zondag 8 september 2013

Autisme als aanleiding voor een zorgmelding

Een waarschuwing aan ouders is op zijn plaats tegen de huidige kinderpsychiatrie.

Autisme is niet meer biologisch, nog erfelijk. Het is een vorm van emotionele verwaarlozing. Teveel prikkels of te weinig, het ligt aan de ouders. Die 'schuld' eruit filteren, daar gaat het om. Voor 'schuld' is namelijk nog financiering, niet meer voor 'hulp'.
Het is al weer een aantal jaren geleden dat het me ineens opviel dat de pagina over Asperger op Wikipedia ontdaan was van de opmerkingen over Bruno Bettelheim en de koelkastmoeder.
 
Het is weer ‘comme il faut’ geworden onder deskundigen om de ouders de schuld te geven. Daarvoor zijn twee gronden.

In Roemenië zijn er in kindertehuizen kinderen ontdekt die door extreme jarenlange verwaarlozing autistisch gedrag lieten zien. Nadat ze een normale omgeving kregen verdwenen de symptomen.
 
Nu zijn er hulpverleners die willen beweren dat ook in Nederland kinderen autistisch gedrag laten zien door extreme verwaarlozing. Zelfs als de kinderen een goede kinderopvang hebben bezocht en niet in een kast opgesloten bleken te zijn. 

De remedie is verplaatsing naar een pleeggezin (UHP) en dan zou het wel snel ophouden. De realiteit is echter dat de nieuwe pleegouders met de handen in het haar zelf gaan klagen over jeugdzorg die hen niet helpt aan deskundige psychiatrische hulp en dan worden kinderen al snel van gezin naar gezin naar internaat gesleept, terwijl de hulp de handen in onschuld wast, want kinderen waren toch mishandeld door de ouders?

De andere aanleiding is het simpele feit dat sommige moeders inderdaad wat 'koud' want neutraal en concreet aandoen. Dat komt enerzijds omdat ze mogelijk zelf een autismespectrum stoornis hebben -het is namelijk nogal erfelijk- en de andere reden is dat dit communicatiegedrag juist functioneel kan zijn. Kinderen met autisme zijn gebaat bij concrete korte uitleg en hebben niets aan jou emoties.

Dat speelde allemaal door mij heen toen ik de deskundige van de instelling haar wenkbrauwen zag fronsen toen ze mij met mijn zoon met Asperger zag communiceren. Dat bleek de opmaat tot een zorgmelding.



 
Anoniem 


Redactie Jeugdzorg Dark horse: Waar het vaak fout gaat bij veel professionals die beter zouden moeten weten, is de te losse associatie waarbij de signalen van een aandoening worden verward met de aandoening zelf. Een autistisch kind kan druk gedrag vertonen door langdurig aan een onrustige omgeving te zijn blootgesteld en hierdoor raakt het overprikkeld. Een zelfde druk gedrag kan worden waargenomen bij een kind met ADHD, maar vanwege een totaal andere oorzaak; een gebrek aan impulscontrole. ADHD-kinderen hebben sterk de neiging om op hun omgeving te willen reageren en kunnen zichzelf daarin vaak niet tegenhouden. Een autist heeft gewoon last van zijn te drukke omgeving en wil zich er het liefst tegen afschermen. 
 

Pas als de overprikkeling tot een dusdanig verstorend niveau komt dat het zich terugtrekken in zichzelf geen uitkomst meer biedt, slaat het gedrag om in zeer druk en extreem extern gericht gedrag. Maar dit is altijd tijdelijk van aard en heeft na de ontlading weer een neutrale periode waarin de prikkelverwerking enigszins gereguleerd is. Bij ADHD-kinderen daarentegen is er sprake van een permanente onrust en een behoefte dingen te gaan ondernemen, het liefst in de buitenlucht. 

Wat we in het voorbeeld zien van de kindertehuizen in Roemenië, waar kinderen die extreem werden verwaarloosd ‘autistisch gedrag lieten zien’ geeft exact weer waar het bij het diagnostisch vermogen van veel onderzoekers aan schort. Een kind dat geen autisme heeft kan nooit autistisch gedrag laten zien, maar wel gedrag dat lijkt op dat van een autist.
 
Het blijkt al uit het simpele feit dat toen de mishandelde Roemeense kinderen in een normale omgeving werden gezet, de symptomen verdwenen.
 
Autisme verdwijnt niet, zelfs niet onder de meest gunstige omstandigheden. Het wordt gereguleerd, er worden copings-strategieën aangeleerd om de aandoening hanteerbaar te maken en het leven van een persoon met autisme moet zo voorspelbaar mogelijk worden ingericht. Op die manier kan een persoon met autisme, afhankelijk van de gradatie, een heel goed leven hebben zolang er niet teveel mensen zijn die er iets anders van willen maken.
 
Hulpverleners die hoger opgeleid zijn, moeten zich schamen om met zulke knullige en beschadigende overtuigingen naar voren te treden, waaruit blijkt dat ze het verschil niet kunnen maken tussen aan de ene kant de symptomen van verschillende aandoeningen die een gelijkenis laten zien en aan de andere kant de kern, het intrinsieke karakter van wezenlijk verschillende  aangeboren aandoeningen.
 
Sven Snijer
 

 

13 opmerkingen:

  1. Tja verrassend.

    Heb een twee-eiige tweeling! (1 met pdd-nos)
    De ene stop ik in de kast de ander niet!!...
    De een is mager en de ander stevig! (diegene in de kast) o ja.. daar staat natuurlijk de voorraad eten! De andere uit de kast die geef ik geen eten..
    Sorry dit slaat helemaal nergens op!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zou dus een diagnost wat deskundiger zijn om de onzin en speculatie in jeugdzorgland tegen te gaan, voordat er gedacht wordt aan werkgelegenheid met OTS en ergere maatregelen?

      In het artikel hierboven dit artikel wordt duidelijk dat jeugdzorg het nogal eens ernstig en gevolg-hebbend mis kan hebben met hun speculaties, die ze naar de rechter uiten als ˊvalideˊ grond om een ˊuitersteˊ maatregel op te eisen.

      OTS en UHP en OZ zijn toch nog Staats "uiterste maatregelen" voor een kind???

      Verwijderen
  2. Breek me de bek niet open over hulpverleners en autisme. Ik ben zelf autist en vader van twee autistische kinderen. Dat ging allemaal prima (de kinderen hadden tenslotte een ervaringsdeskundige full-time ter beschikking) tot ik ging scheiden, de kinderen aan hun moeder werden toegewezen, de moeder alle omgang tussen mij en mijn kinderen saboteerde, en de jeugdzorg zich er mee ging bemoeien.

    Vijf jaar en drie rapportages van de Raad voor de Kinderbescherming later werd elke mogelijke omgang alsmede mijn ouderlijk gezag definitief de nek omgedraaid door de rechtbank. Want, aldus de RvdK, als autistische vader zou ik niet geschikt zijn om mijn eveneens autistische kinderen op te voeden, en moest omgang dus maar uitgesteld worden tot ik voor mijn autisme "behandeld" was. De RvdK denkt kennelijk dat autisme een of andere ziekte is waarvan je kunt "genezen" als je maar genoeg pillen slikt en genoeg therapieën volgt.

    En aan dat soort pseudo-deskundigen worden mijn kinderen dus blootgesteld. Ik zie hun toekomst met zeer veel zorgen tegemoet...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Beste vader zonder gezag.

      Hopelijk lukt het om al is het minimaal contact te houden of te krijgen met je kinderen. Kinderen met autisme zijn ook vaak te vinden op de moderne media en dat kan een goede manier zijn om concreet en neutraal te communiceren.

      Het is zeer belangrijk dat deze kinderen hun vader meemaken. Als het onbegrip van de omgeving en zelfs van moeder ze teveel wordt is er tenminste iemand op de wereld die begrijpt wie ze zijn. En al is het contact dan minimaal, het is noodzakelijk om goed op te groeien en jezelf en de omgeving te leren begrijpen. Anders kan het ten koste gaan van hun zelfvertrouwen en zelfbeeld.

      Als vader kun je ze ook leren omgaan met het onbegrip van moeder en van de omgeving. Dat heb je zelf ook moeten leren. Kinderen helpen om kalm te blijven en rustig te blijven vragen om de hulp die ze nodig hebben of manieren te vinden om zichzelf te helpen zonder angst en paniek. Elkaar te steunen en zo nodig tijdig met rust te laten. Leren balans te maken in hun dagelijkse leven. Er zijn zoveel dingen.

      Hopelijk lukt het hoe dan ook iets van contact te maken. Misschien niet nu, maar als het allemaal een beetje gezakt is. Niet confronterend maar coachend en meepuzzelend. Een grote gemiste kans inderdaad!

      Helaas zijn mijn kinderen met autisme hun, van mij gescheiden, vader met autisme een paar jaar kwijt geweest doordat hij de druk van de nare beschuldigingen van de kinderbescherming en het onbegrip in de omgang met hem niet meer aankon en zich teruggetrokken heeft.

      We hebben elkaar in het conflict met de kinderbescherming gelukkig altijd gesteund en inmiddels is er weer contact. Mijn kinderen hebben ook goede adviezen gekregen van hun vader en als er eens wat misgaat kunnen ze hem goed begrijpen.

      Het is zo jammer dat er zo weinig bekend is bij hulpverleners over wat autisme in een gezin kan betekenen. Voor je het weet maken ze er een drama van. Terwijl het tamelijk eenvoudig kan zijn als je het maar weet en gelooft.

      Verwijderen
    2. Ik ken een vrouw van 96 jaar. Een van haar zonen was autistisch. Ze "zag" het meteen toen hij geboren was. Hij was anders dan de andere kinderen, en wat hij bleek te hebben, autisme, daar had men toen geen naam voor.

      De andere kinderen in het gezin beschermden hem in zekere zin door hem overal mee naar toe te nemen. Deze man is later chauffeur geworden bij de PTT, met grote vrachtwagens, tot zijn pensionering. Hij functioneerde tot volle tevredenheid.

      Moraal van het verhaal, zowel thuis als in de buitenwereld (van toen), accepteerden zij hem zoals hij was.

      Verwijderen
  3. Kennelijk is een onbekende pleegouder zonder ervaring en orthopedagogisch gespecialiseerde opleiding beter voor de ernstig bedreigde ontwikkeling van een autistisch kind dan een eigen vertrouwde ouder met ervaring. Een ondeskundige en dus experimentele en onvertrouwde pleegomgeving geeft zeker veel rust aan het prikkelgevoelige kind???

    Hoe dom moet de jeugdzorgwerker bij de RvdK of BJZ zijn om dit te bedenken.

    Dom omdat hij niet de juiste ambulante hulp en ondersteuning in doorverwijzing weet te geven, en om dat af te dekken wordt OTS+UHP geregeld via een goedgelovig rechter, die denkt dat de jeugdzorgwerker ˊdeskundigˊ zou zijn.
    Eigen intelligentie wordt pas na 17 uur wakker?
    Zouden er kinderrechters bestaan die deze UHP-aanvraag van RvdK+BJZ op intelligentie afwijzen???
    Zou bij een van die rechters opkomen dat deskundiger begeleiding betere zorg is dan pleegzorg, dat geen zorg is!???
    Kan een aanvrager tot OTS of UHP eens strafbaar gesteld worden wegens laster en gevaarlijke behandeltrajecten voor zo'n kind???
    Of zal zo'n instituut zoals BJZ is als gezinsvoogdij-instelling voldoende verschuilmogelijkheden hebben om de verantwoordelijkheid bij foute aanvragen en behandelingen en laster nooit bij 1 persoon te kunnen leggen, wat goed is om deze lage kwaliteit van werkgelegenheid te laten voortbestaan??! En als de fout en de schade bekend zijn geworden, zal dan niets hersteld worden met betere zorg?? Een nietszeggend excuusje is toch voldoende ˊhulpˊ als er schade is, in psychisch opzicht??

    Wat een leuk werk: jeugdzorgwerk. De enige deskundigheid is de wegen kennen om je achter iemand anders te verschuilen bij fouten. De gedragsdeskundige ziet de cliënt niet, dus gaat vrijuit, en de gezinsvoogd is geen gedragsdeskundige, dus gaat vrijuit. Het team zag de cliënt ook niet, dus gaat vrijuit. En de pleegouder vangt enkel het ˊgestolenˊ kind op, en is geen orthopedagoog, dus gaat vrijuit. Dat is nog eens een veilige werkomgeving!!

    Niet zo veilig voor het kind, dat perspectief heeft op latere identiteitsproblemen, zo in pleegsettings en vaak vele overplaatsingen; dat moet goed zijn voor de nodige onzekerheidsproblematiek. Zou 90% van dit soort ˊhulpˊ voor latere werkgelegenheid in de psychologische hulpverlening zorgen??? De opgegroeide lekker vervelend in zijn vel, dat geeft mooi werkgelegenheid. Daar is dus jeugdzorg goed voor.

    Vooral niet de ervaring gebruiken. Geen deskundige er bij halen voor het gezin. Dat is veiliger voor de gezinsvoogdij en hun subsidies.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Bij mijn zoon is ook autisme vastgesteld. In het artikel las ik dat het "nu de schuld is van de ouders". Ben ik even blij...(ik bedoel dit cynisch)...ik heb nooit kunnen zorgen voor mijn zoontje, omdat hij letterlijk en figuurlijk na zijn geboorte "uitbuik is geplaatst". Hij was toen amper 24 uur op de wereld.

    Aangezien ik en mijn man hem amper zien...kunnen ze nu dus niet beweren dat het aan ons ligt...maar aan de pleegouders..!!!

    Ook zou onze zoon volgens BJZ nooit bij ons terug kunnen komen, omdat hij zeer "specialistische" zorg nodig heeft en dus bij een perspectief biedend pleeggezin zou moeten opgroeien. Ik wist al eerder dan die nitwits dat mijn zoon een autist was (en heb dat ook gemeld...kreeg toen te horen dat ik "dingen zag die er niet waren", "dat hij alleen apart was en niet moest aandringen op speciale begeleiding, omdat hij dit niet nodig had). Los daarvan.....werk ik zelf met autistische jongeren in een woonvoorziening (die soms ook agressief gedrag kunnen vertonen). Hoe krom wil je het hebben? Ik kan dus professioneel WEL voor autisten/andermans kinderen zorgen maar VOOR MIJN EIGEN KIND dus niet!

    Oja, ik heb ook nog twee andere kids die door roddel, valse praktijken e.d. van de gezinsvoogd OTS en UHP blijven.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Leuk he, dat woord 'perspectief-biedend'?!
      Dat rechters daar nog intrappen!

      Het enige perspectief is dat BJZ subsidie krijgt voor de werkgelegenheid, maar het kind de juiste zorg op juiste diagnose ontnomen wordt, naast het ontnemen van zijn ouders kennen, wat geen rust schenkt in bepaalde levensfasen.

      Wat behoort nu toch, zo vraag ik me af in jeugdzorgland, tot 't belang van het kind???

      Wat is "perspectief" in jeugdzorgland???
      Dat moet toch wel een heel andere betekenis hebben dan rechters geloven.

      Zou er 1 rechter zijn die dat woord doorziet???
      Zou er 1 rechter zijn die bij het horen van dat woord enigszins allergisch reageert en zelf wakker wordt en na gaat pluizen waar jeugdzorg mee bezig is, buiten het belang van het kind om???!

      Verwijderen
  5. Ik ben nu 67 jaar, maar solliciteerde als 24 jarige op een school voor autistische kinderen. Aan het eind van het gesprek merkte de directrice op dat ik in herinnering moest houden dat autisme altijd de schuld van de ouders was. Ik ben opgestapt, heb gezegd dat ik het niet met haar eens was en ben de deur uitgelopen, want daar wilde ik niet werken.Wat een onzin!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. okee. Maar wat is de oplossing voor dit alles ?

    De onderzoeker zei: jouw middelste kind (8) heeft vermoedelijk Asperger, jouw oudste kind (14) lijkt hier heel veel op maar we kunnen onze vinger er niet op leggen, ga naar een andere instelling die meer gespecialiseerd is.
    Mijn middelste is in die tweede instelling uiteindelijk gediagnosticeerd met Asperger omdat ze er niet omheen konden (het wel geprobeerd hebben).
    In een evaluatiegesprek dat nu Adviesgesprek wordt genoemd in de rapportage werd mij verteld, nadat ze laster van mijn middelste dochter's vader hadden aangehoord: wij DENKEN dat jij jouw oudste kind hebt verwaarloosd toen ze een baby was omdat je relatie uit is gegaan waardoor je WAARSCHIJNLIJK emotioneel afwezig was voor haar en daardoor heeft ze nu een persoonlijkheidsstoornis."
    Niemand, zelfs niet mijn dochter of ik, herkent dit. Deze aanname is niet juist.
    Wat doe ik hieraan ?
    Ik heb nu een OTS aan m'n broek met alle onrust die dat met zich meebrengt.
    En dan wordt er tegen mij gezegd: U bent verantwoordelijk om ervoor te zorgen dat er rust is in uw gezin.

    Welke test moet er gedaan worden om aan te tonen dat er geen sprake is van emotionele verwaarlozing ? Mijn dochter krijgt nu niet de "hulp" die ze nodig heeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat een ellende weer als je even googelt... Ben autist, mijn moeder, mijn broer en mijn twee dochters. Oudste ontkent het (trekje van haar vader) en leidt, ondanks waarschuwingen van mij, de psychologen om de tuin. Via Jeugdzorg bij een instelling (afsplitsing van?) terecht gekomen.
    Als het moet, maakt ze bijvoorbeeld opeens wél oogcontact, en nee, ze ondervindt geen problemen en zeker geen stress. Verhalen van haar vader en mij komen overeen, worden genoteerd en vervolgens genegeerd. Geen diagnose dus, geen uitleg aan haar wat autisme allemaal met haar doet en al helemaal geen hulp. Lekker goedkoop, op de korte termijn dan.... De ontkenning is een gevolg van haar narcistische trekken, die al helemaal niet worden 'gezien'. Ik raak mijn dochter kwijt, want haar gedrag maakt mij kapot en houd mijn hart vast voor haar toekomst. Met dank aan een stuk of zes 'specialisten' die vooral erg blij waren een keer een hoogbegaafd iemand een IQ-test af te nemen; dat waren ze niet gewend....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is ten hemel schreiend hoe blind 'deskundigen' soms kunnen zijn. Ook in ons geval was er bij mijn dochter sprake van 'oogcontact' en een opvallend aanhankelijk gedrag, waardoor de psychologe van het Mentrum van mening was dat het geen autisme kon zijn.

      Deze bewering werd klakkeloos overgenomen door een behandelteam op het MOC (speciale school) waardoor wij een jaar lang tegen een muur opliepen met onze overtuiging dat ze net als haar broer autisme had. Ze uitte zich gewoon anders omdat ze een andere persoonlijkheid heeft (en ze is een meisje) maar haar aandoening is in de basis hetzelfde. Na een jaar lieten wij haar door een onafhankelijke instelling onderzoeken en daar vonden ze autisme en een gedeelte ADHD.

      Het is niet te geloven hoe soms ook specialisten elkaar maar wat napraten. Als je onze dochter goed bestudeert en niet af gaat op wat oppervlakkige waarnemingen, dan zie je dat ze je bij stresssituaties helemaal niet aankijkt en ook geen contact maakt met wat je tegen haar zegt. Ze is volledig in de ban van de overprikkeling. Pas als dat na (een uur, of uren) gekalmeerd is, wordt ze weer voor rede vatbaar. Wij wisten vanaf het begin dat ze autisme had, maar ze hebben vaak geen boodschap aan de mensen die zo'n kind dag en nacht verzorgen en haar meemaken in alle denkbare omstandigheden.

      Deze slordigheid/gemakzucht/arrogantie is schadelijk voor ouders en kinderen. Ook in verband met jeugdzorg, waar een ander idee over wat er met je kind aan de hand is dan de professionals, je onmiddellijk verdacht maakt. Wij zijn ternauwernood aan jeugdzorg ontsnapt, maar jij bent minder gelukkig lees ik in je verhaal. Diep triest, dat er niet geluisterd wordt naar de mensen die er midden in staan. Ik wens je heel veel sterkte en geduld.

      Verwijderen
  8. Hoi allemaal,
    Ik wil niet nog meer gemeentelijke belastingen betalen en gooi niet graag meer centjes in de parkeerautomaten...en dat alleen om een stel mislukte arrogante onwetenschappers die nimmer door een gemeentelijke organisatie zal worden aangenomen (lees: jeugdzorgwerker) te financieren.
    Alleen deze gedachte al motiveert mij om zoveel mogelijk mensen op te roepen om deel te nemen aan mijn onderzoek. Ik ben (een gediplomeerde WO-niveau) gedragswetenschapper. Ik heb altijd al de ambitie gehad te promoveren. Universiteiten weigeren geld beschikbaar te stellen over mijn onderwerp. Logisch....de onderzoeksresultaten zal een dolk zijn voor de eigen hoofdfinancier, namelijk de rijksoverheid. Momenteel zoek ik zoveel mogelijk mensen !!! Dus mannen, vrouwen, kinderen, uithuisgeplaatsten, duurzaam beschadigden, happy enders...noem maar op!! Het liefst wil ik iedereen die ooit met jeugdzorg te maken heeft gehad in mijn onderzoek betrekken. Financiers heb ik niet, en ga ik niet krijgen ook. Althans niet in Nederland. Wat ik wel ga krijgen is verandering. Immers, er zal nieuwe wetenschap ontstaan. Wetenschap die de jarenlange onzin van Jeugdzorg zal gaan verwerpen. De kennis zal vele malen de wereld over gaan. Nederland zal dan wel moeten veranderen. Jeugdzorg zal dat nooit doen. Logisch, want de bakker gaat ook niet tegen zijn klanten zeggen dat brood slecht is voor mensen met glutenallergie, dat verkoopt niet. Veranderingen in werkwijze van Jeugdzorg betekent failliet verklaren van eigen toko. (Dan zouden onze kinderen en kleinkinderen nooit Jeugdzorg meemaken. Dat wil jeugdzorg niet). Het wetenschappelijke voertaal is Engels. (Helaas te lastig voor vele jeugdwerkers). Maar een ding kan ik wel verzekeren, dit grootschalige onderzoek zal geschiedenis schrijven!
    Voor mijn onderzoek heb ik wel een tal voorwaarden:
    1. inzage in alle verslagen, rapportages en documenten
    2. weergave van eigen verhaal (dus eigen verhaal).
    3. afname van 4 verschillende testen, namelijk hechtingsstijl, ouderkindtest (meet band tussen ouder en kind), opvoedingsstijl vragenlijst (om opvoedingsstijl te meten) en vragenlijst om welzijn, geluk en maatschappelijke perspectieven te meten.

    Als uit onderzoek blijkt dat 75% van alle producties van Jeugdzorg onzin zijn, dan zal ik de allergelukkigste mens op aarde zijn.

    Doelstelling:
    1. wetenschappelijk meten van de uitlatingen van Jeugdzorg op mondiaal en wetenschappelijk niveau.
    2. voorkomen/stopzetten van verspilling van onze belastinggelden en bijdrage leveren aan de begrotingstekort. (Lees: voor een algemene maatschappelijke financieel belang).
    3. zorgen dat het rijk excuses aanbied en een schadefonds opent voor alle slachtoffers die oorlog in vredestijd hebben gekend.

    Graag verneem ik van zoveel mogelijk mensen wat jullie hiervan vinden. Want als pas als er voldoende animo is, heeft het zin een vuist te vormen via de echte wetenschap.
    Ik ga er graag voor. Als het niet is voor mijn eigen portenomee, dan is het wel om te voorkomen dat mijn nog ongeboren kleinkinderen dit onzin hoeven mee te maken.

    BeantwoordenVerwijderen