Willekeur van de jeugdbescherming? Steeds meer ouders worden beroofd van hun kinderen.

Ook in Duitsland grootschallige legale kinderroof

http://info.kopp-verlag.de/hintergruende/deutschland/birgit-kelle/willkuer-der-jugendaemter-immer-mehr-eltern-werden-die-kinder-entzogen.html

Het geval Chantal ligt ons nog vers in het geheugen: een elfjarige stierf drie weken geleden in Hamburg door een overdosis van methadon, ze was door Jeugdzorg ondergebracht bij  verslaafde pleegouders. Nu worden de eerste gevolgen van dit ongekende schandaal bekend: de Hamburgse regiomanager Markus Schreiber diende vandaag zijn ontslag in. Het geval herinnert ons eraan: Vrijwel geen ander land in Europa heeft wegens discutabele beslissingen van jeugdzorg en familierechters, zoveel rechtsgedingen bij het Europese Hof voor de rechten van de mens in Straatsburg, als Duitsland.



Daar moet men zich nu op EU-niveau met de willekeur van de Duitse jeugdzorg bezighouden. Het is ook duidelijk: Door nieuwe wetten wordt steeds meer macht aan de  Jeugdbescherming verleend, niet alleen in Duitsland. Dit veroorzaakt meer en meer problemen – meestal ten koste van kinderen. Het fundamentele probleem is dat er geen controleorgaan is voor het werk van de maatschappelijk werkers. Alleen de gemeente is verantwoordelijk, de maatschappelijk werker is niet persoonlijk aansprakelijk te stellen of zelfs te dagvaarden in een strafrechtelijke procedure. En waar er geen verantwoordelijkheid kan worden aangekaart, is er ook niemand  schuldig. Een onhoudbare toestand. Reden genoeg om de onoverzichtelijke en soms blijkbaar corrupte scène in Duitsland,  zoals ook elders, eens nauwkeuriger onder de loep te nemen.

Kinderen onder gezag plaatsen in het Verenigd Koninkrijk

Hulp komt eventueel uit het ook zwaar onder druk staande Verenigd Koninkrijk. Meer dan honderd Engelse gezinnen bereiden een gemeenschappelijke rechtszaak voor bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg, omdat hun kinderen door de Britse jeugdbescherming aan hen ontrokken zijn. Blijkbaar vinden er op het eiland dezelfde problemen plaats in de interactie van gezinnen met de overheid, en dat zelfs in aanzienlijk grotere omvang dan in Duitsland.

Onterecht ontnomen

De klagende ouders zeggen alle dat hen de kinderen onterecht zijn ontnomen. Een van hen is Alison, die leed aan een postnatale depressie na de geboorte van het tweede kind. Ze zegt dat haar meerdere malen geuite vraag om hulp bij de jeugdbescherming is genegeerd, in plaats daarvan werd zij afgeschilderd als een incompetente moeder en werden haar kinderen van haar weggenomen, niet alleen haar baby, maar ook haar tweede kind en werden deze ter adoptie aangeboden. En hoewel ze oudercursussen bezocht en, zoals ook een psycholoog bevestigde dat zij zich zeer inzette, besloot het Gerechtshof zelfs haar derde kind direct na de geboorte bij haar weg te nemen. Tegenwoordig, krijgt ze eenmaal per jaar een foto van haar drie dochters, dat is alles.

Klachten van Britse ouders

Een verdere klacht van de Britse ouders is gericht aan de autoriteiten: de jeugdbeschermingbureaus verbieden ouders om hun problemen naar buiten te brengen of  zelfs er mee naar gekozen vertegenwoordigers te gaan en daarmee worden ook nog de  vrijheid tot handelen, mogelijke ondersteuning en niet in de laatste plaats het recht op vrijheid van meningsuiting van de betrokkenen ingeperkt. Ouders die in strijd hiermee handelen, zijn  herhaaldelijk door de Britse rechter bedreigd met gevangenisstraffen, mochten ze publiekelijk een standpunt innemen over hun eigen zaak.

Ouders machteloos tegenover het systeem

In de afgelopen jaren verschenen in gerenommeerde Britse media meermaals berichten over  gezinnen, wiens kinderen gewoon waren weggenomen en die machteloos tegenover een systeem staan, die hen zelfs ook nog monddood maakt. Vele ouders voegen zich naar dit  publiekelijke spreekverbod – daar zij vrezen anders hun situatie te verslechteren en zichzelf de laatste kans te ontnemen, om hun kinderen ooit nog terug te krijgen. Zo werd er in 2011 bericht over een acht maanden zwangere vrouw, die op basis van een rechterlijk bevel verboden werd om over haar situatie te praten. Zij vreest dat men haar het kind na de bevalling afneemt, nadat ze had deelgenomen aan en gesproken tijdens een openbare hoorzitting in het Lagerhuis, die geïnitieerd werd door het liberale parlementslid John Hemming. Nadat  verscheidene dergelijke gevallen in de publiciteit waren gekomen zag het parlementslid het gevaar, dat rechters een parallel juridisch systeem installeren dat mensen een verbod op vrije meningsuiting oplegt, die hen door de Grondwet echter wordt gegarandeerd.

De MP John Hemming heeft het nu als zijn missie opgevat het Britse systeem te veranderen  daar zich een geheel nieuwe vorm van ouders-toerisme op het Britse eiland laat zien. Een toenemend aantal moeders en vaders, die al van een kind beroofd zijn door Kinderrechters, verhuizen naar andere landen, zodra de volgende baby onderweg is. Zij vrezen dat zelfs ook dit kind van hen wordt weggenomen. “Meer en meer mensen verlaten het land, omdat zij geen vertrouwen hebben, dat zij een eerlijk proces voor onze familierechters zullen krijgen”, zo zei Hemming in een interview met de Daily Mail. Een familie die uit angst naar Spanje emigreerde, werd door de lokale autoriteiten in Spanje de baby afgenomen, daar de Britse jeugdbescherming de ‘vlucht’ had gemeld aan de Spaanse autoriteiten.

Gerechtigheid voor gezinnen

Hij beschrijft de gewone procedure in UK familierechtbanken als volgt: “Het bewijsmateriaal  wordt als geheim document opgesteld door deskundigen die loonafhankelijk zijn van de gemeentelijke autoriteiten, het systeem is dermate eenzijdig gericht ten gunste van de gemeentelijke jeugdbescherming, dat ze alles krijgen wat ze willen”. Hemming is nu actief als voorzitter van de vereniging ‘Gerechtigheid voor gezinnen’ en is betrokken bij een campagne voor de rechten van gezinnen, die van hun kinderen beroofd zijn.

Corrupt systeem

De Britse journalist Christopher Booker, schrijver voor de Daily Telegraph, heeft ook in verschillende artikelen het perfide Britse systeem van familierechtbanken veroordeeld. Hij meldde ook het feit dat de autoriteiten meerdere malen geprobeerd hebben om hem van  juridische verslaggeving te weerhouden, maar hij deed het toch. Hij heeft zich met tientallen gevallen intens beziggehouden en is daarbij tot de conclusie gekomen, dat het om een  vreselijk en corrupt systeem gaat. Hij maakte melding van een geval, waarin een moeder haar  kind ontnomen werd, omdat ze uit het venster was gevallen in een huiselijk ongeval.
In eerste instantie beschuldigde jeugdzorg haar van een poging tot zelfmoord, daarna van  alcohol- en drugsproblemen. Booker benadrukt dat het bij de gevallen die hij beschrijft niet  om verschrikkelijke individuele gevallen gaat, maar dat deze helaas exemplarisch zijn. Volgens Booker, hebben talrijke voorbeelden duidelijk het probleem aangetoond dat jeugdzorgbureaus na aanvankelijke foute beslissingen niet hun fouten in willen zien, maar het proces verder voeren ter afdekking van hun eigen fouten. Ook, Booker deelt de inschatting van John Hemming, dat het systeem in Engeland de ouders kansloos maakt.

Deuren intrappen en kinderen meenemen

Nadat de eerste schok overwonnen was over de politie-inzet met meestal zes tot acht ambtenaren, die ook graag deuren intrappen en het kind meenemen, bevonden de ouders zich opnieuw in een systeem dat hen van het begin af aan behandelde als gevaarlijke criminelen. In de gerechtelijke processen die dan volgden, werden alle juridische beginselen van de Grondwet op de kop gezet. Zo mochten ouders bijvoorbeeld geen kennis nemen van de schriftelijke verklaringen van maatschappelijk werkers en konden zij dienovereenkomstig ook  niet daarop reageren om zich te verdedigen. De maatschappelijk werkers geven ter goedkeuring adviesopdrachten aan deskundigen, die op hun beurt financieel afhankelijk zijn van regelmatige contracten van de jeugdzorg.

Ouders hebben geen recht om een expert in te schakelen

De ouders zelf hebben niet het recht om een andere expert in te schakelen. Ouders zijn vaak gedwongen om pro-Deoadvocaten in de arm te nemen, die hen door het Gerechtshof worden toegewezen, omdat ze zich niets anders kunnen veroorloven. De pro-Deoadvocaten zijn eveneens  loonsafhankelijk van de familierechtbanken, die hen regelmatig van opdrachten voorzien, een vicieuze cirkel. Booker laat zien dat ouders via dit systeem van wederzijdse afhankelijkheid bijna geen kans hebben op een redelijke verdediging, dit wordt weerspiegeld in cijfers: In 2008 door sociaal werkers in het Verenigd Koninkrijk 7.340 ouderlijke gezagsontzettingen aangevraagd,  slechts 20 aanvragen zijn verworpen – 0,37 procent.
Terwijl de procedures in behandeling zijn, worden de kinderen in weeshuizen of pleeggezinnen ondergebracht, die er goed geld aan verdienen. De ouders hebben slechts zeer beperkte omgangsrechten en dan ook nog in aanwezigheid van maatschappelijk werkers. En het is verboden om met de kinderen te praten over de situatie van de familie of zelfs over hun gevoelens voor hen. Wanneer men zich hier niet aan houdt, wordt het bezoek afgebroken en  dreigt het gevaar dat zelfs alle contact met de kinderen wordt verboden. Het verdriet van de ouders is nauwelijks voorstelbaar, maar wat de soms nog zeer kleine kinderen moeten doormaken en ondergaan, gaat de grenzen van de verbeelding te buiten. Het levert een ernstige schade voor het hele leven op.

Als neveneffect van deze rechtspraktijken, heeft zich een bloeiende handel rond pleeggezinnen en adopties ontwikkeld in Engeland. De agentschappen die bemiddeling voor  pleegouders bieden staan vaak onder leiding van voormalig maatschappelijk werkers en cashen per plaatsing van een kind in een pleeggezin gemiddeld 20.000 Britse ponden – bijna 24.000 euro. Wanneer het kind eventueel zelfs ter adoptie wordt aangenomen, wordt er een provisie van36.000 pond- 43.000 euro betaald. Een lonend bedrijf.

Duitse onder gezagsplaatsing kinderen

In Duitsland lopen de hazen overigens in dezelfde verschrikkelijke richting. Journalisten en kinderrechtactivisten worden vaak bedreigd als zij te ver gaan met hun onderzoek. De Duitse ouders wordt het weliswaar niet verboden om hun ongenoegen over de jeugdzorg openbaar te maken of überhaupt hun zaak naar buiten te brengen – maar doen ze het daadwerkelijk dan voelen de jeugdzorgmedewerkers zich openlijk aangevallen. “Belangrijk punt bij het toestemming verlenen, die voor het gerecht steeds doorslaggevender zijn is ten slotte ook de  ‘samenwerkingsbereidheid’ van de ouders. De jeugdzorgbureaus vinden het niet coöperatief, als moeders en vaders het systeem aan de kaak stellen, hun verhaal aan kranten doorgeven ter  kennisname van het publiek. ( In Nederland wordt dit in sommige gevallen zelfs als  kindermishandeling betiteld)

Zo citeerde een getroffen moeder, die zich tot een krant had gewend, de pleegmoeder van haar  kinderen met de woorden, “ze moest zich niet inbeelden dat ze haar kinderen ooit terug zou krijgen”.  De FAZ (Frankfurter Algemeine Zeitung,) heeft over dit geval bericht onder de titel “ambtelijke grootheidswaan” Het Duitse pleeggezin krijgt 1.730 euro netto van de staat voor de verzorging van de twee kinderen, en misschien moet zelfs de moeder hen eigen bijdrage betalen ter dekking van een deel van deze kosten – de kinderen mag ze als daarvoor  nog maar nauwelijks of helemaal niet zien.
In Duitsland is dit helaas geen opzichzelfstaand geval, zoals de georganiseerde ouders berichten. Ze verzamelen zich op het internet en vechten samen tegen een systeem dat hen als ouders in de kou laat staan, omdat er ten aanzien van de ouders niet wordt uitgegaan van het vermoeden van onschuld, maar altijd meteen van het ergste uitgegaan wordt. Uiteindelijk  verblijven de kinderen vaak, niet alleen voor maanden, maar zelfs jaren in vreemde gezinnen  – zodat dan te verwachten is, dat de oorspronkelijke families tot op haar fundamenten worden vernietigd en kleine kinderen een verstoorde verhouding met hun biologische ouders hebben – mochten ze uiteindelijk toegestaan worden weer naar huis terug te keren.

Families worden systematisch van elkaar vervreemd

Slachtoffers en hun wettelijke vertegenwoordigers klagen reeds lang er over dat de bewijslast in Duitsland is omgedraaid. In maart 2008 werd de paragraaf 1666 van het burgerlijk wetboek dusdanig gewijzigd dat de jeugdzorgbureaus slagvaardig actief konden worden..Daardoor werd de ontzetting uit de ouderlijke macht vergemakkelijkt, die overigens nooit aangekondigd wordt, maar meestal in een overrompelende actie gebeurt om te profiteren van het element van verrassing bij de ouders. Het is dus niet zo dat de jeugdzorg aan de ouders bewijzen moet  dat ze niet geschikt zijn, om dan de kinderen weg te nemen. In plaats daarvan worden de kinderen eerst weggehaald, en dan moeten de ouders bewijzen dat ze goede ouders zijn. In de tussentijd zijn de kinderen in tehuizen of pleeggezinnen ondergebracht, hebben geen of alleen onder toezicht contact met de biologische ouders, en daarmee worden de families systematisch van elkaar vervreemd.

Psychologische gevolgen: Onmeetbaar!

Men stelt zich gewoon eens voor wat het voor kleine kinderen betekent, dat ze met een politieactie uit huis en uit de handen van hun ouders gesleurd worden, in een tehuis of een pleeggezin komen, misschien zelfs van broers en/of zussen gescheiden – en vervolgens duidelijk wordt dat het gewoon een vals alarm was.
We spreken – ook in Duitsland – van een enorm aantal gevallen. (In Nederland in 2011 33.000 kinderen) Volgens een rapport van het Federale Bureau voor de Statistiek van juni 2009 zijn er in 2008 32.300 kinderen en jonge mensen bij hun ouders weggehaald en daarmee  ongeveer 4,100 meer dan in 2007. Na een verzoek van de Freie Democratische Partei (FDP)  in de Bondsdag, heeft de federale regering de nummers nog verder uitgesplitst. Hieruit blijkt dat ongeveer 44 procent van alle voorlopige jeugdbeschermingsmaatregelen in 2008 voortkomen uit een buitensporige overvraging van ouders, gevolgd door relatieproblemen van ouders (22 procent), verwaarlozing (13 percenten), en aangiften van mishandeling (tien procent), maar ook andere problemen (29 procent). Ook zijn redenen, integratieproblemen (zeven procent), het strafbare feit van een tiener (zes procent) of zelfs school en opleidingsproblemen (5 procent).
Veel gevallen waarschijnlijk die, die onder relatie problemen worden verstaan, hebben vaak met de toewijzing van het gezag te maken, niet zelden ook in verband met de ontvoering van kinderen naar het buitenland wanneer één van de ouders geen Duitse staatsburgerschap bezit. Interessant in dit verband is bijvoorbeeld de beslissing van de Hogere regionale Hof van Brandenburg uit het jaar 2009. Daar waren gescheiden ouders voor het Hof aan het vechten over de voogdij over de kinderen. De moeder wilde geen omgang van de kinderen met de vader, daarop werd zij uit de ouderlijke macht ontzet werd de voogdij overgedragen aan de vader. Niettemin wilde het Hof de kinderen niet bij hem laten wonen, maar hen onderbrengen bij derden, om vervolgens de kinderen en ouders therapeutisch met de nieuwe situatie  vertrouwd te laten raken. Uiteindelijk werden de kinderen toch bij de vader ondergebracht, alleen omdat men niet zo snel een geschikte andere plek voor de kinderen kon vinden. Ten aanzien van zulke besluiten is het niet meer verrassend dat ouders minder en minder contact zoeken met jeugdzorgbureaus als ze problemen hebben, de angst is te groot om,  als men één keer zich heeft aangemeld voor een hulpvraag, in de molens van de staat vermalen te worden.  Het kinderwelzijn wordt daarmee vertrapt.

Het is te hopen dat de zaak van Chantal in Hamburg misschien tenminste het effect heeft, dat  het systeem in Duitsland aan een grondig onderzoek wordt onderworpen. Ook in Hamburg hebben jeugdzorgautoriteiten bemiddelingsbureaus in de arm genomen, die volgens eigen criteria pleegouders werven en aanbevelen en daarmee goed geld verdienen – belastinggelden  overigens. In het geval van Chantal waren het aan drugs verslaafde mensen, wat zij met haar leven heeft betaald. Er zijn zeer zeker goede pleegouders, en zeker zijn er gezinnen waar de kinderen beter uit weggehaald kunnen worden. Men mag echter van staatsorganen verwachten, dat zij deze gevoelsvol met deze materie omgaan, dat ze niet alleen één keer, maar twee keer kijken, aan wiens zorg zij kinderen overhandigen en bovenal, dat het geen handel wordt dat kinderen van het ene aan het andere pleeggezin worden uitbesteed.

Dr. Karin Jäeckel

Tot slot kan nog worden opgemerkt dat er zich in de tussentijd verschillende belangengroepen hebben gevormd in Duitsland, die de jeugdzorgbureaus beschuldigen van systematisch wangedrag en er zelfs een bewust opgezet systeem achter vermoeden. Eén van de belangrijkste en meest moedige kinderrechtenactivisten in Duitsland is mogelijk de auteur Dr. Karin Jäeckel, die de onttrekking van kinderen als een familiaire Supergau benoemd. Sinds jaren zet zij zich in voor hulpbehoevende gezinnen, wiens kinderen hen vaak voor altijd ontnomen zijn, zonder dat het wordt toegestaan ze ooit nog weer te zien.

Mevrouw Dr. Jäckel onderhandelt met jeugdzorgbureaus, schrijft naar politici en klaagt de jeugdzorgbureaus als kinderroofautoriteiten aan. Wie eenmaal naar haar geluisterd heeft, is hoogst gealarmeerd en ziet plotseling welk een groot onrecht, momenteel in dit land en elders in het ‘vrije’ Europa  wordt aangericht. Het wordt tijd om dit fundamenteel belangrijke onderwerp in focus te hebben. Misschien ontfermen zich in dit land zelfs ook sommige journalisten van de MSM hierover, evenals de collega’s in het Verenigd Koninkrijk dat in verschillende publicaties deden. Het is al lang tijd daarvoor.

8. February 2012 in Daily Mail

Earlier this week John Hemming, a Lib Dem MP and chairman of Justice for Families, said that people moving abroad to ensure their families could stay together was a growing phenomenon.

›More and more people are going abroad because they do not have any confidence that they will get a fair trial in the family courts here,‹ he said.

›Evidence is given in secret by experts who depend on local authorities for their income. The system is so biased towards local authorities that they get whatever they want.

I have seen people who have struggled for many years to get a fair hearing. We have got to stop gagging people who are victims of miscarriages of justice.

We need a system which has proper scrutiny and it is crucial that parents should be allowed to bring in a second opinion.‹

Read more: http://www.dailymail.co.uk/news/article-1255458/British-parents-fled-Spain-stop-social-services-kidnapping-baby-week-old-son-taken-Spanish-authorities.html#ixzz1lmLshofL

In Ierland komt het misdadige hiervan nu ook naar buiten en zien steeds meer mensen hoe hun samenleving kapot wordt gemaakt door de georganiseerde kinderroof van de staat; Zie:

http://www.thedetail.tv/issues/10/family-courts-part-2/court-orders-hundreds-of-children-should-be-removed-from-parents

Het is goed om te weten dat in verschillende landen ouders zich aan het verenigen zijn, want dat is de enige optie om deze misdadigheid te stoppen.

            Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse

C http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html