[Reactie op het artikel ‘Keurig in het
gareel’]
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/01/keurig-in-het-gareel-lopen.html
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/01/keurig-in-het-gareel-lopen.html
Zonder label kregen mijn kinderen geen rust
en begrip, eenvoudige pedagogische aanpassingen, voor hun ASS (Autisme Spectrum
Stoornis) op de basisschool. En was ik die stomme overbezorgde pedagogisch
onmachtige moeder. De overheid wil alle kinderen samen naar school, maar de
scholen willen die sores niet. Je kunt geen individuele aandacht, rust en
ruimte geven als je de kennis, het geld en de middelen niet hebt, maar ook niet
de wil om een kind te accepteren.
Ik heb de blaren van mijn tong gepraat op de
basisschool, maar dat leidde maar zelden tot een verbetering van de
schoolsituatie waarin mijn slimme kinderen het niet vol konden houden en niet
begrepen werden, buitengesloten en gepest.
God zij dank zitten beiden nu op het speciaal onderwijs, zo lang het nog kan. En ze leren volop op hun eigen niveau. Het komt goed en hun schoolcarrière is gered. Zonder het speciaal onderwijs waren ze als dommekrachten met een goed verstand verdwaald in de samenleving. Nu kunnen ze later een nuttige bijdrage leveren aan de kenniseconomie. Hoop ik. Want ook daar valt het niet mee om zaken die vaak een eenvoudige aanpassing vragen voor elkaar te krijgen.
Mishandelingshysterie
De mogelijkheden om met weinig opleiding een
baan te vinden die bij je past zijn ook nog eens een stuk moeilijker geworden
en er zijn weinig banen meer waar een mens alleen kan werken of in een rustige
omgeving, zoals vroeger boeren en zeelui. En ja, kinderbescherming en bjz zijn
vaak de laatsten die de situatie voor zo'n kind er beter op maken. En ja, er
worden veel mensen hoog opgeleid in die sector, maar toch wil de deskundigheid
maar niet toenemen om een gezin en een kind gewoon nuttig te helpen. Maar dat
komt weer door die mishandelinghysterie. Alles wordt uit de kast gehaald om de
deskundigheid van dit soort mensen te vertalen naar het justitieel kader. Ik
kan me voorstellen dat je dit soort zorgprofessionals verwijt dat ze hun eigen
vraag creëren. Als je er een paar in dit circuit hebt meegemaakt.
Ik heb echter ook hele verstandige en
deskundige mensen meegemaakt die mij goed geholpen hebben anders met opvoeding
om te gaan, zodat mijn kinderen zich beter gingen ontwikkelen en ook de houding
op de speciale school, met meer begrip, echt weten, zorgt dat het goed komt met
mijn kinderen. Maar van mij mogen al die ZAT teams, AMK's, BJZ's, CJG's en hoe
ze ook mogen heten, weg. Die hebben er alleen maar voor gezorgd dat het een
jarenlang gevecht is geweest voor mij als moeder om te zorgen dat mijn kinderen
uit dat diepe dal konden komen waar ze suïcidaal en angstig van werden, zonder
dat je dat aan de buitenkant kon zien. Dat zit nou eenmaal van binnen bij de
meeste mensen, maar vaak bij kinderen met een ASS extreem.
Kletsclubjes
Dus ja, ik ben voor deskundigheid en tegen
al die kletsclubjes over kindermishandeling. Beledigend voor ouders en kinderen,
die clubjes. En ze dragen niet bij aan een veiliger klimaat voor kinderen.
Al helemaal niet op de scholen. Het is alleen een factor x extra tegen de
ouders en dus tegen het kind. De eigen belangen, geld, werkgelegenheid
voorkomen dat je bij de echte deskundigen komt. Of als je die wel gevonden
hebt, dan moet je dat nog laten landen in het schoolsysteem, die tegenwoordig
zaken doen met die kindermishandelingmaffia in de school.
En ja, een van mijn kinderen krijgt
angst medicatie. Kwestie van aanleg en jarenlange angst in de klas en de
omgeving. Daar komt ze nooit meer vanaf. Niemand die accepteert dat een kind
angstig kan zijn en dan veiligheid, uitleg en geruststelling nodig heeft.
Beetje flink zijn. Bovendien kun je het niet aan de buitenkant zien en ook al
zegt kind het, als de houding niet overeen komt met het gezegde is het vreemd
en de schuld van moeders.
Maar ja, dat is autisme, onbegrijpelijk. Ik
geloof er niets van dat scholen gaan leren om daar mee om te gaan. Al helemaal
niet omdat ze inmiddels omringd worden door de kindermishandelingmaffia. Heb je
een vraag, dan mag je Signs of Safety gaan doen of krijg je een melding.
Waardeloos. Ik zou me dood schamen als ik daar aan mee zou werken.
Een moeder
Redactie Jeugdzorg Dark horse: Dit
verhaal is heel herkenbaar. Ook wij hebben als ouders nooit een probleem gezien
in een goede diagnose voor onze kinderen en (voor één van de twee)
gedragsregulerende medicijnen. Misschien voor een paar jaar en misschien voor
langere tijd. Dat hangt ervan af hoe een kind zich ontwikkelt en op wat voor
manier er ruimte wordt gecreëerd om die gevoelens van binnen, een vorm van
expressie te geven die het leven handelbaarder maken. Door het versterken van
de copings-strategieën en het bieden van rust wanneer de zintuigen overprikkeld
zijn, kan het kind sterker worden en zelfvertrouwen ontwikkelen. Als het goed gaat
kun je ernaar streven de medicatie geleidelijk af te bouwen, maar alleen als
het kind daar vanuit zichzelf genoeg bodem voor heeft.
Er lopen kinderen rond die met medicatie onmiddellijk
een betere kwaliteit van leven zouden krijgen, als de ouders niet bezeten waren
van een panische angst voor het ‘drogeren’ van hun kinderen. Een kind aan
allerlei opvoedingsregimes onderwerpen, terwijl het gewoon de concentratie niet
kan opbrengen en de communicatie niet begrijpt, om te voldoen aan de
verwachtingen, is eigenlijk ook een vorm van mishandeling. Wat dat betreft is geen
enkel geloof het juiste. Het vraagt vooral veel kennis van de aandoening en
daarnaast inleving in het kind en wat hij/zij nodig heeft. Meer geduld en liefde of toch wat
ondersteuning vanuit de medische kant.
Het is begrijpelijk dat er mensen zijn die zeggen dat we als samenleving zijn doorgeschoten en dat kinderen te gemakkelijk iets krijgen aangepraat, omdat er onvoldoende in het kind wordt geïnvesteerd. En het is ook een gemiste kans als een kind het eigenlijk best op eigen kracht zou kunnen redden, maar er uit gemakzucht wordt gekozen voor medicatie, omdat elk soort van ‘ander gedrag’ meteen het stempel krijgt van ‘verkeerd’ en niet in overeenstemming met de rest van de kudde. Maar er zijn kinderen die wel baat hebben bij ondersteuning door medicatie en die mogen het zeker niet onthouden worden.
Het is begrijpelijk dat er mensen zijn die zeggen dat we als samenleving zijn doorgeschoten en dat kinderen te gemakkelijk iets krijgen aangepraat, omdat er onvoldoende in het kind wordt geïnvesteerd. En het is ook een gemiste kans als een kind het eigenlijk best op eigen kracht zou kunnen redden, maar er uit gemakzucht wordt gekozen voor medicatie, omdat elk soort van ‘ander gedrag’ meteen het stempel krijgt van ‘verkeerd’ en niet in overeenstemming met de rest van de kudde. Maar er zijn kinderen die wel baat hebben bij ondersteuning door medicatie en die mogen het zeker niet onthouden worden.
Sven Snijer
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Deze reactie vind ik beangstigend van Darkhorse, zeker als leek. Ik denk dat ik hier klaar ben. U bent geen medicus om dit soort uitingen te doen. Onthoud dat voortaan.
BeantwoordenVerwijderenU bent wel een medicus, mag ik opmaken uit uw aanmatigende toon? Als u zo vriendelijk zou willen zijn iets inhoudelijker te reageren en kenbaar te maken wat u precies beangstigend vindt, kunnen we er allemaal wijzer van worden. Of heeft u bij voorbaat professioneel gelijk, zonder een boodschap te hebben aan ervaringsdeskundigen, die 24 uur per dag voor hun 'speciale' kind klaar staan, vanaf de geboorte, tot aan hun volwassenheid? Misschien bent u dan wel precies het soort persoon waar het commentaar voor bedoeld was.
VerwijderenWhy are you so much in love with DSM and drugging innocent children?
VerwijderenYou sir, create negative vibes by your own way...
If you agree, then get a solution to fix it.
If you cannot, then you should think positively and think that this is not really something one has to care about.
Instead we human like to create things to gain importance among society and making a living and what not...
-- in a selfish way. A human being is like that: if he has the technique to fool others and enjoying his life financially, then they create these kinds of demoralizing stuff.
I feel to some extent it's ok, but to this extent where NL does too much – this is called abuse
My colleague/friend whom you attacked with some inappropriate remarks, is an excellent psychoanalyst for children without use of drugs, so think before you act. We are all parents.
I hope that revolutionary changes will happen in your country for the sake of children and their parents.
De 'witte' reactie (09:29) is kennelijk van een BJZ-belanghebbende.
VerwijderenEchte onafhankelijke diagnostici kunnen slechts beamen dat er gemakshalve overmedicatie wordt toegepast, en dat BJZ echte integrale 'open' diagnose uit de weg gaat, terwijl die weg een betere therapie voor het kind kan opleveren.
Hier de witte reageerder die nu met zwart gaat reageren op een iets donkere achtergrond. Nu mijn collega ook vanuit Hong Kong - psycholoog en professor- zijn reactie heeft weten te geven (leest nederlands maar heeft moeite met schrijven) en mij op de hoogte had gesteld ben ik maar komen kijken wat er zoal aan opmerkingen geplaatst is. Mijn beroep is kinderpsycho-analist en nee, geen onderdeel van BJZ. Ben druk bezig om uit NL te verhuizen. Kinderen zien kapot gaan aan medicatie die vanuit de DSM voorgeschreven worden vind ik not done, en zeker ook niet vanuit ouders die dat goedkeuren.
VerwijderenVoor Darkhorse een antwoord op mijn uiting: U bent geen medicus om dit soort uitingen te doen > op uw tekst: Maar er zijn kinderen die wel baat hebben bij ondersteuning door medicatie en die mogen het zeker niet onthouden worden. Dit mag nooit gebeuren omdat het om harddrugs gaat. Vervolgens zie ik een mooie aansluiting op mijn collega zijn stuk nl die van Drs. Mul. En na 4 maanden Darkhorse gevolgd te hebben blijkt dat er meerdere mensen over deze onderwerpen hebben uitgelaten, ik ben er zeer content mee.
Ik neem aan dat u allen nu ingelicht bent, DSM is fraude en mensen plegen fraude als ze dat tot stand houden en de medicalisering ondersteunen. Ik wens u een geklaarde intelligentie toe met totale liefde voor alle kinderen en hun vechtende ouders. Voor ouders een kleine hint; zeur niet teveel tegen uw kinderen of partner en luister naar wat zij willen, echt, dat helpt. Kinderen van tegenwoordig houden u een spiegel voor. Oma's en Opa's kunnen een oplossing zijn, ze zijn goud waard als je ze hebt, anders doe je er een beroep op als je ze zelf niet hebt. Succes!
Beste witte reageerder,
VerwijderenHet probleem met dit soort fundamentalistische meningen, is dat ze het denkproces tot stilstand brengen. Als van tevoren bepaald gaat worden, voor ALLE kinderen, wat goed is of schadelijk, wordt de andere zijde verketterd en dan kunt u beter terug gaan naar de middeleeuwen. Daar konden ze zulke absolute waarheden op prijs stellen.
Misschien is het u bekend dat mensen die zelf geen medicus zijn, wel in overleg treden met mensen met medische kennis, en dat een kinder-psychiater medicatie moet voorschrijven. U bent een typische vertegenwoordiger van de 'tussen de oren maffia', en denkt dat alles te genezen valt met een beetje liefde en aandacht.
Verder maakt u met de 'indrukwekkende' term hard-drugs geen onderscheid tussen soorten van medicatie, zoals ritalin, concerta en strattera, die een verschillende werking hebben. Daarnaast is het ook zo dat ADHD en ASS om een andere benadering vragen, maar dat wist u vast wel?
U zou er goed aan doen om gradaties aan te brengen in de ernst van een bepaalde problematiek en in de variatie van verschillende pervasieve aandoeningen. Dat is beter dan met het wondermiddel te komen van 'beter luisteren', want als u van mening bent dat ouders die kiezen voor ondersteunende medicatie nooit luisteren naar hun kinderen, dan bent u erg simpel.
@Sven Snijer 16 januari 2013 08:32,
Verwijderen## Misschien is het u bekend dat mensen die zelf geen medicus zijn, wel in overleg treden met mensen met medische kennis, en dat een kinder-psychiater medicatie moet voorschrijven.##
Kunt u mij uitleggen op wiens advies die kinderpsychiater medicatie MOET voorschrijven?
U heeft genoeg bewijzen kunnen lezen op uw blog wat medicalisering van kinderen inhoud, zelfs u doet het.
Waarom blijft u dan twijfelen en schofferen?
Een onafhankelijke kinderpsychiater hoeft op niemands advies iets voor te schrijven. Ze zijn niet allemaal een onderdeel van de farmaceutische lobby. Het enige wat ik van u vraag is om te overwegen, of het niet mogelijk is dat er ouders zijn die in het beste belang van het kind gedragsregulerende medicatie vragen (!) aan de psychiater.
VerwijderenEn zulke ouders gaan niet allemaal over één nacht ijs. Ze nemen daarbij ook in overweging wat de nadelen van medicatie kunnen zijn, maar desondanks kunnen ouders daar toch voor kiezen. Daarvoor is het wel nodig u niet blind te staren op het gebruikte middel alleen, maar op het hele plaatje. Als een kind zoveel beter kan functioneren met een licht ondersteuning van medicatie, is het de prijs wel waard. Bovendien, zoals ik al heb aangegeven, het kan in veel gevallen later afgebouwd worden. (En hiermee sluit ik de discussie)
Hallo
BeantwoordenVerwijderenNaar aanleding van dit artikel heb ik een aantal vragen aan hopelijk ervaringsdeskundige ouders. Mijn dochters bereiken eerdaags de leeftijd van vier jaar. De tijd komt dat ze moeten worden ingeschreven voor het basisonderwijs.
Beide dames hebben hun speciale eigenschappen. 1 van de dames heeft pdd-nos en daarvan is nog even de vraag of ze naar het regulier onderwijs gaat, aangezien ze nu op het MKD zit.
De andere dame heeft een angststoornis ontwikkeld door zaken rondom haar geboorte.(extreem dismatuur). Aangezien deze dame naar het regelier onderwijs gaat, wil ik er natuurlijk ook rekening mee houden dat de andere daar in de toekomst ook naar toe gaat.
Heeft iemand nog tips om op de letten bij inschrijvingen. Vragen die je wel/niet moet vragen. Ik merk dat ik er erg tegenop zie. Ik heb namelijk, helaas te maken met andere kinderen die een OTS hebben, op basis van veel leugens. Vertrouwen in de 'buitenwereld' is flink beschadigd.
Groetjes Mama en Papa
Beste zeer betrokken mama en papa,
VerwijderenGa rustig rondkijken en neem veel tijd om alles te overwegen.
Je kunt als je kind nog geen 4 is, thuisonderwijs overwegen. Je moet het dan wel gooien op richtingbedenking, anders krijg je geen ontheffing van de leerplicht.
Als je kind eenmaal op school zit, is het veel lastiger om ontheffing te krijgen.
Leerplichtambtenaren weten niet veel over werkelijk leren, maar alles over gehoorzamen. En via de leerplicht kom je weer bij BJZ/ AMK.
De laatste jaren zijn wel andersoortige scholen opgericht. Als ik in het midden van het land woonde, zou ik naar Aventurijn gaan, een holistische school in Loenen, heel klein, particulier, die al 12 jaar bestaat. Een school waar de leergierigheid van kinderen zelf uit komt. Zie www.aventurijn.org
Ook zijn er democratische scholen, waar meer naar het kind zelf gekeken wordt.
Vertrouw op je eigen oordeel als je gaat kijken. Jullie kennen je kind het beste!
Veel succes!
Laat de school ook (met overhandigen van een verklaring op schrift) weten dat u school geen toestemming geeft derden zoals AMK en BJZ ongevraagd informatie te verstrekken zonder uw toestemming vooraf: u moet vooraf weten waarnaar gevraagd wordt aan school door derden.
VerwijderenHiermee kan u niet tegenhouden dat de RvdK met BW1:240 zonder uw toestemming informatie kan opvragen bij school, maar vraag dan om onmiddellijk van deze aanvraag op de hoogte gesteld te worden.
Zorg dat u recente diagnostische rapporten als eventuele nulmeting in handen heeft. Dit PREVENTIEF om de sociaal werker op school, die in de gaten moet houden of u opvoedondersteuning met dwang nodig heeft, voor te zijn.
VerwijderenEén signaal van haar naar AMK, ofwel BJZ kan voldoende zijn om bij de rechter te staan, en een gedwongen beschermingsmaatregel opgelegd te krijgen.
Lees Nico Mul's link rechts of het boekje De Jungle van de Jeugdzorg (KOG - publicaties). Wees voorbereid.
Mis-interpretaties van een gedragsstoornis, een rugzakje, kunnen leiden tot lijden aan BJZ-'interventies'.
Beste Mama en Papa,
BeantwoordenVerwijderenZo te lezen zijn jullie in het rijke bezit van twee dochters van bijna 4 jaar (tweeling?) die binnenkort ingeschreven moeten worden op een school.
Jullie verzoeken om wat tips w.b.t het stellen van vragen.
Misschien is het handig ons te laten weten welke vragen u zelf al in gedachten had/ hebt?
Inderdaad, vertrouw op je eigen oordeel en laat je niet afleiden door de tegenwerking die je vaak ontmoet door mensen die vaak zeer sterke meningen hebben over een kind die wat afwijkt waar je het niet aan de buitenkant kunt zien. Ik hield een van mijn kinderen het eerste schooljaar een dag thuis omdat de stress en overprikkeling in de loop van de week zo opliep. Ook had ik in die periode een gastouder die ik zelf betaalde waar kind na school even rustig kon eten en slapen. Pas later begreep ik dat je pas hulp krijgt met je kind als je het eerst gierend uit de hand hebt laten lopen, zo vreemd gaat het soms, terwijl ik steeds weer puzzelde om het met mijn kinderen goed te krijgen. Ook had ik veel aan de cursussen van Autimaat en Autisme Centraal. De gemiddelde leerkracht maar vaak ook deskundigen hebben vreemde opvoedpraatjes waar je niet wijzer van wordt en die meer gebaseerd zijn op gehoorzaamheid inderdaad dan op inleving en aanpassing bij je kind.
BeantwoordenVerwijderenAls je zelf geen ASS hebt is het soms moeilijk om onder woorden te brengen wat je intuitief dat wel of niet goed is voor je kind, dus het is heel belangrijk om jezelf goed te scholen. En inderdaad, je zelf te informeren op scholen wat de mogelijkheden zijn. Vaak kun je ook overleggen met onderwijsconsulenten of onderwijsconsumenten. Die kennen de sociale kaart van de schoolomgeving en kunnen vaak al aangeven welke scholen voor de buhne praten en welke scholen op dat moment echt iets te bieden hebben aan jou kind.
En een school kan in de loop van de tijd niet meer voldoen voor je kind, dan is het zaak om snel je koers te wijzigen. En helaas is het bij mij niet mogelijk gebleken, door tegenwerking in het beschermingskanaal en de basisschool, om mijn kinderen te vrijwaren van die zorgen als onbegrip en pesten op school. Helaas is het soms een hele toer om je kind dan op een speciale school te krijgen. Dan moet het allemaal eerst weer dramatisch uit de hand lopen voor je een indicatie krijgt. Vreemde wereld. En maar kletsen over vroegsignalering. Het is helaas een tijd waarin je eerst als ouder beschuldigd kan worden van de problemen die je kind ondervindt, zonder dat daar tegenover staat wat je dan wel had moeten doen, dat is namelijk niet waar. Sommige kinderen passen niet naadloos in het schoolsysteem en daar kunnen veel scholen gewoon niet mee omgaan. En dat dat een enorme belasting betekend voor de thuissituatie heeft men al helemaal geen boodschap aan.
Dus pas goed op jezelf, houdt je rug recht, zoek steun bij je omgeving en gelijkgestemden, informeer en school jezelf, en ga voor je kinderen, laat je niet afleiden.
Voor mij als ouder is het een ervaringsfeit. Door angst en stress kon mijn kind niet leren en naar school. Soms kon ik daar zelf wat aan doen met huismiddeltjes als valeriaan naast het continu bieden van uitleg, aanmoediging, omdenken, veiligheid, rust. Nu kind eindelijk na jaren, dankzij de vertraging van zo'n stigmatiserend beschermingsonderzoek, medicatie krijgt, is het een wonder. Kind is opgelucht dat ze met een beetje medicatie zoveel onafhankelijker is en in staat is om met alles wat ze geleerd heeft, nu zelf die stap te zetten om met mensen en situaties om te gaan.
BeantwoordenVerwijderenIk had haar dat jaren eerder gegund, en mezelf ook. Maar ja, als hulpverleners alleen maar in zo'n mishandelingstunnelvisie naar je kind kijken komt er van echte diagnostiek en behandeling weinig meer terecht.
Hallo
BeantwoordenVerwijderenHet klopt dat wij de trotse ouders zijn van een tweeling.
Een aantal zaken die we willen vragen/ervaren, maar daarbij vragen we ons af, is dit voldoende.
-De eerste wat we willen ervaren welke sfeer hangt er op een school rust?
-Misschien raar maar ook in mijn belevenissen hoe zien de lokalen er iets, is dat een paradijs aan kleuren of juist rustig. (dit vooral door de snelle prikkeling van een van de meiden).
-De vragen misschien een rare vraag, maar hebben de kinderen in de klas een eigen plekje? of is het juist elke keer wisselen.
-Hoe zit het met het samenspel, moeten er vooral in de kleuterklassen alle dingen samen ondernomen worden, of is ook ruimte om juist eens je terug te trekken.
-Zijn en mag je als het te druk wordt terug trekken
-Hoeveel ruimte is er als je je sneller ontwikkelt. (de dame met pdd-nos kwam tijdens de onderzoeken zeer slim uit de bus).
-Wat is de ervaring met kinderen met een ass stoornis?
-Is er de mogelijkheid dat als het kind zeker in het begin te veel is, om ze even een time-out te bieden.
-verder een bijkomend feit is dat wij de tweeling in de kleuterklas het liefst niet samengeplaatst zien, aangezien de dame met de angststoornis zich dan totaal achter haar zus wegschuilt, we merken nu ze niet meer samen zijn op mkd/kinderdagverblijf, ze beiden zich beter ontwikkelen, maar ook dat het thuis wat soepeler verloopt.
Eigenlijk is dit voor ons de vragen die wij zo in ons hoofd hebben,
Toch vragen we ons af missen we nog zaken, bv zijn er speciale teams die bepaalde scholen inhuren om kinderen te begeleiden of is dit overal het zelfde. Dus vandaar de vraag waar kunnen we nog meer aan denken en wat hebben jullie als belangrijk ervaren of juist heel erg gemist op scholen.
Groetjes een papa en mama
Heel belangrijke vragen die jullie in je hoofd hebben.
VerwijderenJullie willen ervaren of er een sfeer van rust hangt op een school.
Hartstikke belangrijk belangrijke vraag! In school, maar ook in de ruimte buiten de school. Ligt de school in een woonwijk waar veel verkeer langs de school raast? Hoe gehorig zijn de lokalen? Een collega van mij vond het nodig om vaak de radio aan te zetten bij ‘doe-lessen’ gezellig voor de sfeer! Het regelmatig verschuiven van stoelen en tafels ook een item. Hoe zijn de pauzes georganiseerd? De open dag die door veel scholen gehouden wordt geven wat dat betreft meestal niet de juiste informatie. Vraag of je een aantal dagdelen door de week heen ‘sfeer mag komen proeven’. Niet elke school zal dat zien zitten, juist met het oog op de rust in de groep. Daarom zou ik wel open zijn over het doel van je vraag.
Jullie vraag over het gebruik van kleur in de school is helemaal niet raar.
Welk effect de kleuren kunnen hebben maakte ik mee, toen de muren weer eens opnieuw geschilderd moesten worden. Deze taak namen een aantal leerkrachten en ouders enthousiast op zich. Het moest in ieder geval een ander kleurtje worden, niet zo ‘saai’. De een voelt zich prettig bij de sfeer van drukke winkelstraten met veel reclame, de ander bij de sfeer van bossen, zee en weilanden. Men koos voor rood en okergeel, waar eerst gebroken wit en heel zacht groen de kleuren waren. Ook de kasten kregen diverse kleurtjes. Het doel van kleur is om een prettige werkomgeving te creëren die niet afleidt, maar ook niet te saai is. Een standaard kleurrecept bestaat niet. Veel hangt af de vorm van het lokaal en het aanwezige meubilair. Ouders en leerkrachten hebben prettig samengewerkt. Liever had ik gezien dat er een ‘deskundige’ op dit gebied was ingeschakeld. Duurder, maar ook duurzamer, want twee jaar later vond men dat er toch weer wat ‘rustiger’ kleuren in de school moesten komen.
De vraag een eigen plekje of juist elke keer wisselen is ook erg belangrijk. Wisselen van opstelling heeft vaak te maken met het doel van een les. Jullie zouden dit dus kunnen ervaren, wanneer je een aantal dagdelen kunt meemaken.
Het samenspelen, alle dingen samen moeten doen, of is ook ruimte om juist eens je terug te trekken.
Het met elkaar leren kunnen en mogen omgaan is een doel, alleen kunnen leren en mogen werken een ander. Niet alleen het een of het ander. De ander en je eigen aard en grenzen daarbij leren ontdekken en respecteren. Als ouder lijkt mij heel belangrijk om te weten of daarin er een balans is binnen het programma van de school.
Zijn en mag je als het te druk wordt terug trekken.
Veel leerkrachten creëren voor dit doel gelukkig al plekjes/hoeken in hun lokalen op school, waar kinderen vanuit zichzelf weer even tot zichzelf kunnen komen.
De wijze waarop school omgaat met kinderen die met grotere stappen door de leerstof kunnen gaan of specifieke vaardigheden hebben op gebied van sport, muziek, natuur enz. is een heel belangrijke vraag. Ieder kind/mens is uniek. Dus ook elke ouder en elke leerkracht. Ieder heeft zo zijn eigen-aardigheden en eigen narigheden.
Jullie vragen je af, of je nog zaken mist bij het vragen stellen aan school.
Misschien de vraag hoe de school omgaat met pestgedrag? Hoe veel rekening er gehouden wordt met kinderen die meer rust nodig hebben bij ‘’schoolse massa bijeenkomsten’ zoals vieringen en feesten als Kerstmis, Carnaval, sport- en speldagen enz.? Hoe het privacy-beleid is?
Hoe de school/leerkracht vorm geeft aan de communicatie met de ouder(s) over hun kinderen. Gewoon vragen op welke tijdstippen in de week je als ouder hen het beste kunt aanspreken.
Veel succes bij jullie zoektocht.
Praktisch probleem is dat veel leerkrachten en zelfs directeuren geen idee hebben van rechten van ouders en plichten van school (informatie!).
BeantwoordenVerwijderenDus laten velen zich de hoek in kletsen door het eerste het beste huppeltrutje van Bjz.
Goed verhaal 'Moeder': ik begrijp dat u het voor een heel groot deel met mij eens bent! (Zie mijn reactie bij een recent artikel van afgelopen week!)
BeantwoordenVerwijderenIk ben dan wél een medicus en niet direct voorstander van allerlei medicatie, zeker niet de zaken die jarenlang als een soort snoepjes beschouwd werden als Ritalin en Concerta (het zijn beiden hard-drugs en de eerste kan zelfs leiden tot voortijdige dementering + afvlakken van alle emoties).
Dat er zoveel 'diagnosen' gesteld worden, heeft veelal te maken met: 'hoe meer diagnosen een kind heeft, hoe meer geld voor de instellingen, hoe hoger het PGB en hoe meer geld voord de school of instelling waar een kind eventueel UHP is. Het is ook opvallend dat als een kind geen PGB meer heeft, het des te sneller weg is bij sommige pleeggezinnen.
Ik raad eenieder hierom aan om éérst eens 'Deze Nederlandstalige video' onderaan op (nu) blz 84 van mijn 'Nico Mul's link' te bekijken.
Ook is op te merken dat vóór iedere verstrekking van medicatie of behandeling éérst een diagnose gesteld dient te worden door een échte (kinder)psychiater in dit soort gevallen!
Let wel: die hele ADHD / PDD-NOS en 'autisme spectrum stoornissen'zijn pas de laatste 22 jaar 'ontdekt' en ADHD is geplakt op wat voor 1990 MBD (Minimal Brain Disfunction / een 'ziekte' die niet bestond, aldus mijn docenten in de geneeskunde studie) heette.
Voor 'Mama en Papa': zeg NIET TE VEEL tegen die basisscholen, verzwijg desnoods de problematiek van het kind dat naar de normale basisschool gaat. As u namelijk laat blijken dat er zorgen bestaan, krijgt u wederom ZAT / melding BJZ, een OTS en wordt u gediskwalificeerd als ouder, omdat zonder enige onderbouwing beweert gaat worden: 'ouders zijn niet in staat zelf de juiste hulp te zoeken'.. Ook al is dit leugen, BJZ heeft er geen enkel probleem mee deze 'standaard-leugen' nog eens op te schrijven...Voor 'praktijkgevallen' en andere nuttige info: zie mijn link!
Drs.N.J.M.Mul
Woont u bij de grens? Zoek een school in. België, daar kunnen ze normaal reageren en krijg je ook meteen beter onderwijs.
BeantwoordenVerwijderen# België, daar kunnen ze normaal reageren en krijg je ook meteen beter onderwijs.##
VerwijderenIn België hebben ze geen schoolplicht, en dat is in vele gevallen wel handig. Later als u en kinderen tot rust zijn gekomen dan kunnen ze alsnog naar school. Ik weet dat er meer discipline heerst in het Belgische onderwijs, woon er 4 km vandaan. Wonen is goedkoper, bepaalde belastingen hoef je niet te betalen ... maar het gaat natuurlijk om fatsoenlijk onderwijs en de veiligheid van de kinderen.
Goede Tip,
BeantwoordenVerwijderenMaar helaas absoluut niet in de buurt van de grens...
Maar dat was zeker een overweging.
Groetjes
Mama en Papa
Ik ken een volwassene die vroeger de diagnose MBD heeft gekregen. Hij lijkt in zijn gedrag op mijn zoon met Asperger, een hele generatie later. Het is een speciaal karakter. Het is niet handig om te ontkennen dat er mensen zijn die op een andere manier denken en functioneren dan gemiddeld. Het is voor iederen handiger om dat gewoon te accepteren en te leren hoe je daarmee omgaat. Voor jezelf, voor de school, voor het kind zelf.
BeantwoordenVerwijderenDeze man heeft nog steeds toezicht en steun nodig van zijn moeder, terwijl hij op hoog niveau werkt in een technische functie. Vreemd, maar het is gewoon zo. Met wat ik nu weet hoop ik dat met mijn zoon te voorkomen. We zijn goed op weg. Ook vreemd is dat het vaak gepaard gaat met lichamelijke verschijnselen. Maar dat toch door artsen niet het verband gezien wordt en dat je met je kind voor allergie, darmproblemen, neurologische problemen, zintuigelijke problemen, naar diverse verschillende artsen gaat. Het zou handig zijn als dit beeld wel herkend zou worden en tijdig met wat eenvoudig te begrijpen pedagogiek, aanpassingen aan de voeding en extra attentie voor de zintuigen en de motoriek, opgepakt kan worden.
Ik begrijp dat de DSM ook weerstand op kan roepen, maar het principe, dat je je een beeld vormt van een patroon waar je hulp bij kunt bieden, hulp die je dan steeds verbetert, dat lijkt me voor elke medicus te snappen.
Psychische verschillen kunnen door onbegrip in de samenleving ontaarden in psychiatrische beelden als we dat niet willen zien of accepteren. Met name bij autisme. Ook zijn sommige psychiatrische beelden gewoon een zaak van aanleg. Het is nogal naief om te denken dat kinderen puur en 100% gezond geboren worden en blijven. Naast somatische aandoeningen lijden ook sommige kinderen aan psychiatrische aandoeningen of ontwikkelingsverschillen die makkelijk tot problemen kunnen leiden als je dat niet snapt of als de omgeving of de school dat niet snapt.
MBD mag dan technisch gezien niet een adekwate weergave zijn van het probleem maar het beeld dat daarbij gezien werd is wel degelijk een afwijkende manier van denken en functioneren waar je mensen bij kunt helpen. Dat gaat niet lukken als je dat wegredeneert.
Autisme en psychoanalyse. Het Franse verhaal.
BeantwoordenVerwijderenhttp://www.psy.nl/meer-nieuws/dossier/Artikel/fransen-geschokt-over-behandeling-autistische-kinderen/
Als je psychoanalitisch naar mensen met autisme gaat kijken heb je een probleem. Daar worden kinderen niet erg mee geholpen.
Het psychoanalitisch behandelen van kinderen met autisme is een vorm van kindermishandeling.
BeantwoordenVerwijderenhttp://www.psy.nl/meer-nieuws/dossier/Artikel/fransen-geschokt-over-behandeling-autistische-kinderen/
"Koude lakens
Veel autistische kinderen worden in Frankrijk opgesloten in psychiatrische ziekenhuizen en krijgen nauwelijks onderwijs. Ouders worden zoveel mogelijk op afstand gehouden. Kinderen die onhandelbaar zijn of extreem onrustig, gaan de isoleercel in. Of ze krijgen een zogeheten ‘pakking’, wat betekent dat ze gewikkeld worden in natte koude lakens."
Een psychoanalitische kinderpsychiater is daarom niet de juiste behandelaar voor een kind met autisme. Dan krijgen de ouders weer de schuld en is het kind de dupe.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Koelkastmoeder-theorie