melding tegen ons gezin was van een vroegere datum dan de observatie  van de orthopedagoog in de klas(geen onderzoek), waarbij nog aangetekend dient te worden dat onze weggepeste dochter toen al weken thuis zat. Ook het feit dat het ons als ouders verboden was met de orthopedagoog te spreken over de vormgeving van het door haar te verrichten onderzoek, spreekt niet in haar voordeel. Sterker nog, het gegeven dat het voltallige schoolpersoneel een spreekverbod kreeg richting de ouders van het slachtoffer en dat de orthopedagoog ook niet met het meisje mocht praten, wekte bij ons vanaf het begin het vermoeden van een doofpot.

Samenvattend kan gesteld worden dat terwijl de brief een begin betekent van de erkenning van het onrecht dat ons gezin is aangedaan, wordt er nog steeds voorbij gegaan aan de werkelijke oorzaak. Er wordt naar ons idee ten onrechte gesteld dat het probleem niet structureel voorkomt (voorkwam) aangezien geen van de kinderen in de klas ooit is bevraagd door een professional. Wat er zich werkelijk heeft afgespeeld in die klas (volgens onze dochter ook met andere kinderen) kan nu moeilijk worden achterhaald, gezien de tijd die is verstreken tussen de beschuldigingen richting de ouders van het slachtoffer en hun vrijspraak. Wat niet uitgevlakt kan worden, is de mogelijkheid dat er in het gezin van de daders nog steeds zaken niet in orde zijn, die misschien door verscherpt toezicht op de school niet zo snel meer in de onderwijssituatie aan het licht zullen komen.

De grote vraag bij het informeren van de ouders van de leerlingen van de Signisschool over het aanscherpen van het protocol zal zijn:’Maar waarom eigenlijk?’ 

Sven Snijer