De gezonde ontwikkeling van jeugdigen bevorderen?

Dag, NJI,

Met alle commotie rondom wat er misgaat bij Jeugdzorg, vraag ik me af in hoeverre jullie als instituut op de hoogte zijn van de misstanden en hoe jeugdzorg op het eerste niveau beleefd wordt, namelijk daar waar alles zich afspeelt, bij de ouders en kinderen. Op jullie website staat dit geschreven: "Hoe kunnen we de gezonde ontwikkeling van jeugdigen bevorderen en hun leefomgeving verbeteren? 

En hoe kunnen we kinderen, jongeren, ouders en andere opvoeders helpen als er problemen zijn bij het opvoeden en opgroeien? Dat is een uitdaging waar diverse overheden en professionals dagelijks voor staan."

http://metdezachteg.blogspot.be/2014/06/in-voorlopige-hechtenis-jeugdzorg-moet.html
 

Maar daar horen ook de ouders en kinderen bij over en voor wie beslissingen worden genomen die verstrekkende en niet altijd fijne gevolgen hebben. Wordt hun stem ook gehoord en gerespecteerd? De mensen die ik tag, Sven Snijer, Via Von, Ada Busman, Ilja NB, Nora Yorukseven, Maria Bog, Mascha Roedelof zijn als ervaringsdeskundigen, hulpverleners, slachtoffers of belangstellenden en meedenkers (met gezond verstand) betrokken bij discussie over diverse kwesties rondom (Bureau) Jeugdzorg en jeugdzorg in het algemeen. Zij hebben hun eigen kennis die niet onderschat mag worden!

Als jullie op de pagina's Stop Jeugdzorg Leugens en Jeugdzorg slachtoffers lezen, dan zie je onopgesmukte en vaak recht uit het hart geschreven ervaringen van mensen die met jeugdzorg te maken hebben (gehad), als ouder, als kind, als opgroeiende tiener, als ooit uithuisgeplaatst maar wel beschadigd voor het leven. De meeste verhalen zijn schrijnend, en het wordt ook duidelijk dat er in diverse lagen van de bevolking problemen door een falend jeugdzorgsysteem zijn, met alle frustraties en verdriet van dien.

Van ongeschoold tot universitair opgeleid, ze delen allen dezelfde nare ervaring met Bureau Jeugdzorg! Mij lijkt niet dat je vraagstukken als verbetering van leefomgeving en een gezonde ontwikkeling van jeugdigen alleen met professionals en overheden kunt bespreken, als diezelfde overheden en professionals er mede debet aan zijn dat er zaken misgaan, toch?

Is het niet raadzaam om een D I A L O O G te starten, juist ook met hen, of met vertegenwoordigers en belangenbehartigers, die het in hun dagelijks leven treft, wat er besloten wordt voor hun leven, hun toekomst, hun welzijn en emotionele/geestelijke gezondheid.

Dat laat gezien de vele reacties op boven vernoemde pagina's toch echt nog te wensen over, namelijk. Wat ik zie, is een kloof tussen het gesoebat over de transitie van de zorg, de daarbij horende budgetten, het "productie draaien" enerzijds, en oprechte aandacht voor de mensen, de ouders, kinderen en andere familieleden en/of vrienden die door gemaakte fouten allen geraakt worden, in hun dagelijks leven. Dit zijn de mensen die er baat bij hebben dat er instanties zijn waar ze op kunnen bouwen, dat er kinderrechters zijn die naar waarheidsvinding streven en oordelen, dat als er hulp gevraagd wordt, men ook kan rekenen op hulp, en niet op de nachtmerrie die door velen als oneindig wordt gezien of ervaren. Er zijn vele getuigenissen, artikelen, video's, reportages in omloop over de misstanden in de jeugdzorg.

Wil je constructief werken aan je doelstellingen, als instituut, om de dienstverlening te verbeteren, dan dien je ook open te staan voor al dat er fout gaat. En te luisteren naar hen bij wie er fouten worden gemaakt! Vergeet niet, ondanks al het gepraat over kostenplaatjes, budgetten en productie, gaat het nog altijd om mensen. Om kinderen, en het welzijn van kinderen. Leg je oor dan ook daar te luister waar het nodig is, waar het telt.

Met vriendelijke groet, 

Gina Vodegel

Gina.

Vechtscheiding wordt gecreëerd

Ik heb gelukkig geen ervaring met een vechtscheiding, want het is een situatie waar alleen maar verliezers zijn, uiteindelijk. Een naar mijn idee uitstekende analyse hoe een vechtscheiding ontstaat en hoe het komt dat ouders hierin meegezogen worden, wordt gegeven door advocaat Peter Prinsen.

Zie: http://peterprinsen.nl/VECHTSCHEIDING/frames.htm
 

Ik citeer:
Hoe goed de bedoelingen van de ouders bij het uiteengaan ook waren ("Ik zal nooit de kinderen bij je weghouden") , tot hun schrik voelen zij zich al snel tegen elkaar uitgespeeld. De goede bedoelingen worden dan ondergeschikt aan het behoud van hun kind zodra zij beseffen dat de interventie van de verdeel-en-heers-Staat kan betekenen dat zij het kostbaarste in hun leven, hun kind, wel eens zouden kunnen verliezen.
De verantwoordelijkheid voor een vechtscheiding ligt dus beslist niet alleen bij de ouders, vechtscheidingen worden door het familierecht, wat door dezelfde Peter Prinsen zeer terecht “zwak, ontoereikend en excessief” genoemd wordt, gecreëerd.

Zie: http://www.peterprinsen.nl/HERZIENINGOTS.OPENBRIEFEERSTEKAMER.htm

Als mensen in het hart van hun bestaan bedreigd worden, dus als gedreigd wordt dat hun kind hen ontnomen gaat worden, merken we steeds vaker hoe dan mensen gaan vechten, tot moord en zelfmoord aan toe. Onaanvaardbaar, maar vanuit de situatie heel begrijpelijk. Zolang de onderliggende mechanismen niet begrepen worden en aangewakkerd worden binnen het familierecht, zullen vechtscheidingen steeds vaker voorkomen en misschien steeds dramatischer verlopen.

Verder zijn jeugdzorgwerkers, die zich ook helemaal niet van deze mechanismen bewust zijn en in de schadelijke werkwijze van jeugdzorg gezogen worden, totaal niet in staat dit adequaat te begeleiden. Blijf als het kan hier dan ook ver vandaan.

Wat dan?

De maatschappij zal moeten gaan inzien, dat men niet moet ingrijpen in andermans leven. De bewijzen dat OTS en UHP verslechteringen tot gevolg heeft, zijn inmiddels overweldigend. De macht, die jeugdzorg gekregen heeft om in te grijpen in het gezinsleven, wordt voortdurend door jeugdzorg misbruikt, is zeer schadelijk en moet daar volledig weggehaald worden. Wat dat betreft is het plaatsen op internet van filmpjes en namen helaas op dit moment nodig om de beschadigende werkwijze bloot te leggen. Want dit willen we met zijn allen niet!

Het mooiste zou naar mijn idee zijn als we toegaan naar een maatschappij, waarin ieder individu geaccepteerd wordt, zoals hij op dat moment is, met al zijn angsten, frustraties, boosheid, zachtheid, en alle andere mogelijke menselijkheden, zonder dat we daar over oordelen. En waarin ieder individu zichzelf mag accepteren zoals hij of zij is, zonder oordeel. En waarin we luisteren naar elkaar, zonder ons oordeel op te dringen.

Emoties zijn normaal

Hier zijn we nog ver vandaan. Als ik lees “dat moeder haar angsten op haar kind overbracht”, dan klopt de constatering. Maar we moeten gaan beseffen dat iedere ouder dit doet en dat dit normaal is. Waar het mis gaat is, dat er een oordeel aan vast zit, en dat we de ouder veroordelen als zijnde een slechte ouder. En dat is waanzin. Een ouder is niet “goed” of “slecht”, een ouder is een ouder, zonder oordeel.

Als we de mechanismen gaan inzien, zullen we ook geen behoefte meer hebben aan “wie is schuldig”, want daarmee verzandt je in eindeloze welles-nietes-spelletjes, waarin iedereen zijn gelijk probeert te halen, maar die geen verbetering tot gevolg hebben.

Verder moet Hansje natuurlijk naar de ouder, waar hij op dit moment wil zijn. Dus: Luister naar hem! Kinderen zijn vaak veel wijzer dan de machtige volwassenen om hen heen.

Ik wens iedereen veel wijsheid, inzicht en bewustwording toe. En pas dan zal liefde kunnen gaan bloeien, waar deze samenleving zo verschrikkelijk behoefte aan heeft.

Marjolein