"Het onbehagen voorbij"

“Het onbehagen voorbij”

Mr. Ir. Peter Prinsen, oud-advocaat

6 november 2013

De Balie, Amsterdam

Onder deze titel presenteerde de RMO – Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling – een “wenkend perspectief op onvrede en onmacht”.

Dit debat gaat specifiek over onbehagen en de onvrede over jeugdzorg.

Het woord Jeugdzorg komt niet voor in het RMO-advies. Dat wekt verbazing. Temeer als we kijken naar de ledenlijst van de Raad, waarin de bestuursvoorzitter van Bureau Jeugdzorg Agglomeratie Amsterdam als kroonlid staat vermeld.

Ik ga u de gevoelens van ouders in de Jeugdzorg vertolken. Onverbloemd.

Er zijn ontaarde ouders die bij weldenkende mensen de reactie ontlokken “Hier moet ingegrepen worden”. Over die ouders ga ik het niet hebben.

Ik ga het hebben over de ouders in de jeugdzorg die protesteren tegen schending van kinder- en mensenrechten en tegen verkrachting van de rechtsstaat, omdat hun kinderen op onware gronden uit huis zijn gehaald en gedeporteerd naar een geheim gehouden adres. Die ouders – het zijn er ontelbare – protesteren. Voor hen is het oorlog, en dat blijft het zolang hun kinderen wegblijven.

Wie die protesten afdoet als “uiting van onbehagen” van “ontevreden sprekers” getuigt niet van enig besef van urgentie, van besef dat het zo echt niet langer kan.

Erik Gerritsen en Jasper Zuure schreven gisteren op de website “Sociale Vraagstukken” een bijdrage onder de verzoenende titel “Jeugdzorg moet emoties serieus nemen”. Zij schrijven:

http://www.socialevraagstukken.nl/site/2013/11/05/jeugdzorg-moet-emoties-serieus-nemen/

 

“Natuurlijk moet jeugdzorg ruimhartiger worden in het toegeven van fouten, maar er is meer nodig dan dat.

Er is constructieve dialoog over jeugdzorg nodig, anders zijn straks de kinderen in de knel de dupe.”

Dat doet mij denken aan een gedicht van Leo Vroman over een dubieuze vredesboodschap:

“Komt een duif van honderd pond,

een olijfboom in zijn klauwen,

bij mijn oren met zijn mond

vol van koren zoete vrouwen,

vol van kirrende verhalen

hoe de oorlog is verdwenen

en herhaalt ze honderd malen:

alle malen zal ik wenen.”

Dàt is het huidig perspectief van ouders van wie het kostbaarste bezit hen op valse gronden is ontnomen, wier leven onherstelbaar is verwoest.

Het is soms een alledaags incident, soms een andere aanleiding waarom Jeugdzorg hun kinderen weghaalt.

Het gebeurt altijd op verraderlijke manier met veel intimidatie. Hun kind, dat er niets van begrijpt en in paniek raakt, wordt naar een geheime locatie gebracht. Ter voorbereiding op het eerste contactmoment met de ouders (een week of drie later) wordt het kind belast met een strikte geheimhoudingsplicht zodat de ontmoeting met de ouders beladen is met angst voor versprekingen. Na enkele ontmoetingen schrijft Jeugdzorg:

"De bezoekregeling met u roept dusdanig veel spanningen op dat uw dochter angstig is, reden waarom de bezoekregeling voor drie maanden wordt stopgezet".

In een professioneel ogend rapport van Jeugdzorg lezen de ouders als hun kind al enkele weken uit huis is wat zij in de fax van Jeugdzorg aan de kinderrechter ook al hadden zien staan: "jarenlange kindermishandeling" als "hypothese". Maar tot hun verontwaardiging zien zij dat de hypothese zonder onderzoek als vaststaand "feit" in het rapport is vermeld. In een kluwen van volgende rapporten wordt dit "feit" klakkeloos als vaststaand uitgangspunt genomen. Hun advocaat maant zijn cliënten om Jeugdzorg vooral niet tegen te spreken...

Wijzen ouders toch op de onjuistheid van de beschuldigingen dan krijgen zij van Jeugdzorg te horen:

"Daar gaat het niet om in het jeugdrecht. Waarheidsvinding behoort niet tot onze taak".

Wijzen zij erop dat hun kind niets mankeert en het voortreffelijk doet op school, dan lezen zij tot hun verbijstering in een volgend rapport:

"Het kind komt over als een zwaar beschadigd meisje als gevolg van jaren lang huiselijk geweld. Juist het feit dat zij ogenschijnlijk niets mankeert en 'gewoon meedoet op school', zou gezien kunnen worden als zorgelijk. Hieruit blijkt namelijk dat zij al jaren rondloopt met een groot geheim en dit nooit met iemand heeft kunnen delen".

Wijzen zij op de innerlijke tegenstrijdigheid ("Komt over als zwaar beschadigd" versus "mankeert ogenschijnlijk niets"), dan is het antwoord wederom:

"Daar gaat het niet om in het jeugdrecht. Waarheidsvinding is niet onze taak".

Kaarten zij het aan bij de Externe klachtencommissie dan opent de voorzitter (een kinderrechter) met de woorden:

"Vooraf moet ik u erop wijzen dat het in het jeugdrecht niet gaat om waarheidsvinding".

Klagen zij bij de Raad voor de Kinderbescherming over het klakkeloos overnemen van evidente onzin, dan krijgen zij te horen:

"In het jeugdrecht gaat het niet om waarheidsvinding".

Komen zij bij de kinderrechter, dan opent ook die de zitting met de woorden:

"Vooraf moet ik u erop wijzen dat het hier niet gaat om waarheidsvinding".

Nog even terug naar Gerritsen en Zuure:

“Natuurlijk moet jeugdzorg ruimhartiger worden in het toegeven van fouten, maar er is meer nodig dan dat.”

Precies: er is meer nodig dan dat. Maar wat bedoelen zij eigenlijk met “er is méér nodig dan dat”?

Bedoelen zij daarmee:

·        Instellen van een Waarheidscommissie?

Bedoelen zij:

·        Erkenning van misleiding van de Rechterlijke Macht en chantage van ouders die zich verweren?

Bedoelen zij:

·        Beëindiging van alle foute ondertoezichtstellingen en uithuisplaatsingen?

Bedoelen zij:

·        Schadevergoeding aan al die ouders?

Bedoelen zij:

·        Zuivering door ontslag van alle foute jeugdzorgwerkers en hun foute managers?

Bedoelen zij:

·        de Rechterlijke Macht toeroepen “U had ons moeten controleren”?