'Wil jij mijn vriendje zijn?'

De overheid en het gevaar van te kleffe vriendschap

Weet u het nog van vroeger…die ene persoon waar je de allerbeste vrienden of vriendinnen mee was? Die vriendschap die nooit meer over zou gaan? Alles samen doen, alles samen bespreken, dromen over de toekomst, later als beider kinderen ook weer bevriend zouden zijn met elkaar? En toen op een dag was de vriendschap zomaar over, uitgemolken en opgebrand. Alles 'eruit gehaald wat erin zat' en allebei een nieuwe levensinvulling met divergerende doelstellingen. 

Geen ruzie, geen verwijt, maar gewoon andere richtingen. Elkaar uit het oog verloren, nieuwe beste vrienden, collega’s, buren, etc. Ouders wisten vaak al dat vriendschappen van ‘in m’n gat, uit m’n gat’ geen lang leven beschoren zijn, omdat ze gebaseerd zijn op een tijdelijke behoefte, een levensfase en niet voor altijd bedoeld. Het is niet verkeerd, maar het kan niet blijven duren. ‘Eén keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie’ zong het Goede Doel.

Grenzen om te groeien

Later als je volwassen en meer gerijpt bent, begrijp je dat vriendschappen grenzen nodig hebben om evenwichtig en duurzaam te zijn. Je kunt niemand zonder meer ophemelen en enkel goede dingen zien, simpelweg omdat het jouw vriend of vriendin is. Je kunt ook niet verwachten dat mensen al jouw nukken en grillen zullen blijven goedpraten, alleen omdat je hun beste vriend bent. Iedereen moet op zeker moment verantwoordelijk zijn voor zichzelf en iedereen heeft een eigen ruimte nodig om met  zichzelf alleen te zijn. Dat heb ik geleerd. Zo niet de overheid! Die komt langzaam dichterbij als mijn nieuwe beste vriend, terwijl ik hem niet eens heb uitgenodigd. Ik mag niet participeren, ik moet het, want anders ben ik kennelijk asociaal en begrijp ik niet waar we ‘met z’n allen’ naartoe gaan met dit land. We zullen elkaar wel moeten omarmen en wederzijds ondersteunen straks in de nieuwe maatschappij, want het oude model is onbetaalbaar geworden. Bovendien moet de maatschappij veiliger worden (voor kinderen) en dus is het noodzakelijk dat iedereen straks alles van mij weet en omgekeerd, zodat er tijdig kan worden ingegrepen, door wie dat maar nodig vindt op zeker moment.

School en thuis

School en thuis zijn ook geen gescheiden gebieden meer in de nieuwe samenleving. Vroeger werd het samengaan van school en thuis je alleen opgedrongen door speciale scholen (MOC’s), omdat de onjuiste vooronderstelling daar was dat autistische kinderen dan beter het eigen gezin en het functioneren op school met elkaar konden verbinden. Iets wat je op grond van wat er al jaren over autisme bekend is, dat ze een hardnekkige neiging hebben tot segmentering die sterker is dan de sociale eisen en verwachtingen van de intolerante sociaal/pedagogische omgeving, al van tevoren kunt zien mislukken. Maar vanaf nu (de aanloop naar de Transitie in 2015) zijn ook andere ouders het slachtoffer van de ‘achter-de-voordeur-manie’ van het pedagogische diersoort, ditmaal aangedreven door de hijgende overheid, die dolgraag wil weten hoe het er bij iedereen thuis aan toegaat. 

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2014/04/de-augeo-foundation-heeft-een-missie.html

Ze wachten niet op mijn vriendschapsverzoek op Facebook, maar gaan er zonder meer vanuit dat ik het ook een goed idee vindt, de gestage toenaderingspogingen vanuit een overheidsbeleid dat ik in geen enkel verkiezingsprogramma heb gelezen voordat ik mocht stemmen; de verkrachting van de privacy van burgers en het gijzelen van ons sociale domein door de opdringerige overheid (social harassment?). Alle partijen, van links tot rechts, gaan hier als een kudde domme schapen in mee en niemand eist een andere ideologische onderbouwing dan wat geleuter over een Civil Society (van de Bosjesmannen afgekeken) en de veiligheid van kinderen, want die worden tegenwoordig bij bosjes afgeslacht, als je de hysterici moet geloven.

Vriendelijk bedanken

Ook op reguliere scholen willen ze nu bij u thuis komen (en zelfs het huis en de slaapkamer komen bekijken, weet één moeder al aan onze blog  te melden) want in sommige gemeenten lopen ze al op de wet vooruit. Net zoals in de gemeente waar ze nu alvast hoogbejaarden uit hun bejaardencentrum gooien, omdat ze ‘niet ziek genoeg’ zijn. (ambities genoeg in ons mooie landje!) 

Moeder was van mening dat thuis en school twee gescheiden gebieden zijn en dat wanneer het goed gaat op school er geen enkele reden is voor de school om het privédomein binnen te dringen en met nieuwsgierige ogen (getraind in vroeg-signalering via een online paranoia-curus) dingen op eigen wijze te gaan interpreteren om er vervolgens de ‘professionals’ van het AMK bij te halen. Mag moeder even vriendelijk bedanken? Nee, dat ziet moeder helemaal verkeerd. Het is belangrijk dat de school diep in het gezin gaat wroeten, want het kind moet zoveel vertrouwen in de docenten krijgen dat het alles aan ze durft te vertellen. U dacht nog steeds dat de eerste vertrouwenspersoon waar het kind naartoe gaat met problemen de eigen vader of moeder is? Dat is zóóó 2013! Van de columns van jeugdzorgbaas Erik Gerritsen weten we inmiddels dat we in de moderne tijd ‘allemaal een beetje jeugdbeschermer’ zijn.

Ik vindt het eigenlijk best een goed idee, dat samengaan van school en thuis. Als je niets te verbergen hebt, hoef je toch ook nergens bang voor te zijn? Als de school van mijn kinderen mij benadert om ‘gezellig’ even thuis langs te komen en het huis te bezichtigen, dan zal ik daar van harte mee instemmen. En dan maken we ook meteen een afspraak voor de return-wedstrijd, als ik bij de docenten en de directeur thuis op bezoek kom. Ik wil namelijk dolgraag weten wie die mensen zijn, waar ik dagelijks mijn kinderen aan toevertrouw en die zonder mijn wakende blik zich over hun kinderzieltjes ontfermen. 

De stadsdeel-commune

Ik vertrouw ze natuurlijk volkomen, maar het liefst krijg ik toch even een samenvatting van hun familiegeschiedenis, eerdere huwelijken, eerdere werkgevers en als het niet teveel moeite is wil ik ook graag hun computer even inspecteren of er in een verborgen map op de harde schijf toch niet een lading kinderporno is opgeslagen. Na een kort  gesprekje met hun kinderen kan ik dan weer gerustgesteld terugkeren naar mijn eigen woning, binnen de stadsdeelcommune waar ik inmiddels een deel van geworden ben. En ik neem mijn verantwoordelijkheid serieus, want straks fiets ik naar de HEMA om het cursuspakket vroeg-signaleren meteen aan te schaffen.

http://jeugdzorg-darkhorse-plus.blogspot.nl/2013/05/rookworst-en-kindermishandeling.html


Ijzeren gordijn

In 1946 hield Winston Churchill een toespraak waarin hij sprak over een ijzeren gordijn dat was neergelaten tussen Oost en West, symbool van het oprukkende communisme. Bij ons, in het land van dijken en duinen, waar we al zo lang het water hebben weten tegen te houden, is er een onzichtbare vijand neergestreken die minstens zo gevaarlijk is. Er is een ijzeren gordijn neergelaten tussen het gezonde verstand en de algemene hysterie en preventiezucht, waardoor twee werelden, die van vertrouwen en goede relaties en die van 'orde-en-veiligheid' steeds verder van elkaar vervreemd raken. Het geloof in verdachtmaking, verschansing, afweer-en-uitschakeling, wordt dagelijks gevoed door mensen die oorzaken van het gedrag van een kind niet kunnen of willen begrijpen en daarom liever symptomen bestrijden met middelen die alleen maar meer wantrouwen zullen oproepen bij ouders. 

Daarbij zijn ze zo dom om te denken dat als ze de blije plannen maar met hun lachebekjes aan ons presenteren, de burgers de verborgen adder in het gras niet zullen zien en zomaar vergeten dat de rechtspositie van ouders in de nieuwe jeugdwet wéér niet geborgd is, waardoor elke stap in de richting van openheid, een stap dichter is naar de juridische fuik waar je kinderen misschien nooit meer zullen uitkomen.

Sven Snijer