9 december 2013
Woorden aan de Eerste
Kamer
In oktober jongstleden hebben de
landelijke 24-uurs kinderpsychiatrie crisisdiensten vele honderden patiënten in
acute nood gezien. Op jaarbasis zijn dat er duizenden. Kinderen met
ontegensprekelijk ernstige medische aandoeningen. Zoals psychose; stemmen horen,
waanbeelden en verwardheid. Of depressie met concrete zelfmoordplannen.
Kinderen zoals Frits, waar ik in de Tweede Kamer over vertelde. Frits, die niet kon leven met zijn gevoelens van
eenzaamheid, zijn depressie en zijn schizofrenie.
De Jeugdwet plaatst deze kinderen
in het sociale domein. Voor hen vervalt verzekerde zorg. Gemeenten gaan hen
jeugdhulp bieden, een begrip waar ik in de Tweede Kamer grote onduidelijkheid
over opmerkte. Voor somatische zieke kinderen blijft verzekerde zorg behouden.
Zo ook voor volwassenen met psychiatrische aandoeningen. Niet bij kinderen. Dat
is discriminerend en stigmatiserend.
Toegankelijkheid
Toegankelijkheid tot zorg is niet
enkel bij patiënten in crisis cruciaal. Bij Frits begonnen zijn problemen op
zijn vierde levensjaar met een ADHD-beeld. Na doorverwijzing door de huisarts
kon de kinderpsychiater zelf de gepaste behandeling bieden. Met de Jeugdwet
blijft de huisarts verwijzing gegarandeerd. Echter, slechts als het inhoudelijk
voldoende gedetailleerd is, moet de gemeente dit advies overnemen. Met
verordeningen en de verleningsbeslissingen kunnen gemeenten bepalen wat wel of
niet kan. Keuzevrijheid wordt verder ook beperkt door het inkoopbeleid van de
gemeente. Daardoor behoort de mogelijkheid tot second opinion wellicht tot het
verleden.
Woonplaatsbeginsel
Acute specialistische zorg is
niet op niveau van 408 gemeenten, zelfs niet van 41 regio’s te financieren. Het
woonplaatsbeginsel, dat bepaalt dat de gemeente waar het kind woont (of laatst
gewoond heeft) betaalt, staat garant voor administratieve rompslomp. Wat als
een kind buiten zijn regio in crisis gaat? Wat als de crisisafdelingen in regio
vol zitten, zoals recent herhaald het geval was in mijn instelling? Wat als ze
in crisis gaan in het buitenland? Wat met de kinderen van grensarbeiders, wonend
in het buitenland, doch werkend, belastingbetalend en verzekerd in Nederland?
Beroepsgeheim en privacy
Naast toegang tot zorg moet voor
deze patiënten ook beroepsgeheim en privacy gegarandeerd zijn.
Gemeenteambtenaren horen niet te weten dat het 12-jarge meisje uit dorpsstraat
20 een zelfmoordpoging gedaan heeft. Ze horen zelfs niet te weten dat datzelfde
meisje op een psychiatrische crisisdienst opgenomen geweest is. Omdat gemeenten
- 100% financieel verantwoordelijk voor de kinderen uit hun gemeente – de
kosten uiteraard moeten kunnen verantwoorden, zal dat hoogstwaarschijnlijk wel
het geval zijn. Gebrek aan privacy dreigt daardoor de zorg te belemmeren. Een
ouder zal wel twee maal denken om ons in vertrouwen te nemen als die weet dat
die informatie vervolgens in het gemeentehuis rondzwerft.
Lees verder...
Grappig, bij jeugdzorg en de rechtspraak hebben ze ook last van waanbeelden en verwardheid ..
BeantwoordenVerwijderen