Ik
heb gelukkig geen ervaring met een vechtscheiding, want het is een situatie
waar alleen maar verliezers zijn, uiteindelijk. Een naar mijn idee uitstekende analyse hoe een vechtscheiding ontstaat en hoe
het komt dat ouders hierin meegezogen worden, wordt gegeven door advocaat Peter
Prinsen.
Ik citeer:
Hoe goed de bedoelingen van de ouders bij het uiteengaan ook waren ("Ik zal nooit de kinderen bij je weghouden") , tot hun schrik voelen zij zich al snel tegen elkaar uitgespeeld. De goede bedoelingen worden dan ondergeschikt aan het behoud van hun kind zodra zij beseffen dat de interventie van de verdeel-en-heers-Staat kan betekenen dat zij het kostbaarste in hun leven, hun kind, wel eens zouden kunnen verliezen.
De verantwoordelijkheid voor een vechtscheiding ligt dus beslist niet alleen bij de ouders, vechtscheidingen worden door het familierecht, wat door dezelfde Peter Prinsen zeer terecht “zwak, ontoereikend en excessief” genoemd wordt, gecreëerd.
Zie: http://www.peterprinsen.nl/HERZIENINGOTS.OPENBRIEFEERSTEKAMER.htm
Hoe goed de bedoelingen van de ouders bij het uiteengaan ook waren ("Ik zal nooit de kinderen bij je weghouden") , tot hun schrik voelen zij zich al snel tegen elkaar uitgespeeld. De goede bedoelingen worden dan ondergeschikt aan het behoud van hun kind zodra zij beseffen dat de interventie van de verdeel-en-heers-Staat kan betekenen dat zij het kostbaarste in hun leven, hun kind, wel eens zouden kunnen verliezen.
De verantwoordelijkheid voor een vechtscheiding ligt dus beslist niet alleen bij de ouders, vechtscheidingen worden door het familierecht, wat door dezelfde Peter Prinsen zeer terecht “zwak, ontoereikend en excessief” genoemd wordt, gecreëerd.
Zie: http://www.peterprinsen.nl/HERZIENINGOTS.OPENBRIEFEERSTEKAMER.htm
Als mensen in het hart van hun bestaan bedreigd worden, dus als gedreigd wordt
dat hun kind hen ontnomen gaat worden, merken we steeds vaker hoe dan mensen
gaan vechten, tot moord en zelfmoord aan toe. Onaanvaardbaar, maar vanuit de
situatie heel begrijpelijk. Zolang de onderliggende mechanismen niet begrepen
worden en aangewakkerd worden binnen het familierecht, zullen vechtscheidingen
steeds vaker voorkomen en misschien steeds dramatischer verlopen.
Verder zijn jeugdzorgwerkers, die zich ook helemaal niet van deze mechanismen bewust zijn en in de schadelijke werkwijze van jeugdzorg gezogen worden, totaal niet in staat dit adequaat te begeleiden. Blijf als het kan hier dan ook ver vandaan.
Wat dan?
De maatschappij zal moeten gaan inzien, dat men niet moet ingrijpen in andermans leven. De bewijzen dat OTS en UHP verslechteringen tot gevolg heeft, zijn inmiddels overweldigend. De macht, die jeugdzorg gekregen heeft om in te grijpen in het gezinsleven, wordt voortdurend door jeugdzorg misbruikt, is zeer schadelijk en moet daar volledig weggehaald worden. Wat dat betreft is het plaatsen op internet van filmpjes en namen helaas op dit moment nodig om de beschadigende werkwijze bloot te leggen. Want dit willen we met zijn allen niet!
Het mooiste zou naar mijn idee zijn als we toegaan naar een maatschappij, waarin ieder individu geaccepteerd wordt, zoals hij op dat moment is, met al zijn angsten, frustraties, boosheid, zachtheid, en alle andere mogelijke menselijkheden, zonder dat we daar over oordelen. En waarin ieder individu zichzelf mag accepteren zoals hij of zij is, zonder oordeel. En waarin we luisteren naar elkaar, zonder ons oordeel op te dringen.
Emoties zijn normaal
Verder zijn jeugdzorgwerkers, die zich ook helemaal niet van deze mechanismen bewust zijn en in de schadelijke werkwijze van jeugdzorg gezogen worden, totaal niet in staat dit adequaat te begeleiden. Blijf als het kan hier dan ook ver vandaan.
Wat dan?
De maatschappij zal moeten gaan inzien, dat men niet moet ingrijpen in andermans leven. De bewijzen dat OTS en UHP verslechteringen tot gevolg heeft, zijn inmiddels overweldigend. De macht, die jeugdzorg gekregen heeft om in te grijpen in het gezinsleven, wordt voortdurend door jeugdzorg misbruikt, is zeer schadelijk en moet daar volledig weggehaald worden. Wat dat betreft is het plaatsen op internet van filmpjes en namen helaas op dit moment nodig om de beschadigende werkwijze bloot te leggen. Want dit willen we met zijn allen niet!
Het mooiste zou naar mijn idee zijn als we toegaan naar een maatschappij, waarin ieder individu geaccepteerd wordt, zoals hij op dat moment is, met al zijn angsten, frustraties, boosheid, zachtheid, en alle andere mogelijke menselijkheden, zonder dat we daar over oordelen. En waarin ieder individu zichzelf mag accepteren zoals hij of zij is, zonder oordeel. En waarin we luisteren naar elkaar, zonder ons oordeel op te dringen.
Emoties zijn normaal
Hier zijn we nog ver vandaan. Als ik lees “dat moeder haar angsten op haar kind
overbracht”, dan klopt de constatering. Maar we moeten gaan beseffen dat iedere
ouder dit doet en dat dit normaal is. Waar het mis gaat is, dat er een oordeel
aan vast zit, en dat we de ouder veroordelen als zijnde een slechte ouder. En
dat is waanzin. Een ouder is niet “goed” of “slecht”, een ouder is een ouder,
zonder oordeel.
Als we de mechanismen gaan inzien, zullen we ook geen behoefte meer hebben aan “wie is schuldig”, want daarmee verzandt je in eindeloze welles-nietes-spelletjes, waarin iedereen zijn gelijk probeert te halen, maar die geen verbetering tot gevolg hebben.
Verder moet Hansje natuurlijk naar de ouder, waar hij op dit moment wil zijn. Dus: Luister naar hem! Kinderen zijn vaak veel wijzer dan de machtige volwassenen om hen heen.
Ik wens iedereen veel wijsheid, inzicht en bewustwording toe. En pas dan zal liefde kunnen gaan bloeien, waar deze samenleving zo verschrikkelijk behoefte aan heeft.
Marjolein
Als we de mechanismen gaan inzien, zullen we ook geen behoefte meer hebben aan “wie is schuldig”, want daarmee verzandt je in eindeloze welles-nietes-spelletjes, waarin iedereen zijn gelijk probeert te halen, maar die geen verbetering tot gevolg hebben.
Verder moet Hansje natuurlijk naar de ouder, waar hij op dit moment wil zijn. Dus: Luister naar hem! Kinderen zijn vaak veel wijzer dan de machtige volwassenen om hen heen.
Ik wens iedereen veel wijsheid, inzicht en bewustwording toe. En pas dan zal liefde kunnen gaan bloeien, waar deze samenleving zo verschrikkelijk behoefte aan heeft.
Marjolein
Na jarenlange oudervervreemding en manipulatie willen kinderen nogal eens naar de ouder die de aanstichter is van die problemen.
BeantwoordenVerwijderenO.a. daarom is valide diagnostiek nodig, van echte deskundigen. Geen aannames van MW'ers.
Prof. P. Hoefnagels (2004):
BeantwoordenVerwijderenAls “de campagne van denigreren en smaad” lang genoeg duurt zien we een groot aantal kinderen de vocabulaire van de verzorgende moeder overnemen. Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt. Het kind wil het risico niet lopen om door moeder net zo behandeld te worden als zij vader behandelt. Het gaat met moeder meedoen. One child told me when he has to write the word dad in school, he writes DOG (6). Het ouder-vervreemdingssyndroom nadert zijn voltooiing. Allerlei leuke dingen die zij voor de scheiding met vader deden kunnen zij zich niet meer herinneren. The child will often say for all pleasurable events before separation : ‘I don’t remember’. En na het bezoek aan vader a girl said: He doesn’t give me enough food when I‘m there’. Een jongen over zijn vader die chirurg is: He is only a plastic surgeon. Gardner noemt dit “het geleende scenario” in de minachtingscampagne en het kind als de zogenaamde “onafhankelijke denker”.
Je kunt hier naar mijn inzicht niet de tweedeling “bewust” of “onbewust” jokken op loslaten. Het kind is in een onzekere toestand geraakt, waarin het de werkelijkheid niet meer kan inschatten, omdat het in twee werkelijkheden leeft. Dit element van het syndroom zie ik in mijn praktijk ook terug bij veertigjarige PAS-kinderen. Een vrouw van in de veertig die haar vader na dertig jaar terugzag, zei: “Ik heb links in mijn hoofd mijn moeder en rechts mijn vader.”
Het is inmiddels bekend wat er onder het Ouder Verstotings Syndroom mag worden verstaan, maar het wordt wat vermoeiend als we blijven terugduiken in de geschiedenis, nog voor de Bureau's Jeugdzorg, in de tijd dat alleen de Raad voor de Kinderbescherming nog bestond, toen vooral vaders bij hun kind werden weggehouden door moeders met toestemming van de Raad en de kinderrechter.
VerwijderenNu is het wat meer gelijk verdeeld en kan het twee kanten op werken. Een feit waar sommige vaders nogal triomfantelijk over kunnen doen (paradoxale toewijzing van het gezag), maar wat volgens mij nog steeds het probleem niet oplost, namelijk dat er niet per situatie gekeken wordt wie de saboterende ouder is. Nog steeds gaan dit soort zaken niet over de inhoud, maar gaat men af op indrukken.
In de casus van Irme en Hansje hadden veel mensen mensen meteen hun oordeel klaar over moeder, maar het begint steeds duidelijker te worden dat de vader in deze zaak het kwalijke element is. Ook vandaag weer is moeder buiten de rechtbank bedreigd door familie/vrienden van vader waardoor zij opnieuw moet onderduiken, zodat het overbrengen van moeders angst op het kind bepaald niet zonder grond is.
""Het mooiste zou naar mijn idee zijn als we toegaan naar een maatschappij, waarin ieder individu geaccepteerd wordt, zoals hij op dat moment is, met al zijn angsten, frustraties, boosheid, zachtheid, en alle andere mogelijke menselijkheden, zonder dat we daar over oordelen. En waarin ieder individu zichzelf mag accepteren zoals hij of zij is, zonder oordeel. En waarin we luisteren naar elkaar, zonder ons oordeel op te dringen. ""
BeantwoordenVerwijderenDAT is natuurlijk de situatie waarnaar de maatschappij op weg is. DAN is er sprake van een WIJ-gevoel, MET waardering, begrip, acceptatie voor elke mens. ACCEPTATIE, niet (ver)oordelen is de missing link naar de oplossing van ook de problematiek van echtscheiden. Het werkelijke belang van het kind is verzoening tussen ouders van dat kind. Heden is polariseren van die ouders nog schering en inslag. Bevorderen van het onderlinge begrip is echter de grond waarop verzoening kan groeien. De maatschappij zit heden in een omkering en dus gaat het nog van kwaad tot erger. Worden we ons daarvan bewust, dan is de oplossing in zicht. Of inzicht. :-) Dank Marjolein voor je mooie uiteenzetting.
Iedereen moet geaccepteerd worden zoals dit persoon in elkaar zit. Een vechtscheiding is naar mijn mening niet nodig, want hier worden kinderen door benadeeld probeer dit dan ook ten alle tijden te voorkomen!
BeantwoordenVerwijderen