http://www.vriendin.nl/weekblad/uit-het-blad/5680/vriendin-42-ranada-en-haar-man-werden-beschuldigd-van-verwaarlozing-van-hun-kinderen
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/04/als-horen-of-communiceren-niet.html
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/03/brief-burgemeester-van-der-laan-aan.html
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/07/woede-over-nieuwe-zedenzaak-kentalis.html
Bedrogen... http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2011/12/bedrogen_20.html
Vriendin 42: Ranada en haar man werden beschuldigd van verwaarlozing van hun kinderen
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/07/woede-over-nieuwe-zedenzaak-kentalis.html
Bedrogen... http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2011/12/bedrogen_20.html
Vriendin 42: Ranada en haar man werden beschuldigd van verwaarlozing van hun kinderen
15.10.2013 –
‘Het rapport van Jeugdzorg stond vol met leugens’
Omdat haar dochter Nina (nu 9) op haar vorige school werd mishandeld, vroeg
Ranada (46) Jeugdzorg om hulp. Maar door een valse beschuldiging waren de
rollen ineens omgedraaid. “Ze zeiden dat wij onze kinderen zouden verwaarlozen.
Het was bizar hoe allerlei zaken werden verdraaid.”
Het begon een paar weken nadat Nina, een meisje met autisme en een
spraakachterstand, op haar zesde naar een zogenoemde cluster 2-school ging. Dat
is een school voor dove en slechthorende kinderen, kinderen met ernstige
spraak-/taal moeilijkheden en kinderen met een stoornis in het autistisch
spectrum waarbij de focus ligt op communicatie. Ranada en haar man Sven hadden
er alle vertrouwen in.
Ze hadden veel moeite gedaan om haar op deze school te krijgen. Ranada: “Na
ongeveer een maand begon Nina enorm te veranderen. Ze werd thuis regelmatig
agressief, terwijl ze dat voorheen niet was. Ze gebruikte scheldwoorden waar
wij van schrokken en trok soms van boosheid zo hard aan mijn haar, dat ze de
plukken in haar hand hield.”
Lees het hele verhaal van Ranada in Vriendin 42 en praat mee op het
forum.
Totdat haar dochter op een dag vertelde waarom ze niet naar school wilde. “Nina werd gepest. Kinderen scholden haar uit en schopten en sloegen haar. Ook vertelde ze dat ze seksuele handelingen moest ondergaan en verrichten bij andere kinderen. Bijvoorbeeld op het toilet en in de speelhuisjes op school. Ze was doodsbang. Mijn man en ik waren geschokt. We hebben Nina getroost en beloofd dat we haar zouden beschermen.”
“Met Nina gaat het hartstikke goed. Ze is vrolijk en gaat graag naar school. En ook Thomas, die nu op zijn vijftiende zogenaamd een probleemgeval zou moeten zijn, is gewoon een leuke jongen.
Omdat haar
zesjarige dochter Nina (nu 9) op haar vorige school werd mishandeld, vroeg
Ranada (46) Jeugdzorg om hulp. Maar door een valse beschuldiging waren de
rollen ineens omgedraaid. “Ze zeiden dat wij onze kinderen zouden verwaarlozen.
Het was bizar hoe allerlei zaken werden verdraaid.”
Het
begon een paar weken nadat Nina, een meisje met autisme en een
spraakachterstand, op haar zesde naar een zogenoemde cluster 2-school ging. Dat
is een
school voor dove en slechthorende kinderen, kinderen met ernstige
spraak/taalmoeilijkheden en kinderen met een stoornis in het autistisch
spectrum waarbij de focus ligt op communicatie.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/04/als-horen-of-communiceren-niet.html
Ranada
en haar man Sven hadden er alle vertrouwen in. Ze hadden veel moeite
gedaan om haar op deze school te krijgen. Ranada: “Na ongeveer een maand begon
Nina enorm te veranderen. Ze werd thuis regelmatig agressief, terwijl ze dat
voorheen niet was. Ze gebruikte scheldwoorden waar wij van schrokken en trok
soms van boosheid zo hard aan mijn haar, dat ze de plukken in haar hand
hield. ’s Morgens klaagde ze vaak over buikpijn en soms moest ze
overgeven. Ze wilde niet naar school en was bang. Mijn man en ik dachten dat ze door haar autisme moest
wennen aan de veranderingen. Een nieuwe school, nieuwe juffen, andere
kinderen…”
Totdat haar dochter op een dag vertelde waarom ze niet naar school wilde. “Nina werd gepest. Kinderen scholden haar uit en schopten en sloegen haar. Ook vertelde ze dat ze seksuele handelingen moest ondergaan en verrichten bij andere kinderen. Bijvoorbeeld op het toilet en in de speelhuisjes op school. Ze was doodsbang. Mijn man en ik waren geschokt. We hebben Nina getroost en beloofd dat we haar zouden beschermen.”
Ranada
en Sven gingen meteen naar Nina’s school, waar ze het verhaal aan een juf en de
directrice vertelden. “Zij reageerden net zo geschokt als wij en de directrice
beloofde maatregelen te nemen. Maar die maatregelen stelden uiteindelijk niet
veel voor. Er werd in de klas verteld ‘dat je elkaar niet mag pesten en pijn
doen’. En na heel lang aandringen kwam er een orthopedagoog een dagdeel in de
klas om te kijken hoe de onderlinge sfeer was. Dat was geen onafhankelijke orthopedagoog, maar één
van de school zelf. Zij concludeerde dat het helemaal veilig was. En dat was
dat.
Wij
vonden dat de school er veel te gemakkelijk mee om ging. We wilden dat de
ouders van de kinderen uit de klas van
Nina op de hoogte waren. Zij hadden toch ook het recht om te weten wat er
speelde? En we wilden een onafhankelijk onderzoek. Daarnaast leek het ons ook
belangrijk dat er door een deskundige gesproken werd met de twee zusjes die
volgens Nina de aanstichters waren. Misschien waren zij zelf wel slachtoffer
van mishandeling. Wij hadden we geen contact met de ouders, want bijna alle
kinderen kwamen met een busje naar school. Wij brachten Nina zelf met de fiets.”
Tot rust komen
Omdat
de school geen onafhankelijk onderzoek wilde instellen, besloten Ranada en Sven om
Nina thuis te houden. Maar volgens de schoolleiding was er niets aan de hand, dus ze wilden dat
Nina weer naar school kwam. Maar zij begon thuis net tot rust te komen.
Ze
had al een paar keer gezegd: ‘Mammie, hoef ik alsjeblieft niet meer naar die
school?’ Moest ik nu zeggen: ‘Je gaat weer naar je klas en je hoeft niet bang
te zijn, want het is veilig?’
Ik
had inmiddels zelf al contact gezocht met de leerplichtambtenaar. Zij had er
alle begrip voor dat we Nina niet terug lieten gaan totdat ik een nieuwe school
voor haar gevonden had. Als je kind naar een speciale school gaat, heeft dat
nogal wat voeten in de aarde. Je moet een indicatie krijgen en dat kost tijd.
Ik heb er heel veel energie in gestoken en gelukkig kon Nina na twee maanden naar
een nieuwe school. Ze was natuurlijk zenuwachtig, maar al snel ging ze er met
plezier naartoe. Ze zat zingend achterop als we erheen fietsten. Ze was nooit
meer misselijk of bang en er waren geen verhalen meer over misbruik, pesten en
geweld op school.”
Hulp gezocht
Ranada
belde wel met het Advies Meldpunt Kindermishandeling, dat onder Jeugdzorg valt.
“Ik maakte me zorgen over de leerlingen in haar oude klas. Misschien gingen de
mishandelingen gewoon door bij andere kinderen... De meneer die opnam, zei dat
hij mij niet kon helpen; ik moest bij de
school zijn. Hij zou mijn verhaal wel rapporteren.
Toen
heb ik hulp gezocht bij de zedenpolitie. Zij namen mijn verhaal heel serieus.
Maar na een gesprek met de school en een inspectie van de wc’s en het
schoolplein was hun conclusie dat ‘de school een veilige en betrouwbare indruk
maakte’. Er werd wéér niet met de kinderen gepraat. Niemand geloofde dus het
verhaal van Nina. Niemand wilde met haar praten of haar onderzoeken.
En
toen belde Jeugdzorg: ze wilden langskomen.
Ik was opgelucht, eindelijk zou iemand actie ondernemen. Ik dacht dat ze belden naar aanleiding van mijn
eigen telefoontje, maar nee: Nina’s oude
school had een melding bij het AMK gedaan. Daarin suggereerden zij dat Nina
wellicht thuis door haar twaalfjarige broer Thomas mishandeld werd, die ‘immers
PDD-NOS heeft’, een stoornis in het autismespectrum.
Ongelofelijk,
dit leek op een tegenaanval van de school. Thomas is een rustige jongen die
erom bekendstaat dat hij nooit agressief is. Het deed ontzettend pijn dat ze
mijn zoon onterecht beschuldigden. Het was bizar hoe allerlei zaken werden verdraaid.
Wij zouden geen aandacht hebben voor het welzijn van onze dochter en er alleen
op uit zijn om de daders van het vermeende misbruik van Nina bestraft te
krijgen. Ook zouden we Nina pedagogisch verwaarlozen door haar thuis van school
te houden.”
Meer leugens
“Er
volgde een onderzoek door het AMK en er kwam een rapport met nog meer
leugens. We zouden onze kinderen pedagogisch, fysiek én emotioneel
verwaarlozen. De beweringen waren nergens op gestoeld, behalve op de mening van
de medewerksters van het AMK zelf en de beschuldigingen van Nina’s oude school.
Zoveel onrechtvaardigheid, we begrepen er niets van. Jeugdzorg hechtte
duidelijk meer waarde aan de woorden van de school dan van ons als ouders.”
Dat
werd ook duidelijk toen de huisarts van Ranada meteen na het eerste thuisbezoek
van het AMK langskwam. “Hij zei: ‘Ik weet dat het onzinnig is, maar ik moet
controleren of jullie Thomas gedrogeerd hebben.’ Tijdens het bezoek van het AMK
lag onze zoon te slapen omdat hij griep had. Ze geloofden dat niet en
waarschuwden later onze huisarts, die wettelijk verplicht was om te komen. Die
constateerde natuurlijk dat Thomas niet gedrogeerd was. Hij drukte ons op het
hart dat wij goede ouders zijn en dat hij dat ook aan Jeugdzorg had laten
weten. Hij kende ons al zo lang.
Wij
waren helemaal van slag. We begrepen niet hoe iemand ooit kon denken dat wij onze
kinderen zouden drogeren. Jeugdzorg werd
trouwens boos op onze huisarts omdat hij eerlijk had verteld dat zij hem hadden
gestuurd en waarom. Dat hadden wij namelijk niet mogen weten…”
Helpen
verwerken
“Iets
anders dat ik niet begrijp is dat Jeugdzorg ons verbood om Nina te laten behandelen
door een traumapsycholoog. Die had nota bene samengewerkt met de zedenpolitie,
Jeugdzorg en AMK. Hij is verbonden aan een ambulante GGZ-organisatie die een
jaar eerder de diagnose autisme bij Nina had gesteld. We waren ontzettend blij
dat er een professional was die Nina wel serieus nam en haar wilde helpen bij
het verwerken van wat haar overkomen was.
Maar
Jeugdzorg heeft de traumapsycholoog geadviseerd Nina niet te behandelen. Hij
heeft er geen gehoor aan gegeven en zei later in een brief hoe onbegrijpelijk
hij deze actie van Jeugdzorg vindt.
De
traumapsycholoog stelde vast dat Nina haar verhaal niet had verzonnen en dat
het ook niet door ons als ouders was aangepraat. Hij stelde vast dat zij aan
het posttraumatisch stress syndroom leed en heeft haar met EMDR-sessies ( Eye
Movement Desensitization and Reprocessing) geholpen. Daarbij werd ze met
subtiele aanrakingen teruggebracht naar pijnlijke situaties, waardoor ze die
kon verwerken zonder dat ze er uitgebreid over hoefde te praten.
Ik
ben bij een van die sessies geweest en hoorde wat Nina heeft moeten meemaken.
Het was zo afschuwelijk. Ik kon het gewoon niet aanhoren. In de sessies daarna
is mijn man daarom meegegaan. Na de sessies werd Nina vrolijker en ging de
negatieve lading van de herinneringen af.”
Ontzettend bang
Pas
na negen maanden werden Ranada en Sven van alle blaam gezuiverd werden. “Jeugdzorg vond dat we een hulpverleningstraject in moesten.
Dat heet Families First. Je wordt als gezin heel intensief begeleid. Nogal
onzinnig, omdat we geen probleemgezin zijn en het rapport over ons gezin niet
klopte. Maar als we niet meewerkten, zou er een onder toezichtstelling volgen.
We móesten dus wel meedoen.
We
waren ondertussen ontzettend bang. Bang omdat we zomaar als probleemgezin bestempeld werden. Bang
omdat er een rapport met leugens lag en dat dus kennelijk zo maar kan in
Nederland. Bang omdat we niet wisten hoe ver dit zou gaan. Misschien zou
Jeugdzorg onze kinderen uiteindelijk wel uit huis laten plaatsen… “
Prima rapport
“Omdat
we zo’n ‘zwaar geval’ waren, kregen we een dame van Families First over de
vloer die dat werk al heel lang deed. Een zwaargewicht, want ze verwachtten
grote problemen. Tijdens het eerste gesprek zei ze al dat we totaal niet
voldeden aan het beeld dat Jeugdzorg van ons had geschetst.
En
na zes weken begeleiding kregen we een prima rapport van Families First, waarin
stond dat we goede en betrokken ouders zijn. Maar de nachtmerrie was nog niet
voorbij. Jeugdzorg vroeg de Raad voor de Kinderbescherming evengoed om een
onder toezichtstelling. Want als er nu geen problemen waren, dan zouden we die
komende jaren wel krijgen, stelden zij. Met onze zoon, omdat hij PDD-NOS
heeft…
Gelukkig
besloot de Raad voor de Kinderbescherming anders. we werden van alle blaam
gezuiverd en kregen dat ook op papier. Dat was even moeilijk om te geloven.
Door het handelen van Nina's vorige school en Jeugdzorg waren we ons vertrouwen
in officiële instanties namelijk helemaal kwijtgeraakt.”
Inmiddels
zijn Ranada en haar man Sven een blog begonnen die door tienduizenden mensen
wordt bezocht: http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/. Daarin stellen ze
de werkwijze van Jeugdzorg aan de kaak en geven informatie en voorlichting aan
ouders die te maken krijgen met het gebrek aan waarheidsvinding door Jeugdzorg.
Rillingen
“Met Nina gaat het hartstikke goed. Ze is vrolijk en gaat graag naar school. En ook Thomas, die nu op zijn vijftiende zogenaamd een probleemgeval zou moeten zijn, is gewoon een leuke jongen.
De
hele toestand heeft bij ons een wond nagelaten die moeilijk heelt. Een tijdje geleden zat ik in het ziekenhuis
en zag daar folders liggen van het AMK, met als opschrift: ‘Het was een
ongelukje’. De rillingen liepen over mijn rug. Want je zou daar maar zitten als
ouder met een kind dat net echt een ongelukje heeft gehad en daarbij een arm
brak. Er hoeft maar één iemand een valse melding over je te doen en je leven
verandert in een nachtmerrie.’
Om
privacy redenen zijn de namen van de kinderen in het verhaal gefingeerd
in de afgelopen 30 jaar is jeugdzorg nog even slecht.
BeantwoordenVerwijderenhet draait puur om geld.
eerst het budget en dan het kind
Veel in rapporten en onderzoeken lezend, kwam ik dit tegen....ik ben een mens van woorden. Quote: In een tijdschrift van de Raad van de Kinderbescherming lees ik: De oogst
BeantwoordenVerwijderen2012: de oogst
◆ 20.000 beschermingsonderzoeken
◆ 30.000 strafonderzoeken
◆ 15.000 taakstraffen coördineren
◆ 2500 adoptie, afstand, afstamming......(Blz 45) Dat zijn kinderen dus....een OOGST. Bron: http://www.rvdk.jaarbericht2012.nl/pdf/jaarbericht_totaal2012.pdf
"Oogst"?!!!
VerwijderenHeel herkenbaar...door een valse melding van mijn ex leef ik al ruim een jaar in een hel!!
BeantwoordenVerwijderenHet is niet te begrijpen dat een kind onder de ogen van leerkachten zo mishandeld kan worden. Ik ben zelf leerkracht geweest op een school voor slechthorende kinderen, een mytylschool en een openbare school. Op een slechthorende school zitten vaak kinderen met enorme ontwikkelings en andere stoornissen, omdat zij te vroeg zijn geboren en die ook nog eens de wereld soms niet goed kunnen interpreteren, omdat zij veel informatie missen of verkeerd interpreteren. Zij kunnen dan ook weleens erg agressief en vreemd gedrag vertonen, maar dat je dat als leerkracht niet opmerkt lijkt me bijna onbegrijpelijk. Je moet als leerkracht van minuut tot minuut ogen van voren en van achteren hebben en voortdurend situaties controleren.
BeantwoordenVerwijderenMen heeft dus z'n werk niet goed gedaan!
Als je leerkrachten aanvalt omdat ze hun werk niet goed hebben gedaan, slaan ze hard terug omdat ze zich voelen bedreigd in hun inkomen, in de eer van de school. De school mag geen slechte naam krijgen, want een slechte naam betekent geen leerlingen meer. Ook al is het oneerlijk dat andere kinderen het slachtoffer worden van dit beleid, het is wel een realiteit die denkelijk moeilijk te veranderen is, ook al is het zeer oneerlijk.
Op zo'n school waar kinderen met de bus worden gebracht heb je ook nauwelijks kans om met andere ouders te spreken.