woensdag 6 november 2013

Minder uithuisplaatsingen?

Volgens de cijfers van diverse Bureau’s Jeugdzorg zijn de aantallen gedwongen maatregelen de laatste paar jaar met 20 tot 30% gedaald, wegens een nieuwe manier van werken. Deze ‘vernieuwing’ is welbeschouwd de lang verwachte normale manier van werken, bestaande uit het luisteren naar de cliënt, het meer kijken naar wat er mogelijk is in de thuissituatie, het inschakelen van het eigen netwerk van ouders (voorheen ‘geen belanghebbenden’) en een bewust streven om de gedwongen maatregelen terug te dringen vanwege de slechte naam van Jeugdzorg, die alom bekend staat als kinderrover. 

Kinderbemoeial 

In plaats van zich op de borst te slaan als BJz over de vermindering van hulp in het gedwongen kader, zou men ook de rekensom kunnen maken hoeveel kinderen er in al die jaren hiervoor nodeloos uit huis zijn geplaatst en hoeveel schade daarmee is gedaan aan deze kinderen en hun gezinnen.

Hoeveel ellende voorkomen had kunnen worden, indien het vijftien jaar terug reeds in de professionele hoofden was opgekomen om eens serieus naar ouders en grootouders te luisteren en niet alleen de eigen voorbarige conclusies te trekken over een gezin, in de wetenschap dat de rechter in de meeste gevallen toch wel het oordeel van de beroepsmatige kinderbemoeial zal volgen? 

Een kind een specialistisch onderzoek onthouden is kindermishandeling en ‘hulp’ aan een gezin zonder erkenning van de feitelijke oorzaak van een gedrag is mishandeling van ouders, aangezien ze niet aangerekend kan worden wat buiten hun kennis en macht valt. Nog altijd komt het voor dat er zonder enige navraag naar een ‘zorgelijk signaal’ bij het kind, het kind onmiddellijk uit huis verwijderd wordt en pas weken later wordt nagegaan wat er eigenlijk de oorzaak van was. Dan pas komt het in de hoofden van de hulpverleners op dat er misschien ook eerder al aan de ouders zelf (of aan het kind) gevraagd had kunnen worden waar één en ander verband mee hield.  

Verstikkend 

Maar dan is de schade al gedaan en nog belangrijker, zelfs al komt het kind weer thuis, vanaf dat moment is het gezin binnen het gezichtsveld van Jeugdzorg getreden en kan er onder juridische dreiging verder met het gezin gesold worden. Er was misschien de eerste keer niets aan de hand, maar vanaf dat moment dienen de ouders op elk woord te letten wat ze zeggen, want voor de professionals telt ook een vals alarm als een element van de optelsom van het totale ‘gevaar’. Niets is verstikkender dan Jeugdzorg, want ook als er niets aan de hand is wordt je ‘geholpen’. En als je daar dan achteraf over protesteert (na de juridische chantage) kan Jeugdzorg triomfantelijk antwoorden dat de gedwongen hulp toch positief heeft uitgewerkt want het gaat NU immers goed met de kinderen! (daarvoor ook al!)  

En waar komen die juichende cijfers over minder uithuisplaatsingen toch opeens vandaan? Jeugdzorg werkte toch altijd al ‘professioneel’ en ‘in het belang van het kind’? Bij talloze klachtenprocedures zijn ouders toch in het ongelijk gesteld? Er viel toch niets op de werkwijze aan te merken, buiten het feit dat het resultaat van de verstrekte Jeugdzorg meer mensen liet huilen dan lachen?  

Volgens de professionals lag het allemaal aan de moeilijke aard van het werk en konden ouders (helaas) niet altijd inzien wat het beste was voor hun kinderen. Maar Jeugdzorg heeft het ze met alle liefde, héél vaak proberen uit te leggen… En, (toppunt van goedheid!), ze hadden voor die moeilijke emoties ook best wel een beetje begrip (voor de camera of in een kranteninterview). Want het was ze heus niet teveel moeite om voor het oog van het grote publiek hun menselijke kant te laten zien, al was het vaak even zoeken. 

Public Relations 

Een andere mogelijkheid die overblijft als we ervan uit gaan dat Jeugdzorg ook in het verleden altijd professioneel heeft gehandeld en deed wat juist was, gegeven de situatie, is dat ze om redenen van Public Relations nu opeens kunstmatig de ondertoezichtstellingen en uithuisplaatsingen naar beneden brengen en dus 30% meer kinderen in gevaar brengen…Het kan niet allebei waar zijn.  

Of er is gigantisch met gezinnen aangerotzooid en onnoemelijk veel leed toegebracht door de jeugdbeschermers, wat ze nu eindelijk beginnen in te zien, of er worden vandaag de dag onverantwoorde risico’s genomen met kinderen voor het opvijzelen van het eigen imago. Indien de gedwongen maatregelen werkelijk op een verantwoorde wijze zijn teruggebracht, dan vraagt dit om een onderzoek naar tenminste 30% van de uithuisplaatsingen van de afgelopen 20 of 30 jaar. U weet wel, de zaken waar er helemaal sprake was van een ouder die onder invloed van drugs met een mes boven de baby stond te zwaaien (wat BJz bestuurders altijd zo lekker sappig kunnen vertellen), maar die ‘gewone’ uithuisplaatsingen, waar de gezinsvoogd er gewoon niet zo’n lekker gevoel bij had….. 

Sven Snijer

4 opmerkingen:

  1. Het tijdelijk omlaag brengen van het aantal Uithuisplaatsingen is voorzien, vanwege de zorginkoop, bovenlokaal, die de .a.s. jeugdwet voorziet. Verkooptactiek.
    Het raakt niet de meer dan 50% die prof. Jo Hermanns in Zeeland bewees te kunnen, met uitloop tot 75% vermindering. 75% raakt de 72% in het rapport '909 zorgen', dus wetenschappelijk realistisch.

    Bij de ingang van de bijna vorige Wet op de jeugdzorg zijn de kosten van 2005 t/m 2011 met 50% onevenredig gestegen, en dat zal na 2015 ook wel weer zo gaan gebeuren.
    Nu zullen de gemeenten de financiële gaten dichten door de WOZ te verhogen.

    Wanneer men de public-relationpraat en de mooipraat van de jeugdzorglobby analyseert, dan ziet men de gaten ontstaan:

    Wordt de doorgang tot dwang-zorg gedicht met diagnostiek? Neen!
    Wordt er wel over gesproken? Neen! Verzwegen.
    Worden er eisen gesteld aan diegenen die over advisering tot dwang gaan, op diagnostisch niveau, gespecialiseerd? Neen! Het mogen sociaal werksters zijn die met zesjes de SPH hebben gehaald.

    Het zijn echt mooie plannen die de jeugdzorglobby voorlegt, en door de politiek worden geloofd. De plannen zijn ook al aangeschoten door deskundigen op artsennet.nl!

    Het zijn niet enkel onderbuikpraatjes van onbelezen ouders over het blijvend falen van jeugdzorg.

    Onafhankelijke wetenschappers en artsen, gestudeerde onderzoekers, zien het ook gebeuren hoe die doorgang tot dwang jeugdzorg twee petten opzet.
    Dat gaat niet leiden tot ontmedicalisering, waar pleegkinderen juist lamgelegd worden met Ritalin, om lief te zijn tegen de pleegouders. Dat is drugs toedienen zonder diagnose vòòraf aan de OTS-aanvraag aan de goedgelovige rechter.
    Dat is en blijft fout.

    'Eigen Kracht' opdringen waar een infectie de oorzaak van een hulpvraag kan zijn is onzinnig, en deze Eigen Kracht-overleggingen worden beïnvloed door.... die jeugdzorgwerkers die manipuleerden en insinueerden.
    Deze beroepsgroep is door de lobby (gesubsidieerd met belastingcenten) onaantastbaar.
    Elders op deze blog is geschreven dat welhaast geen enkel kwaliteitscontrolemechanisme werkt via diagnostisch onderzoek per case.
    De rechter gelooft zonder naar echt feitelijk bewijsmateriaal te kijken;
    De inspectie doet lever aan meta-analyse zonder de detailfouten per case te zien;
    De klachtencommissies werken ook niet integraal ziend.

    Second opinion of diagnostiek (in onafhankelijke setting) mag van de gezinsvoogd meestal niet, en die rapporten moeten de gezinsvoogd welgevallig zijn om bij de rechter getoond te worden.
    Fouten van het eerste indicatiebesluit worden weggemoffeld door andere insinuaties in te brengen om het mandaat van dwang te verlengen.
    De doelen worden vaag gehouden in mooie bewoordingen.

    - Welke rechter is nu een deskundig diagnost om te doorzien?
    - Welke inspecteur ziet het gehele dossier?
    - Welke klachtencommissie weegt de fouten i.p.v. de niet-passende procedure?
    - Welke door jeugdzorg ingehuurde diagnost gaat buiten de sturende onderzoeksvraagstelling vanuit de juridiserende gezinsvoogdij om integraal onderzoeken, met een uitgangsbasis waar het kind bij de echte ouders mag verblijven,
    om valide onderzoek mogelijk te maken? Er wordt wel gedreigd door jeugdzorg dat er zal worden geprocedeerd als men buiten de grenzen van het door jeugdzorg toegestane treedt.
    Manipulatie van waarheidsvinding!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jeugdzorgwerkers zijn domme mensen zonder inzichten of wetenschappelijke kennis van kind, gezin, ouders. Zij weten niet wat ze doen, nemen klakkeloos over wat de een of ander zegt. Idem de rechters, Zij onderzoeken ook niets.

      Jeugdzorg, nou ja zorg kan ik het niet noemen. 'Jeugdzorg' misbruikt haar machtspositie. Zij deugen echt niet, het moest verboden worden.

      Luisteren, horen wat iemand zegt, als men één van twee niet doet heeft een gesprek geen waarde en kun je net zo goed tegen een muur praten.

      Zo doet Jeugdzorg. Ze luisteren niet, horen aan, vervolgens seponeren ze alles en doen wat ze zelf willen. Ze stellen ouders en kinderen in een kwaad daglicht of zeggen dat ze slecht zijn.

      Het moet afgelopen zijn met aantijgingen van die gekken, Ze ontwrichten heel wat gezinnen en mishandelen ze geestelijk. Mishandeling is mishandeling in wat voor vorm dan ook. HET MOET STOPPEN.

      Verwijderen
  2. Ja.. ook al weten ze dat ze grove leugens en beschuldigingen hebben toegepast, gechanteerd en bedreigd.. sorry zeggen ho maar. Fatsoenlijk met die ouders omgaan vergeet het maar..

    Ze blijven doorgaan om hun gelijk te halen en verzinnen elke keer wat nieuws. Putten de ouders uit en drijven ze tot wanhoop. Want jeugdzorg heeft de waarheid in pacht. Huisartsen en medische dossiers spreken volgens jeugdzorg niet de waarheid.. De enige waarheid die telt is de verzonnen waarheid van jeugdzorg.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is nu: 'professionaliteit binnen jeugdzorgland'.
      Mooipraten van hun ondeskundig maar professioneel handelen, hoe weinig het ook met integrale diagnostische zorg aan jeugd te maken heeft.
      UHP is geen therapie, al doet BJz alsof. Weet de rechter veel?

      Verwijderen