Ouders onder toezicht stellen???

Erik Gerritsen brengt u terug naar ‘andere tijden’…… (achter het IJzeren Gordijn)

Jeugdzorgpopaganda

Kort geleden bereikte ons een ‘droevig bericht’ van de website van Binnenlands Bestuur, dat de ‘Rattenvanger van Hamelen’ ermee ophoudt. Wie? Erik Gerritsen, u kent hem wel. De directeur van BJZ Amsterdam; onder andere bekend van zijn columns in de serie ‘De ongemakkelijke waarheid in de Jeugdzorg’. De grote propagandist van een industrie die beweert op te komen voor het welzijn van kinderen. Hij heeft eindelijk zijn laatste column geschreven… Zou het plotselinge ophouden van het spuien van zijn ongefundeerde meningen iets te maken hebben met de ontdekking door Binnenlands Bestuur van de ongemakkelijke waarheid over Erik Gerritsen zelf?

Zijn schrijfsels stonden de laatste tijd steeds meer bloot aan kritiek. Inhoudelijke kritiek, ook van de zijde van professionals, die Gerritsen erop attent maakten dat veel van zijn ideeën geen wetenschappelijke grond hebben, of daar zelfs lijnrecht tegenin gaan. Er werd geroepen om het ‘aftreden’ van deze roeptoeter van Jeugdzorg, die het platform schaamteloos gebruikte om reclame te maken voor zijn eigen ‘toko’. Vooral zijn idee over de ondertoezichtstelling van ouders zullen we in dit artikel nader toelichten, om duidelijk te maken waar het met de rechten van burgers in deze maatschappij naar toe gaat.

Met zijn populaire taalgebruik en zogenaamd transparante overdenkingen (wil hij écht onze meningen weten?) wekt Gerritsen graag de indruk dat kinderen beschermen een eerlijke bezigheid is, dat soms ook een paar kleine minpuntjes kent. Maar hé, welk beroep kent dat niet? Het imago dat Gerritsen als hoofd BJAA  graag uit wil dragen, is dat van de positivo-child-protecto-zorgmanager. Dit imago lijkt er bij de geldsverstrekkende en volkomen misstandblinde politici in Den Haag vooralsnog in te gaan als zoete koek. Bij de ervaringsdeskundigen op het gebied van jeugdproblematiek, geldt Gerritsen ondertussen meer als de CliniClown onder de Jeugdbeschermers. Iemand die graag ballonnetjes oplaat om te zien of er iemand is die er brood in ziet. Het zou beter zijn, als hij zijn tijd zou besteden aan gesprekken met deskundigen, maar zelf wil hij liever de publieke opinie bewerken en de machtsuitbreiding van BJZ zo sympathiek mogelijk presenteren aan Den Haag en aan lokale bestuurders.

Multi-probleemgezinnen?

Wie de columns van Gerritsen goed analyseert, zal het opvallen dat hij graag spreekt over multi-probleemgezinnen. De ergste gevallen, waarbij door verslavingsproble-matiek of crimineel gedrag van de ouders (of oudere broers) een heel gezin in de ellende terechtkomt. Het negatieve gedrag van de oudere personen in het gezin, gaat automatisch door gewoontevorming over op de jongere kinderen (negatieve rolmodels). Hoe begrijpelijk en hoe sympathiek dat Gerritsen de jongere kinderen uit dergelijke gezinnen hiervoor wil behoeden!

Het bedrog van zijn Jeugdzorg propaganda is echter niet gelegen in zijn uiteenzettingen over multi-probleemgezinnen, waar hij analytisch gezien een juiste kijk op heeft. Het zit verborgen in de beeldvorming dat het werk van BJZ hoofdzakelijk zou gaan over deze relatief kleine groep multi-probleemgezinnen. En dat is een ernstige misleiding. Ten onrechte verschuilt de Jeugdzorgtop zich achter de kleine groep extreme gevallen, om te verklaren waarom ze bij zoveel (relatief) normale gezinnen zo dictatoriaal en traumatiserend te werk gaan. Alle critici van BJZ zijn het er met elkaar over eens dat er in gevallen van reële dreiging voor de veiligheid van kinderen door kinderbeschermers moet worden ingegrepen. Zelfs met uithuisplaatsing (UHP) en bij uitblijven van verbetering in de thuissituatie ook permanente plaatsing bij een goed pleeggezin. Wat de critici keer op keer aan de orde stellen, is dat het merendeel van de BJZ clientèle, NIET gekenmerkt wordt door multiproblematiek, of extreme onveiligheid, maar dat zij wel een zodanige behandeling krijgen.

Ik kan me overigens wél goed voorstellen dat BJZ met haar mentaliteit en werkwijze bijdraagt aan het creëren van multi-probleemgezinnen. Nog een paar jaar terug stonden er berichten in de krant van gezinnen met bijvoorbeeld negen kinderen met daarop 23 hulpverleners (!) van allemaal verschillende stichtingen. Na heel lang op deze wijze ‘gewerkt’ te hebben, beseften ze dat het met alle negatieve publiciteit niet langer gewenst was om op deze voet door te gaan. De uiteindelijke noodoplossing was dat wanneer er teveel hulpverleners op één gezin dreigden te komen, er dan één centrale coördinator moest worden aangesteld om het allemaal te stroomlijnen. Hoe goed zal dat gewerkt hebben in de jaren die daar aan vooraf gingen? Een grote kluwe van hulpverleners op één gezin. Zouden die er allemaal zijn geweest voor het gezin, of voor de kaartenbak van hun eigen stichting? Ter info: Het was voor 2004 ook de bedoeling dat in de Wjz het BJZ als gezinsvoogdijinstelling een casemanager zou worden, geen zorgverlener.

Bedrieglijke cijfers

De cijfers die BJZ presenteert kloppen niet. Er is veel minder kindermishandeling in ons land dan de kinderbeschermers ons willen doen geloven, omdat zij zelf de criteria opstellen van wat er onder kindermishandeling wordt verstaan. En zij zijn óók degenen die zonder bewijsvoering bepalen of er in een gezin sprake is van het halen van die criteria. Ze hanteren héél dubieuze manieren om dat vast te stellen. Ik heb dit ‘Procrustesbed' van Jeugdzorg beschreven in mijn artikel ‘Meer geld voor Jeugdzorg?’

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2011/12/meer-geld-voor-jeugdzorg.html

en http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2011/11/de-marketing-van-kindermishandeling.html

Veel zogeheten probleemgezinnen of multi-probleemgezinnen zouden volgens eerlijke normen (en een nog eerlijkere toepassing van die normen, waarop een tuchtrecht kan worden gewogen), niet zo genoemd mogen worden. En veel gevallen van ‘bewezen kindermishandeling’ zijn de persoonlijke mening van de onderzoekers. Als een gezinsvoogd weet te rapporteren:”Moeder gaat met mij in discussie en brengt daarmee de ontwikkeling van de kinderen in gevaar”, dan kunt u wel nagaan hoeveel kindermishandeling in Nederland alleen bestaat in de hoofden van de zichzelf overschattende, slecht geschoolde en bevooroordeelde medewerkers van het AMK en Jeugdzorg!

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2011/12/klachten-bureau-jeugdzorg-demet-tv.html

Adri van Montfoort

De invloed van Jeugdzorg in Den Haag is groot, want steeds opnieuw weten ze de politiek voor hun karretje te spannen bij wetswijzigingen. Beleidsadviseur voor AMK en Jeugdzorg en tevens directeur van een eigen adviesbureau, Adri van Montfoort,  heeft verschillende bezwaren geuit tegen de huidige werkwijze van Jeugdzorg. Hij benadert het probleem van twee kanten, waarbij hij zowel onderkent dat BJZ in bepaalde gevallen te laat ingrijpt, (met soms dodelijke afloop) alsook dat er in veel gevallen sprake is van onnodig zware bemoeienis van BJZ in een gezin, met soms onterechte uithuisplaatsingen tot gevolg. (Hij erkent dat dit schade doet aan het kind en de ouders)

Interessant is wat hij vertelt over de wetswijzigingen die de werkwijze van Jeugdzorg de laatste jaren hebben bepaald. Van Montfoort:

“Ook het opnemen van de definitie van kindermishandeling in de Wet op Jeugdzorg in 1998 betekende een verruiming voor het criterium voor staatsinterventie. De definitie is zo breed, dat iedere voor een minderjarige mogelijk bedreigende opvoedingssituatie er onder kan vallen.

 Deze brede definitie is minder geschikt als criterium van staatsingrijpen in de opvoeding, omdat het een brede, diffuse verschuiving van verantwoordelijkheid betekent van ouders en hun omgeving naar de staat en in de praktijk daarmee naar beroepskrachten en instanties." (Zonder rekening te houden met de psychologie van een kind, die zich het vertrouwdst voelt bij zijn bekende omgeving en ouders.)

Een grote stofzuiger dus, waarmee vele kinderen naar binnen gezogen worden door Bureau Jeugdzorg. Met zo’n ruime definitie van kindermishandeling, kan het bijna niet anders of u als ouder bent schuldig aan het creëren van een onveilig leefklimaat waarin de jeugdige niet tot maximale ontplooiing kan komen! Wat er eigenlijk gezegd wordt, is dat het schandalig is dat u als mens en opvoeder niet zo foutloos bent, als bijvoorbeeld de kinderbeschermers. Maar daar blijft het niet bij. Er is nog veel meer nieuw materiaal dat (hoewel nog nauwelijks uitgewerkt door de professionals) op uw gezin mag worden uitgetest.

In zijn AMK-lezing van  4 oktober 2011 zegt Van Montfoort daar het volgende over:

“Er komt een lichte vorm van ondertoezichtstelling die zo ruim is, dat een uitbreiding van de staatsinterventie van tienduizenden minderjarigen mogelijk wordt. Volgens de Memorie van toelichting gaat het om een lichte, preventieve maatregel, en opnieuw twijfel ik niet aan de intentie,  maar wel aan de uitkomst 

Dwang van de staat in de opvoeding is nooit licht en leidt per definitie tot juridisering met procedures, advocaten, rechtszaken en alle daarbij behorende strijd.”

Deze ‘lichte ondertoezichtstelling’ betekent dus een verdere verruiming van de definitie van kindermishandeling, terwijl de huidige definitie al teveel onterechte gevallen van zgn. ‘bewezen kindermishandeling’ heeft opgeleverd, met alle kwalijke gevolgen voor de betrokken gezinnen. Bovenal voor de kinderen die zich schuldig gaan voelen [minderwaardigheidscomplex] na een wegsleuren uit hun vertrouwde omgeving. Er worden dus veel meer gevallen van ‘kindermishandeling’ gesignaleerd dan voorheen, omdat de criteria enorm zijn opgerekt en daarmee komen ouders sneller binnen het gevaarlijke bereik van de Jeugdzorgbemoeienis. Niet alleen kost dat een heleboel geld dat veel efficiënter besteed had kunnen worden (met normale/ hoogwaardiger hulpverlening) maar zo ontstaat ook het verkeerde beeld dat er in ons land mishandelingepidemie aan de gang is.

Doodlopende wegen…

Erik Gerritsen schetst een verkeerd beeld dat het werk van Jeugdzorg voornamelijk gaat over zware gevallen en extreme situaties, waarbij heel moeilijke keuzes gemaakt moeten worden. Hij gaat zelden of nooit in op inhoudelijke kritiek met betrekking tot de normale gezinnen die wél schuldig bevonden worden aan kindermishandeling (valse zorgmeldingen met tunnelvisie-onderzoek) en lichte problematiek die door BJZ veel te zwaar wordt getaxeerd. De harde kritiek over machtsmisbruik, leugens en bedrog, schuift hij het liefst terzijde.

De discussies over hoe Jeugdzorg vorm te geven in de toekomst worden door de bestuurders vooral gevoerd op het niveau van organisatie en geldstromen. Wat er inhoudelijk aan BJZ verbeterd moet worden (mentaliteit / opleidingsniveau / klachtenafhandeling), daarin zijn ze erg naïef.

In de uitzending van de VARA-ombudsman (2 maart 2012) sprak Gerritsen nog over klachtenprocedures waarmee ouders hun ‘recht’ kunnen halen. Iedereen die BJZ langer kent, weet dat deze procedures doodlopende wegen zijn en schijnoplossingen waar ze zich graag achter verschuilen. Vaak leidt het zelfs tot straf aan het kind, dat zijn ouders minder mag zien.Wat moet je als ouders beginnen, wanneer de klachtencommissie je klacht ‘gegrond’ heeft verklaard, maar de top van Jeugdzorg vervolgens zegt:”Wij herkennen ons niet in deze kritiek”???

In deze uitzending werd hem gevraagd naar het vreemde fenomeen dat ouders wel hun gelijk halen, maar evengoed hun recht niet krijgen.

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/03/de-macht-van-de-gezinsvoogd-vara.html

Ombudsman: “Ouders worden in het gelijk gesteld, maar krijgen vervolgens toch hun kinderen niet terug. Hoe kan dat?”

Gerritsen: “Nou, dat kan gebeuren. Je kunt dus op heel veel punten gelijk krijgen bijv. dat je niet goed bejegend bent, dat er foute informatie in het dossier zat, of eenzijdige informatie in het dossier zat. Maar zelfs als je dat allemaal herstelt kan er nog steeds voldoende reden zijn om het kind uithuis geplaatst te houden, omdat nog steeds in de kern er sprake is van onveilige omstandigheden voor het kind”.

Hoogleraar Jo Hermanns (eveneens in deze uitzending) geeft hier een verklaring voor:

 “Dat heeft te maken met de tunnelvisie waarbij gezinsvoogden echt vinden dat ze nu eenmaal gelijk hebben en die ingenomen positie nu eenmaal niet meer kunnen loslaten. Het is ook hun (door BJZ opgedragen maar niet wettelijke) taak om gezag uit te oefenen en om duidelijk te zijn, om niet voortdurend heen en weer te gaan om voor dat kind duidelijk te zijn wat er moet gebeuren. Dus er is heel veel nodig om ze van dat standpunt af te brengen.”

Maar eerlijke flexibiliteit  is wel wat er moet gebeuren. BJZ moet haar grote principiële gelijk loslaten en haar ogen gaan openen voor de feiten. Dat gezinsvoogden of AMK-onderzoekers  denken te handelen in ‘het belang van het kind’ is geen excuus voor slordigheid, ondeskundigheid of oneerlijkheid.

Zou de ‘baas’ van Jeugdzorg niet glashelder de leugens, verdraaiingen, halve waarheden en  opzettelijke misinterpretaties van wat ouders gezegd zouden hebben, door gezinsvoogden in rapporten opgetekend, krachtig moeten veroordelen?? Kan hij niet  ronduit toegeven dat  bepaald gedrag van gezinsvoogden volstrekt ontoelaatbaar is en dat het gezien het veelvuldige voorkomen van deze misstanden ook voor hem volkomen begrijpelijk is dat het klachten regent bij Jeugdzorg!?

Klaarblijkelijk voelt men zich als kinderbeschermer achter de niet functionerende klachtenregelingen erg veilig. Of toch niet helemaal?

Toen een MBO-docente een vernietigend commentaar gaf op één van de columns van Gerritsen bij BB (en dit commentaar snel werd overgenomen door verschillende sites) was er wel degelijk een grote onrust aan de top! Niet alleen bleek uit het commentaar dat veel onderwijzend personeel in A’dam zeer ontevreden is over de werkwijze van BJAA, maar daarbovenop werden onze grote kindervriend ook verwijten gemaakt van gewetenloosheid ‘en het gemak waarmee hij spreekt over uithuisplaatsingen’ (waar kinderen voor hun hele verdere leven schade door oplopen)

Gevolg? De dagen daarna begint Gerritsen als een bezetene te twitteren. “Gezinsvoogden vinden het HELEMAAL niet leuk om kinderen onder toezicht te stellen of uithuis te plaatsen!” In de overvloed van twitterberichten van de in het nauw gedreven columnist, ook zulke inhoudsloze (bijna aandoenlijke) sympathie-twitters als ‘Alle ouders en kinderen die klachten hebben over BJAA, mogen mij e-mailen’. Zoveel warmte en begrip opeens!

Gedragswetenschapper

Het zou natuurlijk beter zijn als de normale klachtenregelingen werden verbeterd, zodat ouders ook onder normale omstandigheden gehoord kunnen worden.

Ontluisterend was het internetfilmpje waar een belangenbehartiger van een moeder een telefoongesprek aangaat met een gedragswetenschapper van BJZ en haar verteld dat hij van plan is een klachtenprocedure op te starten * (bij meerdere instanties), maar dat hij hoopt dat de persoon in kwestie nog eens naar de casus wil kijken, om al die ellendige procedures te voorkomen. Het is in de betreffende casus immers zo overduidelijk dat er onprofessioneel is gehandeld door de gedragswetenschapper, dat de woordvoerder van deze moeder probeert op basis van menselijkheid en redelijkheid tot een betere oplossing te komen. Maar nee, mevrouw de gedragswetenschapper lijkt het een beter idee om alle procedures af te wachten!

{*Deze gedragswetenschapper is uiteindelijk veroordeeld wegens onkunde en het oordelen over een kind zonder onderzoek…Toen heeft men vervolgens maar artikel 35 uit de Wjz wet op de Jeugdzorg verwijderd/als alternatief gesteld, zodat de gedragswetenschapper van BJZ deze verplichting niet meer heeft/niet meer aan de wet gebonden is! Tegen de eigen beroepscode in handelen is nu geaccepteerd; dat heet beroepsethiek in de Jeugdzorg.

Bij het rechte eind?

BJZ gaat er onder alle omstandigheden vanuit dat zij het bij het rechte eind heeft in haar handelswijze (zij zijn de ‘professionals’) Met de juiste handelswijze bedoeld zij niet een rechtvaardige handelswijze, een menselijke handelswijze, diagnostische waarheidsvinding of werken vanuit heldere logica. Nee, het gaat hier over het navolgen van de regels (protocol) zoals BJZ ze heeft opgesteld. Als er procedureel juist is gehandeld, vindt BJZ een zaak geslaagd! Wat de uitkomst daarvan in de praktijk ook betekent voor het gezin. En wanneer de BJZ medewerkers zich ook niet aan hun eigen protocol hebben gehouden, dan doen ze er eenvoudigweg het zwijgen toe. Niet thuis geven is een andere strategie, die door het AMK en Jeugdzorg veel wordt toegepast.

Doemscenario’s

Een probaat middel van de Jeugdzorgtop, om elke overbodige (en traumatiserende) OTS of UHP te rechtvaardigen, is het schermen met doemscenario’s van wat er in het allerergste geval zou kunnen gebeuren met een kind. Men zou daar heel flauw op kunnen reageren met de stelling dat er inderdaad wel eens kinderen door hun ouders worden vermoord, maar dat dit niet zelden gebeurt onder het toeziend oog van de kinderbeschermers. Maar dit weten zij zelf ook! Zij worstelen met de ‘inschatting’ van een gezinssituatie, en betreuren het wanneer het een keer ernstig mis gaat. Bij deze treurnis komt dan al gauw de automatische vraag om meer geld uit Den Haag, want Jeugdzorg meent te allen tijde dat een gebrek aan deskundigheid verholpen kan worden met meer geld. Het is maar goed dat zij de ‘professionals’ heten te zijn, anders zouden ze nog het risico lopen dat de geldschieters uit Den Haag gaan controleren waaraan al die miljoenen worden besteed!

Blunderen

Jeugdzorg blundert op twee manieren. Als de signalen in een probleemgezin echt zorgwekkend zijn, en de omgeving dit kenbaar maakt, vindt de gezinsvoogd het opeens wel ‘meevallen’. Of wanneer een moeder Jeugdzorg opbelt dat haar puberende zoon zo recalcitrant is geworden dat hij haar heeft aangevallen en haar besteelt, dan moet moeder het maar een half jaar ‘aanzien’ volgens BJZ. Omgekeerd zien we dat vele gezinnen die geholpen zouden zijn bij een beetje structuur en hulp in de opvoeding, zomaar worden betiteld als zéér onveilige opvoedsituaties, waar het kind zich onmogelijk kan ontwikkelen als er niet snel een UHP(Uithuisplaatsing) wordt uitgevaardigd. In de eerste plaats slaagt BJZ er met haar huidige beleid niet in de extremen te voorkomen en daarnaast zien we een onnodige zware en dwingende bemoeienis met de gezinnen waarvan de ouders best open staan voor hulp, als deze maar op maat gesneden was en in een respectvolle verhouding zou staan tot het gezag (en de levenservaring) van de ouders. En dáár ligt het feitelijke probleem van Jeugdzorg. Een gebrek aan deskundigheid en een totale onverschilligheid ten aanzien van de noodzaak om hier iets aan te gaan doen. BJZ is –naar wet– geen zorgverlener doch een doorverwijzer in eerste aanleg; maar we zien dat BJZ niet doorverwijst naar specialisten/zorgverleners. Gewone pleegzorg zou ‘de’ therapievorm zijn.

Het ‘belang van het kind’ en de schijnbare tegenstelling

Door jeugdrechtadvocaten wordt vaak gesproken van de ‘maffia-cultuur’ die heerst bij kinderbeschermingsorganisaties, gezien de vele onrechtvaardige en onwettelijke toestanden bij de uitoefening van deze ‘zorg’ voor de jeugd. Het effectiefste wapen dat BJZ hanteert in het verhullen van haar eigen belangen is haar taalgebruik, dat de suggestie wekt dat zij objectief en onzelfzuchtig zou handelen. Eenvoudig gesteld, kan het credo van Jeugdzorg: ‘Het belang van het kind’ vertaald worden als ‘de bedreiging die ouders vormen’ en wij (kinderbeschermers) zijn als schild om de ‘kwetsbare’ kleintjes tegen die permanente dreiging te beschermen. Let u eens op de implicatie van de bewering dat BJZ handelt ‘in het belang van het kind’.

Er wordt op kunstmatige wijze een tegenstelling gecreëerd tussen wat kinderbeschermers doen (alles in het belang van het kind) en wat ouders doen (eigenbelang ten koste van het kind).

De valsheid van deze reclameslogan wordt duidelijk als we een eerlijke definitie opstellen voor wat een redelijke persoon onder ‘het belang van het kind’ zal verstaan. In de eerste plaats is dat een kind behoefte heeft aan een goede band (of zo goed mogelijk) met beide ouders, ook op lange termijn. Daarnaast is er het belang van een goed en regelmatig contact met broertjes of zusjes en met de hele omringende familie, buurkinderen, schoolkameraadjes,etc. Het belang van een kind moet heel breed gezien worden en veel meer omvattend dan een ideale opvoedsituatie thuis. Maar een bredere definitie van het’ belang van het kind’, is niet zo voordelig voor Jeugdzorg! Het later niet-kennen van de ouders leidt tot frustrerend roots-zoeken en PAS [LJN BA7155]; het later niet-kennen van een ouder kan PAS veroorzaken na loyaliteitsproblematiek. Met schijnaanpassing in pleegsituaties kan het lijken alsof het BJZ-doel ‘behaald’ is.

Schade door Jeugdzorg

Dan, bij een beter gedefinieerd belang, zal BJZ gezinssituaties veel zorgvuldiger moeten (laten) beoordelen en onderzoek moeten laten verrichten door (externe) personen die diagnostisch bevoegd zijn. BJZ zal zich flink moeten gaan inspannen om ouders bij de opvoeding echt te gaan helpen, zonder voortdurend zichzelf in het midden te plaatsen. Wanneer BJZ een goede band met de ouders in het belang van het kind acht, kan ze niet zo makkelijk zichzelf als een wig drijven tussen ouders en kinderen.

Bovendien zullen BJZ-medewerkers in hun afweging van de vraag of een UHP gewenst is, bij ‘het belang van het kind’ moeten meewegen hoeveel schade ze zelf doen, wanneer ze onnodig een kind uit zijn vertrouwde omgeving losrukken en vervolgens de terugplaatsing bij de biologische ouder(s) jarenlang systematisch tegenwerken.

Als bijwerkingen van het UHP-medicijn van Jeugdzorg, kan men denken aan een trauma door de huisinval door een team politieagenten en jeugdbeschermers (waarbij soms gillende kinderen uit de armen van moeder worden losgerukt). Geestelijk wegkwijnen in een vreemde omgeving, zonder familie en vrienden (voogdij-instelling), slecht onderwijs voor uithuisgeplaatste kinderen, drank, nicotine en drugs in de voogdij-instelling (30% v/d jeugdigen), het zichzelf de schuld geven van de UHP door het kind, hechtingsstoornissen door het vele verplaatsen v/h kind langs verschillende pleeg/woonadressen, een negatief beeld ontwikkelen over de biologische ouders door influisteringen van de gezinsvoogd (zich in de steek gelaten voelen), het uitblijven van echte zorg op maat, omdat BJZ niet over de expertise beschikt om dieperliggende psychische problemen bij het kind te signaleren en daar therapeutisch naar te handelen (goed door te verwijzen), etc.

Wat doet het met ouders?

En los van het belang van het kind; zullen we toch voor de volledigheid van het beeld ook maar even heel egoïstisch een schets maken van wat de ouders wordt aangedaan? Slapeloze nachten uit woede en machteloosheid over de onrechtvaardige handelswijze van BJZ (liegen, chanteren, dossiers vervalsen, voor ‘psychiater’ spelen, eigen protocollen overtreden) en de diepe angst over de onzekere toekomst van hun bloedeigen kinder(en). Een heel gezin (en omringende familie) verscheurt en in wanhoop, ziekmeldingen op het werk, verlies van vertrouwen in de rechtsstaat, zich als persoon vernederd voelen en besmeurd, zorgen over eindeloze juridische procedures die veel geld kosten. Zeker voor minder draagkrachtige ouders zal dit niet meer op te brengen zijn als straks de griffiekosten flink gaan stijgen (rechtsongelijkheid bovenop het verlies van je kind).

Macht van kinderbeschermers

Als voorbeeld van hoe kinderbeschermers uit alle macht proberen greep te houden op kinderen, ook als de ouders zijn vrijgepleit van kindermishandeling kunnen we het valse gebruik van de term ‘hechtingstoornis’ noemen. Wanneer het uit huis geplaatste kind terug zou kunnen naar de eigen ouders heeft BJZ een manier om dit zo lang mogelijk te vertragen. Gaat het met het kind niet zo goed in het pleeggezin, dan stelt BJZ dat het kind nog niet terug kan ‘vanwege de hechtingsstoornis’. Gaat het daarentegen wel goed met het kind, dan kan het niet teruggeplaatst worden omdat dit traumatiserend zou werken en resulteren ín een hechtingsstoornis! Het eigenaardige hiervan, is dat BJZ nooit enige aanleiding heeft om te veronderstellen dat de uithuisplaatsing traumatiserend zou werken (zelfs al betreft het een baby die wordt losgerukt van de moederborst), maar het terugplaatsen brengt in haar beleving grote gevaren met zich mee!

http://www.eenvandaag.nl/gezondheid/34665/ouderlijk_gevecht_tegen_jeugdzorg

Geldkwestie

En zo komen we dan onvermijdelijk op wat er werkelijk schuil gaat achter het zo edele (en niet te betwijfelen) ‘belang van het kind’; de financiën. Naast bezettingsgraden halen voor een hoger budget het volgende jaar. Voor een grote organisatie als BJZ betekent ieder kind een bron van werkgelegenheid, waarbij BJZ  bovenop het normale budget, voor elke OTS € 7.623,- ontvangt en € 6.444,- voor de daaropvolgende jaren (bedragen per 13-04-2010). Voor UHP krijgen ze nog veel meer. (2 of 3 keer het bedrag voor een OTS). Willen de hogere lagen van de kinderbeschermingsorganisaties wel echt dat er minder mishandeld gaat worden in Nederland? Daar lijkt het niet op als we in een rapport van 2006 lezen over productieafspraken. Ook in de pleegzorg zijn er bezettingsgraden die gehaald moeten worden. De hoogte van de provinciale subsidie wordt bepaald aan de hand van het geschatte aantal te plaatsen pleegkinderen. Als dat aantal niet gehaald wordt, gaat het daarop volgende jaar de subsidie naar beneden…

{Feiten: Geen enkel Europees land heeft zoveel uithuisplaatsingen als Nederland. 10.000 Onder Toezicht Stellingen per jaar. 40 tot 50% daarvan wordt uithuis geplaatst. Sinds 2005 een stijging van 40% uithuisplaatsingen. Na verscheidene familiedrama’s laten gezinsvoogden risicomijdend gedrag zien}

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/03/jeugdzorg-its-all-about-money.html

Gezinsvoogden

Politici weten niet dat BJZ ontzettend veel geld krijgt voor ondertoezichtstellingen, terwijl zij in veel gevallen niet eens in de buurt komt van het voldoen aan de hulpvraag in een gezin. Gezinsvoogden die officieel eens in de zes weken in het gezin dienen te verschijnen, om vast te stellen naar welke instantie ze moeten doorverwijzen, presteren het vaak om niet meer dan eens in de drie maanden te verschijnen. Daarbij gaan de gesprekken vaak niet eens over de hulpvraag en het opstarten daarvan, maar eerder over de schuldvraag. Wat mankeert er allemaal aan de ouders, (er wordt gewroet in hun verleden!) en wat voor dreigende elementen kan de gezinsvoogd nog meer ontdekken om haar rapportages mee te vullen? Zo wordt de OTS voor het daaropvolgende jaar alvast veilig gesteld. Niet zelden wordt een OTS verlengd, omdat de ‘hulp nog niet op gang is gekomen’, zonder dat er eerlijk bij verteld wordt dat de slordigheid en laksheid van de gezinsvoogd zelf daar debet aan zijn. Advocaat Jan van Ruth stelde aan Jeugdzorgcliënten voor om voor elke dag dat er geen hulp voor het gezin beschikbaar is, er door ouders per dag het geldbedrag geclaimd wordt dat BJZ eigenlijk had moeten besteden, zodat zij dan tenminste zelf zorg kunnen kopen. Daarom is het aansprakelijk stellen van een BJZ voor latere kosten soms handig.

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/02/mr-jan-ruth-uit-kritiek-op-jeugdzorg.html

Ouders ‘onder toezicht stellen’

Een vaak gepropageerd idee van Gerritsen, is om bij multi-probleemgezinnen niet alleen de kinderen onder toezicht te stellen, maar ook de ouders! Ouders die maar doorgaan met kinderen produceren waar ze niet voor kunnen zorgen. Hij spreekt dan over mensen met ernstige psychiatrische problemen, die dit niet onderkennen ten nadele van het kroost dat ze op de wereld zetten. Het is misschien goed bedoeld, maar toch krijg ik bij zijn idee van ondertoezichtstelling van ouders instinctief associaties met landen die het de normaalste zaak van de wereld achtten om mensen onder toezicht van de Staat te stellen. Mensen die zelf durven na te denken (iets waar BJZ ook niet zo van gediend is). Mensen die ‘dissidenten’ worden genoemd. Hoewel fascisme en Stalinisme termen zijn die ik in mijn artikelen niet graag gebruik, omdat daarmee voor de meer ontwikkelde mensen de discussie afgelopen is, zal ik mijn associaties in dit verband toch even toelichten.

Een gevaarlijk idee

Het gevaar van het idee van Gerritsen moet vooral gezien worden vanuit de controle op de OTS voor psychiatrische ouders. Wie, met welke opleiding en deskundigheid geeft de autorisatie en wie controleert dat? (Waar komen de gegevens vandaan? Van BJZ? Oei.) Het is een beangstigend gegeven dat ouders in de huidige opzet van het ‘kinderbeschermen’, van strafbare feiten kunnen worden beschuldigd, terwijl er geen proces-verbaal wordt opgemaakt. Met andere woorden; ouders worden wel als een crimineel behandeld, maar de aandacht wordt gericht op het misleidende ‘belang van het kind’. Op die manier hoeven de beschuldigingen aan het adres van de ouders ook niet waar te zijn. Bij het beschermen van het kind, wordt gewoon het zekere voor het onzekere genomen en het gevaar hoeft enkel te worden ‘vermoedt’, er hoeft alleen onveiligheid te worden gesuggereerd. Ook als dat betekent dat ouders hun kind nooit meer terug zien (en zij dus levenslang gestraft zijn) kan er in het civiele recht geen sprake zijn van een ‘gerechtelijke dwaling’, enkel van ‘over-interventie’ (in het belang van het kind) Vergelijk dat eens met het strafrecht;

In het strafrecht is een ieder onschuldig, tot de rechter de schuld onherroepbaar vaststelt. Bij BJZ worden mensen beschuldigd en zijn deze schuldig zónder feitelijke bewijslast. De kinderrechter laat zich in het civiele recht leiden door de ondeugdelijke onderzoeken van Jeugdzorg.

Mijn vermoeden is dat er straks ouders psychiatrisch pathogeen verklaard zullen gaan worden zonder enige vorm van onderzoek of bewijsvoering enkel en alleen omdat het indicatieve BJZ het zegt. De controle op deze organisatie is zó slecht, dat ze een uitbreiding van hun huidige schending van de mensenrechten moeiteloos voor elkaar zullen krijgen.

Wist u dat gedragswetenschappers van Bureau Jeugdzorg die worden aangeklaagd bij medische tuchtcolleges niet worden vervolgd, omdat ze ‘volgens de regels ’van BJZ werken? Dat zou toch te denken moeten geven! Maar willen politici eigenlijk over deze zaken nadenken? Of is het makkelijker om het verwende kind Jeugdzorg maar weer een zak met geld toe te schuiven en te hopen dat het niet wéér een tantrum krijgt.

Kinderrechters

In AMK-rapporten wordt zonder blikken of blozen door onderzoekers van het niveau ‘sociaal werk’, gezegd dat ouders een ‘persoonlijkheidsstoornis’ hebben zonder dat dit ooit door een psycholoog of psychiater is vastgesteld. Sterker nog, zij blijven dit beweren terwijl er rapporten zijn die het tegendeel aantonen. Er wordt in onderzoeken naar kindermishandeling niet gedaan aan ‘ diagnostische waarheidsvinding’, waardoor het suggereren van geestelijke problematiek bij de ouders vaak al voldoende is, om de kinderrechter op het verkeerde been te zetten. Er hoeven slechts voldoende verdachtmakende elementen te worden aangedragen t.a.v. de ouders. Op die manier durft ‘n kinderrechter het risico niet te nemen om géén OTS of UHP uit te spreken. Zelfs al lijken de zorgen van BJZ over het gezin ogenschijnlijk overdreven, evengoed wil deze rechter het niet op zijn geweten hebben als er vervolgens toch iets ernstig mis zou gaan. (Wie wil er verantwoordelijk zijn voor een volgende Savanna?) Tegen alle ervaring in, beschouwen kinderrechters de werkers bij Jeugdzorg nog steeds als de ‘professional’. Of doen ze, om zelf de verantwoordelijkheid te ontlopen, gewoon alsof? De voorzichtigheid waarmee rechters soms kritiek leveren op BJZ, kan toch niet los gezien worden van hun eigen aandeel in onjuiste beslissingen.

Amsterdam West

Vanuit de wetenschap dat kinderen aan hun ouders onttrokken kunnen worden of onder toezicht kunnen worden gesteld, zonder overtuigende bewijzen voor hun ‘mishandelde staat’, kunnen we ons afvragen hoe de ‘ondertoezichtstelling van volwassenen’ er straks uit gaat zien. (Een DDR-light? Als monopolist is Jeugdzorg nu al een Staat in de Staat) En Gerritsen heeft er zin in, want hij berichtte in één van zijn columns dat de wettelijke mogelijkheden er al zijn, maar dat er alleen nog voldoende maatschappelijk draagvlak voor gevonden moet worden! (Hij bedoelde ‘politieke vriendjes' om het samen mee te bekokstoven) Het is te hopen dat Martientje Kuitenbrouwer (stadsdeelvoorzitter van A’dam West – PvdA) die Gerritsen voor zijn ideeën hoopt te interesseren, zich niet zal laten leiden door de voormalige Oostblok-denkwijze van de directeur van BJAA. Met opzet noem ik de stadsdeelvoorzitter van West, want raadt u eens waar die multi-probleemgezinnen het meest voorkomen? Juist. Om een kleine groep van draaideurcriminelen waar de overheid, reclassering en BJZ al jaren lang over met de handen in het haar zitten beter te kunnen aanpakken (de geitenwollensokken methoden hebben hun rotte vruchten laten zien) komt men nu opeens met maatregelen waar een gemiddelde despoot bewonderend naar zou kijken. En als dit soort maatregelen eenmaal zijn doorgevoerd, zullen ze met het zelfde gemak ook worden toegepast op andere ouders met een normaal gezin, misschien omdat ze een beetje te kritisch zijn?

Gerritsen spreekt in één van zijn columns over psychiatrische ouders en psychisch instabiele jongeren (tikkende tijdbommen) Hij zegt daarbij:

“In beide situaties (vaak ook in combinatie), is het in het merendeel van de gevallen mogelijk de hieruit voortvloeiende ontwikkelingsbedreigingen voor het kind in drang of dwang kader in de thuissituatie beheersbaar te krijgen. Drang of dwang omdat ernstige psychopathologie veelal in eerste instantie gepaard gaat met ontkenning van de problemen.”

“Een ongemakkelijke waarheid in de jeugdzorg is echter dat er extreme situaties voorkomen die vergaand ingrijpen onontkoombaar maken ter voorkoming van onnodig ernstig leed.”

Het griezelige van het idee van ‘verdergaand ingrijpen’ bij ernstige psychiatrische problematiek, is het volkomen gebrek aan transparantie in de werkwijze van Jeugdzorg, haar weigering om zich voor fouten te verantwoorden en haar professionele ondeskundigheid, die gecamoufleerd wordt door regels en procedures, ter vervanging van diagnostische vaardigheden en gezond verstand. Hoe gemakkelijk worden zaken niet omgedraaid!

Als het ontkennen van problemen een teken is van een ‘psychiatrische gesteldheid’, maakt BJZ daar al gauw van dat mensen die van psychiatrische problemen worden beschuldigd en dit ontkennen (omdat ze deze ook niet hebben!) met hun ontkenning daarvan juist het ‘bewijs’ leveren.BJZ verklaart zichzelf als diagnost! Zonder diploma!

Wat te denken van mijn eigen ervaringen met het AMK? Mijn vrouw en ik waren het slachtoffer van een valse AMK-melding door een school die een zedenzaak in de doofpot wilde houden en die het voordelig leek om de schuld naar de ouders te schuiven. (met volledig medeweten van de gemeente Amsterdam) Op het AMK-kantoor ontkenden wij de valse aantijgingen die tegen ons waren gedaan, maar de twee onderzoeksters raakten juist dóór onze ontkenning steeds vaster overtuigd van onze schuld! Omdat onze schuld al van tevoren vast stond, moest er een verklaring gevonden worden voor ons ontkennende gedrag en daar wisten ze wel wat op: ‘De ouders externaliseren hun eigen problematiek’. En dus konden wij gechanteerd worden met ‘in te stemmen’ met een traject voor crisisgezinnen, om te vermijden dat er een spoeduithuisplaatsing zou worden aangevraagd.

Opsluiten en platspuiten

Zo ziet u maar. Als u geen problemen heeft, heeft u ze toch!

Want wanneer u door de professionals beschouwd wordt als een ‘gestoord persoon’ is alles wat uit uw mond komt gewoon een symptoom van uw ‘aandoening’.

En om aan te tonen dat het geen inbeelding is dat er straks volwassenen ‘onder toezicht gesteld’ gaan worden op de meest bespottelijke gronden, kan ik u een praktijkvoorbeeld geven van een moeder die te kampen had met een onverwerkt rouwproces na het overlijden van haar man. Men erkende niet dat haar psychische toestand te wijten was aan het wegvallen van haar levenspartner en werd feitelijk voor gek verklaard. Zij werd door de dienst doende psychiater opgesloten en kreeg kalmerende medicijnen toegediend. Jeugdzorg legde beslag op haar kinderen en het hele probleem was opgelost! Jaren na deze gebeurtenis, ziet ze nog steeds twee van haar kinderen niet. En haar rouwproces is door alle Jeugdzorgellende nog steeds niet aan bod geweest.

Gaan we dit in de toekomst veel vaker meemaken? Ook onder de Jeugdzorg bij de gemeentes [CJG] zullen deze BJZ-werkers hun werk gaan vinden. We weten uit ervaring dat Jeugdzorg niet houdt van critici en er alles aan doet om ze de mond te snoeren. Is het opbergen van ouders door ze krankzinnig te verklaren niet een mooi middel om het slechte imago van Jeugdzorg te verbeteren? Een bekende BJZ-criticus noemde het idee van Gerritsen al een ‘TBS zonder normale rechtsgang’.

Ik zou het niet duidelijker kunnen zeggen.

Sven Snijer

                

              Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse

C http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html