Omgangsfrustratie
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/10/kreeg-vader-wel-een-kans.html
Dat het eigenlijk gaat om omgangsfrustratie, zelfs door derden gepleegd, omdat men de alimentatie niet goed vindt, en zo 'het kind als wapen' wordt gebruikt, wil jeugdzorg vermijden te benoemen, of is jeugdzorg te onbekwaam voor.
Omgangsfrustratie, daar is één partij duidelijker niet op de hoogte wat die het kind aandoet; daar kan leerzaamheid een opening bieden als de zorg deskundig genoeg zou zijn. Kennelijk wordt om deze onbekwaamheid en ondeskundigheid of onwil om te verwijzen naar meer specialisme reden om dat woord omgangsfrustratie niet te gebruiken en het te houden op het suggestieve vechtscheiding, zonder passende zorg te geven.
Geuite ongenoegens naar derden kan dus leiden tot valse aangiftes, en zo wordt er door die derde aan een vorm van omgangsfrustratie gedaan, een ouder beschuldigen en in de verdachtenhoek zetten, zodat die zijn ouderschap zou verliezen. Dat treft uiteindelijk het kind.
Waar is het belang van het kind, het fundamentele belang ook voor later (in de identiteitsfase) om beide ouders (psychisch onbelast) te 'kennen'? Waarom heeft de zorg (jeugdzorg) daar niet aan gewerkt? Waarom is door de 'zorg' aan het begin van contact met de familie niet uitgelegd hoe hun ouderschap zonder loyaliteits conflicterende boodschappen naar het kind te belijden valt en los dient te staan van eventuele ongenoegens naar de ex-partner? Dat leren kan. Dat leren is belangrijk. Dat leren kan met hulp van een deskundige.
Waarom leert de zorg voor het gezin (jeugdzorg) dat niet?? Spelen er
andere belangen die kennelijk boven die van hun doelstelling staan? Het belang
van het kind is integraal met de gezinsdyade.
Maar het schijnt alsof deze doelstelling door iets anders 'vergeten' wordt, en dan wordt de ouder niet gehoord, dan wordt het belang van het kind selectief en niet integraal uitgelegd, ... en dat schaadt het kind, diens psychische ontwikkeling, het zelfbeeld en eigenwaarde.
EVRM artikel 8 is er niet voor niets gekomen: family-life, het 'kennen' van (en leven bij) beide ouders, de 'roots', bleek en blijkt erg fundamenteel van belang voor het identiteitsbeleving van de opgroeiende, diens welbevinden na de pubertijd.
Men zou verwachten dat er een zorg in een ontwikkeld land als Nederland bestaat dat dit leert en bewaakt, zonder aan het wegnemen van kinderen uit hun vertrouwde omgevingen (bij twee huizen na scheiding) te gaan denken door die zorg. Dat behoeft in het geheel niet nodig te zijn bij voldoende deskundigheid, en waar geen financiële belangen voor de werkgever bestaan (bv: Regeling Normbedragen Jeugdzorg).
Het stelen van een kind is frustrerend; het kind-beschadigen door jeugdzorg handelen
bedreigt het kind, ook in de ogen van een betrokken ouder.
Dit zou onze jeugdzorg na decennia aan ervaring en wetenschap toch moeten
weten!
Spoedhulp om ouders dit te leren voor enige keuze van omgang, indien het verplichte omgangsplan bij scheiding niet werkt door toedoen van een partij, is essentieel waar het gerept wordt over "het belang van het kind".
Oudervervreemding (PAS) mag men als een vorm van kindermishandeling beschouwen. Dat kan met leren (met spoed) verbeterd worden. Ongenoegens kan een ouder elders kwijt, bij een psycholoog voor haarzelf. Als er niet geleerd wordt, dan is de uitspraak in LJN AS6020 een idee, goed voor het kind in zijn vertrouwde omgeving, en met contact met beide ouders.
Dat het eigenlijk gaat om omgangsfrustratie, zelfs door derden gepleegd, omdat men de alimentatie niet goed vindt, en zo 'het kind als wapen' wordt gebruikt, wil jeugdzorg vermijden te benoemen, of is jeugdzorg te onbekwaam voor.
Vechten, strijden, daar lijken twee schuld te hebben en zou er gekozen
moeten worden, maar voor wie? Er wordt zelfs gedacht om de kinderen verder te frustreren
door vervreemdende pleegplaatsing (=Uithuisplaatsen; wat 'veilig' zou heten
door de jeugdzorgwerkers maar niet als zodanig beleefd wordt door het kind).
Omgangsfrustratie, daar is één partij duidelijker niet op de hoogte wat die het kind aandoet; daar kan leerzaamheid een opening bieden als de zorg deskundig genoeg zou zijn. Kennelijk wordt om deze onbekwaamheid en ondeskundigheid of onwil om te verwijzen naar meer specialisme reden om dat woord omgangsfrustratie niet te gebruiken en het te houden op het suggestieve vechtscheiding, zonder passende zorg te geven.
Geuite ongenoegens naar derden kan dus leiden tot valse aangiftes, en zo wordt er door die derde aan een vorm van omgangsfrustratie gedaan, een ouder beschuldigen en in de verdachtenhoek zetten, zodat die zijn ouderschap zou verliezen. Dat treft uiteindelijk het kind.
Belang
van het kind?
Waar is het belang van het kind, het fundamentele belang ook voor later (in de identiteitsfase) om beide ouders (psychisch onbelast) te 'kennen'? Waarom heeft de zorg (jeugdzorg) daar niet aan gewerkt? Waarom is door de 'zorg' aan het begin van contact met de familie niet uitgelegd hoe hun ouderschap zonder loyaliteits conflicterende boodschappen naar het kind te belijden valt en los dient te staan van eventuele ongenoegens naar de ex-partner? Dat leren kan. Dat leren is belangrijk. Dat leren kan met hulp van een deskundige.
Maar het schijnt alsof deze doelstelling door iets anders 'vergeten' wordt, en dan wordt de ouder niet gehoord, dan wordt het belang van het kind selectief en niet integraal uitgelegd, ... en dat schaadt het kind, diens psychische ontwikkeling, het zelfbeeld en eigenwaarde.
EVRM
8
EVRM artikel 8 is er niet voor niets gekomen: family-life, het 'kennen' van (en leven bij) beide ouders, de 'roots', bleek en blijkt erg fundamenteel van belang voor het identiteitsbeleving van de opgroeiende, diens welbevinden na de pubertijd.
Men zou verwachten dat er een zorg in een ontwikkeld land als Nederland bestaat dat dit leert en bewaakt, zonder aan het wegnemen van kinderen uit hun vertrouwde omgevingen (bij twee huizen na scheiding) te gaan denken door die zorg. Dat behoeft in het geheel niet nodig te zijn bij voldoende deskundigheid, en waar geen financiële belangen voor de werkgever bestaan (bv: Regeling Normbedragen Jeugdzorg).
Het
stelen van je kind
Men kan aan p.r. doen alsof de lager geschoolde jeugdzorg (niet medisch-academisch)
geen blaam zou treffen, maar waarom niet de deskundigheid en het 'leren'
gegeven? Men kan toch zelf nadenken of er naar blaam gezocht zou moeten worden,
òf naar het geven van passender deskundigheid?!!
Spoedhulp om ouders dit te leren voor enige keuze van omgang, indien het verplichte omgangsplan bij scheiding niet werkt door toedoen van een partij, is essentieel waar het gerept wordt over "het belang van het kind".
PAS
Oudervervreemding (PAS) mag men als een vorm van kindermishandeling beschouwen. Dat kan met leren (met spoed) verbeterd worden. Ongenoegens kan een ouder elders kwijt, bij een psycholoog voor haarzelf. Als er niet geleerd wordt, dan is de uitspraak in LJN AS6020 een idee, goed voor het kind in zijn vertrouwde omgeving, en met contact met beide ouders.
TS
Ook hier even benoemen dat het 80% ˊmoedersˊ betreffen die aan omgangsfrustratie en valse signalen doen, en 20% ˊvadersˊ.
BeantwoordenVerwijderenDeze frustreerders denken zonder wetenschappelijke kennis dat de andere ouder niet goed zou zijn, terwijl dat tegen belangrijker belangen van het kind is.
Ongenoegens via handelen dat het kind ziet of voelt of ervaart, uiten is een gevaarlijke boodschap dat veel minder goed is (ja, slecht!) dan het idee dat deze frustrerende ouder heeft.
Het kind gewoon laten ervaren dat het vrij is en geen ouderkeuze hoeft te maken, dat het vrij is om beide ouders te kennen in twee huizen, met elk z'n eigen regels, zoals dat ook bij vriendjes al zo is, is gezonder dan omgangsfrustratie, beter dan het kind weghouden van de andere ouder.
Ook zeuren of huilen met de andere ouder als reden, is een vorm van kindermishandeling.
Jeugdzorg moet een deskundige geven aan die ouder.
Dat is hulp ten bate van het kind.
Onbelast door signalen zoals regelingen die niet nagekomen worden, vrij, is gezondst.
Een ouder met autisme (lees: asperger of pdd-nos) is een voorbode voor een ots en uhp. Immers, de gewone ouder en ouder met autisme zullen nooit op een lijn kunnen zitten. Na de scheiding claimen autisten het kind, alsof het een voorwerp van hun is. (Het lijken wel tweejarige kinderen die roepen"is van mij", het vervolgens hardnekkig afpakken en ergens verstoppen, zodat anderen er niet mee kunnen 'spelen'). De gewone ouder weet dat de autist niet voor het kind kan zorgen, want de autist kon niet eens voor zichzelf zorgen voor de scheiding en ergerde zich groen en geel aan het kind. Maar de gewone ouder kan niks doen, want bij een vechtscheiding is altijd jeugdzorg bij betrokken. En daar waar jeugdzorg is, is er een grote nachtmerrie waar niemand nog uit komt!
BeantwoordenVerwijderenWaarom doet de politiek dan niks vraag je je af. Nou heel simpel. Dergelijke gevallen worden complexe gevallen genoemd. En dat terwijl het in de werkelijkheid heel simpel is, want er heerst een strijd tussen een autist en niet-autist. Alleen wordt dit niet erkend, want in de politiek en ambtenarij lopen heel veel aspergertypes rond. Aspergertypes vinden zichzelf heel normaal. Het zijn alleen anderen die lastig zijn.
Zolang niet wordt erkend dat het verbreken van een aspergerrelatie leidt tot een vechtscheiding, zullen deze bovenstaande praktijken steeds over en overnieuw gebeuren.
Wil jij als normale ouder jouw kind beschermen doe dan twee dingen; 1. biedt het kind wat hij/zij van de ouder niet kan krijgen (namelijk liefde, warme band en praat veel over emoties). En 2. leer hem/haar heel veel irritante geluiden en motorische expressies. (Irritante geluiden, zoals fluiten, zingen, wroem (autogeluid), meetikken op muziek, klakklok zeggen etc. vinden autisten alleen maar irritant, Want autisten kunnen niet tegen geluid en krijgen bij veel geluid hoofdpijn (ze raken overprikkeld). Autisten kunnen ook niet tegen te drukke en bewegelijke kinderen, zoals kinderen die dansen, springen, doen alsof ze een vogeltje, konijn, hond of kat zijn. Door bewegingen raken zij overprikkeld en moe). Je kunt dus hiermee een autist mentaal vermoeien. Uiteindelijk gaan ze het kind vanzelf als een last ervaren. En voor het kind...alleen maar leuk. Immers, een goede motoriek en verbale vaardigheid (ook zingen en klikklok-geluiden maken) is in belang van het kind. Het bevordert het expressief vermogen, inschattingsvermogen, mentale vrijheid, vreugde en eigenwaarde.
Owe, en twijfel je of de vader een autist is. Even een stillen hint: liep hij steeds weg, of werd hij steeds agressief bij het huilen van de baby? En, als vader at, at dan de tafel, vloer en zijn kleren mee? Toonde hij slechts emoties als hij over zichzelf sprak, maar toonde hij geen emoties als jij over emoties sprak? Had hij oog voor details? Had hij last van driftbuien en glazen ogen uit agressie en deed hij daarna alsof er niks aan de hand was? Antwoorden op alles ja--> autisme speelde een rol.
Sara