Waarom
willen beleidsmakers de labels er bij kinderen zo graag vanaf hebben? Vanwege
de wantoestanden in de psychiatrie, waar je soms over hoort? Als dat zo is dan
zullen ze er vanuit de insteek van de sociale wijkteams ten hoogste in slagen een deel van de kinderen te laten ontsnappen
aan machtswellustige en ‘drogerende’
psychiaters en een aanzienlijk deel niet.
Wat
moet er dan gebeuren voor de kinderen met zware problematiek die wel psychiatrische
hulp nodig hebben? Logischer zou het zijn om flink de bezem door die
psychiatrie te halen en bepaalde onmenselijke handelswijzen aan de kaak te
stellen en de hulp aan mensen te humaniseren, door ze bijvoorbeeld niet meer
vast te binden aan de muur (Brandon/ Jolanda) maar andere benaderingen te
ontwikkelen.
Deugen
de psychiaters niet met hun verondersteld stigmatiserende diagnoses? Dan stel
ik voor om geen enkele studiebeurs meer te verstrekken aan medisch studenten
die de kant op willen van de psychiatrie. Op die manier snij je het probleem
bij de wortels af en hoef je niet voortdurend de gevolgen te bestrijden. Of is
dat een karikatuur van het probleem?
Overheidspropaganda
Ik mag het hopen, want ik geloof dat de meeste mensen toch wel zo verstandig zijn om te weten dat we niet zonder toegankelijke specialistische hulp kunnen op geestelijk gebied en dat we niet voortdurend de psychiater moeten labelen, maar de uitwerking van een beleid in de praktijk moeten toetsen. Bij voldoende kennisniveau met een soms tekort schietende praktische toepassing, is het niet verstandig om de gehele filosofie over ‘gezond’ of ‘ziek’ zijn compleet te veranderen, maar beter om de methode van zoveel mogelijk geestelijke gezondheid te bewerkstelligen verder te verbeteren.
Ik mag het hopen, want ik geloof dat de meeste mensen toch wel zo verstandig zijn om te weten dat we niet zonder toegankelijke specialistische hulp kunnen op geestelijk gebied en dat we niet voortdurend de psychiater moeten labelen, maar de uitwerking van een beleid in de praktijk moeten toetsen. Bij voldoende kennisniveau met een soms tekort schietende praktische toepassing, is het niet verstandig om de gehele filosofie over ‘gezond’ of ‘ziek’ zijn compleet te veranderen, maar beter om de methode van zoveel mogelijk geestelijke gezondheid te bewerkstelligen verder te verbeteren.
We
zitten anno 2014 niet te wachten op idealisten die als een moderne Rousseau
iedereen willen verlossen van de overmaat aan beschaving en verwachten dat
mensen zich sociaal zullen laten contracteren (hersenspoelen met
overheidspropaganda) om reuze welwillend en ondersteunend de medemens tegemoet
te treden die een ‘beetje anders’ is. De veelgeprezen Civil Society. De meeste
mensen hebben genoeg aan hun eigen hoofd. En ouders die zorg willen voor hun
kind weten ook niet waar ze hun recht moeten halen als de sociale omgeving ‘contractbreuk’
pleegt, want hoe sleep je eigenlijk je familie en je buren voor het tuchtrecht*?
Sven Snijer
* De klachtenregeling voor de Ouder- en Kindadviseur bestaat nog niet.
Volgens mij is er een tweeverdeling op de wereld ontstaan die sterk toeneemt. Wie gaat er winnen? Het zullen uiteindelijk onze kinderen zijn die ons allemaal een spiegel gaan voorhouden. Vooralsnog denk ik dat Nederland leeg gaat lopen in de komende 25 jaar, juist omdat er hier teveel geknaagd wordt aan kinderen en zij gezien worden als inkomstenbronnen en objecten waar je van alles op moet plakken om aan te geven dat je kind gewoon 'anders' leert dan wat men gewend is. Ik was gezegend in mijn tijd met mijn docenten, ze hielden niet van hokjes maar van de uitdagingen die zij zagen in mij en een aantal andere leerlingen. Zo is het niet meer. Ook in mijn cultuur komt hokjesplaatsen niet voor. Wij kennen ook niet het westerse 'pubergedoe' dat kinderen vrijwaart voor hun agressieve vertoning richting ouders of anderen. Wij zien onze kinderen als winnaars, ieder op zijn eigen manier. Geen psychologen of psychiaters nodig. Als je als samenleving je kinderen niet meer kan handelen, vraag het dan aan het kind wat jij fout doet. Hun antwoord zal schokkend eenvoudig zijn. Maar in Nederland wordt het woord 'eenvoudig' niet erkend en het moet vooral ingewikkeld zijn en veel geld kosten.
BeantwoordenVerwijderenHallo Anoniem.
VerwijderenDeels ben ik het met je eens dat de leerkrachten moeten houden van uitdagingen. Mijn dochter van 4 met pdd-nos regulier onderwijs, doet het op haar manier prima. Ze is erg slim en doet dan ook het onderwijs van groep 2. Maar voor we dit konden bereiken was er wat nodig, namelijk het regulier kinderdagverblijf trok ze niet. Ze onthield alles van ieder kind, zijn knuffel, zijn kleding, printjes op sokken, printjes op hemdjes, enz, enz.. Als zij thuis kwam na een halve dag was ze daar mee bezig, wat haar onrustig boos en gefrustreerd maakte. Deze dame was op 3 jarige leeftijd geen vrolijke peuter.
Het kinderdagverblijf kon haar op dat moment niet bieden wat ze nodig had. Een jaartje heeft ze op het medisch kinderdagverblijf gezeten, waar ze intensieve ondersteuning voor haar spraakprobleem heeft gekregen en ze is geholpen in sociale omgang. Geholpen door haar intensief te vertellen dat ze dingen niet hoefde te onthouden. Een pittig jaar voor ons als ouders, maar gelukkig kregen we nu twee vrolijke peuters (ze is de helft van een tweeling). Na dat jaar zijn we de overstap naar regulier onderwijs gaan maken. Gelukkig heeft ze een leerkracht die er elke dag is, die rust uitstraalt, rust in de klas heeft, en haar zwakke en sterkte kanten ziet. Een leerkracht die meedenkt met haar en ons, en zo heeft ze nu bijvoorbeeld een geluidswerende koptelefoon die er voor zorgt dat ze soms prikkels kan vermijden. Haar klasgenoten accepteren haar en zij haar klasgenoten. Haar tweeling zus zit op dezelfde school in een andere kleuterklas. Twee leerkrachten waarvan er één lange tijd ziek is geweest. Deze klas heeft afgelopen jaar al zeker zes verschillende leerkrachten voor de klas gehad. Overmacht... Gelukkig kan haar tweelingzus dit goed aan, maar had de andere jonge dame in deze klas gezeten was het dan ook goed gegaan??
Gaat het straks ook goed als andere kinderen door krijgen dat ze anders is? Gaat het straks goed als er een continu rooster is? Als ze zich niet even dat uurtje tussen de middag in haar kamertje kan terug trekken, maar moet lunchen tussen 25 andere kleuters?
Ik ben het met je eens dat kinderen waar mogelijk zoveel mogelijk moeten meedraaien in de maatschappij. Maar wel waar het kan en als een kind ondersteuning nodig heeft dat hij/zij deze krijgt waarvoor nodig, met het doel weer kunnen meedoen indien haalbaar. Ik denk dat alle ouders een droom hebben dat hun kind in de buurt leuk naar school kan, geaccepteerd wordt en leuk kan spelen. Dat geen enkele ouder blij is dat hun kind naar het speciaal onderwijs/opvang gaat, maar opgelucht is dat het kind krijgt wat hij/zij op dat moment nodig heeft...
@Anoniem 4 februari 2014 15:21
VerwijderenGoed nieuws voor u. Pechtold van D66 wilt uw ervaring horen op het onderwijsgebied, stuur hem een mail. In principe wordt uw ervaring al op enkele scholen toegepast zoals Pechtold het beschreef. Eindelijk jeugdzorg en alles wat niet thuishoort in het onderwijs, eruit! Ja ja, kleinere klassen, meer aandacht voor het kind en zijn gaven etc.
Misschien te mooi om waar te zijn maar het wilt al veel zeggen als er Steve Jobs-scholen zijn (volgens Pechtold veel te duur maar moet anders kunnen), docenten die doorhebben wat de leerling wilt, geen toetsen meer (mijn kennis orthopedagoog/hoogebegaafdheidsexpert zegt dat die nooit wetenschappelijk bewezen zijn).
Uw ervaringen zijn als die van zovelen wereldwijd. Ik wil daarom mensen vriendelijk verzoeken om kinderen niet te belagen met stempels, echt geloof me, geen enkel kind wil en verdient dat. Ze zijn vooralsnog gewoon mens, zo zegt mijn veel te slimme en leuke kind van 6 jaar. Zij verdienen die docenten die u beschrijft en die mijn zoon ook krijgt. Ik kan het veroorloven om mijn kind op de Steve Jobs school te plaatsen (principe is dat onderwijs gratis dient te zijn en hopelijk kan dat gauw gebeuren), en ja, soms moet hij de docenten uitleggen hoe iets werkt op digitaal niveau. Dat werkt prima. Geen toetsen! Het is waar; als je kind geniet, genieten de ouders ook. Dus oprotten met die jeugdzorg en kinderrechters.