dinsdag 7 januari 2014

Groeten uit het buitenland,

We zitten alweer bijna een half jaar in het buitenland, vanwege de OTS en misschien, je weet nooit, een UHP binnenkort of ontheffing uit de ouderlijke macht. 

Het gaat hier goed, niet meer de angst dat je kind uit huis gehaald wordt.

Ze weten niet waar we zitten en we hebben wat maatregelen genomen om minder makkelijk traceerbaar te zijn.

Ik mail nu onder een andere naam en ga de strijd weer aan van afstand, door artikelen te schrijven en mensen weer verder bewust te maken.
 
Naam en casus bekend bij Jeugdzorg Dark horse 
 
                                       ----------------------------------------------------------

De maakbare samenleving is een utopie
 
Zodra een utopie het doel wordt van de politiek, is de totalitaire staat nabij. Paul Frissen waarschuwt in zijn ”Fatale Staat” voor het despotisme van de interventiestaat. Gebaseerd op goede bedoelingen, maar uiterst gevaarlijk.

Kinderen, die de meeste kans lopen het criminele pad op te gaan worden verplicht neurologische tests te ondergaan, waarbij de huidgeleiding en hartslag worden gecontroleerd. Daarnaast worden vragenlijsten ingevuld door leerkrachten en hulpverleners. Dit invullen gebeurt niet objectief. De leerkracht, die vindt dat het kind zich beter moet gedragen, vult bijvoorbeeld een risicolijst in. Het subjectieve beeld wat de leerkracht schetst van het kind is bepalend. De leerkracht zelf ontsnapt aan iedere kritiek. Maar een kind dat een engeltje is bij de ene leerkracht, die respect toont en luistert naar het kind, kan zich bij een controlerende, afstandelijke leerkracht weleens slecht gedragen. Het gedrag van een kind is niet op zichzelf staand.
 
Met gedrag geeft een mens een signaal af en reageert op zijn omgeving. Een gespannen, oordelende leerkracht, die zelf bang is om fouten te maken, beïnvloedt het gedrag van de leerlingen anders dan een leerkracht, die de kinderen ruimte, vrijheid en lucht geeft en niet bang is om de kinderen op te laten bloeien zoals ze zijn. Daar gaat neuropsycholoog Hanna Swaab volledig aan voorbij. Zij beweert dat aan de hand van tests en vragenlijsten het empathisch vermogen van het kind gemeten kan worden, als vaststaand feit. Zij baseert zich op wetenschappelijke inzichten. Huid en hart reageren op plaatjes of uitspraken. Dat ieder mens anders reageert, kan niet in een test gevangen worden. Maar vervolgens worden met de resultaten van deze tests ouders en kinderen in de fuik van jeugdzorg gedreven.
 
Veel fouten en geen waarheidsvinding
 
In de sociale wijkteams zitten namelijk “professionals” van Bureau Jeugdzorg. Deze mensen hebben de macht van de overheid gekregen om diep in te grijpen in het gezin. En dat doen ze dan ook heel vaak en snel. Helaas doen ze dat niet op basis van wijsheid, inzicht en betrokkenheid, maar kijken ze door een gordijn van vooroordelen naar ouders en kind.
 
Van deze hulpverleners is genoegzaam bekend dat zij veel fouten maken, niet aan waarheidsvinding doen, fouten niet herstellen, en veel schade aan gezinnen aanrichten, door kinderen veel te snel onder toezicht en uit huis te plaatsen. Van deze mensen kan dan ook absoluut niet verwacht worden dat zij op “wetenschappelijke wijze” op basis van tests, die hun waarde niet bewezen hebben, integer om zullen gaan met ouders en kinderen.

Als we dan ook lezen dat als ouders de hulpverlening niet willen aanvaarden er weer zwaarder geschut gebruikt zal worden, weten we al hoe laat het is. Onder dreiging van ondertoezichtstelling, uithuisplaatsing en ontheffing van het ouderlijk gezag wil men zijn gelijk weer halen. Uiterst schadelijk.
 
K

9 opmerkingen:

  1. Voor de volledigheid de bijbehorende links:
    Het gaat hier om de PIT-teams, de Preventie-Interventie-Teams, die volgend jaar in heel Amsterdam in het basisonderwijs ingevoerd worden, "na de goede eerste resultaten" en die bestaan uit "professionals" van BJZ, William Schrikkergroep e.a.

    Zie: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/article/detail/3571956/2014/01/04/Ingrijpen-bij-kind-nodig-tegen-misdaad-later.dhtml

    En voor meer informatie wat allerlei kinderen moeten ondergaan:
    http://www.amsterdam.nl/gemeente/organisatie-diensten/dmo/onderwijs-jeugd/preventie/screening-sociale/

    Op deze pagina staat een link wat voor tests er gedaan worden. Niet alleen bij kinderen, die lastig gedrag laten zien, maar ook bij alle broertjes en zusjes, de Top600.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mijn dochter, heeft de instructie dat ze niets hoeft in te vullen en met niemand hoeft te praten als ze zelf geen problemen heeft of ervaart.
    Ik heb haar verteld dat de vragenlijsten naar problemen zoekt die er helemaal niet zijn.
    En dat als ze problemen heeft ze altijd bij mij terecht kan en we dan gaan kijken voor een oplossing.
    Als ze denkt dat ze niet bij mij terecht kan dat ze altijd bv de kindertelefoon kan bellen of naar de huisarts kan gaan voor een gesprek.
    Ook kan ze terecht bij familie of haar vader.
    Dat zal ze dan ook tegen die problemen-zoekers vertellen als ze vragen waarom ze niet wil invullen en of praten.
    Ook gaat ze vanaf nu niet meer naar de schoolarts, wij doen niet meer mee aan het vullen van statistieken!

    Kortom alternatieven voldoende, belangrijk is dat je je kind goed voorlicht en haar/hem de alternatieven verteld, hoe hulp te zoeken indien nodig!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Onze zoon (nu 14) heeft vorig schooljaar dezelfde instructies van ons gekregen n.a.v. een uitnodiging voor een onderzoek door de schoolarts. Ook even gebeld met de betreffende instantie om mede te delen dat wij niet meewerken aan welk onderzoek dan ook. Dan levert je dan een verbale koude douche op, want "dat kon niet", "het is zo belangrijk" en "dan weet je hoe het met je kind is".
      Vooral die laatste slaat natuurlijk nergens op, want wij weten best hoe het met ons kind is en gaan wel naar de huisarts/specialist indien nodig.
      Ook school zelf geinformeerd en daar was men juist heel soepel: hij heeft dan ook aan geen enkel onderzoek meegedaan.

      Verwijderen
    2. Yvonne en degene die op haar reageert voelen duidelijk nattigheid.
      En terecht. Het hele JGZ onderzoek is LEVENSGEVAARLIJK.
      Het onderzoek bestaat uit : lengte, gewicht, oren en ogen.
      Wat kan daar fout bij gaan ? Weinig tot niks.
      Echter bij het onderzoek hoort ook een vragenlijst en soms meer dan een.
      Het is de bedoeling dat uw kind deze zelf invult.
      Een vragenlijst - die er altijd bij zit- is de vragenlijst SDQ jongeren.
      Hierin staan vragen als: Ik ben vaak ongelukkig, in de put of in tranen.
      Ik neem dingen weg die niet van mij zijn, thuis, op school of op andere plaatsen.
      Ik ben voor heel veel dingen bang, ik ben snel angstig. Ik zit constant te wiebelen of te friemelen. Aankruisen : waar, niet waar of een beetje waar.
      Kortom een compleet psychologisch onderzoek.
      Onderaan staat dan ook.
      In te vullen door de Jeugdgezondheidszorg of instellingsmanager.
      Rood=Emotionele problemen. Geel=Gedragsproblemen. Groen=Probleem leeftijdsgenoten en nog meer van dat soort fraais.

      Soms doet de plaatselijke GGD er nog een lijstje bij. Het vorige is een landelijk exemplaar.
      De vragenlijst van de GGD waar wij mee te maken hebben, begint met enige geruststellende woorden.
      Onder de kop : Uitleg vragenlijst staat.

      Deze vragenlijst is bedoeld als voorbereiding op het onderzoek dat binnenkort de JGZ-arts zal plaatsvinden. De arts heeft een beroepsgeheim en mag jouw gegevens niet zonder jouw medeweten aan anderen geven of vertellen.

      Dit klinkt heel mooi, maar is het ook waar?
      Kijken we even in het Burgerlijk Wetboek Boek 1 Art 240.

      Degene die op grond van een wettelijk voorschrift of op grond van zijn ambt of beroep tot geheimhouding is verplicht kan, zonder toestemming van degene die het betreft, aan de raad voor de kinderbescherming inlichtingen verstrekken, indien dit noodzakelijk kan worden geacht voor de uitoefening van de taken van de raad.

      Ai, weg beroepsgeheim. Er bestaat een rechtstreekse lijn van de JGZ naar de Raad. En of iets noodzakelijk is, bepaalt de Raad zelf.

      Conclusie: Men wil graag wat weten van mijn kind, maar men begint met een verkeerde voorstelling van zaken. Dit is een nette manier om te zeggen : Het zijn keiharde leugenaars.

      Nu nog een paar voorbeeldjes uit dit formulier.
      Onder de kop : Lichamelijke gezondheid.
      Mis je vaak lessen? Ik zie het verband niet. U wel?

      Onder de kop : Ga je regelmatig naar.
      Huisarts?
      Arts in ziekenhuis?
      Fysiotherapeut?
      Bureau Jeugdzorg? Eigenaardig, maar het staat er echt.
      Er wordt ook nog gevraagd of mijn kind zindelijk is. zijn tanden poetst enz.

      Bij de volgende kop lees ik.
      ONGESTELD(alleen voor meisjes). Dat weten we dus ook weer.

      En onder de kop: OVERIG.
      Heb je de laatste 12 maanden er wel eens serieus over gedacht om een eind te maken aan je leven.

      U begrijpt dat er bij ons thuis niet meegedaan wordt aan deze onzin.
      Ik vind Yvonne en degene die op haar reageert dan ook verstandige mensen.
      Alleen zou ik voorzichtig zijn met de kindertelefoon en de huisarts.
      De huisarts van mijn kind doet een AMK melding zonder mij of het kind ooit gezien te hebben.
      Zij werkte pas een maand in de praktijk. De vorige huisarts was net overleden.
      Tja, een ongeluk komt nooit alleen.

      En dan nu maar hopen dat er niks gebeurt, want dan staat het geregistreerd dat u uw kind de toegang tot de gezondheidszorg onthoud.

      Ouder zijn in Nederland: Een zwaar beroep!!

      Verwijderen
    3. Er zijn ook huisartsen die niets durven ondernemen omdat ze zelf ook kinderen hebben.
      Ook het kind van een huisarts kan namelijk uit huis geplaatst worden.

      Verwijderen
    4. Kindertelefoon zou ik niet snel adviseren. Kindertelefoon is onderdeel van BJZ. Ze zeggen wel dat de telefoontjes anoniem zijn, maar je weet nooit.

      DM

      Verwijderen
  3. Het is duidelijk dat de beroepsgroep jeugdzorgwerkers (gezinsmannagers, wijkteam, O-een K-adviseurs, enz.) voor het gemak en de werkgelegenheid kinderen trachten in formulieren en lijstjes te stoppen, en deze uitkomsten als feiten te benoemen....

    De psyche van een kind (met somatische, fysieke, ontwikkelings-, en reflexie op de pedagogie-) aspecten niet zomaar past in een formulier.

    In het artikel onder dit artikel wordt beschreven hoe diagnostiek dient te werken.
    En het zou voor de schadende werking van ˊbeschermingsmaatregelenˊ op speculatieve gronden van lijstjes toch belangrijk voor kinderen moeten zijn om op basis van minimaal juiste diagnostiek in een passend hulptraject terecht te komen.
    Lijstjesspeculatie mag geen diagnostiek genoemd worden, al wil jeugdzorg dat graag voor hun werk.

    Diagnostiek gaat dieper, weegt af, is integraler en op hoog niveau (medisch-academisch) intervisie onder artsen. Jeugdzorgwerk is geen artsenwerk. Jeugdzorg is geen diagnostiek, geen zorg.... Uithuisplaatsen is geen therapie, geen zorg.
    Wat wil men onze opgroeienden aandoen?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja, ik weet het. Ik heb mijn kinderen al 1,5 jaar niet mogen zien, omdat ik niet met fascisten onderhandel. Onze kinderen zijn uit huis gehaald door een valse melding van een stalker.

    Ben Hoogmade

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Klopt, zodra de gezinsvoogd tegengas krijgt of je hem/haar wijst op de manier waarop hij/zij het werk moet doen, wordt je gestraft met het niet meer zien van je kind(eren).
    Dit geldt niet alleen voor vaders maar ook voor moeders.
    Nog steeds schijnen gezinsvoogden zich niet te realiseren welke schade ze daarmee aanrichten bij kinderen, hun ouders en de rest van hun familie.
    Je moet wel heel weinig besef hebben van de realiteit als je van zo'n kind pleegouder wilt worden!!

    BeantwoordenVerwijderen