E-mail naar Brigitte van der Burg - Tweede Kamerlid VVD 11 oktober 2011 (portefeuille Jeugdzorg)

Geachte mevrouw Van der Burg,

Het is altijd hoopvol voor ouders die met BJZ te maken hebben, wanneer zij vernemen dat een parlementslid die zich met de problematiek rond deze organisatie wil bezig houden. Het is echter niet altijd zo, dat politici een juist beeld hebben van werkelijke redenen voor het slecht functioneren van Jeugdzorg. Niet in de laatste plaats, omdat zij zich in de meeste gevallen door die zelfde jeugdzorg laten voorlichten over eventuele problemen en minder vaak door andere belanghebbenden, zoals ouders.

Ik ben het met uw stelling eens dat er niet meer geld aan Jeugdzorg moet worden besteed. En dat heeft niet alleen te maken met de noodzaak om efficiënter te gaan werken. Er speelt nog een heel ander probleem dat helaas door zeer weinig mensen wordt gesignaleerd. Jeugdzorg heeft, om het maar eenvoudig te stellen, veel te veel jongeren in de kaartenbak die daar niet thuis horen.

In een onderzoek dat Hoogleraar Jo Hermanns heeft uitgevoerd naar het functioneren van Jeugdzorg in 3 provincies, bleek dat wel 40% (!) van de jongeren daar er niet thuis hoorden. Dat waren jongeren die met één of twee goede gesprekken van hun probleem af konden zijn. Als u die 40% omzet in administratiekosten, manuren, hulpverleningsplannen, enz, dan hebben we meteen het bedrag gevonden dat Jeugdzorg tekort komt voor de echte crisisgezinnen.

Dat brengt mij op het volgende belangrijke punt; de valse zorgmelding. De officiële cijfers die BJZ hierover hanteert, zijn zoals al valt af te leiden uit het stuk van Hoogleraar Hermanns, maar ook uit mijn eigen ervaring in de talloze gesprekken die ik met ouders heb gevoerd, volkomen onjuist. Er worden teveel gezinnen onnodig aangemeld bij het AMK en BJZ en dat heeft 2 redenen.

1 Er is maatschappelijk een grote druk ontstaan op Jeugdzorg om alles op tijd te signaleren, om te voorkomen dat er kinderen door hun eigen vader vermoord worden, zoals bij een aantal ernstige gevallen die de laatste jaren uitgebreid in de media zijn verschenen. Het motto bij Jeugdzorg is nu; beter teveel aanmeldingen dan te weinig.

2 Er wordt voor elk (zogenaamd) bewezen geval van kindermishandeling waarbij er een gezinsvoogd wordt aangesteld, een bedrag van €6000,- verkregen in het eerste jaar en €5000,- voor alle daarop volgende jaren. Dat bedrag is niet per gezin, maar per kind. Dit geld kunnen ze goed gebruiken voor de gezinnen waarbij het echt mis gaat. Met andere woorden, veel gezinnen die eigenlijk geen (verplichte hulp) nodig hebben, dienen als een melkkoetje voor problemen elders.

Dat er in de echte crisisgezinnen weinig bereikt wordt, moge duidelijk zijn als we in de krant lezen over gezinnen met 9 kinderen, waar van er 4 in de gevangenis zitten, (en de rest op weg naar) terwijl er op het gezin in totaal 20 hulpverleners ingezet zijn. Van verschillende stichtingen, die allemaal langs elkaar heen werken. Alleen als Jeugdzorg er na verloop van tijd achter komt, dat het aantal hulpverleners in een gezin elkaar zodanig voor de voeten gaat lopen dat het en onontwarbare kluwen is geworden, wordt er iemand ingezet om de janboel te gaan coördineren!

Het grote probleem met een onterechte O.T.S., is dat het daar vaak niet bij blijft. Mijn ervaring is, dat veel ouders over het onrecht dat ze wordt aangedaan (en de vaak vernederende behandeling) het zo met Jeugdzorg aan de stok krijgen, dat er na verloop van tijd toch een uit-huis-plaatsing wordt aangevraagd. Ouders worden zo tegen hun haren in gestreken dat het op een conflict uitdraait, wat Jeugdzorg prima kan gebruiken voor de rechter. Mensen die met een eenvoudige positieve benadering gemakkelijk en simpel geholpen hadden kunnen worden, wantrouwen vanaf dat moment elke hulpverlenende instantie. Diegenen die hun kind nooit meer terug zien, zijn voor hun leven getekend.

Kinderbescherming valt niet onder het strafrecht, maar onder het civiel recht. Dat betekent dat een voogd voor de rechter niet onder ede staat. Er wordt dus heel wat afgelogen in de rechtzaal door Jeugdzorg en de Raad voor de Kinderbescherming. Vervalste dossiers zijn aan de orde van de dag. Er is nauwelijks controle op het functioneren van deze instanties, want zij behoeven niet aan waarheidsvinding te doen. Een vermoeden van kindermishandeling is genoeg.

Zo zou ik nog eindeloos door kunnen gaan, maar ik wil niet teveel van uw kostbare tijd in beslag nemen. Het belangrijkste wat duidelijk moet worden aan bestuurders, is dat veel gezinnen die onder Jeugdzorg vallen daar helemaal niet thuis horen.


Over mijzelf:

Mijn eigen gezin is 9 maanden lang in een strijd verwikkeld geweest, om aan te tonen dat wij een normaal gezin zijn. Wij werden aangemeld door de vorige school van mijn dochtertje. Zij werd getreiterd en seksueel geïntimideerd door klasgenootjes vertelde zij. In plaats van een onderzoek naar de kwestie, zoals wij de school verzocht hadden, deed de school een AMK-melding tegen ons gezin en draaide het hele verhaal om. Opeens werden wij als ouders beschuldigd van het mishandelen (en misbruiken) van ons eigen kind. Naar de school is nooit meer onderzoek gedaan, want vanaf dat moment waren alle pijlen op ons gericht.

Dit doen veel scholen die met kritische ouders willen afrekenen op een goedkope en effectieve manier. Zij zijn immers pedagogen. Zij doen toch wat in het beste belang is van het kind? (in werkelijkheid de 'goede naam' van de school) Je staat als ouders met je rug tegen de muur. Want gelooft u maar niet dat de lokale politici veel belangstelling hadden voor de ware toedracht van de zaak. Het betreft een 'gevoelig' stadsdeel (Slotervaart).

*Op dit moment werk ik aan een boek over valse zorgmeldingen van allerlei soort, waarbij ik mensen interview die erg onder leugens en laster te lijden hebben. Als het voltooid is, zal ik u een exemplaar toesturen, zodat u zich een beeld kunt vormen van wat ouders allemaal meemaken, onder de heerschappij van Jeugdzorg.

Met vriendelijke groet,


Sven Snijer

brigitte.vdburg@tweedekamer.nl