vrijdag 23 augustus 2013

Jeugdzorg en het ‘Legalisme’


Met het oog op de algemeen betwijfelde aanwezigheid van een normaal geweten bij de gemiddelde medewerker van het AMK, Bureau Jeugdzorg of de Raad voor de Kinderbescherming, wil ik de lezers van Jeugdzorg Dark horse een klein stukje Chinese geschiedenis niet onthouden. Want wat blijkt? Exact dezelfde militante manier waarop jeugdbeschermende organisaties zich verhouden tot ouders en overige familieleden van het kind, treffen we aan in de houding van de ene filosofische school ten opzichte van een andere, in de Chinese oudheid. Ik heb het hier over de scholen van het Confucianisme en het Legalisme, die natuurlijke vijanden waren, omdat de door Confucius gepredikte gezinswaarden (EVRM 8) werden verafschuwd door de aanhangers van het legalisme van Shang Yang. Zij hadden een maatschappij voor ogen die niet bepaald werd door deugdzaamheid en (familie) relaties, maar door de strakke regels van een Staatsprotocol.

In de totalitaire staat draaide alles om de centralisatie van het gezag. Er werd zoveel mogelijk met standaard regels gewerkt en harde maatregelen werden toegepast om andersdenkenden eruit te werken. Er was een verbod op andere filosofische scholen (vergelijk jeugdzorg: andere zorgaanbieders/ onafhankelijke experts) want alleen het legalisme had de juiste ideeën. Er was een onderdrukking van protesterende geleerden (vergelijk Jeugdzorg: Moedwillig doof zijn voor de adviezen van hoogleraren die tegen de belangen van BJz adviseren), er vonden boekverbrandingen plaats (vergelijk Jeugdzorg: het censureren van ouders die internet gebruiken om hun grieven te uiten en hen straffen met minder omgang). De ideale bestuurders voor de legalistische staat waren niet de moreel ontwikkelde mensen, humanitaire personen, of intellectuelen, maar juist de meest gewetenloze mensen, omdat zij zonder genade de wetten zouden toepassen en zich niet zouden laten afleiden door menselijke voor –en afkeuren, zoals binnen het Confucianisme waarbij de familieband zou kunnen leiden tot het bevoordelen van de eigen groep.  
 
Indoctrinatie

Het ideaal van de legalisten was een maatschappij waarin mensen zo geïndoctrineerd waren door de wet (die voor iedereen gelijk van toepassing was) dat deze geheel geïnternaliseerd zou raken en de burgers gedachteloos gevolg zouden geven aan haar voorschriften (Vergelijk gezinsvoogden) Tenslotte zou de wet overbodig worden evenals de regering, want er zou een automatisch juist en ordelijk verlopende samenleving ontstaan waarbij menselijk gedrag identiek zou zijn aan de wetgeving. Het systeem zou zichzelf in stand houden als de strenge middelen en maatregelen er maar diep genoeg ingestampt zouden worden!
 
Ook hier zien we onmiddellijk de ideologie van jeugdzorg en wel met name het gedachtegoed van de bestuursvoorzitter van Bureau Jeugdzorg Agglomeratie Amsterdam, in zijn herhaaldelijk pleidooi voor het ‘overbodig maken van jeugdzorg’ in zijn columns op Binnenlands Bestuur. Want hoe wil deze zo in het oog springende jeugdzorgbestuurder zijn eigen organisatie eigenlijk overbodig maken? Niet langs de weg van de gezinsintegriteit of de ouderschapsintegriteit, waarbij er gewerkt wordt vanuit de concrete hulpvraag en de eigen hulpbronnen van ouders om hun opvoedkundige vaardigheden te versterken of hulp te bieden bij andere zaken die mogelijk spelen. 
 
De Ouder- en Kindadviseur
 
De insteek van Erik Gerritsen is het jeugdzorgsysteem zo alomvattend te maken, dat er geen enkel onderdeel in het leven van mensen meer overblijft waar jeugdzorg en kinderbescherming niets in de melk te brokkelen hebben. Een goed voorbeeld hiervan is de Ouder- en Kindadviseur die in Amsterdam standaard bij de ouders aan huis komt, ook als er geen probleem of hulpvraag bestaat, zes weken na de geboorte van een kind. De O&K, die bij voorkeur de plaats van de huisarts gaat verdringen bij opvoedingsvragen en gedragsproblemen, zodat zoveel mogelijk bezuinigd kan worden op (doorverwijzing naar) specialistische hulp. De O&K is ook gestationeerd in de school en laat zich niet beperken tot een vraagbaak of ‘signaleringsdeskundige’ alleen. Ouders kunnen ook aangesproken worden op hun verantwoordelijkheid voor eigen en andermans kinderen!  

Het mag duidelijk zijn waar dit naartoe gaat. Jeugdzorg kan alleen afgeschaft worden als de hele samenleving is omgetoverd tot één grote jeugdzorg, waarbij we allemaal elkaar en elkaars kinderen in de gaten gaan houden en onmiddellijk alarm slaan als we iets vermoeden. We hoeven daarvoor niets meer te overwegen voor onszelf, of we er wel goed aan doen om onze neus in andermans zaken te steken of te bedenken dat er misschien ook kwalijke gevolgen kleven aan een melding, want met de nieuwe Meldcode, weten we allemaal zonder nadenken wat ons te doen staat. Gerritsen zei het al in één van zijn recente columns: ’Zijn we niet allemaal een beetje jeugdbeschermer?’ Ik zou zeggen, gelukkig nog niet, want dat zou betekenen dat we ook allemaal een beetje verdacht zouden zijn, in de legalistische samenleving. De uiteindelijke bedoeling is dat we een systeem krijgen waarbinnen alles zo goed op elkaar afgestemd is, dat er geen ruimte voor reflectie meer nodig is en zodoende wordt het een volautomatisch protocollair gebeuren. 
 
Ongekende strengheid

In dit licht moeten we het nieuwste plan van Gerritsen opvatten om ouders al van hun kind te beroven na één of twee jaar, indien volgens het oordeel van jeugdzorg (!) gebleken is dat ouders ‘hulpweigeraars’ zijn en niet doen wat juist is voor de veiligheid van het kind. Het is de laatste fase voorafgaand aan het overbodig maken van de wet en de zittende macht, in het legalistische systeem.  Met ongekende strengheid moeten de principes toegepast worden die iedere zorgvuldige overweging overbodig maken, waardoor we een ‘perpetuum mobile’ krijgen dat zijn wrede manifestatie zal continueren vanuit de willoosheid van de mensen zelf.  

Beslissingen baseren op een vastgestelde periode, waarna ouders kinderloos gemaakt mogen worden, zonder te kijken naar de specifieke gezinssituatie, of de aard van de problematiek/hulpvraag is ideaal werken, lijkt me. Zo wordt het voor jeugdzorg (of beter het jeugdzorggedachtegoed dat Alomtegenwoordig wordt) nog makkelijker om gezinswaarden om zeep te helpen. De eigen verantwoordelijkheid in het handelen van jeugdbeschermers wordt nog verder naar de achtergrond gedreven. Er hoeft niet eens meer gemotiveerd te worden, want de termijn zelf bepaalt dat het in het belang van de jeugdige is om voorgoed van de eigen familie te worden losgesneden. Een perfect systeem.
 
Sven Snijer

3 opmerkingen:

  1. Inderdaad, mooi geschreven. En wie is de baas en architect van dat totalitaire systeem? Erik Gerritsen!

    En B&W maar slapen, ondanks alle klachten en signalen van ouders, andere burgers, docenten, de Amsterdamse Rekenkamer en de voortdurende verscherpte aandacht van de Inspectie voor de jeugdzorg-situatie in Amsterdam.

    En niet alleen dat: er is een idealistische wethouder die overal vertelt dat sociaal doe het zelven samen gaat met bemoeizorg achter de voordeur! Het is niet te geloven, het een propageren en erbij zitten te slapen dat het andere gebeurt.

    Ook het heilige geloof in betrokkenheid van staatssystemen zonder enige kennis van de klachten en wat er werkelijk speelt. Het is heel, heel erg en godzijdank dat landelijke media en landelijke politici wakker worden.

    De grote vraag is: wie maakt de plannen van de Amsterdamse gemeenteraad ongedaan? Want het is al heel ver, er is sprake van verregaande doodenge samenwerking tussen jeugdzorg en de politie. Met politie-invallen, intimidaties op basis van foute rapporten en afgrijselijke consequenties voor kinderen.

    Je zou verwachten dat een wethouder een ambtenaar als Gerritsen die hem zo voor de voeten loopt en politiek bedrijf, op staande voet ontslaat. Hoe moeten ouders en kinderen zich nu nog veilig voelen als ze weten wat de intenties van deze bestuurder zijn.

    En nu ook deze week bovendien bekend is geworden dat Bureau Jeugdzorg Amsterdam al WEER onder verscherpt toezicht van de Inspectie komt. Telkens gaat het weer over een ernstig gebrek aan zorg, aan zorgvuldigheid en integriteit en om ronduit onveilige situaties voor de kinderen.

    En Gerritsen maar opscheppen over minder dwang. Maar hij vertelt er niet bij dat er daardoor veel meer drang is, hetgeen hetzelfde inhoudt. Het komt er allemaal op neer dat ouders en hun kinderen moeten doen wat jeugdzorg zegt of de kinderen worden afgepakt.

    En dat terwijl BJAA zo verschrikkelijk disfunctioneel is. Het is heel erg en nog erger is de staat van de democratie in Amsterdam! Dit kan zo niet langer, de Inspectie vraag Hilhorst om een aanwijzing te geven. En wat gebeurt er?

    Gerritsen is nog vaker in de media dan zijn baas en bespeelt de publieke opinie alsof hij een politicus is. In plaats van een uitvoerder die leunt op maatschappelijk vertrouwen en loyaal is aan zijn politieke baas en die uiteraard niet voor de voeten loopt.

    In Amsterdam is al heel veel gezegd en geschreven over de streken van Erik Gerritsen en hoeveel angst hij zaait, hoe bang mensen voor hem zijn. En wat doet men dan? Men maakt uitgerekend deze man directeur van Jeugdzorg waar alles draait om vertrouwen en integriteit. Dat is Amsterdam.

    En maar het hoogste woord voeren als het hier zo goed gaat. Burgers gillen zo langzamerhand om hulp en ingrijpen van buitenaf ivm de Amsterdamse jeugdzorg.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Erik G. censureert wanneer iemand bij zijn blog BB reageert met waar het in de kern fout gaat.
    Erik praat en schrijft leuk, mooi...
    Maar hij verzwijgt hoe vaag en insinuerend de overgang van zorg naar dwang en bedreigende drang is.
    Hoe vaak er gelogen wordt in indicatiebesluiten en plannen van aanpak is verontrustend, maar hoe zou hij dat ook kunnen zien? Je moet toch als bestuurder geloof hechten aan je werknemers?
    Hij zal mogelijk eens controleren via een gezin waar werkelijk wat aan de hand is, en daarop baseert hij zijn geloof.
    Daardoor worden die meerderheid van klagende ouders niet geloofd, en heeft hij geen effectief controlesysteem aangelegd om de leugens te kunnen doorprikken van zijn werknemers die aansturen op dwangmaatregelen.
    Dat is ideaal voor ondeskundige werknemers, jeugdzorgwerkers.
    Zo val je niet snel door de mand.
    En dat het inkomen via de Regeling Normbedragen jeugdzorg zo ook mooi blijft, is meegenomen, toch?
    Stel de 'hulp' van BJAA in een ideaal daglicht. Dat verkoopt.
    Zeker als je de zorg-inkopende ambtenaren en wethouder niet goed voorlicht over die overgang naar dwangmaatregelen door niet-diagnosten, of op meningen n.a.v. geselecteerde gegevens over een kind door de werknemer.
    Maar hoe moet het toch met het geweten? Selectief aanvoelen en hoe doe je dat? Of toch maar het geweten wegliegen, wat goed past bij de manier om te veel kinderen met beweringen en gebrek aan afweging van andere kindbelangen (in de toekomst) binnen te halen: liegen, suggereren, afleiden, misleiden, niet alleen van anderen maar van jezelf?!
    Wie weinig verdient is mogelijk wat makkelijker bij z'n geweten. Geld is geen maatstaf voor geweten. Diagnostisch onderzoek met open vragen aan een passend deskundige die de cliënt ziet is nodig. Nodig in ieder geval voor een dwangmaatregel.
    En hulp verstrekken aan huis is gebleken effectiever.
    Er is nu reden genoeg om zijn mooipraat sterk in twijfel te trekken, omdat hij met zijn mooipraat veel verzwijgt.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dus in de verkooppraat wegens de gemeentelijke zorginkoop is de mooipraat dat BJZ goed eerstelijns en tweedelijns hulp kan geven, maar dat de DERDE taak toebedeeld aan BJZ de dwang-taak is.
    En de overgang tussen eerstelijns naar dwang i.p.v. tweedelijns hulp wordt niet duidelijk gemaakt, wordt genegeerd, wordt verzwegen.
    Daar hebben ouders moeite mee.
    Daar hebben de meeste kinderen onder te lijden.
    Want uithuisgeplaatst-zijn kent schadelijke gevolgen in de psyche van dat kind.

    De verkooppraat van BJZ verzwijgt hun a.s. inkomstenbron: niet doorverwijzen naar tweedelijns en derdelijns diagnostische en therapeutische hulp, maar naar dwangmaatregelen waar BJZ geld ontvangt voor gezinsvoogdij-'hulp'.

    De gemeenten moeten dus zorg dragen om voordat er dwang wordt toegepast en aangevraagd (bij de rechter) er eerst een bij de case passend diagnost open te laten onderzoeken of die dwang wel optimaal en gegrond zou zijn.

    Vaak is 't effectiever om echte diagnostisch-therapeutische zorg te verlenen door een persoon die onder de wet WGBO (BW7:446..) werken moet, onder de wet BIG werken zal. Aan beroepsethiek doet en tuchtrecht kent.

    28% van de OTS-sen verminderde de zorgpunten na 2 jaar. Dat is 'n extreem lage score voor BJZ! 33% verslechterde in die tijd! Dat is geen zorg, dat is werkgelegenheid van BJZ.

    BeantwoordenVerwijderen