vrijdag 18 oktober 2013

Dwang in de Jeugdzorg

Bij Jeugdzorg/jeugdhulp komt OTS (Ondertoezichtstelling), UHP (Uithuisplaatsing), en 'Ontheffing uit de ouderlijke macht' regelmatig voor: dat is dwang in jeugdzorgland. Hier een korte schets. C. Schuengel:  


Is dwang effectief? Soms wel, ja, zoals bij verslaafden (of bij WOPZ-opname).
Maar vaak neen, zoals vaak bij jeugdzorg (Dat bewees Joseph J. Doyle jr. in 2007 reeds ook al: hulp via thuis effectiever met minder gevolg-schades) dan via pleegsetting). 
 https://www.dropbox.com/s/n4erkb54uf4lzbp/2013.PPS%20C.Schuengel%20-%20dwang-gevolgen.pdf    

Er zijn weinig studies over dwang in jeugdzorg. Ook wordt in 'onderzoek' er vanuit gegaan dat de gronden waarop de RvdK en jeugdzorg een OTS, een UHP, of een Ontheffing, bij de rechter aanvragen, juist zijn, ondanks dat deze gebaseerd zijn op meningen-verzameling van het niveau sociaal werk in de jeugdzorg. Veelal zonder dat er [vooraf] gediagnosticeerd werd; komt er later in de OTS een diagnose, dan is deze vaak gebaseerd op de sturende, gesloten onderzoeksvraagstelling vanuit de gezinsvoogdij.

Blindelings

Dus niveau sociaal werk, dat niet medisch-academisch is opgeleid om somatische en psychosomatische signalen te onderkennen en door te geven in teamoverleg. Waar die teamleden (orthopedagoog) de cliënt niet zien, laat staan onderzoeken, maar wel tot besluit kunnen komen om een dwangmaatregel aan te vragen. 

Schijnmedewerking

Door dwang kan een mens gaan tegenwerken, aan schijnmedewerking gaan doen, of enige zelfautoriteit en leerzaamheid van zich af duwen. Dwang werkt vervreemdend of verwarrend; dwang versterkt opstandigheid of vermijding. (Dwang is dus een tegendeel van het deskundig en uitleggend enthousiasmeren).

Voorkom de effecten van dwang (als hulpverlener) door: zo min mogelijk regels op te stellen (BW1:258), concreet haalbare regels op te stellen (op de doelen afgesteld, die uiteraard ontstonden door een diagnose met behandelingsvoorstel van de specialist), door de regels in samenspraak en overleg met de cliënt vast te stellen, makkelijk haalbaar te maken (door enthousiasmerend deskundige en vatbare uitleg of cursus of VIB e.d.), het doel als beloning te stellen (wat voor ouders uiteraard is dat het kind zoveel mogelijk ìn de gezins-dyade - als zijn belang - te passen, de kind-ouderband {BW1:257 en EVRM8 en IVRK24 e.a.}.).

Bij evtuele toegepaste dwang dient de hulpverlener het effect ervan: af te zwakken om onnodige emoties te vermijden; d.m.v. time-out toe te passen op emotionele momenten bìnnen het overleg met de cliënt doch niet buiten dat gesprek omdat dat bij de cliënt tijdens het afwachten en de procedure  juist emoties (onrechtsgevoel, ongewissen, verwarring, onzekerheid, etc.) opwekt (en zeker bij ouders die bezorgd zijn over het kind); bij dwang moeten de grenzen duidelijk zijn.

Is dwang wenselijk? Het kan de 'gezamenlijkheid van het doel bereiken' en de haalbaarheid ondermijnen; dwang ondermijnt het zelfmanagement van de mens c.q. het gezin en maakt soms (apathisch) afwachtend (dus het leerzaam-zijn wordt ontmoedigd); het ondermijnt de zelfautorisatie, de motivatie, het welbevinden en de werkrelatie (WGBO? DE WGBO lijkt wel buiten spel te staan in jeugdzorgland, evenals de Wbp, waar de privacy verre ondergeschikt is aan het 'jeugdzorgonderzoek' op matig niveau.)

Aangeraden wordt de energie van de cliënt niet te ontnemen door deze negatieve gevolgen van dwang. De wilskracht van de cliënt (vaak ouders) heeft z'n grenzen. Egodepletie. Dwang met duidelijke grenzen en haalbare doelen kan de nodige energie richten en zo energie/draagkracht sparen (met dingen 'moeten').
Dwang kan dus een valkuil zijn in de zorg!

Eerder (Ede, 2008) sprak hoogleraar Carlo Schuengel de woorden uit: "Wanneer u kinderen een warm hart toedraagt, koester dan de ouders."

De slager keurt zijn eigen kindervlees

Een andere valkuil van de a.s. jeugdwet (waarin de 'jeugdzorg') is dat de gemeenten die het moeten gaan betalen bij te weinig (dure) zorg leveren, wat veelal dwangzorg is, het budget kunnen zien krimpen. Het overheidsbudget kan dan verschoven worden naar gemeenten die meer dure zorg 'leveren'. Er kan dus negatieve competitie ontstaan richting dwangzorg.
 
Eveneens is zorgelijk dat de RvdK en jeugdzorg reeds meekijken (en al sturende bepalend kunnen zijn) in een EigenKracht-overleg, wat de oplossing heet te zijn om het 'medicaliseren' van jeugdzorg zou moeten tegengaan. (Echter waar Jeugdzorg toe leid naar gezinsvoogdij door dezelfde instelling is dit eveneens een vorm van 'medicaliseren', etiketten opplakken ten behoeve van de eigen instelling middels o.a. OTS-mandaten: de slager keurt zijn eigen kindervlees.) 
 

ZAT-team

Zo kan deze 'kinderbescherming' in brede zin, aanwezig op scholen (ZAT), consultatiebureaus, poli's, SEH, met het niveau dat niet kan toetsen aan het diagnostieke niveau, zichzelf opschalen naar een kinderbescherming in engere zin, de gezinsvoogdij vullend.

Te veel heet het dat ‘ouders onder OTS’ multiproblem-ouders zijn, en deze p.r.-praat bepaalt het politiek denken, dat dus kinderen van gewone gezinnen niet beschermt tegen dwangdenken van jeugdzorgwerkers. (Toch zitten er belezen (adoptie)ouders bij, met een goede opleiding en interesse in pedagogie.

Dat wordt genegeerd of verzwegen. Generiek gezinswerkers, wijkteams, Ouder- en kind-adviseurs, jeugdmanagers, gezinsgeneralisten, gezinsregisseurs, of hoe ze per gemeente gaan heten, zullen vaak geen diagnosten zijn, alhoewel de gemeente de deskundigen wel mag inkopen om de drempel tot dwang te bewaken.)

(FJR 2012/95.)

Ik hoop hiermee een beetje inzicht te hebben gegeven in wat verteld is en waar de jeugdzorgwerkers van zouden (en zouden moeten) kunnen leren. 
 

Teamlid JDH

5 opmerkingen:

  1. De presentatie is ook in PDF te vinden op:
    https://www.dropbox.com/s/n4erkb54uf4lzbp/2013.PPS%20C.Schuengel%20-%20dwang-gevolgen.pdf

    Het is te hopen dat jeugdzorgwerkers, gezinsregisseurs, generalisten zonder BIG-registratie, OK-adviseurs, en hoe ze allemaal per gemeente gaan heten... voordat en onderzocht wordt naar dwangtrajecten een specialist laten onderzoeken,
    want dwang is ook voor een kind (weg van z'n ouders of in een gedwongen sfeer thuis onder de dreiging van de gezinsvoogd) geen goede zaak.
    Het kind ervaart deze dwanggevolgen niet positief.

    Voor de ervaring van een kind is een dwangtraject niet een veilige ervaring!

    Enthousiasmeer ouders,
    geef ouders deskundige kennis,
    geef ze moderne inzichten in pedagogie,
    geef ze goede uitleg die past bij wat ze herkennen,
    geef ze geen gevoel van dwang, maar leer ze zo nodig door een hoger opgeleide deskundige;
    dàt werkt beter naar het kind!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. (voordat...) en = er .

    Een specialist = diagnose, beter dan speculatie van een jeugdzorgwerker!
    Diagnose is meer integraal onderzoek, ook (psycho)somatisch, wat jeugdzorg niet kan en niet wil, bleek aldus.

    Dwang = nadelig. Dwang is vaak niet nodig (Jo Hermanns in Zeelandˊs onderzoek: het kan met 50% tot 75% verminderd worden). En dat vinden belezen ouders (die getroffen zijn door jeugdzorgspeculatiedwang) ook, en de dossiers wijzen daar ook op; wel te verstaan (inspectie!) die dossiers van het gezin zelf en niet de sturend geselecteerde dossiers van BJZ.

    Jeugdzorg lijkt niet te beseffen dat ouders bij het belang van het kind horen en zo nodig hulp dienen te krijgen (BW1:257), om de kind-ouderband te bewaken en zo nodig te verbeteren. Er zijn leuke en interessante opvoedcursussen voor ouders met kind. UHP is dan uit den boze.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Een schema maakte op de lezing duidelijk dat niet enkel mishandeling door ouders als een 'ramp' mag worden erkend, maar ook het onterecht en te zwaar ingeschat uithuisplaatsen is een 'ramp'.
      Op
      https://www.dropbox.com/s/ayu9hvs8rra6jvk/2013.Jeugdzorg-keuze%20RAMP.pdf
      is dit schematisch te zien.

      Dwang heeft dus negatieve aspecten.

      Pleegplaatsen heeft negatieve aspecten (http://silkslides.com/S9dEk).

      De aanvraag naar de rechter voor OTS e.d. kent negatieve aspecten.

      De aanvraag tot UHP (uithuisplaatsen) ontbeert veelal een behoorlijke afweging van alle negatieve gevolgen van een dwang-uithuisplaatsen, ook op langere termijn voor de opgroeiende, die eens zal ontdekken wat hem/haar is aangedaan door speculatief onderzoek en dito rechtspraak.
      Dit is eveneens een ernstig negatief aspect van jeugdzorgniveau van jeugdhulp!

      Dwang is geen therapie, zelfs verre van dat!
      Het kind heeft een belang zijn ouders te kennen; een zwaar belang.
      Dat wordt niet onderkend in indicatiebesluiten van jeugdzorg, en dat is een negatief aspect in zorgland. Een aspect dat duur te staan komt.

      Verwijderen
  3. Een duidelijk filmpje is > https://www.youtube.com/watch?v=ymwV2AqLBBE ,
    waar duidelijk wordt gemaakt dat dwangzorg op flodderwetenschappelijk onderzoek buiten de echte wetenschappelijke inzichten qua pedagogie en ontwikkelingspsychologie geen effectieve zorg kan zijn.
    Er is eveneens bewezen dat slechts 5% van de interventies van jeugdzorg evidence-based effectief zijn, wat wel hoort, want het gaat om het ontwikkelingsbelang van kinderen!
    (Dat is dus 95% nìèt! Dat is veel erger dan het rapport '909 zorgen'. Het is veel erger dan 90% opgesloten kinderen in behandelcentra (JJI) die er slechter uitkwamen. Enz.)

    Er zijn dus wetenschappers, onafhankelijk van BJZ-gegevens en -opzet, die hebben aangetoond dat vele trajecten en zeker dwang van jeugdzorg niet effectief is, en zelfs een bedreiging vormt voor het kind.
    Zo kan er inderdaad gesproken worden van institutionele kindermishandeling:

    Als kinderen in pleegzorg (onder UHP) een ruim 100 keer grotere kans hebben op seksueel misbruik, een ruim hogere kans hebben op ontwikkelen van minderwaardigheidsgevoel en verkeerd wereldbeeld, op vroegtijdig schoolverlaat (en lage opleiding of WAjong), op tienerouderschap, op verslaving en drankgebruik, op criminaliteit, dan........
    ......dan kan men in jeugdzorgland niet meer beweren dat een dwangplaatsing weg van mogelijk leerzame ouders (toon maar eens aan dat de aangeboden en andere hulp en cursussen aan die ouders niet geholpen hebben) naar pleegsetting als 'veilig' bestempeld mag worden. (Orthopedagogische tests met het kind nog thuis kan!!! Dat zou valide handelen zijn).
    Uithuisgeplaatst-zijn is geen ervaring voor het kind, minimaal 5 jaar lang, dat als 'veilig' door de opgroeiende ervaren wordt. Verre van dat!

    Beleid:
    De ingang tot dwang moet dus diagnostiek bewaakt worden, en niet door jeugdzorg dat daarna ook nog eens de gezinsvoogdij op zich neemt (verstrengeling van belangen in werkgelegenheidsland).

    De Jeugdwet beoogd ontmedicaliseren.
    Ontmedicaliseren is het niet door de diagnost zelf therapie of medicatie laten uitvoeren, wat dus verstrengeling tegengaat van diens belangen.
    Ontmedicaliseren is dus ook het scheiden van jeugdzorg weg van de gezinsvoogdij!

    Dat hebben diverse wetenschappers aangegeven, maar de politiek is 'verslagen' door de mooipraat van JN en BJZ's. -
    P.R. (verkooppraat of mooipraat) is geen wetenschappelijke grond tot beleid, doch
    daar trekt de op meningen werkende politiek niets van aan.
    Wetenschappelijke bevindingen en adviezen zijn kennelijk te moeilijk voor politici.

    Het gaat hier wel om het belang van de kind-ouderbanden, de familiebanden,
    de bekende omgeving van het kind dat als veilig ervaren wordt door het kind,
    al gaat er wel eens wat mis. Immers opvoeden is niet één optimale lijn. Dat zou niet reëel zijn, maar jeugdzorg doet alsof dat zou moeten en baseert daarop haar speculaties tot dwang.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dwang in jeugdzorg....
    Is dat wel in overeenstemming met de bevindingen van deze en andere onderzoekers?:
    - prof. RJ van der Gaag, Radboud-univ., met "Zet zwaargewichten (die de cliënten zien) in de ingang",
    - prof. R.A.C. Hoksbergen (IBAP, 2000) en de SSF (2005), met "Creëer gespecialiseerde doelgroepingangen, zodat de problemen op hoog niveau onderkent en doorverwezen worden ter behandeling",
    - prof. Joseph J. Doyle jr, 2007, met "Kinderen zijn beter-af thuis met zo nodig passende hulp dan diezelfde kinderen in pleegzorg",
    - Susan L. Smith, 2010, zeer groot onderzoek 'Keeping the Promise' (Donaldson Adoption Institute: http://www.adoptioninstitute.org/research/2010_10_promises.php), dat o.a. het inzicht van Hoksbergen en de SSF bevestigde: "gespecialiseerde doelgroepingangen zijn hard nodig! De reguliere jeugdzorg matcht de kennis niet bij de case."
    - Prof. N.W. Slot met '909 zorgen': "72% van de OTS-sen na 2 jaar gaven geen verbetering".
    - De bedenkingen van dezelfde Wim Slot en prof. Carlo Schuengel (samenvatting in bovenstaand artikel).
    - Prof. Jo Hermanns in Zeeland: 50% minder uithuisgeplaatste zorg door passende zorg via thuis, met de aanvulling dat dit wel tot 75% kan oplopen, wat aardig bij die 72% komt van Wim Slot.
    - Prof. Theo Doreleijers, die ondervond dat het met 90% van de meisjes in gesloten instelling naderhand niet goed ging, en dat de behandeling zeer te wensen overliet in die instelling. (https://www.youtube.com/watch?v=F6Dthj9XBLU na 4 minuten 20" ; opmerkelijk is de naïviteit van kinderrechter Quik in https://www.youtube.com/watch?v=H2fFBZl-cG0 die veel meisjes dus verkeerd heeft gesloten weggeplaatst, met daarna de woorden van Theo Doreleijers bij 5 minuten: 90%!!!).
    - De dossieronderzoeken van ouderondersteuners en enige artsen die aantonen dat er te veel 'gelogen' wordt door jeugdzorgwerkers ìn de indicatiebesluiten en in de argumenten bij de kinderrechter (gelogen - naar hoe ouders het verwoorden; insinueren is dan een netter woord, waarbij jeugdzorg eveneens epateert en manipuleert), er te weinig ingegaan wordt op de vraag naar diagnostische waarheidsvinding ofwel het doen van diagnose door een open-onderzoekend specialist (zonder de sturende en beperkende onderzoeksvragen vanuit de gezinsvoogdij), en te lang aan uitsteltactiek gedaan wordt door jeugdzorg.

    Dwang is contraproductief, en toch komt dwangzorg in Nederland bovenmatig voor.

    Zal dat komen door het gebrek aan werkelijk toezicht, het mooipraten en verdoezelen door jeugdzorg of zijn de Nederlandse kinderen in Europa zo bovenmatig slecht opgevoed door een boventallig aantal antipedagogische ouders, die allergisch zijn voor pedagogische inzichten?

    Zijn alle 'ouders onder OTS' opvoedingsonbekwaam, of worden ze zo neergezet door de mooipraat en de verkoopreclame van BJZ?! Met welk doel? $$$

    BeantwoordenVerwijderen