"Mama wil niet voor jou zorgen"

Wat heeft tot de uithuisplaatsing geleid van mijn kind?

Het was een combinatie van factoren. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Een burenruzie. Een wijkagent die langs gekomen was na éénmalige melding huiselijk geweld waarbij mijn oudste zoon betrokken was. Een ex-vriend die liet weten mij "helemaal kapot te gaan maken.” Een verkeerd advies van een cardioloog na een hartinfarct, met betrekking tot medicatie waardoor ik ontregelde. De inzet van Bemoeizorg van de GGD. En dat ik alleenstaande moeder was (met een rancuneuze vader op afstand).  

Verbijsterend 

Achteraf heeft het me verbaasd welke meningen, standpunten en oordelen "bekenden" of anderszins betrokkenen over ons aan de Raad voor de Kinderbescherming doorgaven. In de dossiers stonden verbijsterende opinies en conclusies, gepresenteerd als de enige echte waarheid. Er was geen onderzoek gedaan naar het waarheidsgehalte. Jeugdzorg of de Raad ‘vergaten’ naar de mogelijkheid van plaatsing van mijn kind in ons netwerk/familie te kijken.  

Na de uithuisplaatsing mocht ik niet weten waar mijn kind was. Er werd mij direct door de jeugdzorgvoogd medegedeeld dat mijn kind nooit meer terug thuis zou komen. Er was geen contact mogelijk met hem. Wij zagen elkaar voor het eerst -onder begeleiding- na drie lange maanden. Daarna meestal om de zes weken. Een half uur tot een uur. Later één maal per week telefonisch contact. Dat contact was niet vrijblijvend of erg vrolijk; er mocht niets ter sprake komen wat het kind zou kunnen belasten. "Mama heeft  je zo gemist", was bijvoorbeeld helemaal fout.

Binnen twee maanden werd mijn kind al in een perspectief biedend traject geplaatst. Perspectief biedend wil in Jeugdzorg-taal zeggen dat het kind niet meer terug thuis geplaatst gaat worden. Mijn kind werd in zijn eerste pleeggezin geconfronteerd met  seksueel misbruik en geweld door één van de eigen puberkinderen daar. De signalen hiervan werden door alle zogenaamde deskundigen niet herkend; er werd in plaats daarvan wel extra voor mijn kind gebeden.  

“Mama wil niet voor jou zorgen”

Mijn kind begreep niet waarom ik het niet op kwam halen, zoals ik immers altijd had gedaan. Achteraf vertelde mijn kind dat hem voorgehouden werd dat zijn moeder helemaal niet meer voor hem wilde zorgen.  

In verband met zijn hechtingsproces werd aan mijn kind verteld dat het nooit meer terug zou gaan naar huis. In anderhalf jaar beleefde mijn kind wel overplaatsingen naar vijf pleeggezinnen (nieuwe woonplaatsen, nieuwe scholen, nieuwe vriendjes) Dit werd mijn kind niet van tevoren verteld. Mijn kind dacht dat hij niet lief genoeg geweest was. Dat het aan hem lag. Dat het zijn schuld was. Mijn kind is er door deze handelwijze van overtuigd geraakt dat niemand hem wil hebben.

 

Op de achtergrond was ik druk met het opvragen van dossiers, en plannen van aanpak, rechtszaken en hoger beroepszaken. Tijd noch moeite werden gespaard, bakken vol geld heeft dit gekost.

 

Dag en nacht bezig zijn met het weerleggen van beschuldigingen en door Jeugdzorg geconstateerde tekortkomingen en bedachte verdenkingen. Het leek kansloos. Leven deed ik voor dat enkele moment dat ik mijn kind kon zien. Wanneer je je kind op deze manier kwijt raakt, ga je kapot. 

Stichting KOG 

Ik vroeg second opinions aan bij specialisten, deed opvoedcursussen, vrijwilligerswerk, liet bloedcontroles uitvoeren in verband met medicatie...alles om maar aan te kunnen tonen dat ik wél competent ben om voor mijn kind te zorgen. Ik bleef op zoek naar bepalingen en wetsartikelen om bezwaar aan te tekenen wanneer dat nodig was. Ik kreeg hierbij waardevolle steun van Stichting KOG.

Het tij leek te keren, nadat het laatste pleeggezin besloot verder te gaan als gezinshuis. Mijn kind werd uitgebreid getest en onderzocht, want voor verblijf in een gespecialiseerd gezinshuis is een indicatie nodig die uitsluitend afgegeven kan worden als er sprake is van bijvoorbeeld een gedragsstoornis. Dit kon niet worden vastgesteld bij mijn kind!

Tijdens de daaropvolgende rechtszitting presenteerde ik met succes een terug naar huis plan. Ik had Thuiszorg bereid gevonden om dit te begeleiden in onze nieuwe woonplaats en zij ondersteunen ook met video-hometraining. Er stond bovendien een riant netwerk op papier, variërend van huisarts tot en met buren. School was uitgezocht, vrijetijdsclub ook. De gezinsvoogd had nog het meeste moeite met deze gang van zaken, want terugplaatsing stond lijnrecht tegenover haar oorspronkelijke standpunt. Toen ik mijn kind definitief mocht ophalen, was zij niet aanwezig.  

Strafrechtadvocaat 

Op juridisch vlak was Mr. Maarsingh uit Deventer iedere keer bereid deze zaak op zich te nemen. Dat is opmerkelijk, want hij is oorspronkelijk strafrechtadvocaat. Hij heeft het nu ook voor elkaar gekregen dat het verzoek voor verlenging van de OTS afgewezen is. Wat mij verder opviel was dat wij een rechter troffen, die zich wel degelijk enorm in de zaak verdiept had en zich niet liet verblinden door de vele stofwolken die tijdens de zitting opgeworpen werden.  

Die stofwolken bestonden uit het gebruikelijke register aan nieuwe bezwaren en verdachtmakingen, zoals twijfels over pedagogische capaciteiten, teveel tijd computeren van het kind, gezondheidsbezwaren van de moeder, mogelijke sociaal-emotionele problemen bij het kind op school, het ontbreken van bereidheid tot meewerken van de moeder, etc. Kortom; het doorsnee rijtje, maar dan zonder bewijzen. 

Ik ben niet ingegaan op alle nieuwe bezwaren, de werkwijze van of verhouding met de gezinsvoogd; ik heb uitsluitend gemeld dat de doelen van de vorige OTS uitspraak behaald zijn. Dit keer was het voor mij makkelijk om zakelijk te blijven en alleen in essentie te reageren. Voorgaande keren moest ik altijd als eerste van start gaan en dan jammer je alle kanten op. Nu waren de rollen omgedraaid. 

Rechter wijst OTS af

De rechter besloot niet over te gaan tot verlenging van de OTS en het verzoek hiertoe af te wijzen! Na vier jaar komt er hopelijk een einde aan onze Jeugdzorg-periode. Al zullen wij voortaan met "stijve pootjes" verder door het leven in Nederland moeten gaan. Omdat mijn kind zo'n heimwee had naar zijn eigen oude woonplaats, zijn wij terugverhuisd. Maar nu sámen! Mijn kind kon weer terecht op zijn oude school, bij zijn oude vriendjes.  

Onze verhuizing heeft wel tot gevolg dat wij bijna al die figuren weer tegenkomen die hebben bijgedragen aan het ontstaan van onze ellende. Door mijn ervaringen in de afgelopen jaren heb ik mijn inzicht over hulpverlening flink moeten bijstellen. Niet alleen over de hulpverlening, maar ook over Nederland en alle mensen die dit mogelijk hebben gemaakt. Eén ding is zeker; ik sta tegenwoordig héél anders in het leven.  

En mijn kind? Hij is beschadigd. Mijn kind heeft méér meegemaakt dan de gemiddelde 21-jarige. Af en toe komt er weer even een sprankelend doorkijkje naar zijn oorspronkelijke persoonlijkheid. En dit biedt goede hoop voor de toekomst.

 

 

Naam en gegevens bekend bij Jeugdzorg Dark horse