Kreeg vader wel een kans?

Het beeld dat naar voren komt uit het verhaal van de vermoorde jongens Ruben en Julian, is er één die veel ouders die met jeugdzorg bekend zijn niet onbekend voorkomt. Hoeveel door jeugdbescherming in de hoek gedreven vaders (soms ook moeders) zullen bij het lezen van berichten hierover niet gedacht hebben ‘dit had mijn verhaal kunnen zijn’?

Lees verder in het AD…

 

http://www.ad.nl/ad/nl/13304/Vermissingszaak-Ruben-en-Julian/article/detail/3519185/2013/10/01/Ruben-en-Julian-niet-mishandeld.dhtml
 

Alle verdachtmakingen kwamen van één kant (moeder) en er is nooit bewijs gevonden voor de aanhoudende beschuldigingen. Moeder heeft zeer kort na de scheiding haar eerste AMK-melding gedaan en in de loop van de tijd haar beschuldigingen tegenover meerdere personen herhaald. De vechtscheiding, zoals jeugdzorginstanties het noemen, heeft vijf jaar geduurd en in al die vijf jaar is er niemand op het idee gekomen dat het misschien zo zou kunnen zijn dat moeder de echtscheiding niet goed verwerkt heeft en daarom vader blijft treiteren met ongesubstantieerde bange vermoedens. Het woord vechtscheiding is met name een vreemd etiket, als we zien dat er vanuit vader juist geen reeks beschuldigingen is geuit richting moeder. Sterker nog, hij verklaart tegenover zijn huisarts dat hij hoopt dat het eindelijk een keer de goede kant op mag zijn in de relatie met zijn ex-vrouw.  

Nu hoeven we vader niet van alles schoon te praten want is het heel goed mogelijk dat hij zijn kinderen wel eens iets te hardhandig heeft willen disciplineren, maar het lijkt er in het geheel niet op dat hij moedwillig een slechte vader is geweest om zijn vrouw te pesten, zoals soms gebeurt. Eerder andersom. En het is een veelvoorkomend verschijnsel dat jeugdzorg dit soort dingen of niet door heeft, of het juist prima vindt dat zaken escaleren vanuit de onwil van één van beide ouders, omdat ze dan het kind geheel naar zich toe kunnen halen middels een uithuisplaatsing of door partij te kiezen voor de problematische ouder, omdat die het beste aan de leiband van jeugdzorg meeloopt, met (totale) uitsluiting van de andere ouder. 

Een alimentatiekwestie als reden aanvoeren om een omgangsregeling drastisch te beperken, lijkt aan te geven dat jeugdzorg reeds lang partij had gekozen voor moeder, want over zoiets onzinnigs hoef je de kinderen niet te veroordelen met het afnemen van hun vader. Waarom bemoeit jeugdzorg zich daar überhaupt mee? Is dat niet voor een rechter om over te oordelen, helemaal los van opvoedingsvragen, wat een redelijke alimentatie is voor vader om te betalen? Moet dat tot een pedagogisch probleem gemaakt worden? Zeer vreemd! 

De feiten zoals ze in het AD naar voren komen:  

Vader 

Vader heeft zijn zoontjes nooit mishandeld zoals is gebleken uit onderzoek (van een speltherapeut als dit krantenbericht volledig is).  

Vader zegt dat moeder één incident uit zijn verband heeft gerukt. Kennelijk is vader hier door het AMK niet over ondervraagd, aangezien hij pas later van de melding hoort.  

De vermoede mishandeling is naar het zich laat aanzien ook niet door een deskundig persoon (arts) onderzocht. 

Vader bleef kalm en redelijk onder de herhaalde beschuldigingen aan zijn adres, vanaf de kant van moeder en haar (familie)kring. 

Vader raakte gefrustreerd dat hij achteraf, vaak uit derde hand moest vernemen dat er onderzoeken liepen naar deze beschuldigingen, bij politie of hulpverlenende instanties. 

Van de eerste AMK-melding door moeder wordt vader pas later op de hoogte gesteld, waarvoor het AMK excuses heeft aangeboden. 

Vlak na het positief afsluiten van ouderschapsbemiddeling, hoort vader van de j-GGZ-arts dat moeder zich ‘zorgen maakt’ over de veiligheid van de kinderen bij vader. 

In januari 2013 zet vader zijn opstandige oudste zoon onder een koude douche nadat hij hem eerst door elkaar heeft geschud om hem rustig te krijgen. Als moeder dat hoort, doet ze weer aangifte. 

Vader zegt dat hij het gevoel krijgt dat niemand hem gelooft, dat hij al veroordeeld is en dat er een beeld van hem geschetst wordt dat afschuwelijk is.  

Tegenover de huisarts uit vader zijn gevoel van machteloosheid en tevens dat hij hoopt dat er in de relatie tussen hem en de moeder nu eindelijk eens vooruitgang komt.  

Vanwege de gespannen situatie wordt het co-ouderschap omgezet in een tweewekelijks weekendbezoek van de kinderen aan vader. De kinderen van de nieuwe vriendin van vader mogen daar niet bij zijn. 

Vader zegt een afspraak waarin deze bezoekregeling besproken wordt af, omdat 'het verstrekkende gevolgen heeft en ik me graag wil beraden om te voorkomen dat ik dingen roep of schrijf waar ik later spijt van krijg.' 

Vader is na het gesprek bij Jeugdzorg zichtbaar geëmotioneerd, omdat hij door de nieuwe regeling 'weer op achterstand is gezet'. 

Vader neemt een week voorbereiding om zichzelf en zijn kinderen van het leven te benemen, wat hij ook doet.

Moeder 

Moeder is eind 2008 gescheiden van vader en doet begin 2009 (een aantal maanden later) een AMK-melding tegen vader.  

Moeder uit haar zorgen over fysiek geweld van vader naar de kinderen tegen een speltherapeut en die ‘onderzoekt’ de kinderen, maar vindt geen aanwijzingen hiervoor. 

De speltherapeut verwijst moeder naar een psycholoog (om voor zichzelf hulp te zoeken, naar alle waarschijnlijkheid).

Iemand ‘uit de omgeving van moeder’ geeft aan GGZ-arts door dat moeder zich zorgen maakt over de veiligheid van de kinderen. 

De opa van de kinderen (vader van moeder) hoort van moeder dat vader heeft gedreigd de kinderen iets te zullen aandoen. 

Wie is moeder? 

Opvallend is dat we van moeder geen andere gegevens hebben dan de zorgen die zij heeft over wat vader de kinderen zou kunnen aandoen. Het komt voor veel mensen ‘natuurlijk’ over dat een moeder bezorgd is om haar kinderen, maar het manipulatieve aspect ervan (jeugdzorg maakt zich ook altijd ‘zorgen’) wordt er zelden in herkend. Je doet schijnbaar niets verkeerd als je je zorgen maakt, maar de keerzijde van die zorgen is altijd een impliciete beschuldiging.

 

Of moeder haar zorgen terecht waren vlak na de scheiding, of dat de zorgen realiteit werden juist door het verlopen traject, is achteraf natuurlijk nooit meer te bewijzen, maar ik zet mijn geld liever niet op hulpverleners die in vijf jaar tijd er niet in slagen om een ‘vechtscheiding’ te laten ophouden, als gebleken is dat tenminste één van de ouders heel redelijk is (vader). Dan moet je toch op zeker moment eens de vraag stellen hoe het gesteld is met de psyche van moeder? De speltherapeut deed dat al en die had er nog niet eens voor geleerd.  

 

Sven Snijer