Men krijgt namelijk merendeels met het volgende te maken:
1. - Echtscheidingsproblematiek waarbij ouders elkaar over en weer beschuldigen van alles
wat lelijk is.
2. - '(Anonieme) meldingen' van zorgen omtrent kinderen.
3. - '(Anonieme) meldingen' dan wel tips van zorgen over het gezin.
4. - Kind gerelateerde zorgen over het gedrag dan wel mogelijke ziekten.
Ten aanzien van waarheidsvinding en diagnostiek:
Ad. 1:
Als er echt kwalijke beschuldigingen geuit worden, dan is een aangifte de gebruikelijke weg. Geen aangifte gedaan, geen onderzoek: dan is er ook niets, 'einde beschuldigingen' dus!
Ad. 2
Zijn er zorgen over de kinderen, dan dient eerst geverifieerd te worden wat de meldingen inhouden, dan is adequaat onderzoek van de kinderen door een (kinder)psycholoog dan wel orthopedagoog-generalist de juiste deskundige. Vindt deze niets, dan is het 'einde verhaal', vindt deze wel afwijkingen of zorgpunten dan zijn deze deskundigen de meest aangewezenen om een juiste therapie te indiceren dan wel zelf te geven.
Ad 3
Als er zorgen over het gezin zijn, dan dient er eerst gesproken te worden over welke hulp noodzakelijk zou zijn om het gezin 'op de rails' te houden. Adequate hulp kan dan het beste in de eigen kring dan wel met behulp van eenvoudige thuishulp in de geest van zoals nu 'Home-Start' met vrijwilligers doet. IN deze zou voor de eerste opening naar een gezin toe het algemeen maatschappelijk werk toereikend kunnen zijn: zij hebben de ervaring in vele jaren opgebouwd en hebben voldoende echte maatschappelijk werkers in dienst!
Ad 4
Als er echt kindgerelateerde problematiek is ten aanzien van gedrag, dan geldt het zelfde als bij 2. Zijn er ziekten in het spel dat is uiteraard de huisarts dan wel specialist de eerst aangewezenen voor adequaat onderzoek en behandeling.
In alle vormen van diagnostiek dan wel waarheidsvinding gelden de zelfde principes van onderzoek door een medicus:
- Men hoort het verhaal, luistert naar zowel ouders als kind, 'anamnese' noemen medici dat.
- Men KIJKT: en vraagt zich af: 'wat zie ik écht?'
- Men onderzoekt met eenvoudige middelen.
- Men doet zo nodig uitgebreider Röntgen- of laboratoriumonderzoek
- Komt men niet tot een diagnose en behandeling, dan verwijst men naar een deskundige van
hoger niveau, de specialist.
Uit bovenstaande moge duidelijk worden waarom 'waarheidsvinding' een probleem zou zijn. Misschien door het niet strikt volgen van juiste regels ten aanzien van onderzoek en diagnostiek?
Een ieder die met 'jeugdzorg-instanties' te maken krijgen weten hoe dat daar ongeveer toe gaat:
- '(anonieme) meldingen' dan wel –tips
- 'Signalen' afkomstig van scholen of anderen
Uit deze twee maakt BJZ een 'indicatiebesluit' waarbij niet geverifieerd wordt of iets waar is, een en ander wordt in een 'team' besproken waarvan vaak geen van de deelnemers aan dit 'team' het kind in kwestie gezien of gesproken heeft vervolgens maakt men daar 'bedreiging met de ondergang' van om te voldoen aan art. 254-1 BW om een OTS te verkrijgen. Komt er een OTS dan wordt vooral niet het kind écht onderzocht, neen er worden allerlei behandelingen geïndiceerd zonder enig onderzoek, waarbij de ultieme behandeling, de uithuisplaatsing, vaak wel als eerste gedaan wordt. Medische diagnostiek wordt veelal genegeerd.
Ik noem hier als voorbeelden: ouders die van 'kindermishandeling' beschuldigd werden: kind had een darmstoornis en slikte medicatie op voorschrift van een kinderarts. Medische info van de kinderarts werd genegeerd, kinderen langdurig UHP. Een ander voorbeeld van 'verwaarlozing', en kind daarom UHP: een medisch dossier met maar liefst meer dan 200 opnames + langdurige behandeling van een kinderarts werd genegeerd, kind in kwestie is al 3 jaar niet meer bij welke arts dan ook geweest… is wel van ca. 35 Kg naar 23 kg gegaan en is nu 16 jaar…. Ook hier negeerde de jeugdzorg-instelling de ouders, sterker nog, die kregen het predicaat 'zwak begaafd' zonder enig onderzoek in deze…
Van groot belang lijkt mij juist dat het doen van goede diagnostiek in het aller eerste stadium van jeugdzorginterventies van het grootste belang is ten aanzien van de belasting van het kind en diens toekomst; beter één keer goede diagnostiek dan allerlei behandelingen en interventies doen om er jaren later achter te komen dat een kind inmiddels vervreemd is van de eigen familie, door gesol van jeugdzorg inmiddels 'hechtingsstoornissen' ontwikkeld heeft dan wel een 'ouder verstotingssyndroom'…
Om toch weer eens een vergelijk met de medische sector te maken:
De 'diagnostiek en behandeling' die nu gehanteerd wordt door jeugdzorg heeft veel weg van iemand die met een verkoudheid bij de dokter komt. Er wordt vervolgens overlegd met een heel team dat de patiënt verder niet gezien of onderzocht heeftt en er wordt besloten om voor de zekerheid maar de patiënt in een specialistische kliniek op te nemen en te gaan behandelen met een chemokuur. En als de verkoudheid dan nog niet genezen zou zijn, verder gaan met bestraling, dan wel een preventieve beenmergtransplantatie…
Zo ook zou de vergelijking opgaan met een hulpzoekende die de assistente belt voor een afspraak met de arts en de assistente vervolgens de patiënt instuurt voor een blindedarmoperatie bij de chirurg, omdat de assistente 'signalen had van…'….
Misschien nog duidelijker voorbeeld; de patiënt komt met een gebroken enkel en wordt doorgestuurd voor een beenamputatie, gevolgd door een revalidatietraject in een verpleeghuis….
Onbegrijpelijk acht ik de houding van rechters die de indicatiebesluiten gewoonweg voor 'waar' aannemen, zelfs als daar in staat 'er is geen onderzoek verricht… er zijn geen onderzoeksgegevens bekend' en dat BJZ derhalve stelt dat men ook géén 'second opinion' mag laten doen…. Rechters zouden gewoonweg dergelijke 'indicaties' direct naar de prullenbak dienen te verwijzen: als een medicus met een dergelijk 'onderzoek' zou komen, zou die zich moeten schamen en voor een tuchtcollege verantwoorden!
Wat zijn dan de moeilijkheden omtrent 'waarheidsvinding'?
Gezien bovenstaande moge duidelijk zijn dat de problemen rond 'waarheidsvinding' en de moeilijkheden onbegrijpelijk zijn.
De conclusie:
- Bij verwijten in de strafbare zin geldt: 'aangifte + onderzoek' doen, geen strafbare feiten, dan
is er ook niets.
- In alle andere gevallen: goed onderzoek doen door de juiste deskundige volgens de regels
zoals een medicus of psycholoog die ook hanteren: in één keer zowel juiste diagnose als
juiste behandeling!
- Goed en deskundig onderzoek kan nooit tot schade leiden, wel overbodig, ondeskundig en
onvolledig onderzoek !
Drs. N.J.M.Mul, arts
Geachte drs. M,
BeantwoordenVerwijderenIk kan mij volledig vinden in uw artikel. Zo zou het moeten zijn.
Het belangrijkste obstakel in uw beschreven procesgang is en blijft de gezinsvoogd.
De informatiebron aan de basis.
UIT: DELTAMETHODE GEZINSVOOGDIJ.
3.5 Onderzoek houding van de gezinsvoogd:
uitgaan van de feiten(1) Daar gaan we!
In de Deltamethode wordt een belangrijk accent gelegd op de noodzakelijke onderzoek houding van de gezinsvoogd.(2)
Kenmerkend voor de jeugdbescherming is de dubbele taak van gezinsvoogden: enerzijds moeten ze goed kunnen luisteren,(3) ze moeten sterke punten van het gezin belichten, ze moeten samen kunnen werken.(4) Dit is het zogenaamde engageren. Tegelijkertijd moeten ze in staat zijn grenzen aan te geven om de centrale positie van het kind, diens belang en veiligheid veilig te stellen. Dat is het positioneren. Onderzoeken sluit aan op dat positioneren. Onderzoeken is het verzamelen van feiten, gebeurtenissen en omstandigheden(5) die van belang zijn om te bepalen in welke mate het kind wordt bedreigd in zijn ontwikkeling. Op zoek gaan naar de feiten betekent dat de gezinsvoogd over vaardigheden(6) moet beschikken om tijdens gesprekken concrete, zichtbare informatie te verkrijgen.(7)
Onderzoeken betekent dat de gezinsvoogd naar feiten en soms naar bewijzen op zoek gaat.(8) Dat betekent dat de gezinsvoogd bij informatie die voor meerdere uitleg vatbaar is, probeert te achterhalen wat er feitelijk aan de hand is.(9) Een belangrijke basisvaardigheid hierbij is het observeren.(10)
Als de veiligheid van het kind in het geding is, gaat de gezinsvoogd uit van de bedreiging die reeds is vastgesteld bij het uitspreken van de OTS. Als is vastgesteld, dat het kind is mishandeld of verwaarloosd, moet de ouder aantonen dat dit thans niet meer het geval is. De gezinsvoogd stelt zichzelf niet de vraag: ‘Zijn er voldoende aanwijzingen dat het kind onveilig is’?, maar vraagt zich af: ‘Is er voldoende bewijs dat het kind veilig is’?(11) Het was immers al aangetoond, dat het kind niet voldoende veilig was. Uit onderzoek en praktijk is bekend, dat kindermishandeling niet ‘zomaar’ gebeurt.
Het gebeurt door een geheel van factoren bij de ouders en de omstandigheden. Als er niets aantoonbaar is veranderd,(12) loopt het kind nog steeds gevaar. Dit geldt ook bij verslaving van een ouder die aantoonbaar schadelijk is voor een kind.
Note: BJZ/Gezinsvoogdij is verslaafd aan macht. Met name de vaardigheid (10) OBSERVEREN betekent voor gezinsvoogden in de praktijk vaak uitsluitend INTERPRETEREN zonder vakkundig te observeren. Niet: wat neem ik objectief waar maar welke indruk krijg ik. Natte vingerwerk dus.
bewijs.?is er bij ons niet.waarheidsvinding.?waar.?diagnostiek.?is er ook niet.en dus.?????
BeantwoordenVerwijderenBeste Karina,
BeantwoordenVerwijderenIk heb op cynische wijze aan willen tonen dat punt 1 tot en met 11 JUIST NIET de vaardigheden zijn van verreweg de meeste gezinsvoogden.
Het stukje, aangehaald uit de Deltamethode Gezinsvoogdij is nog maar een klein stukje.
Gezinsvoogden die NIET over die vaardigheden beschikken, grijpen naar de macht.
Ik begrijp je woede. Ik ben al 4 jaar woedend . Krijg binnenkort de 4e gezinsvoogd uit dezelfde stal.
Horken zijn het!!!
Heel veel sterkte en vecht door!!
http://www.youtube.com/watch?v=gvdBSSUviys&t=43m14s
BeantwoordenVerwijderenHier kijk maar. Paar keer helemaal kijken die film. Goed luisteren. Dan even nadenken. Dan weet je het wel!