De telefoon gaat… een onbekend nummer… maar dat gebeurd wel vaker de laatste tijd. En ik was de hele dag al aan het bellen om mijn zoon te redden van plaatsing in pleeggezin.
In de hoop op positief bericht of toch een bekend persoon neem ik nietsvermoedend mijn mobieltje op… Er klinkt een vriendelijke, haast vrolijke vrouwenstem in mijn oor. Ze vertelt me verdacht rustig haar naam…
Ik ben nog steeds in de veronderstelling dat ze het pas dinsdag gaan uitvoeren. Ik vertrouw er op dat ze ons niet voor rare verrassingen gaan zetten.
Ze hebben tenslotte al 3 of eigenlijk 4 keer carte-blanche gekregen van de kinderrechter. Dus ze zullen wel geen gekke dingen doen. En ik besluit dat ook niet te doen, om hen niet nog meer voer te geven.
De telefoon gaat… Het is 15.45
Vriendelijke, haast vrolijke vrouwenstem vertelt zo rustig haar naam dat ik hem even onthou. Ze legt uit dat ze een collega is van mijn voogd Aldert. Uh ja… en… ? vraag ik mij af in de trend van: ken ik u? hoezo belt u mij?
Op dezelfde bijna vrolijke, duidelijke toon vertelt ze me in alle rust dat mijn zoon onderweg is naar een pleeggezin. WATTTTT? NEEEE! NEEEE dat kan niet waar zijn. "Ja sorry, u zult wel schrikken" of iets dergelijks probeert ze nog te zeggen. Ik schreeuw het uit. Ik hoor klanten in de ruimte naast ons kantoortje. Maar het deert me niet meer. Ik schreeuw, nee ik krijs. Ik ga door de grond. NEEE.
Ik scheld haar de hele huid vol. Ik krimp in een. MIJN ZOON. Blijf met je fikken van MIJN ZOON af! Op de achtergrond hoor ik mensen uitleggen aan klanten wat er aan de hand is. Mijn vriend komt terug van koffie halen of iets anders.
NEEE, dit mogen jullie niet doen!!! NEE, ik scheld haar uit voor alles wat ik kan bedenken. Wat voor mijn doen te erg is voor woorden. Ik krijs het uit in wanhoop. Mijn vriend pakt mijn mobiel en gaat verstandig naar buiten, om haar daar nog even goed op haar nummer te zetten. Hoe haalt die achterlijke SGJ het in hun kop!!!
Ik val op mijn buro en schreeuw opnieuw en jank alles bij elkaar. Mijn kind, Xavi. Waar is hij???? Wat gaat er door hem heen. Hoe verraden zal hij zich voelen. Waarom kan ik er niet voor hem zijn.
Ik bel naar mijn advocaat en krijg de telefoniste. Totaal overstuur herhaal ik mijn losse onverstaanbare woorden. Ze zal het direct doorgeven. Ik bel Agnes… geen gehoor. Help waar is iedereen.
Ik bel naar de groep… HOE KAN DIT? ja nee zij kunnen er ook niet aan doen. Ze vinden het ook heel erg. Maar waarom heb je Xavi niet beschermd?? Jullie WETEN dat hij dit niet wil! Waar waren jullie voor hem? Waar is hij naar toe? Nee dat weten ze ook niet. Hoe lang al dan? Net een kwartiertje…. Ze wisten het al 2 uur…. Ja ze vinden het ook heel triest voor ons…. ach dat krokkedille meelij…. zo mooi om jezelf buitenschot te houden….
Ik weet ook wel dat ze zich aan dingen moeten houden…. Maar sorry ik zou dit niet kunnen! Dit gehuichel! Weten dat het niet goed is en toch doen omdat het moet.
Vader dan, ik bel vader. Is dit nou wat hij wou? Ik heb hem zo vaak gewaarschuwd. Zo vaak gevraagd om voor onze zoon op te komen. Om een compromis. Vanmorgen dacht ik even een opening te hebben. Hij zou er op terugkomen. Of beter we zouden het maandag wel bespreken bij SGJ. Hoe kun je dat zo lang wachten? Heel weekend. Uh ja kan echt niet anders: ik moet nu naar afspraak. Maar je zoon dan? Gaat dat niet voor?
Ook nu neemt hij niet op. Halverwege de avond probeer ik het zonder nummerherkenning…. bingo! Hij klinkt verbaasd en verontwaardigd tegelijk, dat ik het ben. Even denk ik dat mijn vriend misschien gelijk heeft dat Xavi misschien toch bij hem is, stiekum. Ik moest zijn mail maar lezen en verder wil hij niet praten.
In mijn mailbox zie ik inderdaad zijn mail. Hij was hele dag niet bereikbaar en had het pas net gehoord. Hij is trots op zijn zoon en Karakter dat ze huilend afscheid genomen hebben. Zo moedig….
En schrijft dat alles door mijn akties komt…. door de scheiding… door mijn slechte opvoeding…. door mijn strijd… die zelfs nu bij Karakter zichtbaar zou zijn… En door mijn toedoen kon SGJ niet anders dan Xavi naar pleeggezin brengen….
Tja… het is maar hoe je het wil bekijken natuurlijk. Zet je een groene of een rode bril op…
En nu? Ik heb de politie gebeld. Maar die staat niet voor ouders klaar. Zodra de term jeugdzorg valt, zo eerlijk ben ik dan weer (teveel!) verandert de toon. "Jeugdzorg zegt u mevrouw? Maar die doen dat niet zomaar. Dan hebben ze een beschikking. En waarom is uw zoon dan eigenlijk niet bij u?" (je hoort ze denken….)
"Maar ik wil aangifte doen, want ik weet niet waar mijn zoon is."
"Nee mevrouw, uw zoon is veilig, WANT hij is bij Jeugdzorg."
" En alle negatieve berichten dan over misbruik? Misbruik in jeugdzorg?"
" Nee mevrouw dat heeft u toch echt verkeerd in uw hoofd. En altijd op vrijdag… dat is uw
mening…"
"Mevrouw er zal echt wel iets aan de hand zijn, anders doet Jeugdzorg dit niet.
"Maar ik mag toch weten waar mijn zoon is?"
"Nee mevrouw soms zegt de rechter dat dat niet goed is voor uw kind."
" Maar dat heeft de rechter niet gezegd. Jawel want het gaat toch om jeugdzorg zegt u. Ik heb geen
beschikking gezien. Is die er?"
"Dat kunt u maandag navragen bij uw gezinsvoogd.
"Nee u bent verplicht dit na te kijken."
"Nee mevrouw, daar kunnen wij niet aan beginnen…"
En zo gaat de discussie door.
Ik bel de site vermiste personen… Zelfde verhaal.
Op advies bel ik postbus 51… ja politie moet uw aangifte opnemen, maar verder weten wij dat ook niet…
Wij blijven ontredderd achter. Ik wil wat doen. Ik wil naar mijn zoon. WAAR IS HIJ?? Ik twitter en mail de hele wereld bij elkaar. En jank tussendoor. Paar telefoontjes van familie. Die ook nog vinden dat ik op moet passen. En zo raar… weer die piepjes in de telefoon… net als 2 maanden geleden. Zou het dan toch echt waar zijn, dat je afgeluisterd wordt? Ach ik groet ze af en toe en biedt ze koffie aan en vraag of ze het gezellig vinden. Ik heb niets te verbergen en doe niets fout.
Ik mag strijden voor mijn kind. Of is dat strafbaar in deze bananenrepubliek Nederland, zoals mijn partner het noemt?
Het is laat… we nemen maar een knock-out pil, want er moet wel geslapen worden!
HELP
Verkorte link: http://xrl.nl/PA8YF8
In de hoop op positief bericht of toch een bekend persoon neem ik nietsvermoedend mijn mobieltje op… Er klinkt een vriendelijke, haast vrolijke vrouwenstem in mijn oor. Ze vertelt me verdacht rustig haar naam…
Ik ben nog steeds in de veronderstelling dat ze het pas dinsdag gaan uitvoeren. Ik vertrouw er op dat ze ons niet voor rare verrassingen gaan zetten.
Ze hebben tenslotte al 3 of eigenlijk 4 keer carte-blanche gekregen van de kinderrechter. Dus ze zullen wel geen gekke dingen doen. En ik besluit dat ook niet te doen, om hen niet nog meer voer te geven.
De telefoon gaat… Het is 15.45
Vriendelijke, haast vrolijke vrouwenstem vertelt zo rustig haar naam dat ik hem even onthou. Ze legt uit dat ze een collega is van mijn voogd Aldert. Uh ja… en… ? vraag ik mij af in de trend van: ken ik u? hoezo belt u mij?
Ik scheld haar de hele huid vol. Ik krimp in een. MIJN ZOON. Blijf met je fikken van MIJN ZOON af! Op de achtergrond hoor ik mensen uitleggen aan klanten wat er aan de hand is. Mijn vriend komt terug van koffie halen of iets anders.
NEEE, dit mogen jullie niet doen!!! NEE, ik scheld haar uit voor alles wat ik kan bedenken. Wat voor mijn doen te erg is voor woorden. Ik krijs het uit in wanhoop. Mijn vriend pakt mijn mobiel en gaat verstandig naar buiten, om haar daar nog even goed op haar nummer te zetten. Hoe haalt die achterlijke SGJ het in hun kop!!!
Ik val op mijn buro en schreeuw opnieuw en jank alles bij elkaar. Mijn kind, Xavi. Waar is hij???? Wat gaat er door hem heen. Hoe verraden zal hij zich voelen. Waarom kan ik er niet voor hem zijn.
Ik bel naar mijn advocaat en krijg de telefoniste. Totaal overstuur herhaal ik mijn losse onverstaanbare woorden. Ze zal het direct doorgeven. Ik bel Agnes… geen gehoor. Help waar is iedereen.
Ik bel naar de groep… HOE KAN DIT? ja nee zij kunnen er ook niet aan doen. Ze vinden het ook heel erg. Maar waarom heb je Xavi niet beschermd?? Jullie WETEN dat hij dit niet wil! Waar waren jullie voor hem? Waar is hij naar toe? Nee dat weten ze ook niet. Hoe lang al dan? Net een kwartiertje…. Ze wisten het al 2 uur…. Ja ze vinden het ook heel triest voor ons…. ach dat krokkedille meelij…. zo mooi om jezelf buitenschot te houden….
Ik weet ook wel dat ze zich aan dingen moeten houden…. Maar sorry ik zou dit niet kunnen! Dit gehuichel! Weten dat het niet goed is en toch doen omdat het moet.
Vader dan, ik bel vader. Is dit nou wat hij wou? Ik heb hem zo vaak gewaarschuwd. Zo vaak gevraagd om voor onze zoon op te komen. Om een compromis. Vanmorgen dacht ik even een opening te hebben. Hij zou er op terugkomen. Of beter we zouden het maandag wel bespreken bij SGJ. Hoe kun je dat zo lang wachten? Heel weekend. Uh ja kan echt niet anders: ik moet nu naar afspraak. Maar je zoon dan? Gaat dat niet voor?
Ook nu neemt hij niet op. Halverwege de avond probeer ik het zonder nummerherkenning…. bingo! Hij klinkt verbaasd en verontwaardigd tegelijk, dat ik het ben. Even denk ik dat mijn vriend misschien gelijk heeft dat Xavi misschien toch bij hem is, stiekum. Ik moest zijn mail maar lezen en verder wil hij niet praten.
In mijn mailbox zie ik inderdaad zijn mail. Hij was hele dag niet bereikbaar en had het pas net gehoord. Hij is trots op zijn zoon en Karakter dat ze huilend afscheid genomen hebben. Zo moedig….
En schrijft dat alles door mijn akties komt…. door de scheiding… door mijn slechte opvoeding…. door mijn strijd… die zelfs nu bij Karakter zichtbaar zou zijn… En door mijn toedoen kon SGJ niet anders dan Xavi naar pleeggezin brengen….
Tja… het is maar hoe je het wil bekijken natuurlijk. Zet je een groene of een rode bril op…
En nu? Ik heb de politie gebeld. Maar die staat niet voor ouders klaar. Zodra de term jeugdzorg valt, zo eerlijk ben ik dan weer (teveel!) verandert de toon. "Jeugdzorg zegt u mevrouw? Maar die doen dat niet zomaar. Dan hebben ze een beschikking. En waarom is uw zoon dan eigenlijk niet bij u?" (je hoort ze denken….)
"Maar ik wil aangifte doen, want ik weet niet waar mijn zoon is."
"Nee mevrouw, uw zoon is veilig, WANT hij is bij Jeugdzorg."
" En alle negatieve berichten dan over misbruik? Misbruik in jeugdzorg?"
" Nee mevrouw dat heeft u toch echt verkeerd in uw hoofd. En altijd op vrijdag… dat is uw
mening…"
"Mevrouw er zal echt wel iets aan de hand zijn, anders doet Jeugdzorg dit niet.
"Maar ik mag toch weten waar mijn zoon is?"
"Nee mevrouw soms zegt de rechter dat dat niet goed is voor uw kind."
" Maar dat heeft de rechter niet gezegd. Jawel want het gaat toch om jeugdzorg zegt u. Ik heb geen
beschikking gezien. Is die er?"
"Dat kunt u maandag navragen bij uw gezinsvoogd.
"Nee u bent verplicht dit na te kijken."
"Nee mevrouw, daar kunnen wij niet aan beginnen…"
En zo gaat de discussie door.
Ik bel de site vermiste personen… Zelfde verhaal.
Op advies bel ik postbus 51… ja politie moet uw aangifte opnemen, maar verder weten wij dat ook niet…
Ik mag strijden voor mijn kind. Of is dat strafbaar in deze bananenrepubliek Nederland, zoals mijn partner het noemt?
Het is laat… we nemen maar een knock-out pil, want er moet wel geslapen worden!
HELP
Verkorte link: http://xrl.nl/PA8YF8
Hallo,
BeantwoordenVerwijderenHeel erg bedankt voor het overnemen van mijn artikel.
Ik vrees dat het heel herkenbaar is voor mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Zoals het filmpje van Ilja.
Ik hoop dat Nederland eindelijk wakker wordt.
Het is zo vreselijk wat er bijna wekelijks achter de schermen gebeurd door jeugdzorg.
Fijn dat je hier aandacht aan geeft.
Een lach, een traan,
van een (bonus)Moeder
NB. Wil je ff goeie bronvermelding opnemen?
hmmm.. de naam in dit verhaal, komt mij helaas heel erg bekend voor.
BeantwoordenVerwijderenDat is typisch iets voor SgJ. Zondags 2 keer vooraan in de kerk en de rest van de week zeer huichelachtig te werk gaan!
Zelfs bij de rechtbank liegen ze nog dat het gedrukt staat.
En ja.. beschikking van de rechtbank lezen ze zoals ZIJ dat willen...
Na 4 klachten gaven ze eindelijk toe... we hebben het niet helemaal goed gelezen, helaas valt eea nu niet meer terug te draaien.... DAT is pas christelijk......