Het valt op dat wanneer Bureau Jeugdzorg lang genoeg aan gefundeerde kritiek bloot staat, zij schoorvoetend wil toegeven dat er wel eens ‘verkeerde keuzes’ worden gemaakt door gezinsvoogden, met betrekking tot ondertoezichtstelling of uithuisplaatsing. In bepaalde gevallen wil men daar ook nog wel zachtjes aan toevoegen dat het schadelijk kan zijn voor een kind en pijnlijk voor de ouders.
Maar…niet lang daarna worden we weer getrakteerd op het eeuwige excuusverhaal dat het beroep van gezinsvoogd toch maar zwaar is, en dat we blij moeten zijn met mensen die zulke moeilijke keuzes durven te maken, in het belang van de kinderen. Met andere woorden: Waar gehakt wordt, vallen spaanders. Overal gaat wel eens wat mis…En om het ‘menselijke gezicht’ van Jeugdzorg een beetje te laten uitkomen (ouders en hun klachten doodzwijgen is een tactiek die niet meer werkt) worden we erop gewezen dat gezinsvoogden ook wel eens een paar nachtjes wakker liggen van de ‘ingrijpende beslissingen’ die ze moeten nemen. Eigenlijk moeten ouders medelijden hebben met die arme zorgprofessionals en hun onmenselijke caseload!
Wat ik mis bij dit soort halve spijtbetuigingen, is wat Jeugdzorg van plan is voor vervolgtraject aan te gaan met het gezin om de geleden schade te compenseren. Hoe gaan ze de toegebrachte schade aan het kind, ouders en omringende familie meten en wat stellen ze voor om de pijn te verzachten? ‘Sorry’, zal naar mijn idee niet volstaan als een heel gezin naar de verdommenis is geholpen. Er zijn genoeg gevallen bekend waarbij Jeugdzorg overduidelijk fout heeft gehandeld, waar dit uiteindelijk ook door de rechter is bevestigd. Daarnaast zijn er veel zaken waarvan de schuld van Jeugdzorg niet officieel vast staat, maar waarbij ieder mens met gezond verstand die er over hoort, zijn hoofd schudt en zichzelf afvraagt: ‘In wat voor land lééf ik?’ Zaken waar niemand zijn vingers aan wil branden. Bureau Jeugdzorg, plaatselijke bestuurders, kamerleden, …die allemaal liever hun kop in het zand steken, omdat het maar moeilijk voor te stellen is dat dit allemaal echt gebeurd in Nederland. Het land waar we het altijd zo goed hadden! Waar er voor iedereen wordt gezorgd! Waar niemand buiten de boot mag vallen. Dat niet buiten de boot vallen heeft overigens nog wel betekenis, maar dan meer in de totalitaire zin van het woord. Niemand mag aan het haviksoog van Jeugdzorg ontsnappen.
Debat Jeugdzorg - 'Macht van de gezinsvoogd'
In een debat over Jeugdzorg (18 – 4 – 2012) sprak Tweede Kamerlid Tofik Dibi over de mails die hij regelmatig ontvangt van ouders. En, de twijfel die hem bekruipt, of de inhoud van sommige van die mails wel naar waarheid zijn, of dat ouders in hun wanhoop en frustraties de zaak niet overdrijven (of zelfs dat de afzender wel ‘spoort’) Nu wil ik het Kamerlid niet meteen aanvallen over deze laatste opmerking, want het is nu eenmaal een feit dat niet iedereen zich even goed in woord en geschrift kan uitdrukken. Zeker in combinatie met de heftige emoties die ouders voelen als hun gezin onder directe bedreiging staat van een uithuisplaatsing, komen daar niet altijd de meest redelijke of duidelijke schrijfsels uit voort. Toch lijkt het mij verstandig als politici leren om daar een beetje doorheen te zien.
Dat iemand een wat mindere taalbeheersing heeft, wil niet meteen zeggen dat het verhaal onwaar is. Ook wil het niet zeggen dat zo iemand geen recht heeft op een eerlijke behandeling. Jeugdzorg is officieel een vorm van hulpverlening en mensen van allerlei achtergrond hebben het recht om geholpen te worden. We kunnen mensen niet kwalijk nemen dat ze niet gewend zijn aan het jargon dat in Den Haag gebezigd wordt, of in de bestuurslagen van de grootverdieners van de hulpverleningsindustrie. En bovendien, de heer Dibi wil toch niet beweren dat hij nooit keurig opgestelde intelligente mails krijgt van mensen die een scherpe en gefundeerde kritiek leveren op het wanbeleid van Jeugdzorg?
Het algemene beeld dat van de Commissie Jeugdzorg uitging, was er één van matige kritiek richting Jeugdzorg. Het zou wel eens waar kunnen zijn wat sommige ouders beweren…Maar het begrip waarheidsvinding werd door één van de commissieleden zo gauw als ze het had uitgesproken, al weer afgezwakt tot ‘waarheidsgetrouw’. De Jeugdzorgfabeltjes als zou de ‘ingewikkelde aard’ van dit beroep waarheidsvinding eigenlijk onmogelijk maken, zijn er jarenlang ingewreven door de Jeugdzorglobby en het kost tijd om de dames en heren politici te ‘deprogrammeren’. Mijn Open brief aan de Staatssecretaris vond in ieder geval een gewillig oor bij een paar Kamerleden, voor wat betreft onderzoek naar die zaken waar het erg mis is gegaan.
Dan bedoel ik zaken waar een gezin volkomen ontwricht raakte door draconische maatregelen van Jeugdzorg, terwijl lichte hulp had kunnen volstaan. (Of waarbij de ontwikkelingsbedreiging zelfs complete onzin was) Mijn voorstel om onderzoek te doen naar ‘worst case practices’, werd ondersteund door tenminste twee commissieleden (Dille PVV en Van der Staaij SGP) waarbij Van der Staaij voorstelde om dit onderzoek te laten verrichten door expertise van buitenaf. Dus niet door Jeugdzorg zelf! Het is even afwachten wat er gaat gebeuren als er een wisseling van de wacht komt, na de verkiezingen…
Mijn indruk van de huidige Staatssecretaris, is dat zij de plannen voor verbetering van de Jeugdzorg die voortkomen uit grote druk vanuit de samenleving, vooral door de beroepsgroep zelf wil laten vorm geven. En dat is niet goed. Dit betekent nog meer geld weg gooien aan peperdure onderzoeken naar de effectiviteit van gebruikte methodes, terwijl de meeste misstanden voortkomen uit een verkeerde volgorde van werken. Eerst plaatst Jeugdzorg een kind uit huis, en veel later (of nooit) komt er een diagnose om te zien wat er nu feitelijk met het kind aan de hand is. Als alle methodes en overplaatsingen al gefaald hebben! Als het kind al bij drie pleeggezinnen mislukt is… Als het kind al in een jeugdgevangenis heeft gezeten… Als de puber zijn moeder al een aantal keren in elkaar heeft geslagen… Ja, dan wordt Jeugdzorg ook nieuwsgierig. Dan gaan ze zich ook dingen afvragen…Hoera!
Verkeerde volgorde
Onderzoek naar betere methodes is geen vereiste, maar wel een omkering van de manier van werken. Eérst een zorgvuldige analyse door diagnostiek en door een beoordeling van de feitelijke gezinssituatie (en zwaar laten meewegen wat ouders zelf aangeven als hulpvraag en als oplossing) en zo min mogelijk gebruik maken van de roddelrubriek (informanten-onderzoek) HBO-opgeleide BJZ-medewerkers niet zelf laten ‘dokteren’ en daarmee de ouders tegen de haren instrijken, maar snel en effectief doorverwijzen naar deskundige hulp.
Den Haag zal nog een hele tijd bestookt moeten worden met dit gegeven, omdat de valse indruk blijft bestaan dat wanneer gezinsvoogden ‘zo hun best doen’, we er op termijn betere resultaten van mogen verwachten. Een kinderlijke verwachting die is gebaseerd op emotie en niet op inzicht. Betere resultaten hebben te maken met een effectievere hulpverlening, niet met meer goede bedoelingen. De verbeteringen die de beroepsgroep zelf voorstelt (NJI), zijn vaak gebaseerd op onderzoeken waarin ze zelf de gegevens aanleveren (gezinsvoogden) en ook zelf een oordeel mogen geven over het nut van het onderzoek en de waarde van het onderzoek. (Kort samengevat: Zo’n 70% van het onderzoek gaat over het onderzoek zelf! En 30% gaat over het resultaat ervan) Concreet betekent zo’n onderzoek vaak een nauwelijks merkbare verbetering in de manier van werken. Zo heb ik het ORBA-onderzoek bestudeerd en kwam tot de volgende conclusie: Met de ORBA-methode wordt er iets meer uniform gewerkt bij alle AMK-afdelingen en is er betere onderbouwing bij de beweringen in de rapporten. Maar….bij de conclusies van de rapporten, is de onderbouwing nog even slecht als daarvoor. De subjectiviteit van de gezinsvoogd, ten aanzien van de beschuldiging van kindermishandeling, is nog even sterk aanwezig als bij voorgaande manieren van werken. Wat een boeiend onderzoek! Wat Jeugdzorg en de Raad voor de kinderbescherming met name prettig vinden aan de ORBA-methode, is dat het AMK overzichtelijker rapporten aan hen overdraagt, zodat ze zelf minder werk hoeven te doen.
Inhoudelijk onderzoek - Ken je geschiedenis!
Dit soort onderzoeken zitten ouders natuurlijk niet op te wachten. Ze zeggen helemaal niets over de inhoud van AMK-rapporten en waar de beweringen op gestoeld zijn. Een begrip als ‘theoretische onderbouwing” is een luchtkastelen-begrip. Wat dachten de heren onderzoekers van een praktijk-gerelateerd waarheidsonderzoek? Uitgaan van de vraagstelling: Klopt de inhoud van de rapporten wel? Is er niet op een deskundige en ordelijke manier grote onzin opgeschreven?? Het nieuwste paradepaardje onder de eigen onderzoeken door de beroepsgroep, is het ZonMw-programma dat opnieuw zoveel jaar moet duren, terwijl verschillende gedragswetenschappers al heel duidelijke rapporten hebben geschreven over het functioneren van Jeugdzorg. Zou de negatie hiervan door BJZ iets te maken kunnen hebben met het feit dat die rapporten erg kritisch waren en dat daaruit bleek dat Jeugdzorg vaak de bestaande wetenschappelijke kennis niet toepast in de casus? Wat Jeugdzorg probeert te doen, is om via eigen onderzoeken haar werkwijze steeds gradueel te verbeteren (niet radicaal) zodat ze iedere keer ‘trots’ kan zijn op de muizenstapjes vooruitgang, terwijl ze zogenaamd niets af weet van de harde kritieken van deskundige hoogleraren, die vijf jaar terug al vertelden wat Jeugdzorg over vijf jaar zelf gaat ‘uitvinden’.
Wanneer houden die ‘onderonsjes’, van hulpverleningsorganisaties eens op? Wanneer zal men gewoon met zijn ‘boerenverstand’ een aantal zaken tegen het licht houden om zich af te vragen hoe bepaalde situaties hebben kunnen escaleren? Waarom zijn onderzoeken altijd op de toekomst gericht (als een vlucht vooruit) en niet achterwaarts naar de grote hoeveelheid zaken die een heel onbevredigend einde hebben gekend? Waarom geen aandacht voor ouders die rondlopen met een ‘gat’ in hun hart, een brandmerk op hun ziel, een uitgedoofd licht, als gevolg van het moegestreden zijn, het te vaak afgewezen en uitgelachen zijn door de bureaucraten die het loketje sluiten, omdat ze hun weekend moeten vieren?
Waarom al die ‘pret-onderzoeken’, over ‘hoe we het nog beter kunnen doen’?? Jeugdzorg heeft het in veel gevallen helemaal niet goed gedaan en veel levens verwoest (op zijn minst getiranniseerd!) onder het mom van ‘het belang van het kind’. Ik heb het al eens eerder genoemd en ik ben van plan hier een vast onderdeel van te maken in mijn strategie: De oprichting van een Cold-Caseteam. Jeugdzorg kan voor mij haar geloofwaardigheid alleen verkrijgen als ze open en eerlijk onderzoek laat doen (door externe onderzoekers) naar zaken die een heel ongelukkig einde hebben gehad. Niet alleen naar de Savanna’s, maar ook naar het spiegelbeeld ervan: de onterecht van hun familie losgerukte normale, gezonde kinderen, die in voogdijinstellingen, pleeggezinnen en jeugdgevangenissen zijn veranderd in zombies. De op papier ‘geholpen’ jongeren, de op papier ‘geslaagde interventies’, de op papier ‘bewezen kindermishandeling’. Onderzoek naar alle waanzin die door de statistieken wordt verbloemd…
Sven Snijer
dinsdag 18
augustus 2015
D66 wil een commissie afgesloten Jeugdzaken
D66-Tweede
Kamerlid Vera
Bergkamp wil dat er een commissie afgesloten jeugdzaken komt voor de
jeugdzorg die helderheid kan verschaffen in afgeronde zaken waar bij
betrokkenen twijfels over de juistheid van beslissingen blijft bestaan.
Bergkamp:
“Het werk van jeugdzorg is complex en er wordt keihard en vaak professioneel
gewerkt door mensen in de jeugdzorg. Ik heb daar veel respect voor. De andere
kant is dat sinds ik in de Tweede Kamer zit ik veel signalen krijg van ouders
dat het niet goed lijkt te zitten. Daar wil ik mee aan de slag, want het kan
niet zo zijn dat ouders en kinderen de dupe worden, omdat op basis van
onvoldoende onderbouwde of foutieve informatie een onjuiste kinderbeschermingsmaatregel
is genomen.”
Blundercommissie
Bergkamp:
“De jeugdzorg is mensenwerk. Dus ook daar worden fouten gemaakt. Een van de
ergste dingen die je als ouder kan overkomen, is dat jouw kind ten onrechte uit
huis wordt geplaatst. Ik vind dat deze ouders, die vaak verdwalen in het
juridische doolhof van klachten en rechtszaken of deze weg helemaal niet weten
te vinden, de mogelijkheid moeten krijgen om hun situatie onafhankelijk uit te
laten zoeken. Door een commissie afgesloten jeugdzaken kan schoon schip worden
gemaakt met het verleden. Op basis van de uitkomst kan de rechter besluiten om
de uitspraak terug te draaien, om eerherstel toe te wijzen met een
schadevergoeding, of om de eerdere uitspraak te bekrachtigen.”
Lees verder:
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html
