zaterdag 17 mei 2014

Reputatieschade! - De nationale epidemie

Het is vaak beter als je je tot één probleem beperkt en dat grondig uitgraaft om tot de wortels ervan te komen, dan om meteen een heel scala aanverwante problemen erbij te betrekken en zodoende niet alleen je krachten te versnipperen, maar tevens het risico te lopen de oorspronkelijke doelgroep niet meer te bereiken. Maar wie de patronen van de maatschappelijke misstanden doorgrondt zoals ze zich iedere dag in de media aan ons voordoen, ontkomt er niet aan om zo af en toe toch algemene conclusies te trekken over de cultuur van het land waarin hij leeft. Waar hebben we toch met z'n allen last van?

Jeugdzorg als symptoom

Jeugdzorggedupeerden zijn een specifieke groep mensen die hun kind kwijt zijn geraakt aan jeugdbeschermers of de angst hebben dat dit binnen afzienbare tijd gaat gebeuren. Achterliggende oorzaken achterhalen van het disfunctioneren van een instantie als Bureau Jeugdzorg is niet de verantwoordelijkheid -en ligt niet binnen de competentie- van ouders, met de kansloze middelen van cliëntenraden en klachtenprocedures die tot hun beschikking staan, maar zijn een taak van de samenleving. En juist die samenleving komt mij steeds meer de neus uit.

Wie het probleem jeugdzorg niet dieper bestudeert dan enkel nu en dan een bericht dat in de krant voorbij komt, of een reportage op tv waarbij het hoor-en-wederhoor principe wordt toegepast, zonder de gegeven verklaringen van partijen verder te betwisten en de dooddoeners te doorprikken, heeft in de regel het idee dat het probleem aan twee kanten ligt. Jeugdzorg deed een beetje moeilijk, ouders waren niet makkelijk (er was toch iets aan de hand), maar gelukkig heeft de rechter een onafhankelijk oordeel gegeven. 

Op deze blog proberen we wat dieper op zaken in te gaan en aan te tonen dat ook normale, niet mishandelende ouders met een onschuldige opvoedingsvraag, voordat ze er erg in hebben in grote problemen kunnen komen op basis van valse beschuldigingen door een ex geuit, door buren, door een school (dat een conflict met ouders wil beslechten met een AMK-melding), door jeugdzorgwerkers als een vermoeden geuit, geïnsinueerd, of door bestaande informatie over het gezin uit de context te halen of door gegevens te verdraaien, namen, data, scholen door elkaar te halen, soms ronduit te liegen in rapportages of tegen de rechter en ga zo maar door. En een eindeloze reeks rechtszaken is vaak het gevolg hiervan, waarbij de tijd altijd in het nadeel werkt van ouders, aangezien hun kind langzaam begint te 'wennen' in het pleeggezin. Stress en narigheid, pijn en vernedering, als vaste begrippen in het contact met jeugdzorg.

Het is een mentaliteit

Maar ligt het enkel aan jeugdzorg, deze mentaliteit van het toedekken van eigen fouten en het wijzen naar de ander, in dit geval ouders die niet zouden kunnen opvoeden, die hun kind ‘in de veilige ontwikkeling bedreigen’ en die ‘geen inzicht hebben in hun eigen problematiek’? Eigenlijk kom ik die mentaliteit van ‘niet wij, maar zij’ overal tegen in onze samenleving, van scholen tot politiefunctionarissen, van jeugdzorg tot politieke partijen, van ambtenaren tot mensen bij bedrijven, van kleine tot grote gemeenten, van Ministers tot toezichthouders, van ziekenhuizen tot zorgverzekeraars, iedereen is altijd bang voor hetzelfde….reputatieschade!

Gisteren was er weer eens een uitzending  (Nieuwsuur 16 mei 2014) over een gemeente waar er ten onrechte een uitkering maanden was gekort, terwijl de betreffende burger die het onrecht was aangedaan juist goed had gehandeld door op de plek waar zij aan het werk was gezet vanuit de gemeente (om haar uitkering te verdienen) misstanden had waargenomen en deze gemeld. Zij was genoodzaakt een gerechtelijke procedure te starten tegen de gemeente en deze probeerde - zoals gewoonlijk zou ik haast zeggen- de vrouw te chanteren om alle klachten tegen de gemeente te laten vallen en te beloven geen informatie hierover naar buiten te brengen in de media en dan was men bereid een deel van het geld dat haar rechtmatig toekomt alsnog te betalen. Het was gefilmd met een verborgen camera, de woorden die deze burgemeester met zijn schaamteloze hoofd durfde te uiten. De gedupeerde vrouw koos voor rechtvaardigheid in plaats van een korte termijn eigenbelang en ging toch naar de media. Haar redenatie was dat indien ze ermee akkoord was gegaan, zij nooit van deze ondergeschikte positie verlost zou raken en een speelbal van de gemeente zou blijven. Als de dader niet wordt beschaamd door bekendmaking, kan het gewoon verdergaan.

Pesten en treiteren

Zo kom je veel voorbeelden tegen waarbij de eigen reputatie als een ultiem onderdeel geldt van de waarden-hiërarchie van verantwoordelijke personen in wat voor functie dan ook en in welke sector dan ook. Meer dan verlangend om het goed te doen, zijn mensen kennelijk doodsbang om het verkeerd te doen. Het gevolg is doofpotten, chantage, liegen, draaien, traineren, wijzen naar anderen, klokkenluiders financieel en emotioneel slopen, ze voor gek verklaren, bellen met andere instanties om ze te belasteren voordat de melder van een misstand dáár zijn verhaal gaat doen…ik heb het allemaal voorbij zien komen, zowel in onze eigen casus als die van anderen en in de wereld van de jeugdzorg, maar even zo vaak daar buiten. Pesten en treiteren gebeurt niet alleen op het schoolplein, want volwassenen beheersen dat spelletje nog veel beter. Ik zou haast zeggen ‘jong geleerd, oud gedaan’. De pestkoppen die je in je volwassen leven tegenkomt richten heel wat meer schade aan dan de leerlingen waarmee je naar school bent geweest. Die geven je niet alleen het gevoel dat je er niet bij hoort, die slopen het hart uit je lijf.

Ik zie veel zielige mensen. Zielige mensen die voor een camera of microfoon staan te sputteren om met heel veel zorgvuldig gekozen woorden te vertellen dat er hééélemaal niets aan de hand is en dat niemand zich zorgen hoeft te maken over de gang van zaken. Dat overal zorgvuldig, en professioneel mee wordt omgesprongen, dat dingen verkeerd zijn overgekomen, dat het probleem wel degelijk al die tijd hun aandacht had. Dat er weliswaar dingen aan het licht zijn gekomen met een verborgen camera op een school -dingen die ze met geen mogelijkheid op een andere manier hadden kunnen ontdekken-  maar dat ze ondanks de geleerde lesjes toch tegen de gebruikte methode zijn. Met andere woorden, ze hadden het liever niet geweten. De school moet tenslotte een ‘veilige omgeving zijn’(voor de daders), waar je zonder een verborgen camera met gerust hart een ander kind in elkaar kunt trappen, de haren uit zijn hoofd trekken, verbaal neersabelen, of bespugen. De privacy is toch wel van het hoogste belang in deze zaken!

De school denkt daarbij natuurlijk vooral aan die bloedjes van leerlingen, die ‘een beetje dom’ zijn geweest, maar daar kunnen we over praaa-ten…Vooral veel praten. Als er maar niet over de school gepraat wordt door iedereen, want op dat punt is de directeur heel bezorgd en diep geroerd. Die kwetsbare, prachtige, lieflijke en kostbare reputatie. Die moet je koesteren, daar moet je zuinig op zijn. 

 
http://nieuwsuur.nl/onderwerp/648721-rechter-verbiedt-beelden-rtl.html

Het onderwerp jeugdzorg is voor mij een beetje uitgemolken. Waarom zou ik mijn blik beperken tot één sector denk ik wel eens, om keer op keer een probleem aan te kaarten dat over het hele maatschappelijke spectrum in dezelfde mate voorkomt. Liegen, ontkennen, schade beperken, toegeven onder voorwaarden (chantage), het bespelen van media met één positief verhaal dat alle negatieve verhalen moet wegdrukken, juridische procedures tegen mensen die leugens openbaar maken, op de man spelen, om de hete brij heen draaien.

Als ik het allemaal bij elkaar optel zou ik zeggen ‘het is een moreel probleem’. Na drie jaar jeugdzorgbestrijding kom ik terug op mijn oorspronkelijke pad, een geestelijke ontwikkelingsweg. Een streven naar zelfkennis om een beter mens te worden (Het klinkt hoogdravend, maar kijk wat er gebeurt bij de afwezigheid  ervan). Soms sijpelt er iets filosofisch door in mijn artikelen, maar ik merk dat niet iedereen daar op zit te wachten. Velen hebben liever harde bewoordingen direct gericht tegen de misstanden en het machtsmisbruik door jeugdzorg en ik werk daar normaal gesproken graag aan mee. Maar het houdt nooit op met jeugdzorg en het schaadt op den duur de eigen gezondheid om de fouten van anderen te blijven uitvergroten, als zijn ze nog zo evident.

Domheid en vooral lafheid zijn het echte probleem. Jeugdzorg is niet meer dan een van de vele uitingsvormen van dit verschijnsel. Kinderen uit huis sleuren omdat je bang bent voor de volgende Savanna en niet omdat je er zeker van bent dat je de juiste beslissing hebt genomen. Voor de eigen veiligheid wordt de beslissing netjes verdeeld over het hele team, zodat het een gezamenlijke beslissing is. Dat levert geen betere beslissing op, maar dat deelt de schuld netjes in vijven of zessen als naderhand blijkt dat het een foute beslissing was. Net zoals bij een kind dat gepest wordt in de klas. Als je daarover begint tegen één leerling zal deze meestal antwoorden dat de anderen het ook deden. En die deden het nog veel erger. Grote mensen zijn net kleine kinderen. Soms in de goede betekenis van het woord, want zoals Mencius het uitdrukte 'verliest de wijze nooit zijn kinderhart', maar we komen het helaas vaak tegen in een minder mooie variant; volwassenen die zich kinderachtig gedragen en verstoppertje blijven spelen.

Een troep hyena’s

Het is vooral vanuit de angst die veel mensen hebben om persoonlijk ergens voor te staan, dat ik een pesthekel heb aan sociale wijkteams en de participatiesamenleving. Ik wens niet opgezadeld te worden met die meute, die omdat het door de overheid wordt voorgeschreven ‘sociaal’ bij me komen doen, maar die in andere omstandigheden veranderen in een troep hyena’s die je bijten en verscheuren of op zijn minst links laten liggen en met een grote boog om je heen lopen, omdat ze niet besmet willen worden met jouw besmeurde reputatie.

Zijn er ook nog positieve dingen te melden na drie jaar jeugdzorgbestrijding? Jawel, ik heb ontdekt hoe ontzettend blij ik ben met mezelf! En dat ik er alles voor over heb om mezelf verder te gaan ontdekken en dan vol verwachting te zien hoeveel mensen die ook onafhankelijk kunnen denken en die ook van mening zijn dat je nooit moet toegeven aan zwakte, de excuuscultuur of de  massahysterie, zich daarbij zullen aansluiten. Wie bij het uitspreken van de term Civil Society een vies gezicht trekt, mag mijn vriendje zijn. Die hoeft zich nergens in te schrijven en mag ook op ieder willekeurig moment weer weg gaan. Daar zal mijn reputatie zeker niet onder lijden.

Sven Snijer  

8 opmerkingen:

  1. Ik begrijp je begin overweging maar al te goed: de (schijnbare) noodzaak je tot een onderwerp te beperken.

    Maar dat brengt grote problemen met zich mee: problemen staan niet op zichzelf. Alles is met elkaar verbonden.

    Ook Jeugd'zorg' is daar een voorbeeld van. Waar op het niveau van management en medewerkers inderdaad vanuit onkunde, feilen in de persoonlijkheid, gebrek aan ruggegraat, machtsdrang, bonussen, etc wordt gehandeld, past het fenomeen namelijk in een veel duisterder trend: het doel van 'the Powers that Be' om de ouder-kind band diepgaand te ondermijnen en uiteindelijk zeggenschap over de kinderen te krijgen.

    Het schoolsysteem past daar naadloos bij: de kinderen moeten al maar vroeger naar school om ze vroeg mogelijk geindoctrineerd te worden en tegen de ouders opgezet te worden.

    maar ook de homoagenda en IVF: sex los koppelen van het 'recht' op kinderen.

    Pas als we de problemen in hun diepere verbanden gaan zien, komt er genoeg energie vrij om ze daadwerkelijk op te lossen.

    Ik zou dan ook zeker niet een dwangmatige beperking opleggen aan jezelf. Ook al verlies je misschien mensen hier en daar, anderen komen er voor in de plaats. Bovendien, door goed te blijven rapporteren over Jeugd'zorg', blijf je onvermijdelijk voor iedereen die iets met deze kanker aan wil vangen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Natuurlijk vind ik het een immorele beweging. 'Brand' roepen en dan doen alsof jij een vuurtje zit te stoken. Beschuldigen in plaats van helpen. Justitie in plaats van hulpverlening. Stigmatisering en vervreemding in plaats van herstel van verhoudingen en gezondheid.
    Maar het is niet realistisch om er allerlei andere trends aan vast te knopen. Dat helpt niet. En je moedigt de paranoia van andere gedupeerde ouders aan.
    Hopelijk blijf je wel hier waarschuwen Sven. Dat is het beste dat je voorlopig kunt bereiken. Dat doe ik ook. Andere ouders waarschuwen voor inderdaad de meute die je soms helpt maar je ook kan verscheuren.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Is het een trend dat werkende mensen (in jeugdzorg en die keten) een werkzame psyche hebben, maar kennelijk geen werkzaam geweten???
      Als je weet als 'professional' dat pleegsettingen wel het laatste middel is voor een kind, gezien de risico's daaraan verbonden en wetenschappelijk vastgesteld, dan gebruikt een gezonde werker zelf-reflexie en zijn kennis en die van specialisten om het kind met al zijn toekomstige belangen en familiebanden op een zo optimaal mogelijk hulptraject te zetten.
      Waar zelfs op een jeugdzorg-academie door een professor hen is uitgelegd dat dwang in jeugdzorg contraproductief werkt en dus niet optimaal is, dan doe je niet aan dwang-OTS en -UHP, en gek genoeg aan -ontheffen uit het gezag van leerzame, meedenkende, signalerende ouders.
      Die ouders willen geholpen worden en ondersteund, en BW1:257 zou moeten gelden (wetten.nl):
      "lid 1. De stichting BJZ houdt toezicht op de minderjarige en zorgt dat aan de minderjarige en de met het gezag belaste ouder hulp en steun worden geboden teneinde de bedreiging van de zedelijke of geestelijke belangen of de gezondheid van de minderjarige af te wenden.
      lid 2. Deze hulp en steun zijn erop gericht de met het gezag belaste ouder de verantwoordelijkheid voor de verzorging en opvoeding zoveel mogelijk te doen behouden. ...
      lid 4. De stichting BJZ bevordert de gezinsband tussen de met het gezag belaste ouder en de minderjarige."
      |
      De psychisch zieke werknemer die toch veel op eigen kracht als spil in BJZ aan dwangzorg doet, geeft zo het kind geen steun in zijn belang van familiebanden en latere identiteitsfase!
      Het is geen trend om de algemene psyche te analyseren, waardoor ook vele ouders loom het onderzoek wàt 'jeugdzorg' is voor zich uit stellen en niet protesteren.
      Toch,.... als een ouder/burger zover is om te Googlen, dan kan hij gelukkig deze goed onderbouwde, wel-ingelichte, praktische site vinden.
      Ook rechters, alhoewel die gemakshalve alles wat van (deskundige, betrokken) ouders komt wegwimpelen, "omdat zij niet tot de ketenpartners behoren", en die alleen moet je toch als rechter geloven, of niet?!

      Verwijderen
    2. Wij kwamen de jeugdhulpverlening binnen via de kinder- en jeugdpsychiatrie. Helaas wordt je dan niet gewaarschuwd. Je komt juist op sites waarin beweerd wordt dat men tegenwoordig zoveel meer weet over kinderlijk gedrag en daar diagnoses en behandeling voor heeft. En daar de ouders in betrekt. Er is op het menu een vakje voor ouders. Dus je wordt helemaal op het verkeerde been gezet.
      Ik was dan ook in shock toen we een melding kindermishandeling kregen. En heb zelfs nog even gedacht dat het uit oprechte bezorgdheid was.
      Misschien zou er een website moeten komen met woorden als kinder- en jeugdpsychiatrie danwel jeugd ggz er in zodat mensen gewaarschuwd worden. Maar ja, het eind is zoek. Ook een hit met 'basisschool' en een hit 'meteropnemer' zou dan aan de orde zijn en nog veel meer hits.
      Hoe kun je ouders waarschuwen dat ze tegenwoordig op hun hoede moeten zijn voor alle soorten personeel?

      Verwijderen
  3. Precies. De Nederlandse samenleving is zeer ziek. Een tsunami aan hulpverleners en controleurs, in de vorm van jeugdzorgwerkers, artsen, orthopedagogen, psychiaters, leerkrachten, consultatiebureaumedewerkers, pleegouders, gezinshuisouders, rechters, politie, wijkteams, sociale professionals, ouder- en kindadviseurs, de medewerkers van operatie badeend, zorgcoordinatoren, leerlingbegeleiders, leerplichtambtenaren, je eigen buren en sommige familieleden, weten precies aan de hand van allerlei protocollen, meldcodes, afvinklijsten, tests, DSM-5 en andere standaards, wat "normaal" is, en waar "de ander" aan zou moeten voldoen. Veel mensen beseffen niet hoe beperkt hun blik is en willen dat ook niet weten. Ze hebben er toch voor geleerd? De meeste opleidingen zijn zeer kortzichtig en gestandaardiseerd. Sommige ongeletterde oma's hebben meer wijsheid in hun kleine teen dan alle betweters bij elkaar. Helaas hebben de meeste betweters geen reden om eens kritisch naar zichzelf en hun manier van doen te kijken. Ze hebben een baan en een goed pensioen. Ze vinden zichzelf ook geen betweter, maar hebben het beste met je voor en bemoeien zich met je om je bestwil. En als je dat niet wilt snappen, wordt er een fijn dossier over je aangelegd, je kind onder toezicht en uit huis geplaatst. Want dan kan je kind veilig ver bij je vandaan opgroeien...in een instelling, die daar tussen de 30.000 en 80.000 euro per jaar aan verdient, en waar je kind zeker met criminaliteit, drugs, seksueel misbruik, pesten te maken krijgt. Voor zijn bestwil en het jouwe. Want je wilt toch wel een "goede"ouder op afstand zijn?

    Toen wij merkten, nadat ons kind uitviel van het schadelijke onderwijssysteem, dat al die hulpverleners en controleurs toch niet naar je luisteren, hebben wij besloten geen energie in gesprekken te stoppen, zijn we niet naar rechtszaken gegaan (waar de uitspraak van tevoren al vaststaat), hebben niet al teveel aan een advocaat uitgegeven en hebben de wijk genomen naar het buitenland. Een aanrader!

    Het zou toch mooi zijn als eens uitgerekend wordt hoeveel geld er verspild wordt aan:
    1. Een ongekend hoog aantal rechtszaken
    2. OTS en UHP
    3. Schade, opgelopen door jeugdzorg, hulpverleners en controleurs
    4. Het in stand houden van functies, die niets toevoegen aan de samenleving. Zoals jeugdzorgwerkers, leerplichtambtenaren, inspectiediensten (In Finland hebben ze geen onderwijsinspectie, maar is het onderwijs beter dan in Nederland)
    5. Het overbodig ontwikkelen van al die protocollen, meldcodes, tests, standaards, enz.

    Als het geld beter besteed wordt, is Nederland direct uit de crisis en niet alleen financieel!

    Kik de Jong

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Professor Heertje, hoogleraar forensische psychiatrie Corine de Ruiter en de kindermishandelingsarts Paul Pollman, hebben de beschuldigingen van een moeder serieus genomen en haar gesteund om haar 7 jarige kind uit de handen van vader te houden.
    Het gaat natuurlijk verder dan imagoschade. Als je je niet aan de protocollen houdt maar echt wilt helpen kom je ook in een moeras terecht.
    Berispt, uit het ambt gezet, de uitslag van de zitting van professor Heertje moet nog komen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Vragen voor rechters, om valide te 'meten' (i.p.v. eenzijdig te geloven):
    "Welke signalen zijn er vanuit de jeugdzorg?,
    En welke signalen komen vanaf ouders en andere deskundigen?
    Welke signalen zijn niet genoemd door de jeugdzorg, verzwegen? Signalen over de pleegsetting zijn ook belangrijk.
    Van wie (welke opleiding) komt het signaal? Welke uitleg kan daaraan gegeven worden in relatie tot de ontwikkeling van het kind? Is de melder beëdigd en voldoet deze aan zijn beroepsethiek?
    Welke onderzoeksvragen zijn door beide partijen gesteld aan de specialist?
    Welke problemen kunnen niet thuis behandeld worden? En waarom niet? En welke therapie is gewezen, en wel op welke plek, thuis of in pleegsetting?
    Welke problemen zijn voldoende “ernstig” om BW1:254 lid 1 daartoe in aanmerking te doen komen? En dan nog de afweging of het kind meer gediend is met een zware maatregel dan met toewijzing van deskundige hulp thuis (prof.dr. Jo Hermanns; http://www.swpbook.com/1481#.U3YIcihActR).
    Hoe werkt de maatregel in het kind? Welk alternatief is er, dat voordeliger is voor de opgroeiende?"

    Het 'meten' dient dus op diagnostisch niveau vòòraf aan zware beslissingen, die een kind kunnen schaden (Joseph J. Doyle jr, 2007: beter-af thuis mèt zorg dan in pleegsetting).

    Jeugdzorg schuift daarom af op 'veiligheid' zonder dat ze kunnen uitleggen dat voor een kind weg uit huis als onveilig aanvoelt. Rechters trappen in het jeugdzorg-argument: "Daar zijn ze veilig", wat volkomen onpedagogisch is!
    Met een factor 100 x is een kind úíthuis, onder toezicht van BJZ/gezinsvoogdij, onveilig voor seksuele mishandeling, en vele andere psychische gevolgen van dien. Tot latere suïcide aan toe!
    Is dat echt "veilig"??? Rechters toch! Foei! Trap daar niet meer in!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mijn ex-vrouw heeft begin dit jaar eenzijdig de omgangsregeling gestopt en zegt hierbij dat twee medewerksters van Jeugdzorg haar dit hebben aangeraden. Dus zij komt daar met een probleem, dat alleen in haar hoofd bestaat en liegt er lustig op los, en dan krijgt ze van twee medewerksters te horen dat zij recht heeft om de omgangsregeling te stoppen. Na een gesprek samen met haar advocaat en de mijne te hebben gevoerd, houdt ze voet bij stuk dus heb ik een kort geding aangespannen. Dit was vorige week. De rechter was in ieder geval niet blij met het "advies" dat zij van Jeugdzorg kreeg en heeft haar uitvoerig hierover ondervraagd. Er is een rechtelijke uitspraak geweest na bijna twee jaar ellende (mediators, psychologen, jeugdzorg, r.v.kinderbescherming, enz, enz ) en dan komen die twee medewerksters van jeugdzorg zomaar doodleuk zeggen dat de omgang eenzijdig gestopt mag worden. De rechter was er echt niet blij mee, en terecht!. Over één week krijg ik de beslissing van de rechtbank te horen. Ben benieuwd maar wel zeker van mijn zaak.

    J.Manuel Goncalves Mao Cheia

    BeantwoordenVerwijderen