donderdag 20 maart 2014

Toespraak Jeugdzorg Dark horse - Brussel

Het systeem

Jeugdzorg is een systeem dat kinderen zou moeten beschermen, maar dit te vaak niet doet. Een systeem dat zichzelf in stand houdt door (soms onbedoeld door onkunde en gebrek aan kennis) kinderen te traumatiseren, die later als ze volwassen zijn weer opnieuw met jeugdzorg in aanraking zullen komen, wanneer ze zelf kinderen hebben.  

Kinderen worden in Nederland uit huis gehaald, weggerukt van hun familie, maar als achteraf blijkt dat er fouten zijn gemaakt komen de kinderen vaak niet terug. Er wordt ook achteraf niet aan waarheidsvinding gedaan, zodat ouders een onmogelijke strijd voeren, waarbij de beschuldigingen aan hun adres zich opstapelen, om de fouten van jeugdzorg zelf te maskeren.

Jeugdbescherming valt onder het civiele recht, waar geen bewijs voor schuld noodzakelijk is zoals in het strafrecht, dus als de jeugdbeschermers met voldoende verdachtmakingen komen om de rechter te verontrusten, zal de uitspraak meestal in hun voordeel uitvallen. Daarbij kunnen jeugdzorgwerkers zo vaak naar de rechter gaan als ze willen, om ouders compleet te frustreren en uit te putten, zowel financieel als emotioneel.

Professioneel?

De professionaliteit van jeugdzorg, waar ze zich zo vaak op beroepen, laat in werkelijkheid veel te wensen over. Het opleidingsniveau van jeugdwerkers is ver onder de maat en speciaal op het gebied van kindeigen problematiek zijn ze totaal onkundig. Ook medische oorzaken van gedragsproblematiek worden door hen niet herkend. Er is geen diagnostiek in de toegangspoort tot de jeugdhulp, waardoor de hulp aan gezinnen wordt opgestart zonder voldoende inzicht en met uitsluiting van andere mogelijkheden. De gedragswetenschapper of gedragsdeskundige die goedkeuring geeft voordat ingrijpende beslissingen worden genomen, ziet zelf het kind niet, maar gaat af op de rapportage van een gezinsvoogd.

De rapportages van jeugdzorg gezinsvoogden zijn vaak van slechte kwaliteit en kenmerken zich door speculaties, vermoedens en onderbuikgevoelens. Er wordt gebruik gemaakt van informantenonderzoek, waarbij de verkregen gegevens niet worden getoetst. Een veel gehoorde klacht van ouders is dat positieve zaken over het gezin worden weggelaten in de rapportages, dat de negatieve zaken worden uitvergroot en dat veel zaken uit het verleden die al lang geen rol meer spelen keer op keer worden teruggehaald en als actuele feiten gepresenteerd. Ouders moeten blijven vechten tegen dezelfde aantijgingen waar ze eindelijk vanaf dachten te zijn. Ondertussen kan hun uit huis geplaatste kind goed hechten in het pleeggezin en wordt iedere dag de kans kleiner dat het terug komt bij zijn eigen ouders.

Rechtbank

Dat is wat er gebeurt in het Jeugdzorgsysteem in Nederland. We zien in rechtbanken dat ouders al gediskwalificeerd zijn voordat ze de kans krijgen hun verhaal te vertellen. Er is vaak geen sprake van hulp, maar van het zoveel mogelijk beschuldigen van ouders en het wijzen op de gevaren voor het kind. Medische rapporten en psychologische rapporten worden aan de kant geschoven als die ouders ontlasten van schuld, soms met de opmerking van de Raad voor de Kinderbescherming of jeugdzorg dat het rapport niet onafhankelijk zou zijn. Het gaat hierbij om rapporten van psychiaters, specialisten en artsen.

Er is sprake van tunnelvisie in de werkwijze van jeugdzorg. Men keert niet terug van de eenmaal ingeslagen weg, ook al wijst alles erop dat men fout zit. De angst voor gezichtsverlies, het verliezen van autoriteit (en de angst voor schadeclaims) is een levensgroot probleem.

De jeugdzorg in Nederland is doorgeslagen bij het proberen te voorkomen van gezinsdrama’s. Baby P was een keerpunt in Engeland, bij ons was dat Savanna.

Het is niet alleen een tunnelvisie waar hier sprake van is, het gaat ook om geld. Het is een industrie waar 4 miljard in omgaat en het gaat om werkgelegenheid.

Ieder kind dat onder toezicht is gesteld levert een bedrag van € 8.000,-  op, uithuisplaatsing € 30.000,- tot 50.000,- en een plaatsing in een residentiële instelling €80.000.

Naar Brussel

Waarom zijn wij hier in Brussel? Wij zijn hier om onze stem te laten horen, omdat het onvoorstelbaar is en niet te accepteren dat je dierbare kinderen kwijt kunt raken, zonder dat feiten van mishandeling of verwaarlozing worden aangetoond. Politici in ons land willen mondjesmaat toegeven dat er weleens fouten worden gemaakt, maar zij weigeren op te staan en te zeggen dat er iets moet gebeuren aan de structurele fouten in het systeem. Er zijn teveel zaken waarin het bewezen verkeerd is gegaan, waar Jeugdzorg bewezen en onomstotelijk heeft gelogen en/of informatie heeft achtergehouden. Dit om het kind zo lang mogelijk in hun beheer te houden en er geld aan te verdienen. Waarom komen er zo weinig kinderen terug waarvan we weten dat jeugdzorg de plank volkomen heeft misgeslagen?

Zaken zoals die van Arlette Heskens, Yunus, Ilja, Jordy, waar duidelijk is dat er fouten zijn gemaakt, daar lijkt niemand zich druk om te maken. Een land als Nederland dat zichzelf een rechtsstaat noemt, een land dat zegt dat de rechten van ouders en kinderen gegarandeerd zijn, kan dit helemaal niet garanderen.

Ook in Nederland is er sprake van verkapte adoptie. Vooral kleine kinderen komen vaak niet meer terug bij hun biologische ouders, vaak met het excuus dat het kind nu gehecht is aan zijn pleegouders. Het blokkeringsrecht voor pleegouders na één jaar is wetenschappelijk gezien complete onzin, omdat een kind binnen een jaar nooit kan hechten aan een nieuw gezin. Daar is ongeveer vijf jaar voor nodig, maar de jeugdzorg en de politiek schuiven wetenschappelijke kennis wel vaker aan de kant om hun eigen zin door te drijven.

De overheid


De overheid in Nederland heeft teveel geloof in de professionaliteit van de hulpverlener, die slecht is opgeleid. Het zijn vaak jonge meiden zonder kinderen die moeten oordelen of bemiddelen in soms moeilijke gezinnen. Deze jonge hulpverleners laten zich of inzuigen in de situatie en worden 'handelingsverlegen' genoemd of ze laten zich vanuit hun onzekerheid juist verleiden tot een rigide houding en dulden dan geen enkele tegenspraak. De praktijk laat zien dat ze daadwerkelijk de macht hebben om een gezin zonder basis van feiten, kapot te maken. De rechter hecht de meeste waarde aan het oordeel van de hulpverleners, want ouders spreken in de hoedanigheid van verdachte.

De Kinderombudsman heeft onlangs aangetoond in een onderzoek dat er fouten worden gemaakt in rapportages en dat er kinderen op basis van fouten en onzorgvuldigheden uit huis zijn geplaatst. Al ging het in dit soort zaken maar om één kind, dan moet je daar als overheid mee aan het werk gaan en ervoor zorgen dat het kind terugkomt. In werkelijkheid gaat het om honderden of  duizenden onterechte uithuisplaatsingen door de jaren heen.

Onze overheid haalt zijn schouders op en gaat over tot de orde van de dag. Niemand staat stil bij al die kinderen die misschien onterecht uit huis geplaatst zijn. Daar zou woede over moeten ontstaan in een beschaafd land. We organiseren benefietgala’s voor overstromingen in de Filippijnen of Indonesië, we zamelen geld in voor de arme kindertjes in Afrika of Syrië, maar we steken onze kop in het zand voor de kinderen hier die onterecht uit huis zijn geplaatst of die in instellingen en onder toezicht van jeugdzorg worden misbruikt.

Aanbevelingen

Aan het einde van het rapport van de Kinderombudsman staan aanbevelingen, maar die aanbevelingen zijn niet bindend. Iedereen beloofd beterschap, en niets verandert. Jeugdzorg lacht erom en politici kunnen zeggen: “Kijk, we hebben toch een onderzoek laten doen, nu niet meer zeuren”. Maar het onrecht gaat gewoon verder. Daadwerkelijke veranderingen zoals waarheidsvinding, actief na een uithuisplaatsing er alles aan doen om er achter te komen of het kind daadwerkelijk in gevaar was. En wanneer dit niet het geval was, het kind direct terug brengen met uitgebreide excuses en een schadevergoeding voor de kosten die ouders hebben gemaakt (advocaat). Er zouden sancties moeten komen voor jeugdzorgwerkers die in de rechtbank liegen. Ze zouden onder ede moeten staan, en vervolgd moeten worden als blijkt dat ze hebben gelogen. Ook kinderrechters zouden beter moeten worden opgeleid en niet zoals nu moeten fungeren in een roulatiesysteem, zodat het een soort hobby is naast hun gewone werk. Kinderrechters moeten durven doorvragen, “Heeft u bewijs”, “Waarom stelt u dat zo?”, “Waar baseert u dat op?” etc.

Kinderen die onder de Jeugdzorg vallen worden nog steeds in de steek gelaten. Het systeem verandert niet in de basis, er is geen waarheidsvinding, er zijn geen sancties, en grove fouten uit het recente verleden raken vergeten. Het is in de familierechtbank bijna altijd een thuiswedstrijd voor Jeugdzorg. En dat weten ze. Daarom kan dit zieke perverse systeem nog decennialang mee. Het enige waar ze aan moeten denken, is dat ze in hun aanvraag voor kinderbeschermingsmaatregelen nauwkeurig vermelden dat het kind ernstig gevaar loopt in zijn ontwikkeling volgens hun professionele oordeel en dan is het voor de rechter al gauw goed.

De burgers

Generaties kinderen en ouders zijn kapot gemaakt door dit systeem. We kunnen niet rekenen op onze politici, het moet van onderuit komen vanuit de samenleving.
Door blogs zoals Jeugdzorg Dark horse, Stichting KOG en anderen en bijeenkomsten zoals vandaag, door ouders die elkaar inlichten over misstanden in de jeugdzorg. Door elkaar te waarschuwen nooit in de buurt van jeugdzorg te komen met je kind, omdat vrijwillige hulp vaak helemaal niet vrijwillig is. Door voorzichtig te zijn met het uitwisselen van informatie over je kind. Zelfs scholen zijn niet te vertrouwen.

Natuurlijk worden er ook in Nederland kinderen mishandeld en soms is een kind beter af als het ergens anders opgroeit, maar men denkt niet na over de gevolgen voor een kind dat onterecht uit huis wordt geplaatst. Als het kind later ouder is en het bij zijn familie blijkt te zijn weggehouden zonder goede reden, en het meerdere malen van pleeggezin of instelling is gewisseld zonder goede reden, en kwalitatief onderwijs is onthouden zonder goede reden, of zijn ouders zijn weggezet als onbekwaam en bedreigend zonder goede reden.

Een bekend voorbeeld is de zaak Remzi Cavdar , die tien jaar lang onterecht in instellingen van de William Schrikker Groep zat, omdat men dacht dat hij verstandelijk beperkt was. Bij de William Schrikker willen ze nog steeds niet de verantwoordelijk nemen voor hun eigen falen, maar de klachten van de jongen toeschrijven aan de subjectieve beleving van het slachtoffer. Dit terwijl de feiten van hun onkunde al lang en breed zijn aangetoond.

Dat is de onbuigzame houding van jeugdzorg in Nederland. Ze zouden hun ogen uit hun hoofd moeten schamen en duizend maal excuses maken. En uit zichzelf deze nu inmiddels volwassen man flink moeten compenseren voor het leed dat hem is aangedaan. Maar Nederland kijkt net als met de slavernij en de politionele acties in Indonesië, liever vooruit dan achteruit. Een klein beetje vermindering van ondertoezichtstellingen vindt men reden tot juichen, maar het leed dat jarenlang door hun onkunde en machtsmisbruik is veroorzaakt, daar hebben ze het liefst een grote deksel op. Een grote deksel op een enorme beerput. Maar de slachtoffers van dit systeem zullen ze blijven herinneren aan wat ze gedaan hebben en wat ze ook vandaag de dag nog steeds doen.

Jeugdzorg Dark horse

9 opmerkingen:

  1. Ik ben blij dat iemand het eens op een rijtje zet hoe de werkelijkheid er uit kan zien.
    Als je het meemaakt ga je door een HELL

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben blij dat het eens een keer op een rijtje word gezet hoe
    DE WERKELIJKHEID IS ,
    maar het mag niet gezegd worden, '
    of je riskeert strafmaatregelen die buiten proportioneel groot zijn.
    Dus ik zwijg verder , maar ik zou het willen uitschreeuwen !!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Een vader heeft er voor gekozen om te blijven aandringen op 'recht en justitie', wetende dat dit in het huidige systeem leidt tot gezagswijziging op ondeugdelijke gronden.

      Het voordeel is dat de betreffende dwaas met zijn uitspraak tegelijk jeugdzorg alle bevoegdheden t.a.v. deze vader heeft ontnomen, zodat de strijd tegen incompetentie, wantoestanden en misdadig overheidsoptreden ongehinderd kan worden voortgezet.

      Verwijderen
  3. Heel goed stuk en klopt als een bus

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het huidige systeem leidt er toe dat niet zelden een grote discrepantie bestaat tussen de 'feiten' waar de jeugdrechter zich op baseert en de feiten zoals die kunnen worden vastgesteld in de realiteit buiten de muren van het gerecht (vgl. Dr Drion: http://njblog.nl/2013/10/30/de-waarheid/ ). De huidige Nederlandse praktijk leidt er toe dat in NB Nederland stelselmatig verdragsrechten, wetten en de grondbeginselen van de rechtstaat worden geschonden. Het maakt feitelijk de academische discussie over de inrichting van de rechtsgang en de juridische redenering van de jeugdrechter irrelevant: als het systeem niet de waarborgen en uitkomsten biedt die Nederland op grond van direct werkende verdragsbepalingen gehouden is te bieden, is de gang van zaken onrechtmatig en dus aan herziening toe. Vele juristen verwarren ten onrechte de betreffende leerstukken en de discussie daarover met de verplichtingen van Nederland uit hoofde van internationale verdragen.

    Het besef van het belang van direct werkende verdragsbepalingen en de wijze waarop deze dienen te worden toegepast is niet zelden ver te zoeken. Uit gepubliceerde uitspraken blijkt dat in vele zaken niet eens een (onbeholpen) poging is gedaan om de (echte?) feiten in verband te brengen met toepasselijke verdragsbepalingen. Misschien is het een idee om de verdragsbepalingen met directe werking(?!) voorin wettenbundels op te nemen in plaats van achterin? Het lijkt wel alsof de plaatsing achterin studenten onbewust opzadelt met een gebrek aan besef (of een onjuist besef) van de rangorde tussen de regelingen.

    Het zou daarnaast al een majeure verbetering zijn indien een basaal vermogen tot het vaststellen van de feiten (buiten de muren van het gerecht) zou worden gedemonstreerd. Daarna pas wordt het mogelijk om die feiten (helaas is het nodig om het over 'echte feiten' te hebben) deugdelijk in verband te brengen met de toepasselijke wetten, verdragen en beginselen.
    Als de feiten niet (deugdelijk) zijn vastgesteld, zoals tot nog toe gebruikelijk is, is het treurig genoeg nog logisch ook dat het niet lukt om de feiten deugdelijk in verband te brengen met toepasselijke wetten, verdragen en beginselen. Logisch redeneren wordt blijkbaar niet meer geleerd.
    Minister Bussemaker had een punt toen zij begin november 2013 ten aanzien van de opleiding aan universiteiten opmerkte dat sommige studenten misschien beter een vak zouden kunnen leren (c.q. hadden kunnen leren) in het MBO. Helaas geldt dat ook vele jeugdrechters.


    BeantwoordenVerwijderen
  5. Niet alleen weet jeugdzorg en Raad bij de rechter niet goed te kunnen uitleggen welke gronden (hoe) bewijzen zijn (gebrek aan ˊdiagnostische waarheidsvindingˊ), doch ook weet dit niveau van jeugdzorgwerkers c.q. gezinsvoogdij (=niet medisch-academisch opgeleid) geen uitleg te geven waarom een OTS of UHP beter zou werken in de psyche en ontwikkeling van het ˊbekneldeˊ kind, dan het gezin zelf hulp te bieden.

    Door te insinueren dat het gezin of ˊde oudersˊ niet veilig zou zijn voor de ontwikkeling van het kind, zonder te weten en het uit te kunnen leggen hoe dat ontwikkelingspsychologisch zit (vanuit het kind denkend), manipuleert deze jeugdˊzorgˊ de rechter.
    Een maatregel zou toch moeten ˊwerkenˊ in het kind??? In het kind!

    Dus behoort de ˊzorgˊ te kunnen uitleggen (bij rechters) hoe een maatregel via de rechter optimaler zou werken dan diagnostisch of orthopedagogische zorg aan het huis dat voor het kind vertrouwd en het minst traumatisch is, tegenover het uithuisplaatsen naar een voor het kind vreemd en onvertrouwd-koud pleeggezin, waarover bewezen is dat dit een contraproductieve oplossing is in vrijwel alle gevallen.

    Een pleegkind behouden (door pleegzorg) als een geadopteerde is als een valse adoptie, wat strijdig is met het door Nederland geratificeerd Haags Adoptieverdrag.
    Pleegouders zouden als medisch-ondeskundigen geen blokkaderecht tegen de biologische ouders mogen krijgen, laat staan binnen 5 jaren na pleegplaatsing zonder overplaatsing.
    Overplaatsen (ook vanuit het biologische gezin) is een gevaarlijke ˊafgestaanervaringˊ dat psychologisch te vaak erg belastend werkt in de psyche van de opgroeiende, met grote kans op ernstigere aantasting van ˊbelangen van het kindˊ dan de bewering die jeugdzorg heeft gebruikt bij de rechter voor de uithuisplaatsing (UHP).

    De maatregel heeft ernstigere gevolgen dan hulp thuis bieden, ook waar er echt wat aan de hand is en lering gegeven kan worden aan de ouders.
    In het uiterste geval kan toch te bedreiger i.p.v. het kind weggeplaatst worden??? Dat is voor een kind veel minder belastend, dat is echte hulp, passender dan de maatregelen die jeugdzorg bezigt.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Gerrit Jan Rath27 maart 2014 om 11:34

    Om deze reden ben ik vandaag naar de rechtbank in Groningen om mij als vader te laten ontheffen uit de ouderlijke macht. Ik weiger mee te doen aan de maskerade van de machthebbers zoals, gezinsvoogden, kinderechters en de ex-vrouw die dit in stand houden. Mijn zoon is onder vals voorwendselen en betichtingen richting mij uit huis geplaatst en onder toezicht gesteld. Als er waarheidsvinding zou zijn gedaan en beter werd gekeken naar getuigenverklaringen, dan was mijn zoon bij mij BLIJVEN wonen en was zijn moeder in een begeleide omgangregeling gekomen. Dus ik ben het met het verhaal eens, en ik hoop dat er ooit een dag komt dat de ouders de handen in elkaar steken. Ik ben bereid om te beginnen, en wie doet er mee?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Vader of ouder ben je niet op papier, dat is een verbintenis tussen DNA en genen. Dat er naargeestige mensen wetten hebben verzonnen om via papier en een stempeltje ouderschap ongedaan te maken, geeft aan hoe laag er over ouders gedacht wordt. Het lijkt me goed om geriddert te worden als gezinsvoogd i.p.v. ouder. Heeft iemand de moeite genomen om naar uw zoon te luisteren wat hij wilt? Daar zijn ze allemaal allergisch voor hè?
      Helaas zijn u al velen voor geweest om te vechten maar hebben weinig succes gehad. Een abusievelijke ouder richting de andere ouder (gescheiden) wilt vaak niet accepteren dat hun relatie echt voorbij is en willen die koste wat het kost op slinkse wijzes te 'pakken' nemen. Ken verhalen waar je rillingen van krijgt.
      Kinderen worden voornamelijk daarin als lokaas gebruikt. En daar doet de rest van de NLse bevolking zonder moeite aan mee.

      Bent u ontheven van uw ouderlijke gezag op papier?

      Verwijderen
  7. Zelf ben ik Sociaal Pedagogisch Hulpverlener en werk binnen een gebiedsteam ergens in Friesland. In De dagelijkse praktijk ervaar ik een totaal gebrek aan kennis mbt Narcistische mishandeling en dat dit met name het geval is bij het voormalige BJZ, Veilig Thuis en de politie.
    Het gevolg hiervan is dat de narcistische ouder gesteund wordt door de zogenaamde Jeugdhulpverlenende instanties in het kapot maken van de normale ouder zie voor meer info hierover op de apate.
    Bizar is dat de manier van werken binnen het veld van de Jeugdhulpverlening sterke overeenkomsten vertoond met die van de mishandelende narcistische ouder.

    BeantwoordenVerwijderen