dinsdag 6 mei 2014

De dubbele werkelijkheid van Erik Gerritsen




Erik Gerritsen, wie kent hem niet? Het symbool van de nieuwe, blije jeugdzorg, waar we achter het masker van de nieuw ontdekte menselijke waardigheid van de cliënt, dezelfde streken aantreffen als die waar jeugdzorg in het verleden al last van had. De bestuursvoorzitter van BJAA (thans Jeugdbescherming Regio Amsterdam), de meester-mooiprater en kampioen ‘toegeven zonder iets toe te geven’, die in elke casus waar het is misgegaan kosten noch moeite spaart om persoonlijk te komen uitleggen waarom het toch goed is gegaan.

Verscheidene casussen waarbij Gerritsen geprobeerd heeft recht te breien wat krom is, zijn door onze redactie goed bestudeerd (waaronder ons eigen verhaal). Niet allemaal hebben we ze naar buiten gebracht, omdat dit soms de wens was van ouders, in verband met het verloop van de zaak en soms omdat we ze liever wilden bewaren voor toekomstige publicaties in boekvorm. Het meest opvallende van de jeugdzorgstrategie is het uiterlijke vertoon van welwillendheid en begrip voor de ‘begrijpelijke emoties’, maar de verborgen vastbeslotenheid om geen letter van de onrechtmatigheden in het eigen handelen te bevestigen. 

Een goed voorbeeld hiervan is het nieuwtje dat ons bereikte van één van de mensen uit ons netwerk, die persoonlijk met Gerritsen had gesproken, onder andere over onze casus. Die hoorde een ander verhaal dan de officiële versie waar wij kennis van hadden genomen. Bij een bezoek bij ons thuis was de jeugdzorgbaas van mening dat er niet anders gehandeld had kunnen worden door zijn medewerkers dan ze hadden gedaan. Na een stevig tegenwicht te bieden in de eerste helft van het gesprek, bleek voor mij dat het klimmen was tegen een zeephelling en boog ik het gesprek maar naar de menselijkheid en de emoties. Dat was voor iedereen die bij het gesprek aanwezig was (mijn vrouw en ik, Gerritsen en de teamleider AMK) een gemeenschappelijke grond en het gesprek kon daarmee 'positief' worden afgesloten.

Inhoudsloze betrokkenheid

Maar was 'begrip' voor de emoties hetgeen geweest waar mijn vrouw en ik op uit waren? Driewerf neen! Waarheid, is waar wij op ingezet hadden en het toegeven door jeugdzorg van blunders en (moedwillige) fouten en overdrijvingen, die ons als ouders zoveel gevaarlijker neerzetten dan met de feiten in overeenstemming was. Wij waren zeer verontwaardigd over het optreden van  diverse instanties en hadden daar alle reden toe. Voor het merendeel van onze klachten en vermoedens hebben wij naderhand het bewijs in handen gekregen, maar voor ons perspectief in de situatie was op dat moment geen enkele ruimte. Wij waren a-priori door de professionals in een hoek gezet en een superheld die daar weer uitkomt, zonder waarheidsvinding.

Tegen de eerder genoemde persoon die met Gerritsen ‘off the record’ het gesprek had gevoerd, had hij toegegeven dat er in de casus van Sven en Ranada zowel door de gemeente als door jeugdzorg fouten waren gemaakt, maar een dergelijke verklaring hebben wij nooit op papier mogen ontvangen. Zo is het dus gesteld met de waarheid van jeugdzorg. Natuurlijk vertelt Gerritsen tegen journalisten dat Jeugdzorg Dark horse een goed geïnformeerde blog is, want een ander prijzen maakt jezelf sympathiek. (‘En ik prees hem het graf in!’ , zei Sonneveld.) Maar als wij dan zo’n goed geïnformeerde blog zijn, waarom wordt er dan op zaken niet inhoudelijk ingegaan en krijgen alleen anderen te horen dat er in onze zaak dingen mis gingen?

Ontbrekende schakel in het (mis)handelen door jeugdzorg

Een ander voorbeeld van Gerritsen zijn vergoelijking, waarbij de toenaderingspoging en de afweer hand in hand gaan, is de eeuwige bliksemafleider van de ‘perverse prikkels’. Altijd weer voert hij ze aan, om de onmogelijke stelling te verdedigen dat er ‘goede mensen werken in een pervers systeem’. 

Zijn columns op Binnenlands Bestuur staan er vol mee. Hij heeft graag de persoonlijke loyaliteit van zijn medewerkers en kan ze daarom niet rechtstreeks verantwoordelijk houden voor hun fouten en onmenselijkheden. De reden voor het jammerlijke falen van jeugdzorg in veel zaken schuift hij liever naar boven. Het ‘systeem’ heeft de schuld.

En natuurlijk heeft hij daar gelijk in, want het systeem draagt ook schuld, maar zijn medewerkers niet minder! Het is deze magische verbinding tussen het systeem-falen en het persoonlijk falen van medewerkers dat aandacht behoeft. Hoe kunnen perverse financiële prikkels ervoor zorgen dat er onterecht kinderen uit huis geplaatst worden, terwijl daarbij de uitvoerende mensen niets te verwijten valt? Hoe gaat dat precies in zijn werk? Het spreekwoord ‘waar je mee omgaat wordt je mee besmet’ geeft al een kleine indicatie. Criminelen die in de gevangenis zijn afgekickt en die van plan zijn een nieuw leven te beginnen, merken dat wanneer ze teruggekeerd in hun oude omgeving weer met dezelfde mensen in aanraking komen, toch vaak weer verkeerde keuzes maken. Maar ze blijven persoonlijk aansprakelijk, want als ze voor de zoveelste keer voor de (straf)rechter verschijnen kunnen ze het misdrijf niet afschuiven op hun omgeving en vroegere vrienden. Waarom jeugdzorgmedewerkers dan wel?


Systeem van perverse prikkels als postulaat

Dit is de eerlijkheid en de leugen van Gerritsen inéén. Toegeven dat er dingen fout gaan (altijd op metaniveau – er worden fouten gemaakt-  nooit een persoon, een specifiek geval) maar dat ligt niet aan de medewerkers. Nee, het ligt aan de treurige manier waarop de medewerkers moeten functioneren, in een systeem dat ze niet ondersteunt. Heel goed, dan kan zo zijn, maar wat gebeurt er met mensen die gefrustreerd raken als er dingen niet gaan zoals ze bedoeld of gehoopt hadden? Wat overkomt eenieder die zijn stinkende best doet, maar door gebrek aan deskundigheid, levenservaring en te weinig ondersteuning van het management, daarvoor niet de beloning en de waardering krijgt? Die mensen worden narrig! Die voelen de behoefte om ergens compensatie vandaan te halen en dat doen mensen in het algemeen bij voorkeur bij personen die zwakker zijn (staan) dan zijzelf. Er moet een gelegenheid zijn om iemand een hak te zetten en je macht te botvieren zonder dat dit gevolgen heeft. Want de machtsmisbruiker is in wezen een zwakkeling en als het in openbaarheid komt wat hij heeft gedaan, raakt hij in paniek. En wie kent niet de mediacampagnes van Bureau Jeugdzorg en de bestraffing van ouders die hun ellende in de media openbaar willen maken, wanneer er iets dreigt uit te lekken?

Perverse prikkels maken geen fouten en schrijven geen leugens in rapporten en zetten ook geen rechters op het verkeerde been. Perverse prikkels leidden mensen niet naar een doodlopend moeras met hun inhoudelijke klachten. Perverse prikkels draaien geen omgangsregeling de nek om, van ouders die gegronde redenen hebben om zich door jeugdzorg geschoffeerd en besodemieterd te voelen. Dat doen mensen. Gerritsen vult het plaatje nooit verder in, hoe de fouten in de jeugdzorg op mechanische manier tot stand komen. Op macro-niveau zijn er perverse prikkels en kinderen worden onterecht uit huis geplaatst, maar de medewerkers die er tussen staan, valt op miraculeuze wijze niets te verwijten…?

Een meisje van zes

Onze dochter werd misbruikt op een school door medeleerlingetjes. Omdat de zedenpolitie Amsterdam weigerde goed onderzoek te doen werd haar verhaal afgedaan als een kinderfantasie en later door de AMK-medewerkers als ‘aangeprate verhalen over misbruik’, waardoor wij opeens schuldig waren aan kindermishandeling. 

Een half jaar later vonden wij een krantenbericht van vijf jaar daarvoor, waarin stond dat op een andere school, in Almere, van dezelfde scholenorganisatie Koninklijke Kentalis, ook misbruik was geweest tussen kinderen onderling, in dezelfde leeftijdscategorie als onze dochter (toen zes jaar). Het misbruik had in de klas plaatsgehad, omdat de leerkrachten de kinderen regelmatig alleen lieten. Maar onze dochter en wij als ouders werden uitgemaakt voor leugenaar! 

Therapie toonde naderhand aan dat haar hele verhaal klopte en godzijdank had de behandeling op haar een positief effect, zodat wij zonder jeugdzorg-'hulp' ons leven weer konden voortzetten als gezin. Niemand van de personen waar wij indertijd mee te maken hadden, van welke instantie dan ook, heeft achteraf de verantwoordelijkheid genomen en recht gezet wat scheef was. De inzet van het AMK was kinderbeschermingsmaatregelen geweest, maar gelukkig was er een ouder en meer ervaren gedragswetenschapper van de Raad voor de Kinderbescherming die dat heeft voorkomen (de therapie door ons ingezet, bracht toen al dingen aan het licht).

Traumatherapie tegenhouden

Als het een klein beetje anders was gelopen, had het AMK haar zin gehad. Dan was ons gezin onder toezicht gesteld en dat zou gezien ons onafhankelijke karakter en zin voor rechtvaardigheid zeker zijn geëscaleerd naar nog meer jeugdzorgellende en misschien ook geweldpleging, want in die periode werden wij tot het uiterste beproefd. 

Er zou een zes-jarig (autistisch) misbruikt meisje door de instanties gewoon zijn teruggestuurd, naar dezelfde school, naar dezelfde klas (wij werden ook schuldig bevonden aan pedagogische verwaarlozing wegens kind thuis houden na het misbruik) omdat het misbruik officieel nooit was gebeurd. En daar had het AMK voor willen zorgen door achter onze rug om te proberen de trauma-therapie tegen te houden, waar ze volstrekt niet toe bevoegd waren, omdat wij nooit onder toezicht hebben gestaan. Op dit soort onfrisheden is Gerritsen, net als over de leugens die vanuit het gemeentehuis op het hoogste niveau over ons gezin werden verteld aan een journalist van Elsevier, nooit ingegaan. Hij houdt het bij het bespreken van de casus liever bij het protocol en staat niet stil bij het lot van een autistisch meisje, dat zonder twee ouders die voor de waarheid zijn blijven vechten, heel wat gruwelijker had kunnen zijn.


Sven Snijer

11 opmerkingen:

  1. * Willem (Wim) Sonneveld (Utrecht, 28 juni 1917 - Amsterdam, 8 maart 1974)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Waarom veroorloven de jeugdzorgwerkers zich een oordeel te vellen over gezinnen, zonder te kijken of er extern van het gezin mogelijk een bedreiging is en deze dan af te wenden, opdat het gezin 'veilig' is? - Waarom ligt het vermeende 'probleem' toch altijd ín het gezin, ook als het eigenlijk op school ligt?!...

    Waarom bijna nooit doorverwijzen naar een deskundig specialist? - Dat zou hun werkdruk waarover ze klagen kunnen verminderen.

    Waarom zaken negatief opblazen, en de oorzaak van het vermeende probleem afschuiven op "de ouders", alsof die het zijn die de beweerde 'bedreiging' (BW1:254 lid 1) vormen?
    Als de werkdruk dan zo hoog is als intern beweert, waarom dan werkverschaffing zoeken ten koste van de (diagnostische) waarheid?

    Waarom wordt door deze jeugdzorg bij 1 op de 4 gezinnen beweerd dat er sprake is van een vorm van kindermishandeling of -verwaarlozing, waar alleen bij die ene werkelijk sprake van zou kunnen zijn? - Dan zijn die 3 toch te veel binnengehaald in dwangzorg? En waarom dan dit gezin niet urgent leren wat te verbeteren, want dat is goedkoper en minder traumatisch voor het kind dan uithuis gepleurd te worden naar een vreemde setting?

    Waarom dus niet optimale hulptrajecten bieden, urgent, wat vooral ook bij omgangssabotage nodig is, want elke dag dat een kind lijdt onder een omgangsfrustrerende moeder is er een te veel, en werkt in op de psyche en zelfbeeld van dat kind tussen twee huizen?!
    Waarom gezinsgeneriek werken zonder diagnostieke kennis? Zonder cursus verstrekken?

    Waarom wordt door de gezinsvoogdij BW1:257 genegeerd, waardoor er niet of te weinig wordt gewerkt aan het in stand houden van de kind-ouderbanden en familiebanden, wat toch een later belang van het kind vormt in diens ontwikkeling en behoefte?!

    Waarom overtreedt jeugdzorg de wet? - Het IVRK stelt in artikel 24 (dat Erik G. nimmer noemt) toch dat het kind recht heeft op de hoogste mate van gezondheid en daarbij passende (psychische) gezondheidszorg, ook op gebied van gezinsbanden?!

    Waarom geeft Erik G. (want daders mag je niet voluit noemen) zijn jeugdzorgwerkers niet meer ruimte het niet zelf te willen doen, met grote kans op, fouten en machtsspelletjes, waar zijn werkers toch naar wet mogen doorverwijzen naar de passende deskundigen?

    Dus WAAROM wordt het kinderrecht getrotseerd door jeugdzorg?
    (Ja, BJZ Amsterdam [BJAA] heeft al een nieuwe naam aangenomen: JBRA = JeugdBescherming [wat aanmatigend!] Regio Amsterdam)!
    Beschermen doet men naar IVRK met specialistische gezondheidszorg!:
    :
    Erik, je weet wel: medisch-academisch opgeleide deskundigen die onder een ècht tuchtrecht vallen en persoonlijker aansprakelijk te stellen zijn - als controlemechanisme, en die naar hun beroepsethiek zélf de cliënt onderzoeken;
    dit in tegenstelling tot jeugd'zorg' dat werkt met MBO-ers en HBO-ers met softe diplomaatjes sociaal/pedagogisch werk die denken de 'gedragswetenschappers' (UvbWjz artikel 1) integraal en naar waarheid te kunnen informeren (en bespelen).

    Mooipraat is geen werkelijkheid, geen zorg, geen hulp! Het is wel voor je goed-verdienende, machtgevende baan werkgelegenheid beschermen. Hiermee is aangetoond dat beschermen in de naam op werk en niet op het kind duidt.

    Heeft prof. Carlo Schuengel niet (ja, wel) op de jeugdzorg-academie (2013) verteld waarom dwang in jeugdzorg contraproductief werkt, dus in het nadeel van het gezinsleven, wat de bron van het zelfbeeld en wereldbeeld van de opgroeiende moet vormen?! Lees nog maar eens over:
    http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/10/dwang-in-de-jeugdzorg.html
    met de reacties, waaronder wetenschappelijke.
    Waarom dit negeren?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bij "1 op de 4" wordt bedoeld:
      bij 1 van de 4 binnengehaalde dwangzorgkinderen is mogelijk werkelijk enigszins sprake van verwaarlozing of mishandeling, die mogelijk ook met deskundige therapie of cursus en begeleiding (VIB) kan worden verholpen.
      Die 3 andere dwang-cases zijn volledig op insinuaties berust voor de werkgelegenheid, niet voor dat kind. Dat is niet optimaal hulp verlenen!!!
      Het is traumatiseren! Wetenschappelijk bewezen!

      Een kind dat lijdt onder een uithuisgeplaatst-zijn traumatiseert, zo'n 5 jaren minstens.
      Joseph Doyle (2007) bevond dat deze opgroeienden grote kans maken op delinquentie, tienerzwangerschappen, suïcide, verslaving, vroegtijdig schoolverlaten, WAjong-trekken, en psychische problematiek na hun 18e. Veel meer kans dan de random-groep met dezelfde problematiek, die wel thuis de deskundige hulpverlening kreeg.

      Mogen we van Erik verwachten dat hij dit zijn onderdanen leert? En dwang met 75%tot 85% intoomt?
      Zal zijn Jeugdbeschermingsbureau Regio Amsterdam nu veel meer doorverwijzen naar deskundigen???...
      Zal hij zijn onderdanen bij omgangssabotage ('vechtscheidingen') leren urgent die ouder te leren wat ze het kind aandoet? ( http://www.youtube.com/watch?v=6DvGKmYEiqc )! Het mentaal scheiden van ongenoegens naar de ex tegenover de ouderschappelijke representatie naar het kind, wat ook non-verbale signalen oppikt en daarop internaliseert....

      Dan hoeft hij ook niet zo te zeuren over de moeilijke taak van zijn onderdanige jeugdzorgwersters, die spil zijn in hun interne BJZ-informatiestroom, dus kunnen ze manipuleren en bespelen ten koste van gezinnen. Onnodige dwangmaatregelen! Duur! Traumatiserend, dus kindermishandelend vanuit BJZ!

      Dwang is contra-productief in jeugdzorg. Dat moet teruggebracht worden tot minder dan 15% van nu.

      Verwijderen
  3. Opmerking van de dag uit de gelederen van Jeugdzorg gisteren, "Wij voeren slechts uit wat de rechter ons opdraagt"

    De kots-bakjes/teiltjes/emmers waren hard nodig op dat moment!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. "Wij doen wat wij de rechter hebben aangegeven", en dat zelfs nog niet eens!!!
      Wanneer zal een gezinsvoogd zeggen: "Wij vertikken deskundige hulp of diagnostiek te verstrekken als dat onze werkgelegenheid treft!"
      Dat is nog eens lef.
      Jeugdzorgwerkers willen graag helden zijn; nu, zeg dat eens, als held!

      Verwijderen
    2. Wat doe je, of die gedragswetenschappers die de gezinsvoogden opdracht geven tot het mishandelen en liegen, als zelfs de rechter geen ene zier geeft om die diagnostiek of deskundige hulp? Geef de rechters geen credit hè ...

      De strijd zal nog smeriger worden, uiteindelijk met veel gezwoeg zal de vechter toch winnen, voorlopig zullen er mensen zijn die de strijd aan moeten gaan. Heertjes zullen er zijn en blijven.

      Verwijderen
    3. De gezinsvoogd/savewerker/jeugdzorgwerker is de (niet-medisch-opgeleide) spil in het web van 'jeugdzorg'.
      Al de anderen, in team van BJZ of de ketenpartners zoals de rechters, worden misleid en gemanipuleerd door deze spil.

      We worden, monddood, geacht ons te conformeren met deze sociaal werkster, die niet integraal en open onderzoekt, niet passend doorverwijst naar medischer diagnostiek, die niet open en integrale onderzoeksvragen doorgeeft en al het andere nodige naar de 'diagnost'.

      In FJR 2012/95 staat dan ook het advies aan de kinderrechters om tot het bewijs van BJZ te eisen dat deze onderzoeksvragen (ook van de ouders!) en diagnostisch rapport tijdig worden meegestuurd met enig verzoek tot en t.b.v. dwangzorg.
      Anders kan er al helemaal niet worden gecontroleerd of er fouten in de rapportages van jeugdzorg zitten (en dat moet na de bevindingen van de Kinderombudsman eind 2013).

      De spil dient niet anoniem te zijn, zoals de rechter dat ook niet is bij diens ingrijpende beschikkingen.
      Het McMichael-arrest van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens d.d. 24-02-1995 behoort ook controleerbaar nagevolgd te worden:
      beide partijen, BJZ/RvdK èn het gezin behoren allen gelijke stukken (waarover beslist en bewezen) te beschikken en verkrijgen.

      Het is een mensenrecht om met die stukken de rechtspraak te controleren.

      Verwijderen
    4. Ja, mensenrechten die door Nederland al decennia met voeten worden getreden.

      En wanneer komt de herbeoordeling van alle eerdere gevallen van ots, uhp en onterechte gezagswijzigingen ten gunste van oudervervreemdende (=psychische mishandeling met levenslange gevolgen!) ouders (meestal moeders)?

      Verwijderen
  4. Leed kan je pas begrijpen als je zelf hebt geleden. Vanuit deze 'lachwekkende' deskundigen kan je niet verwachten dat ze ineens een hart en ziel krijgen. Geld zit in de weg en zal slachtoffers niet, nauwelijks of nooit willen begrijpen. Het is één pot nat, overal op aarde. Slachtoffers creëren en geestelijk en lichamelijk laten sterven en daar geld voor vangen. Daar zit geen hersens maar een leegte die ze zelf niet begrijpen, daarom papegaaien ze elkaar en zichzelf na. Duidelijk toch?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Was ook aanwezig bij het kortgeding tegen Heertje. Lees mijn verslag en bekijk het verslag van Heertje zelf. http://www.slachtoffersjustitie.nl/wordpress/?p=2587

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Door Drs. N.J.M.Mul, arts (Ouder-ondersteuner in Jz-Kb zaken)

    Geachte heer Gerritsen,

    U heeft het over uw professionals. Goed, na de implicatie van de wet 'professionalisering jeugdzorg' zullen uw medewerkers dit inderdaad worden, als ze de beroepsopleiding hebben, een beroepsregister ingesteld is en de tuchtrechtspraak geregeld.

    Een professional als een arts, advocaat, rechter of politieman, zet zijn naam onder de zaken die deze verricht, zo zet iedere arts zijn naam onder een reept of verwijsbrief, iedere rechter zet zijn naam onder een uitspraak en iedere politieagent vermeldt de eigen naam onder een proces-verbaal.

    U wilt kennelijk anders voor uw medewerkers: anonieme meldingen als basis voor hun handelen, anoniem werken en liefst ook anonieme indicaties voor uithuisplaatsingen, alles onder het mom van 'bescherming van uw medewerkers'.

    Als u de jeugd zó goed beschermt als u doet voorkomen, dan willen uw medewerkers juist graag met naam genoemd worden: wie wil er immers niet dat kinderen de juiste hulp thuis krijgen, dat kinderen gelukkig kunnen zijn met hun ouders en als er problemen zijn jeugdzorg klaar staat met de hulp die ouders en kinderen wensen?

    Uw medewerkers, of u ze nu 'O&K-adviseurs', jeugdbeschermers' of 'save-werkers' noemt, dat is om het even, zullen graag met naam vermeld willen worden als ze ook wérkelijk goede hulp aan ouders zouden bieden. (Als de 'helden van jeugdzorg' zoals zij zichzelf enige jaren geleden in een krant betitelden!) Helaas voor u is het beeld anders: als er een instantie gewoonweg zaken 'anders voorstelt' en er alles aan doet om gezinnen te ruïneren, kinderen uit huis te plaatsen en als kinderen in de jeugdzorg terecht komen dat gewoonweg blijkt dat 'seksueel misbruik structureel is', dan is er wat mis. Het gaat om hun feitelijk handelen en eerlijkheid. Mijn woorden hier kan u misschien hard en onaardig vinden, maar ik weet mij gesteund door het rapport van de Nationale Ombudsman van december 2013 en het rapport Samson.

    Als jeugdzorg bestaat uit bedreigen en negeren van ouders, kinderen om de meest onzinnige redenen uit huis plaatsen, het afvinken van protocollen en vooral ouders slepen in eindeloze vernederende rechtelijke procedures, dan is er iets ernstig mis met 'jeugdzorg'! De cijfers over UHP liegen er ook niet om: Nederland heeft het hoogste aantal van de westerse wereld....200x zo hoog als in België bijvoorbeeld.... Alles is in dienst van uw 'industrie die jeugdzorg heet'! Critici probeert u aan alle kanten het zwijgen op te leggen. . Ik voorspel dat ook u mij voor de rechter zal gaan dwingen om te zwijgen.

    Ik zwijg niet: zwijgen maakt medeplichtig aan de misstanden rond 'jeugdzorg'!
    Ik pleit er daarom ook voor om opheffing van iedere anonimiteit + beëdiging van jeugdzorgwerkers. Bovendien: anonimiteit zou ook het gehele tuchtrecht voor jeugdzorgwerkers uithollen: je kan immers niet iemand anoniem aanklagen!
    Alleen mensen die iets te verbergen hebben hullen zich in anonimiteit. Ik heb niets te verbergen en daarom zet ik hier zelf mijn eigen naam onder.

    Nico Mul

    BeantwoordenVerwijderen