Reputatieschade! - De nationale epidemie

Het is vaak beter als je je tot één probleem beperkt en dat grondig uitgraaft om tot de wortels ervan te komen, dan om meteen een heel scala aanverwante problemen erbij te betrekken en zodoende niet alleen je krachten te versnipperen, maar tevens het risico te lopen de oorspronkelijke doelgroep niet meer te bereiken. Maar wie de patronen van de maatschappelijke misstanden doorgrondt zoals ze zich iedere dag in de media aan ons voordoen, ontkomt er niet aan om zo af en toe toch algemene conclusies te trekken over de cultuur van het land waarin hij leeft. Waar hebben we toch met z'n allen last van?

Jeugdzorg als symptoom

Jeugdzorggedupeerden zijn een specifieke groep mensen die hun kind kwijt zijn geraakt aan jeugdbeschermers of de angst hebben dat dit binnen afzienbare tijd gaat gebeuren. Achterliggende oorzaken achterhalen van het disfunctioneren van een instantie als Bureau Jeugdzorg is niet de verantwoordelijkheid -en ligt niet binnen de competentie- van ouders, met de kansloze middelen van cliëntenraden en klachtenprocedures die tot hun beschikking staan, maar zijn een taak van de samenleving. En juist die samenleving komt mij steeds meer de neus uit.

Wie het probleem jeugdzorg niet dieper bestudeert dan enkel nu en dan een bericht dat in de krant voorbij komt, of een reportage op tv waarbij het hoor-en-wederhoor principe wordt toegepast, zonder de gegeven verklaringen van partijen verder te betwisten en de dooddoeners te doorprikken, heeft in de regel het idee dat het probleem aan twee kanten ligt. Jeugdzorg deed een beetje moeilijk, ouders waren niet makkelijk (er was toch iets aan de hand), maar gelukkig heeft de rechter een onafhankelijk oordeel gegeven. 

Op deze blog proberen we wat dieper op zaken in te gaan en aan te tonen dat ook normale, niet mishandelende ouders met een onschuldige opvoedingsvraag, voordat ze er erg in hebben in grote problemen kunnen komen op basis van valse beschuldigingen door een ex geuit, door buren, door een school (dat een conflict met ouders wil beslechten met een AMK-melding), door jeugdzorgwerkers als een vermoeden geuit, geïnsinueerd, of door bestaande informatie over het gezin uit de context te halen of door gegevens te verdraaien, namen, data, scholen door elkaar te halen, soms ronduit te liegen in rapportages of tegen de rechter en ga zo maar door. En een eindeloze reeks rechtszaken is vaak het gevolg hiervan, waarbij de tijd altijd in het nadeel werkt van ouders, aangezien hun kind langzaam begint te 'wennen' in het pleeggezin. Stress en narigheid, pijn en vernedering, als vaste begrippen in het contact met jeugdzorg.

Het is een mentaliteit

Maar ligt het enkel aan jeugdzorg, deze mentaliteit van het toedekken van eigen fouten en het wijzen naar de ander, in dit geval ouders die niet zouden kunnen opvoeden, die hun kind ‘in de veilige ontwikkeling bedreigen’ en die ‘geen inzicht hebben in hun eigen problematiek’? Eigenlijk kom ik die mentaliteit van ‘niet wij, maar zij’ overal tegen in onze samenleving, van scholen tot politiefunctionarissen, van jeugdzorg tot politieke partijen, van ambtenaren tot mensen bij bedrijven, van kleine tot grote gemeenten, van Ministers tot toezichthouders, van ziekenhuizen tot zorgverzekeraars, iedereen is altijd bang voor hetzelfde….reputatieschade!

Gisteren was er weer eens een uitzending  (Nieuwsuur 16 mei 2014) over een gemeente waar er ten onrechte een uitkering maanden was gekort, terwijl de betreffende burger die het onrecht was aangedaan juist goed had gehandeld door op de plek waar zij aan het werk was gezet vanuit de gemeente (om haar uitkering te verdienen) misstanden had waargenomen en deze gemeld. Zij was genoodzaakt een gerechtelijke procedure te starten tegen de gemeente en deze probeerde - zoals gewoonlijk zou ik haast zeggen- de vrouw te chanteren om alle klachten tegen de gemeente te laten vallen en te beloven geen informatie hierover naar buiten te brengen in de media en dan was men bereid een deel van het geld dat haar rechtmatig toekomt alsnog te betalen. Het was gefilmd met een verborgen camera, de woorden die deze burgemeester met zijn schaamteloze hoofd durfde te uiten. De gedupeerde vrouw koos voor rechtvaardigheid in plaats van een korte termijn eigenbelang en ging toch naar de media. Haar redenatie was dat indien ze ermee akkoord was gegaan, zij nooit van deze ondergeschikte positie verlost zou raken en een speelbal van de gemeente zou blijven. Als de dader niet wordt beschaamd door bekendmaking, kan het gewoon verdergaan.

http://www.rtvdrenthe.nl/nieuws/misstanden-bij-sociale-dienst-midden-drenthe

http://www.eenvandaag.nl/politiek/51480/misstanden_sociale_dienst_midden_drenthe?autoplay=1

Pesten en treiteren

Zo kom je veel voorbeelden tegen waarbij de eigen reputatie als een ultiem onderdeel geldt van de waarden-hiërarchie van verantwoordelijke personen in wat voor functie dan ook en in welke sector dan ook. Meer dan verlangend om het goed te doen, zijn mensen kennelijk doodsbang om het verkeerd te doen. Het gevolg is doofpotten, chantage, liegen, draaien, traineren, wijzen naar anderen, klokkenluiders financieel en emotioneel slopen, ze voor gek verklaren, bellen met andere instanties om ze te belasteren voordat de melder van een misstand dáár zijn verhaal gaat doen…ik heb het allemaal voorbij zien komen, zowel in onze eigen casus als die van anderen en in de wereld van de jeugdzorg, maar even zo vaak daar buiten. Pesten en treiteren gebeurt niet alleen op het schoolplein, want volwassenen beheersen dat spelletje nog veel beter. Ik zou haast zeggen ‘jong geleerd, oud gedaan’. De pestkoppen die je in je volwassen leven tegenkomt richten heel wat meer schade aan dan de leerlingen waarmee je naar school bent geweest. Die geven je niet alleen het gevoel dat je er niet bij hoort, die slopen het hart uit je lijf.

Ik zie veel zielige mensen. Zielige mensen die voor een camera of microfoon staan te sputteren om met heel veel zorgvuldig gekozen woorden te vertellen dat er hééélemaal niets aan de hand is en dat niemand zich zorgen hoeft te maken over de gang van zaken. Dat overal zorgvuldig, en professioneel mee wordt omgesprongen, dat dingen verkeerd zijn overgekomen, dat het probleem wel degelijk al die tijd hun aandacht had. Dat er weliswaar dingen aan het licht zijn gekomen met een verborgen camera op een school -dingen die ze met geen mogelijkheid op een andere manier hadden kunnen ontdekken-  maar dat ze ondanks de geleerde lesjes toch tegen de gebruikte methode zijn. Met andere woorden, ze hadden het liever niet geweten. De school moet tenslotte een ‘veilige omgeving zijn’(voor de daders), waar je zonder een verborgen camera met gerust hart een ander kind in elkaar kunt trappen, de haren uit zijn hoofd trekken, verbaal neersabelen, of bespugen. De privacy is toch wel van het hoogste belang in deze zaken!

De school denkt daarbij natuurlijk vooral aan die bloedjes van leerlingen, die ‘een beetje dom’ zijn geweest, maar daar kunnen we over praaa-ten…Vooral veel praten. Als er maar niet over de school gepraat wordt door iedereen, want op dat punt is de directeur heel bezorgd en diep geroerd. Die kwetsbare, prachtige, lieflijke en kostbare reputatie. Die moet je koesteren, daar moet je zuinig op zijn. 

 

http://nieuwsuur.nl/onderwerp/648721-rechter-verbiedt-beelden-rtl.html

Het onderwerp jeugdzorg is voor mij een beetje uitgemolken. Waarom zou ik mijn blik beperken tot één sector denk ik wel eens, om keer op keer een probleem aan te kaarten dat over het hele maatschappelijke spectrum in dezelfde mate voorkomt. Liegen, ontkennen, schade beperken, toegeven onder voorwaarden (chantage), het bespelen van media met één positief verhaal dat alle negatieve verhalen moet wegdrukken, juridische procedures tegen mensen die leugens openbaar maken, op de man spelen, om de hete brij heen draaien.

Als ik het allemaal bij elkaar optel zou ik zeggen ‘het is een moreel probleem’. Na drie jaar jeugdzorgbestrijding kom ik terug op mijn oorspronkelijke pad, een geestelijke ontwikkelingsweg. Een streven naar zelfkennis om een beter mens te worden (Het klinkt hoogdravend, maar kijk wat er gebeurt bij de afwezigheid  ervan). Soms sijpelt er iets filosofisch door in mijn artikelen, maar ik merk dat niet iedereen daar op zit te wachten. Velen hebben liever harde bewoordingen direct gericht tegen de misstanden en het machtsmisbruik door jeugdzorg en ik werk daar normaal gesproken graag aan mee. Maar het houdt nooit op met jeugdzorg en het schaadt op den duur de eigen gezondheid om de fouten van anderen te blijven uitvergroten, als zijn ze nog zo evident.

Domheid en vooral lafheid zijn het echte probleem. Jeugdzorg is niet meer dan een van de vele uitingsvormen van dit verschijnsel. Kinderen uit huis sleuren omdat je bang bent voor de volgende Savanna en niet omdat je er zeker van bent dat je de juiste beslissing hebt genomen. Voor de eigen veiligheid wordt de beslissing netjes verdeeld over het hele team, zodat het een gezamenlijke beslissing is. Dat levert geen betere beslissing op, maar dat deelt de schuld netjes in vijven of zessen als naderhand blijkt dat het een foute beslissing was. Net zoals bij een kind dat gepest wordt in de klas. Als je daarover begint tegen één leerling zal deze meestal antwoorden dat de anderen het ook deden. En die deden het nog veel erger. Grote mensen zijn net kleine kinderen. Soms in de goede betekenis van het woord, want zoals Mencius het uitdrukte 'verliest de wijze nooit zijn kinderhart', maar we komen het helaas vaak tegen in een minder mooie variant; volwassenen die zich kinderachtig gedragen en verstoppertje blijven spelen.

Een troep hyena’s

Het is vooral vanuit de angst die veel mensen hebben om persoonlijk ergens voor te staan, dat ik een pesthekel heb aan sociale wijkteams en de participatiesamenleving. Ik wens niet opgezadeld te worden met die meute, die omdat het door de overheid wordt voorgeschreven ‘sociaal’ bij me komen doen, maar die in andere omstandigheden veranderen in een troep hyena’s die je bijten en verscheuren of op zijn minst links laten liggen en met een grote boog om je heen lopen, omdat ze niet besmet willen worden met jouw besmeurde reputatie.

Zijn er ook nog positieve dingen te melden na drie jaar jeugdzorgbestrijding? Jawel, ik heb ontdekt hoe ontzettend blij ik ben met mezelf! En dat ik er alles voor over heb om mezelf verder te gaan ontdekken en dan vol verwachting te zien hoeveel mensen die ook onafhankelijk kunnen denken en die ook van mening zijn dat je nooit moet toegeven aan zwakte, de excuuscultuur of de  massahysterie, zich daarbij zullen aansluiten. Wie bij het uitspreken van de term Civil Society een vies gezicht trekt, mag mijn vriendje zijn. Die hoeft zich nergens in te schrijven en mag ook op ieder willekeurig moment weer weg gaan. Daar zal mijn reputatie zeker niet onder lijden.

Sven Snijer